Και ξαφνικά μέσα στην ιδεολογικά χρωματική σύγχυση των ημερών ξέβαψε και μια φανέλα. Αυτή με το 9. Ο Μένης Κουμανταρέας ήταν για τη γενιά μας -τηρουμένων των αναλογιών- ένας Καβάφης του γραπτού λόγου. Λόγος σιγανός, λόγος κρυφός, σχεδόν συνωμοτικός. Ίσως ακόμη κι αυτός ο απρόσμενος θάνατος να είναι μέρος του. Πήγε να βρει τον Κώστα Ταχτσή, τον Άρη Φακίνο, τον Αντώνη Σαμαράκη κ.α. Θα μας θυμίζουν τα κείμενά τους τις μέρες που οι ιδεολογίες είχαν μεστή άποψη και σταθερό χρώμα. Σαν τη μυρωδιά της κολόνιας στο κουρείο και τη γεύση του κοκκινιστού στο καρβουνάδικο.
ekto1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου