28.4.11

Ευχών συνέχεια

Έχετε όλοι πολλούς - πολλούς χαιρετισμούς και Χρόνια Πολλά από τους αγαπητούς καθηγητές μας, τον κύριο Λίνο Μπενάκη και την κα Ειρήνη Ξένου, με τους οποίους επικοινωνήσαμε αυτές τις μέρες, καθώς και από τους συμμαθητές μας Μανώλη Γιανναδάκη, Κώστα Δανιά, Χρυσόστομο Κύργιο, Γιώργο Γεωργακόπουλο, Κώστα Λάγιο και Σταύρο Νταλαχάνη, οι οποίοι με διάφορους τρόπους επικοινώνησαν μαζί μας.

Και πάλι, πολλές - πολλές ευχές σε όλους!

ekto1972

26.4.11

Φραντζή και Αμεινοκλέους γωνία



του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)


Πολλοί θα θυμάστε, υποθέτω, το παλιό διόροφο αρχοντικό, που έστεκε εκεί από τις αρχές του 20ου αιώνα (1900κάτι), στη γωνία Αμβροσίου Φραντζή και Αμεινοκλέους. Ιδιοκτησία του Μαιευτήρα Γυναικολόγου κ. Ιατρού, στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκε κι όλο το συγκρότημα καταστημάτων που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το εν λόγω κτίριο, επί της Φραντζή, από τη γωνία της Κλεοβούλου μέχρι τη γωνία της Λασσάνη (εκεί πού κάποτε δέσποζε ο κινηματογράφος ΕΥΡΩΠΗ και πρόσφατα η Ταβέρνα του ΚΑΡΑΜΠΑΜΠΑ, στη στοά μέσα). Δεν ξέρω πως, αλλά κάποια στιγμή βρέθηκε συνιδιοκτήτης στο κτίριο αυτό ο ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, με συνέπεια το ακίνητο να φθείρεται με την πάροδο του χρόνου και να μετατρέπεται σε χαλάσματα. Είχε βγεί για πώληση, αλλά για πολλά χρόνια το μπερδεμένο ιδιοκτησιακό, συν το γεγονός οτι είχε χαρακτηριστεί διατηρητέο, απέτρεπαν τους υποχήφιους αγοραστές.

Ήρθε όμως πλέον η ώρα της αποκατάστασης του διατηρητέου αυτού ακινήτου. Δεν έμαθα λεπτομέρειες για τον νέο ιδιοκτήτη και τις προθέσεις του. Ομως, οι εργασίες, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, ξεκίνησαν. Κάτι ακούστηκε οτι το Ισόγειο θα λειτουργήσει ως μπαρ, αλλά ίσως όλα να είναι εικασίες.


Στο ισόγειο του κτιρίου λειτουργούσε για πολλά χρόνια ένα από τα πιό γνωστά καφενεία της περιοχής. Το είχαν δύο αδελφια. Το καφενείο αυτό, μέχρι το 1967, το χρησιμοποιούσαν ως τόπο προεκλογικών συγκεντρώσεων οι υποψήφιοι της Ενωσης Κέντρου, ιδίως ο στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας. Το αντίπαλο δέος, η ΕΡΕ, χρησιμοποιούσε σαν προεκλογικό κέντρο το καφενείο του Μιχαλολιάκου, ακριβώς απέναντι, Φραντζή και Λασσάνη. Η πυκνότητα των δύο συγκεντρώσεων αποτελούσε πάντα ασφαλές κριτήριο για το κατά που γέρνουν τα πράγματα. Στα νεώτερα χρόνια, ο επάνω όροφος είχε νοικιαστεί από το ΚΚΕ, για τις ανάγκες της κομματικής του οργάνωσης του Νέου Κόσμου.

Τη δεκαετία του 60, στο υπόγειο του κτιρίου, είχε εγκατασταθεί κάποιος μαραγκός, ονόματι Ανδρέας, (πολύ καλός τεχνίτης θυμάμαι) που το χρησιμοποιούσε για να λουστράρει τα έπιπλα που έφτιαχνε. Σ’ αυτό το υπόγειο λοιπόν, είχαν γυριστεί σκηνές κάποιας ελληνικής κωμωδίας της εποχής, με τον Αυλωνίτη και τον Μανέλη. Πιτσιρικάς τότε, είχα παρακολουθήσει τα γυρίσματα. Ακόμα θυμάμαι τις σκηνές. Σε κάποια απ’ αυτές, οι δύο δημοφιλέστατοι ηθοποιοί, προσπαθούσαν να περάσουν από μια πόρτα, όπου ο ένας παραχωρούσε τη θέση του στον άλλον, αλλά τελικά ξεκίναγαν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να φρακάρουν στην πόρτα και να σπρώχνονται. Εκείνο που μου έχει μείνει, είναι οτι αυτή τη σύντομη σκηνή, χρειάστηκε να την προβάρουν πολλές φορές και να την γυρίσουν άλλες τόσες. Χωρίς να θυμώσει και χωρίς να δυσανασχετίσει κανείς.

