του Γιώργου Βορρόπουλου
ΣΤ' Γυμνάσιο 1972
Μια μικρή ιστορία που διαδραματίστηκε όταν ήμουν φοιτητής το 1975, στα λημέρια του Γυμνασίου μας. Μήνα δε θυμάμαι ακριβώς, πάντως έκανε ψυχρούλα, βράδυ 8-9 η ώρα περίπου.
Μετά από ένα βραδινό μάθημα στο πανεπιστήμιο στη Σόλωνος, πήρα το δρόμο επιστροφής για το σπίτι μου στο Μπραχάμι. Δεν έπαιρνα ποτέ την "περιμετρική" λόγω συνωστισμού και έτσι με τα πόδια ανέβηκα τη Σόλωνος με κατεύθυνση το Ζάππειο, όπου ήταν και η αφετηρία του λεωφορείου μου, 109 τότε "Αγ. Δημήτριος".
Μπαίνοντας στο λεωφορείο διαπίστωσα ότι είχα μόνο μία δραχμή για το εισιτήριο και όχι την απαιτούμενη 1,50 δρχ. Οπότε κατέβηκα και αποφάσισα να γυρίσω με τα πόδια, μιάμιση ώρα ποδαρόδρομο, μιας και ντρεπόμουν να ζητήσω από άλλους. Άλλωστε είχα ξανακάνει την ίδια διαδρομή με τα πόδια άλλη φορά και δε με τρόμαζε. Φτάνοντας έξω από το κολυμβητήριο με σταματάει ένα νεαρό παιδί 17 ή 18 χρονών.
- Φίλε, έχεις να μου δώσεις μια δραχμή γιατί έχω μόνο ένα πενηνταράκι και θέλω να πάρω το λεωφορείο για τον Νέο Κόσμο;
Γέλασα από το τρομερό αυτό παιχνίδι που μας έπαιζε η θεωρία των πιθανοτήτων και μετά του είπα ότι κι εγώ έμεινα από ένα πενηνταράκι και πάω στο Μπραχάμι με τα πόδια. Και προσφέρθηκα λοιπόν να του δώσω τη μια δραχμή μου. Όμως το παιδί δεν δέχτηκε.
- Ρε φίλε, εσύ πας πιο μακριά, πάρε λοιπόν το πενηνταράκι, εγώ θα πάω με τα πόδια.
Δέχτηκα λοιπόν το πενηνταράκι, τον χαιρέτησα και πήγα στη στάση έξω από το Γυμνάσιό μας όπου και πήρα το 109.
Ας είναι καλά το παιδί αυτό όπου κι αν είναι τώρα.
Η ιστορία είναι 100% αληθινή και με κάνει πολλές φορές να σκέπτομαι τη καλοσύνη πού χουμε όλοι μέσα μας και τη καταπιέζουμε...
Γιώργος Βορρόπουλος
Δεκ.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου