Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κ.Καβάφης, «Όσο μπορείς»
1 σχόλιο:
Σωτήρη,
σου είχα υποσχεθεί (όταν το έστειλες με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο)πως θα απαντήσω όταν έχω χρόνο, γιατί μου πάτησες τον κάλο με τον ποιητή στον οποίο έχω τη μεγαλύτερη αδυναμία.
΄Ομως το συγκεκριμένο ποίημα είναι περισσότερο μια προσωπική φυγή, μια μορφή "αυτοπροστασίας"
Σου στέλνω λοιπόν, αντίδωρο, λίγο Γκάτσο, μια σπαραχτική επίκληση, μια αγωνία που ταιριάζει περισσότερο στις ώρες που περνάμε.
"Οι αρχαίοι θεοί δεν υπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον ή βράδυον, αι Αθήνα θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν δια παντός την Ελληνικήςν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν κατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας του και θα καταβτοχθίσει αυτούς!
Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Πότε θ΄ανθίσουν τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ΄ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακείας
στην τελευταία της κατοικία;"
Ελλαδογραφία 1976
Δημοσίευση σχολίου