Κώστας Κορωναίος
Απρίλης 2011

Διαβάσαμε


Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το παλιό εργοστάσιο του Φιξ (Λ.Συγγρού και Α.Φραντζή) στην εβδομαδιαία εφημερίδα "το Ποντίκι" που κυκλοφορεί, αναφέρει ότι και πάλι έχει σκαλώσει η μετατροπή του σε Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και ότι είναι άγνωστο πότε επιτέλους θα ολοκληρωθεί αυτό το project. Ο τίτλος του άρθρου είναι Παγωμένη μακέτα το Φιξ (κλικ).

Για τους νεώτερους (κυρίως τα παιδιά του «Κυνόσαργες») να υπογραμμίσουμε ότι το συγκεκριμένο κτίριο στην είσοδο της Αθήνας, των αρχιτεκτόνων Ζενέτου-Αποστολίδη, ολοκληρώθηκε στο τέλος της δεκαετίας του '50 και εθεωρείτο ένα από τα καλύτερα έργα μοντέρνας βιομηχανικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως. Αν ψάξουν στο internet, θα βρουν πολλά στοιχεία για το κτίριο αυτό, όπως πχ στο site του προγράμματος Culture 2000 (κλικ).

Δυστυχώς σήμερα το μισό κτίριο έχει γκρεμιστεί και ό,τι επέμεινε είναι μια τεράστια εστία μόλυνσης και αισθητικής ντροπής για την περιοχή. Κάποτε σε ένα δημοσίευμα ο καθηγητής Δημήτρης Φατούρος αναρωτιόταν αν ένα αρχιτεκτονικό έργο δεν είναι «...ένα έργο τέχνης. Ένα ποίημα, μια μουσική σύνθεση; Ποιος ποτέ διανοήθηκε να κόψει δυο σελίδες από ένα βιβλίο και να τις αντικαταστήσει με τρεις ή δυο ή πέντε άλλες άσχετες; Να αλλάξει δυο στίχους από ένα ποίημα, να ξεσκίσει ένα κομμάτι από έναν ζωγραφικό πίνακα και να κολλήσει ένα άλλο ξένο;». Για το θέμα αυτό λοιπόν η γνώμη του blog είναι απλή: Αφού τίποτα δεν προχωράει σε αυτό τον τόπο, ας γκρεμιστεί και το υπόλοιπο κτίριο και ας φυτευτούν δέντρα. Έτσι κι αλλιώς η καταστροφή ενός μοναδικού έργου έχει ήδη γίνει.

Ειδικοί δεν είμαστε. Περιμένουμε τους φίλους συμμαθητές Αρχιτέκτονες και Μηχανικούς να καταθέσουν στα σχόλια τη δική τους άποψη.

ekto1972

25.4.11

Δάσκαλε, Χρόνια Πολλά!






Στον καθηγητή μας κύριο Γιώργο Λάγιο, ευχόμαστε Χρόνια Πολλά και για πάντα έφηβος!






(Κύριε Καθηγητά, την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, βάλτε μας καμιά επίκυψη γιατί πολλές κοιλιές μαζευτήκαμε).



Και μια φωτογραφία από τα παλιά:
Ο κύριος Λάγιος σέρνει το χορό στη Ρόδο το 1972


Όπου Γιώργος και...

Έχουμε πει ότι με τις γιορτές δεν τα πάμε καλά αλλά πώς μπορείς να ξεχάσεις τους Γιώργηδες της φοβερής Τάξης του 1972;  Κατά αντίστροφη λοιπόν αλφαβητική σειρά (πάντα θέλω να το κάνω αυτό) ευχόμαστε


Χρόνια Πολλά για τη γιορτή τους

στους συμμαθητές μας


Σύρρο

Πιστοφίδη

Παπανδρέου
(Μη μας ΔΝΤιάσεις πάλι)

Νικολαϊδη

Καλογιάννη
(Εθεάθεις στου Ξυνού)

Ιωσηφίδη
(Πού 'σαι ρε England; Ο Κωστής εμφανίστηκε. Εσύ ακόμα)

Γεωργιάδη
(Να χαίρεσαι και το επώνυμο)

Γεωργακόπουλο
(Μπέμπη, ομοίως)

Βορόπουλο

Ανδρουλάκη
(Πάλι χάθηκες. Είπαμε να είσαι αχρείαστος σαν γιατρός, όχι σαν φίλος)

Αναγνωστόπουλο
(Τα σέβη μας, Πάτερ)

 
Ελπίζω να μη ξέχασα κάποιον. Σας βάλαμε και τραγούδια πάνω αριστερά. Επίσης Χρόνια Πολλά σε όλους τους Γιώργηδες των τάξεων 1969 και 1970 και ιδιαίτερα στους "συναδέλφους" των ektoblogs Γιώργο Πισιμίση και Γιώργο Κουνενή (πρέπει με τις τρόικες να τα έχουμε καλά).

