Αφιερωμένο στα παιδιά του Έκτου, τις φίλες του Δωδέκατου, σε όλους εμάς, τούτη την παράξενη Άνοιξη του 2013, που χαμογελά μόνο σε όσους μπορούν ακόμη, παρά τις δυσκολίες, να βλέπουν το χαμόγελό της, κοιτώντας πάνω από τα μπαλκόνια και τις ταράτσες μιας μουντής και άσχημης πόλης. Σε όσους φίλους παλιούς σφίγγουν μεταξύ τους τα χέρια, χωρίς απαραίτητα να προσμένουν ο ένας τον άλλον να γυρίσει, μα που νιώθουν έστω από μακριά τους χτύπους της καρδιάς κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη πικραμένη μνήμη τους.
29.3.13
Όταν μιαν Άνοιξη χαμογελάσει
Αφιερωμένο στα παιδιά του Έκτου, τις φίλες του Δωδέκατου, σε όλους εμάς, τούτη την παράξενη Άνοιξη του 2013, που χαμογελά μόνο σε όσους μπορούν ακόμη, παρά τις δυσκολίες, να βλέπουν το χαμόγελό της, κοιτώντας πάνω από τα μπαλκόνια και τις ταράτσες μιας μουντής και άσχημης πόλης. Σε όσους φίλους παλιούς σφίγγουν μεταξύ τους τα χέρια, χωρίς απαραίτητα να προσμένουν ο ένας τον άλλον να γυρίσει, μα που νιώθουν έστω από μακριά τους χτύπους της καρδιάς κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη πικραμένη μνήμη τους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Εξαιρετικό.
Με μία επιφύλαξη, μπορεί η Αθήνα να φαίνεται μουντή, γιατί έτσι είναι η διάθεσή μας, όμως άσχημη δεν μπορεί να γίνει ποτέ, όσο και αν κακοπαθαίνει από τις επεμβάσεις μας.
Δημοσίευση σχολίου