Παράξενη καμιά φορά η ζωή

Είναι στ' αλήθεια παράξενη καμιά φορά η ζωή. Διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας μπορεί κάποιες στιγμές να τα προσπερνάμε αδιάφορα, αλλά κάποιες άλλες να ζητούν αυτά από μόνα τους να τους δώσουμε την πρέπουσα σημασία και να μας κάνουν σκεπτικούς. 

Έφυγαν μέσα λίγες μέρες δυο δικοί μας άνθρωποι. Ο παπα-Γιώργης και η Μυρτώ. Κλείνει σχεδόν ένας χρόνος που έφυγε ο Κώστας. Έκλεισε ένας χρόνος που έφυγε ο Γιώργος, πριν από αυτόν ο Μιχάλης, πιο πριν ο άλλος Κώστας, ο Θόδωρος κι άλλοι. Μακραίνει δυστυχώς ο κατάλογος του ουρανού, θυμίζοντάς μας το αναπόφευκτο. Προσγειώνοντάς μας κάθε φορά απότομα στην πραγματικότητα της νομοτέλειας. Άραγε θα έχουν χτίσει εκεί ψηλά το νέο σχολείο για τα παιδιά του Έκτου και του Δωδέκατου ή θα τρέχουν δεξιά-αριστερά σε τίποτα παλιά οικήματα σαν αυτά της οδού Φαλήρου; Όμορφα βέβαια νεοκλασικά αλλά ακατάλληλα για σχολείο. Και για να φύγει τώρα ο παπα-Γιώργης, σημαίνει ότι είναι έτοιμη η εκκλησία κοντά στο σχολείο του ουρανού ή μήπως ήθελε ο Κώστας μια δεύτερη φωνή; Και η μικρή κοσμοπολίτισσα Μυρτώ, πέντε χρόνια νεώτερη από εμάς, θα είναι το ίδιο ντροπαλή όπως όταν πήγαινε στην Α' Γυμνασίου του Δωδέκατου κι εμείς στην Έκτη του Έκτου ή η τεράστια τότε απόσταση της ηλικίας επικαλύφτηκε τώρα με τα "δάκρυα του Θεού" που πήρε μαζί της; Δεν θα το μάθουμε ποτέ όσο ζούμε και μακάρι να είμαστε όλοι και όλες γεροί και δυνατοί και να κάνουμε πολύ-πολύ καιρό ακόμη να συμπληρώσουμε κι άλλο όνομα στον κατάλογο της Τάξης του ουρανού. 

Κι εκεί που ήμασταν στεναχωρημένοι με τους τελευταίους απόντες. Εκεί που ήμασταν σκασμένοι. Εκεί που σκεπτόμασταν τον παπα-Γιώργη και τη Μυρτώ. Εκεί που ψάχναμε να βρούμε μια λέξη παρηγοριάς για τους δικούς τους, μια αγκαλιά αγάπης για τους φίλους μας που πόνεσαν, πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων μια μικρούλα είδηση. Μια τόσο δα μικρούλα είδηση. Μια μικρούλα αχτίδα. Ένα τόσο δα "μικρό κουρέλι από τα μαλλάκια μιας Νεφέλης". Ένα μικρούτσικο χαμόγελο που έσκασε στην ακρούλα της καρδιάς μας. Κι αυτό το όμορφο όνομα να μας γυροφέρνει στο μυαλό. Η Μυρτώ, η άλλη Μυρτώ, η μικρούλα Μυρτώ, η 15χρονη της Πάρου, έκανε για πρώτη φορά από τότε που..., τα πρώτα της δειλά βήματα! Δυο βηματάκια στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Ένα που ευλόγησε ο παπα-Γιώργης από ψηλά κι ένα για τη δική μας συνονόματή της, τη Μυρτώ. Η Μυρτώ! Και το θαύμα έγινε τώρα. Σε μια πατρίδα που αγκομαχά. Η Μυρτώ στέλνει μηνύματα. Η Μυρτώ θα τα καταφέρει! Η Μυρτώ ζει! 

Είναι στ' αλήθεια παράξενη καμιά φορά η ζωή. Διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας μπορεί κάποιες στιγμές να τα προσπερνάμε αδιάφορα, αλλά κάποιες άλλες να ζητούν αυτά από μόνα τους να τους δώσουμε την πρέπουσα σημασία και να μας κάνουν σκεπτικούς. Αλλά και αισιόδοξους!

Καλή Χρονιά! Δεν προλάβαμε να τα πούμε πολύ...

ekto1972

Φωτ.downloadcorfu.blogspot