Να σας χαιρόμαστε όλους, να είστε γεροί και δυνατοί και ό,τι επιθυμείτε!
 
ekto1972
 
------
Ευχές σε φίλους που μας διαβάζουν συχνά. Στη Γεωργία Τσανάκα, Οικονομολόγο, πάντα πολύτιμη σύμβουλος σε περιόδους φορολογικών δηλώσεων και όχι μόνο, αλλά πάνω απόλα πάντα πολύτιμη φίλη.  Στους Γιώργο Δόριζα, τραπεζικό, Δ/ντη Πληροφορικής και Γιώργο Παυλίδη, Καθηγητή Παν.Πατρών (εμείς πάντα τα λέγαμε ρε μάγκες ότι θα φτάναμε στη σημερινή οικονομική κρίση αλλά...). Επίσης στον καλύτερο παιδίατρο του "Αλεξάνδρα", το Γιώργο Μπαρούτη καθώς και στον  George Clooney (άσχετο, αλλά θα αρέσει στις γυναίκες που διαβάζουν το blog).

Χρόνια Πολλά σε όλους!

24.4.11

Χριστός Ανέστη

Κ.Παρθένη, Η Ανάσταση, 1917, Εθνική Πινακοθήκη


Αγαπητοί Συμμαθητές και Φίλοι,
Παιδιά του Έκτου, του ΙΒ', του Ξυνού και όχι μόνο,

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, με ΥΓΕΙΑ, να χαίρεστε τις οικογένειές σας και ό,τι επιθυμείτε!

ekto1972

23.4.11

Επιστροφή Ανάσταση

της Μαρίας Α.
(ΙΒ' Θηλέων 1971)




Με αφορμή τις αναρτήσεις των συμμαθητών για το Πάσχα.


Ήμασταν παιδιά οκτώ – εννέα χρονών όταν φύγαμε από τη γενέτειρά μας, εκεί που τρεις γενιές οι παππούληδες και οι γιαγιάδες μας είχαν στεριώσει, εγκαταλείποντας τα δικά τους μέρη σ’ όλο το Αιγαίο: Χίο, Λέρο, Σύμη, Κύπρο…

Παιδιά εμείς, βιώσαμε τον ξεριζωμό σαν το πιο απότομο κόψιμο των παιδικών μας χρόνων σε Πριν και Μετά. ΄Ηρθαμε στην Αθήνα του 1961, στο Νέο Κόσμο, στην Εκαταίου, στην Ευδόξου, πιο πέρα μετά, το Δουργούτι. Στην Αθήνα με χωματόδρομους, με την κυρά Παναγιώτα που πούλαγε κολώνες πάγου με τη «δαγκάνα» της που χειριζόταν με ταλέντο φτασμένου μαέστρου. ΄Ηρθα στου Ξυνού, στην Τρίτη Δημοτικού, όπου η «παιδαγωγική» των χρόνων εκείνων ενέπνευσε την τότε δασκάλα μας, όταν ήρθε ο Επιθεωρητής προς το τέλος της χρονιάς, να συστήσει την τάξη της λέγοντας: «Ναι κε Επιθεωρητά, έχω τα παιδιά μου (τα είχε από την πρώτη Δημοτικού εξ ου και τα οικειοποιήθηκε) και μία Αιγυπτία!!! Είχα έρθει από την ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ!!! Αλλοίμονο για όλους μας!!

Πέρασαν τα χρόνια στην Ελλάδα, μια πατρίδα που σήμαινε πολλά και σίγουρα άλλα για τον Ελληνισμό της διασποράς, τον Ελληνισμό που ούτως ή άλλως φέρει πάντα μια σφραγίδα ΝΟΣΤΟΥ, όπου και να βρίσκεται και παντρεύτηκα το άλλο παιδάκι (συμμαθητή από το ΣΤ΄) χωρίς να γνωρίζω – μέχρι τη γνωριμία μας μετά την αποφοίτησή μας από το Γυμνάσιο - ότι και αυτός ταξίδευε την ίδια χρονιά με μένα για την Αθήνα, αφήνοντας την Αλεξάνδρεια…

Το 2006, μαζί με τα παιδιά μας, ενήλικα πλέον και τα αδέλφια μας με τις οικογένειές τους, αποφασίσαμε να πάμε ξανά στην Αλεξάνδρεια για Πάσχα. Ψάξαμε να βρούμε τα σπίτια μας, τα σχολειά μας, το μαγαζί του πατέρα, το ελληνικό νοσοκομείο, τα μαγαζιά που οι μανάδες μας – νεαρές κοπέλες 30 χρονών – ψώνιζαν τα κομψά γαλλικά τους ρούχα και αρώματα. ΄Ισως το ταξίδι μας αυτό με τις φοβερές εμπειρίες και αναμνήσεις, αλλά κυρίως με τον τρόπο που οι μεγαλύτεροι προσπαθήσαμε να «μορφοποιήσουμε» τις μνήμες των μικρότερων αδελφών μας (που είχαν φύγει 4-5 ετών) και απλώς «θυμόντουσαν» κάποιες μυρωδιές ή έναν Κήπο που έκαναν κούνια ή τη στριφτή μεγάλη σκάλα ενός σπιτιού, να μπορούν να αποτελέσουν περιεχόμενο διατριβής ενός …ψυχαναλυτή!!!!

Πήγαμε για τον Επιτάφιο της Μ. Παρασκευής και την Ανάσταση το Μ. Σάββατο στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ναός πλέον του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Η συγκίνηση απερίγραπτη. Ήταν η εκκλησία που κάποιοι από μας είχαν βαπτισθεί. Ήταν μπροστά από το πατρικό σπίτι άλλων. Όλος ο Ελληνισμός που έχει απομείνει – μερικές οικογένειες μόνο – ήταν μαζεμένος εκεί, φορώντας τα καλύτερα ρούχα τους, με μια σκιά «συνωμοτικότητας», αφού όλα έπρεπε να γίνουν περίκλειστα μέσα στο – μεγάλο είναι αλήθεια – προαύλιο της εκκλησίας, χωρίς πυροτεχνήματα και γενικώς θόρυβο. Είναι ευνόητο ότι μόλις μας είδαν οι άλλοι ΄Ελληνες, αφού τους ήμασταν άγνωστοι, μας πλησίασαν όλοι και αφού συστηθήκαμε είναι απερίγραπτο το τι επακολούθησε. Μας δήλωσαν, το εννοούσαν και το πραγματοποίησαν, ότι ήμασταν τα αδέλφια τους που είχαν φύγει πριν από 45 χρόνια και για όσες ημέρες θα μέναμε, ήμασταν καλεσμένοι τους στα σπίτια τους, σε εκδρομές, σε συνάξεις των ημερών…

Στο δεξί ψαλτήρι του Ευαγγελισμού, όπου ιερούργησε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρος, ανέβηκε προσκεκλημένος να ψάλει ένας άνδρας 54 ετών περίπου, φορώντας κι αυτός τα καλύτερα του ρούχα, με φοβερή συγκίνηση, κλαίγοντας σχεδόν. Η τελευταία φορά που είχε ξανανέβει στη θέση εκείνη ήταν πριν από 45 χρόνια, μικρό παιδάκι στα πόδια του πατέρα του, του Αχιλλέα, που είχε σταθερά τη θέση αυτή στο ψαλτήρι. Πεθαμένος πολλά χρόνια, δεν αξιώθηκε να ξαναγυρίσει ποτέ στην Αλεξάνδρεια που γεννήθηκε…

Χαιρετισμούς κι ευχές!

Μαρία
Απρίλης 2011



21.4.11

Πασχαλινό δώρο


Ένα από τα καλύτερα πασχαλινά δώρα μάς έκανε ο μικρότερος αδελφός του συμμαθητή μας ιατρού Γιώργου Ανδρουλάκη, ο πολ. μηχανικός  Νίκος Ανδρουλάκης (ΣΤ' Γυμνάσιο 1976), ο οποίος μαζί με τις ευχές του, μας έστειλε και κάποιες σπουδαίες φωτογραφίες. Ήδη δημοσιεύουμε την πρώτη η οποία πιστεύουμε ότι είναι αρκετά σπάνια γιατί είναι τραβηγμένη μέσα σε αίθουσα διδασκαλίας του Έκτου. Πιθανότατα να μην υπάρχει άλλη παρόμοια από εκείνη την εποχή. Ο Νίκος είναι στο κέντρο της φωτογραφίας με τα γυαλιά. Τους άλλους συμμαθητές του, δεν τους γνωρίζουμε.

Νίκο, ευχαριστούμε κι ανταποδίδουμε τις ευχές. Σύντομα θα αναρτήσουμε και τις υπόλοιπες φωτογραφίες οι οποίες έχουν πράγματι πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

ekto1972

Ευχές από το μακρινό Vigo...

... και την εξωτική Ville d' Argent!

Λόγω της ημέρας

Ας θυμηθούμε δυο παλαιότερες αναρτήσεις του blog:

http://ekto1972.blogspot.com/2010/04/blog-post_21.html

http://ekto1972.blogspot.com/2010/04/blog-post_1898.html

(κλικ και κλικ)

19.4.11

Πάσχα στην Αράχωβα

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)


Καλεσμένος κάποιου φίλου, έτυχε να βρεθώ κάποτε για Πάσχα, στην Αράχωβα. Καλός ο καιρός για αρχές Απρίλη, μας προϊδέαζε για ένα όμορφο 3ήμερο. Φτάσαμε Μεγάλο Σάββατο, μεσημέρι. Οι μυημένοι μας είχαν πει πως πρώτο μας μέλημα έπρεπε να είναι η εξασφάλιση μιας θέσης σε κάποιο από τα εστιατόρια της περιοχής, αν θέλαμε να γευτούμε λίγη μαγειρίτσα μετά την Ανάσταση.

Σιγά..., χαράς το πράγμα, σκέφτηκα. Και βγήκαμε στην αναζήτηση ταβέρνας για το βράδυ. Ξεκινήσαμε από αυτή που βρίσκεται σχεδόν δίπλα στην εκκλησία. Πολύ γέλασε ο εστιάτορας όταν τον ρωτήσαμε. «Αν θέλετε για του χρόνου το Πάσχα, κάτι έχω...» μας απάντησε. Τότε κατάλαβα το «λούκι». Η αναζήτηση ταβέρνας για το βράδυ, πήρε το χαρακτήρα αναζήτησης του χαμένου θησαυρού στα καρναβάλια. Με τα πολλά, βρέθηκε ένα τραπέζι, στις παρυφές του χωριού. Το κλείσαμε κι ησυχάσαμε. Γυρίσαμε σπίτι τροπαιοφόροι κι ανάψαμε το τζάκι.

Το βράδυ, μπουφανάκι χοντρό, λαμπαδίτσα στο χέρι και στην εκκλησία. Όχι μέσα, πού να μπεις απ’ τον κόσμο. Μια εκκλησία όλη κι όλη για όλη την Αράχωβα. Στο προαύλιο μείναμε, μαζί με εκατοντάδες άλλους. Μυσταγωγία και έκσταση!!! Τα κινητά να χτυπάνε ασταμάτητα. Συζητήσεις, κουτσομπολιά, επιχειρηματικά νέα, γέλια. Όχι, για την Ανάσταση του Θεανθρώπου δεν πήρε κάτι τ’ αυτί μου. Ευτυχώς τουλάχιστον, οι Φιλιππινέζες πρόσεχαν τα παιδιά. Κάποιος έφερε σε λίγο το «άγιο φως». Αν το έφερε από μέσα από την εκκλησία ή το άναψε μόνος του, δεν το πρόσεξα. Ούτε κανείς άλλος είδε. Έμεινα με την απορία. (Το ερώτημα αυτό επανέρχεται στο μυαλό μου κάθε χρόνο, αλλά απάντηση ποτέ δεν βρίσκω. Άλυτο μυστήριο τελικά). Η Ανάσταση έγινε στην ώρα της, χωρίς απρόοπτα. Είχε και βαρελότα και κάποια πυροτεχνήματα, προσφορά του Δήμου, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, περίμενα κάτι πιο γκλάμουρους. Ευτυχώς, η μαγειρίτσα μετά ήταν εξαιρετική.

Η γκλαμουριά που περίμενα ήρθε την άλλη μέρα. Σαν βγήκα από το σπίτι, είδα λαό πολύ να ψήνει τ’ αρνιά στο δρόμο. Ωραία, σκέφτηκα, κάπου θα ‘ναι και το δικό μας. Πάμε να βοηθήσουμε στο ψήσιμο. Α, όχι, μου λένε. Εμείς πάμε για καφέ στη πλατεία. Το ψήσιμο είναι αλλουνού δουλειά. Όταν γυρίσουμε θα είναι όλα έτοιμα. Κατάλαβα. Δουλειά για λαθρομετανάστες και το ψήσιμο του οβελία. Όπερ και εγένετο. Με το που γυρίσαμε, ήρθε ένα καλό παλικάρι και μας έφερε κοκορετσάκι. Σε καμιά ώρα ήρθε κι ο οβελίας, μαζί με τη σούβλα. Ούτε να τον κόψουμε δεν μας άφησε. Είχε τις οδηγίες του, μας είπε. Πολύ χαρήκαμε που τα βρήκαμε όλα έτοιμα. Ανταλλάξαμε ευχές και πέσαμε κατ’ ευθείαν στο ψητό...

Χρόνια πολλά και Καλή Ανάσταση!


Κώστας Κορωναίος
Απρίλης 2011

Πασχαλινές Ευχές

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΑΣ

Κασσιανή από τα "παιδιά" του Έκτου

Η παρέα του ΣΤ' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, τα "παιδιά από τον Νέο Κόσμο", θα συναντηθούν για ακόμη μία χρονιά, τη Μεγάλη Τρίτη, στις 8.30 μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγίου Λουκά Πατησίων, για να ψάλουν το δοξαστικό τροπάριο της Κασσιανής, σε σύνθεση Ιωάννη Σακελλαρίδη. Ως γνωστόν, η παρέα των παλιών συμμαθητών δημιούργησε μια Εκκλησιαστική Χορωδία, την «ΥΜΝΩΔΙΑ» και πιστοί στην παράδοσή συναντιούνται από το 1964 σταθερά κάθε χρόνο, τη Μεγάλη Τρίτη. Το έθιμο θα τηρηθεί και φέτος, υπό την Διεύθυνση του Πρωτοψάλτη Παναγιώτη Κάνδηλα. Όσοι πιστοί και φίλοι της τετραφωνικής εκκλησιαστικής μουσικής προσέλθετε και ακούστε το "Κύριε, η εν παλλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή..." από δικούς σας ανθρώπους.

Ιερός Ναός Αγίου Λουκά Πατησίων
Απόψε, Μεγάλη Τρίτη, 8.30 μμ.

18.4.11

Παιδική χορωδία Παναγίτσας (1970)

του Οδυσσέα Κουτσοποδιώτη
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)



Παίρνοντας την σκυτάλη από παλαιότερη ανάρτηση του συμμαθητή μας Κώστα Κορωναίου για τον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσα), σας παρουσιάζω από το προσωπικό μου αρχείο ένα μικρό δίσκο 45 στροφών Βυζαντινής Μουσικής, με τίτλο «Aπάνθισμα Εκκλησιαστικών Ύμνων από τον Όρθρον της Μ. Πέμπτης» με τον Εκκλησιαστικό Παιδικό Χορό Κοιμήσεως Θεοτόκου Κυνοσάργους, που ηχογραφήθηκε το 1970.


Στο μπροστινό μέρος της χάρτινης προστατευτικής θήκης του δίσκου  υπάρχει φωτογραφία που απεικονίζει μέρος της αγιογραφίας  του Μυστικού Δείπνου στον πρόναο της Παναγίτσας. Αγιογράφος ο Δημήτριος Ρίτσος. Στην άλλη πλευρά του  εξώφυλλου υπάρχει φωτογραφία με μέλη της εκκλησιαστικής χορωδίας της εκκλησίας μας και έχει γραμμένα όλα τα ονόματα όσων έλαβαν μέρος στην όλη προσπάθεια ηχογράφησης και παραγωγής αυτής της κατά την γνώμη μου για την εποχή πρωτοποριακής ενέργειας.


Για την ιστορία η ηχογράφηση έγινε μετά από πολλές πρόβες, με επικεφαλής τον χοράρχη Λυκούργο Αγγελόπουλο (βλ. ιστοσελίδα Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας η οποία είναι δημιούργημά του - σήμερα ψάλλει στον Ι.Ν. Αγίας Ειρήνης Αιόλου), στα στούντιο της Columbia στον Περισσό. Ενθυμούμαι ότι οι πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας ιερείς του Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κυνοσάργους, Κ. Δεληγιάννης και Κ. Ανδρουλάκης, είχαν κατά νου την ενίσχυση του έργου της αποπεράτωσης της αγιογράφησης ή της αποπληρωμής του μαρμάρινου τέμπλου του Ι.Ν. που πρόσφατα τότε είχε κατασκευασθεί.


A' Όψις
Εκ νυκτός ορθρίζει... Αλληλούια... Ότε οι ένδοξοι... Τμηθείση τμάται... Τω συνδέσμω της αγάπης... Οι παίδες εν Βαβυλώνι... Νόμων πατρώων... Ξενίας Δεσποτικής...


Β' Όψις
Συντρέχει λοιπόν... Μυσταγωγών Σου Κύριε...


Να συμπληρώσουμε τέλος ότι το έντυπο του δίσκου τυπώθηκε στο τυπογραφείο Γουναρίδη το οποίο ήταν επί της Αμβροσίου Φραντζή στο ρεύμα με κατεύθυνση προς ΦΙΞ, λίγο πιο κάτω από το Πρατήριο της FINA (Δημήτρη Δορλή διόρθωσέ με). Σήμερα είναι κατάστημα ανταλλακτικών αυτοκινήτων. Το ανωτέρω τυπογραφείο στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο υπόγειο κατάστημα της πολυκατοικίας στη γωνία Φραντζή & Καπετάν Βάρδα 28.

Καλό Πάσχα σε όλους!

Οδυσσεύς Κουτσοποδιώτης
Απρίλιος 2011



------
Ευχαριστούμε τον καθηγητή μουσικής Γιώργο Πετράκη (Ευαγγελική Ν.Σμύρνης 1968) για τη βοήθειά του στη ψηφιοποίηση του δίσκου.
ekto1972

Πασχαλινό κουίζ


Στο οπισθόφυλλο του δίσκου του Οδυσσέα θα προσέξατε ασφαλώς την παραπάνω φωτογραφία. Εκτός από τον ίδιο, στη φωτογραφία υπάρχει τουλάχιστον άλλος ένας συμμαθητής μας. Εδώ σας θέλω.

Για όσους απορούν, βάζουμε κι εμείς κάποιο κουίζ καμιά φορά σαν τα λιγότερα ποιοτικά blogs. Κακές επιρροές, για να μην πούμε κακές παρέες. Τι να κάνουμε; Απορούμε κι εμείς οι ίδιοι με τους εαυτούς μας...


------
Επειδή στην προηγούμενη ανάρτηση είναι "μέσα" στο video, για όσους θέλουν τις φωτογραφίες των δυο όψεων του βινύλιου για το αρχείο τους, ιδού:



(κλικ για μεγάλωμα των φωτογραφιών, ε;)

16.4.11

Θεόδωρος Χ. Παπαϊωάννου


10/4/1920  -   07/04/2011


Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη

Αχ το φεγγάρι που έσβησε
τ' ασημένιο φεγγάρι
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα
χαρές που βουλιάξατε
πνιγμένες χαρές μου

Ζωή μου που καίγεσαι
στον κίτρινο αέρα
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
η ζωή που χάθηκε στη σκόνη




------

Θέμη,

Συλλυπητήρια από όλους τους συμμαθητές και φίλους. Να 'στε όλοι καλά στην οικογένειά σας, να τον θυμάστε.

ekto1972

Η ώρα των αγνώστων ektoαναγνωστών

Τα ektoblogs προσεγγίζουν το πολυπληθές κοινό τους κι αφουγκράζονται τα μηνύματα της βάσης και πέραν των ektoσυμμαθητών μας. Σε χθεσινό γεύμα εργασίας τρεις ektoεκπρόσωποί μας συναντήθηκαν με τρία επιφανή μέλη της απέραντης κοινότητας των φανατικών ektoαναγνωστών μας, σε μια προσπάθεια ανταλλαγής μπλογκο-ιδεών και Ιωνικών γευστικο-απόψεων (π.Γεώργιε, εγώ μια σαλατίτσα χωρίς λάδι έφαγα μόνο). Τα συμπεράσματα των ΣΤ' (τι άλλο;)  εκπροσώπων θα δημοσιευτούν πολύ σύντομα στη γνωστή επιθεώρηση Les Gourous du Goût που ως γνωστόν εκδίδεται ταυτόχρονα σε Παρίσι, Λονδίνο και Νέα Υόρκη και τα άρθρα της αναδημοσιεύονται στους Los Angeles Times, στην Frankfurter Allgemein, στην Corriere della Sera, στη Zatouna Tribune  και στην Οικοπελοπόννησο Κορίνθου.


Στη φωτογραφία από αριστερά ο Δρ Αποστόλης Λιάπης (ΣΤ' Γυμνάσιο 1970)  χαμογελαστός - χαμογελαστός, για άλλη μια φορά τον φοβήθηκαν όλα τα καρβουνάτα φτερωτά, ο κος Γιώργος Κουνενής (ΣΤ' Γυμνάσιο 1970, επίσης) όπως πάντα αγνώστου συναισθηματικής κατάστασης και διάθεσης (μουσική), ο κος Χρόνης Κοϊμτσίδης (1ο και μοναδικό Γυμνάσιο Καλλιθέας 1969) ανακηρύχθηκε ήδη επίτιμος Διευθυντής Ήχου όλων των ektoblogs, ο ομογενής S.Rods (ΣΤ' Γυμνάσιο και μάλιστα του τρομερού Κ1972) έγκυος στον ΣΤ' (τι άλλο;) μήνα και να μας συγχωρέσει που δεν θυμόμαστε ολόκληρο το όνομά του, ο κος Σωκράτης Μαανιάν (δεν γράφουμε σχολείο και έτος αποφοίτησης γιατί μπροστά στους υπόλοιπους πάει ακόμη δημοτικό και δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει)  ο οποίος λόγω καλών τρόπων και γραβάτας αναλαμβάνει τις δημόσιες σχέσεις και την εκπροσώπηση των ektoblogs στους αγνώστους ektoαναγνώστες μας και τέλος δεξιά (κατά λάθος σε αυτή τη θέση) τα ¾ του κυρίου Σπύρου Μπάκα (εδώ έχουμε πάρα πολύ μέλλον - νηπιαγωγείο ακόμη) ο οποίος λόγω ηλικίας δεν αναλαμβάνει προς το παρόν κανένα επίσημο πόστο αλλά εγγράφεται δικαίως ως ektotrainee.

13.4.11

Πού είναι εδώ;


Πού είναι εδώ και τι σχέση αυτός ο χώρος έχει μ' εμάς;

(Καλά, άμα βρείτε το πρώτο, θα βρείτε και το δεύτερο).

11.4.11

Ο ιστορικός Φοίβος της Πλατείας ΙΚΑ N.Kόσμου


Με την ευκαιρία της οριστικής διάσωσης και φέτος του ποδοσφαιρικού Ιστορικού της πλατείας Νέας Σμύρνης έστω και με ερυθρόλευκους δανεισμούς (τελικά αυτή η ομάδα είναι σαν την Ελλάδα, όλο κάτι γίνεται και «ποτέ δεν πεθαίνει»), ας δούμε μια ανάρτηση για τον ιστορικό Φοίβαρο της πλατείας ΙΚΑ Νέου Κόσμου, που διαβάσαμε στο πάρα πολύ αξιόλογο


το οποίο γράφει ένας εξίσου αξιόλογος άνθρωπος, γιατρός-χειρουργός και συμμαθητής μας από την τάξη του 1970.

Εκτός από τα καταπληκτικά και νοσταλγικά κείμενα του γιατρού-συμμαθητή μας (και παλιού παίκτη του Φοίβου στην εφηβική ομάδα) που μπορείτε να απολαύσετε στο blog του, διαβάστε (κάνοντας κλικ στην πιο πάνω εικόνα για να μεγαλώσει αρκετά) το σκαναρισμένο ρεπορτάζ της αθλητικής εφημερίδας της εποχής (Φεβρουάριος 1967) και θυμηθείτε όχι μόνο τη γλώσσα που έγραφαν τότε οι εφημερίδες (μια περίεργη μύξη καθαρευουσοδημοτικής) αλλά και τα τεκταινόμενα εντός των αγωνιστικών χώρων (ποιών;) τα οποία δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά που συμβαίνουν σήμερα, 44+ χρόνια αργότερα, ακόμη και στην Α’ Εθνική. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν πεθαίνει αλλά και δεν αλλάζει.

Οι αναρτήσεις για το συγκεκριμένο ματς του Φοίβου την Κυριακή 19/2/1967, βρίσκονται στα




------
Να θυμίσουμε στους νεώτερους ότι ο Φοίβος και η Δόξα (η άλλη μεγάλη νεοκοσμίτικη ομάδα), στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ενώθηκαν και έφτιαξαν τον Θρίαμβο Αθηνών, ομάδα που ζει και βασιλεύει ως τις μέρες μας στα τοπικά πρωταθλήματα της Αθήνας και που κάποτε, σε κάποιες καλύτερες μέρες, ήταν στην Γ' Εθνική και είχε φτάσει ως τα πρόθυρα ακόμη και της Β’.
ekto1972

5.4.11

Ανοιξιάτικες στιγμές


Ένας ευωδιαστός υάκινθος (ζουμπούλι) άνθησε στο μπαλκόνι του συμμαθητή μας Οδυσσέα Κ. που μας έστειλε και τη φωτογραφία, θυμίζοντας σε όλους ότι η Άνοιξη είναι εδώ και δεν μένει παρά να ρίξουμε μια ματιά έξω από το παράθυρό μας για να την δούμε. Την ίδια ώρα στην άλλη άκρη του πλανήτη, σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό και μια ακόμη ανοιξιάτικη νεροποντή είναι έτοιμη να ξεσπάσει, δίνοντας την εντύπωση ότι τα κίτρινα λουλούδια στην είσοδο του λιμανιού του Βανκούβερ, τρέχουν να βρουν καταφύγιο.


Φωτ. ekto1972 αποκλειστικά για το blog