Τα παιδιά του Έκτου γράφουν.
Νίκος Χριστοδουλάκης
ΣΤ' Γυμνάσιο 1972
Πανεπιστήμιο ή θεατρική σκηνή;
Τελικά η κατάρα αυτή θα πρέπει να είναι χειρότερη απ’ όσες έπληξαν τον Φαραώ Ραμσή τον Β΄ την εποχή που ο Μωυσής αποφάσισε να πάρει τους ομοεθνείς τους από την Αίγυπτο και να ξεκινήσει το ταξίδι προς την Γη της Επαγγελίας.
Αυτό το σαράκι μπορεί και κατατρώει ακόμα και τα πιο ανθεκτικά καδρόνια.
Αυτή η εξάρτηση είναι μακράν ισχυρότερη από την φριχτή επίδραση της ηρωίνης στα αδύναμα θύματά της. Και για να εξηγούμαι:
Η τραγική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας – όχι πως τα υπόλοιπα υστερούν – είναι γνωστή πλέον σε όλους τους Έλληνες πολίτες που βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να το συντηρούν και να υποστηρίζουν την ανώτατη βαθμίδα αυτής της έρημης της δωρεάν Παιδείας που ούτε δωρεάν είναι, στο σύνολό της, ούτε Παιδεία είναι κατά ένα μεγάλο μέρος της.
Γνωστή επίσης είναι και η δυσαρέσκεια του μεγάλου μέρους των φοιτητών αλλά και των δασκάλων τους στην απίστευτη αυτή επιδρομή της προοδευτικής βίας και της λούμπεν λογικής που έχει ισοπεδώσει τα πάντα στα Πανεπιστήμια.
Κι όλη αυτή η προοδευτικούρα, συνεπικουρούμενη από τον αλήστου μνήμης Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Εκδίκησης ΚΥΡΙΟ Αρβανιτόπουλο, μνημείο ασχετοσύνης και εμπαιγμού, αποφάσισε να φορτώσει όλα τα κακά στο ίδιο το Πανεπιστήμιο. Αφού το εξουθένωσε με κάθε τρόπο, αφού κατέλυσε κάθε έννοια αυτονομίας, αφού το συρρίκνωσε οικονομικά και το διόγκωσε πληθυσμιακά, αφού ανακάτεψε τα πάντα με εκείνο το λαλίστατο Συμβούλιο του Ιδρύματος και τον ΜΙΤ «αρχηγό» του, διέρρευσε στα κίτρινα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης τη μεγάλη είδηση: «Για όλα φταίει ο Πρύτανης που άφησε τη δουλειά του και πήγε στο Παρίσι να παίξει θέατρο».
Και σταματώ εδώ. Αλλάζει το σκηνικό, αλλάζει ο διευθυντής του θεάτρου (αναλαμβάνει ο παντογνώστης και σαρωτικός πλην κάλπικα ήπιος και «λογικός» κος Λοβέρδος), αλλάζουν και οι ηθοποιοί. Είμαστε τώρα μια παρέα και πάμε όλοι μαζί να αποκαταστήσουμε το κύρος του μεγάλου, πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΥ σε όλες τις διαστάσεις του και το εννοώ, Πανεπιστημίου της χώρας.
Στις πρυτανικές εκλογές της 10ης Ιουλίου 2014 για την ανάδειξη Πρύτανη, ψήφισαν 1390 εκλογείς. Οι υποψήφιοι έλαβαν τις εξής ψήφους:
1. Μαραβέγιας Ναπολέων: 284
2. Φορτσάκης Θεόδωρος: 625
3. Χρούσος Γεώργιος: 412
Λευκά: 69
Λαμβάνοντας υπόψη ότι κανείς από τους υποψηφίους δεν έλαβε την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφισάντων, η Τριμελής Επιτροπή αποφασίζει την κατά νόμο επανάληψη της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας μεταξύ των δύο πλειοψηφισάντων. Την επομένη λοιπόν, δηλαδή την 11η Ιουλίου 2014, σύμφωνα με τα αποτελέσματα που παρέσχε η ηλεκτρονική πλατφόρμα «ΖΕΥΣ», επί συνόλου 1.866 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ψήφισαν 1.421 εκλογείς. 31 εκλογείς παραπάνω από την πρώτη ψηφοφορία.
Οι υποψήφιοι έλαβαν τις εξής ψήφους:
1. Φορτσάκης Θεόδωρος: 810
2. Χρούσος Γεώργιος: 548
Λευκά: 63
Φυσικά, ο καθηγητής κ. Θεόδωρος Φορτσάκης, ο οποίος συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, εξελέγη Πρύτανης.
Πάμε στη συνέχεια. Λίγο πολύ γνωστή. Νέα εικόνα, νέα ήθη, νέες προδιαγραφές. Μια δόση ανακούφισης σε όσους θέλουν το Πανεπιστήμιο ως χώρο δουλειάς και εκπαίδευσης και όχι ως πεδίο συνδικαλιστικών ασκήσεων. Κάποιοι κανόνες έπρεπε να μπουν. Ποιος μιλάει, πότε και που.
Κάποτε πρέπει να μάθουμε πως δεν είναι δημοκρατία να λέμε ό,τι θέλουμε, να διακόπτουμε όποιον θέλουμε, ειδικά ένα 15χρονο κοριτσάκι με περισσή αυθάδεια να διακόπτει τον Πρύτανη ή τον Υπουργό - τον όποιο Υπουργό - κι εμείς να διστάζουμε να του πούμε ότι διαπράττει ασέβεια.
Αυτό το σκηνικό όμως φέρνει εντάσεις. Βάζω το χέρι μου μέσα στην καγκελόπορτα και ουρλιάζω για να μην μου το κλείσεις και με τραυματίσεις.
Άμα μου το κλείσεις, επειδή προσπαθείς να κάνεις κι εσύ τη δουλειά σου και να εκτελέσεις εντολή, είσαι τραμπούκος ενώ, εγώ, που έβαλα το χέρι μου, είμαι πάντοτε και εξ επαγγέλματος κάτοχος της μοναδικής αλήθειας και ήρωας αγωνιστής. Μαζεύω και μερικούς πιτσιρικάδες ομοϊδεάτες μου και μπουκάρω στο γραφείο του Πρύτανη, λούζω με τα σκουπίδια τον αντιπρύτανη – σε μια πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά επίδειξη αυθάδειας, αγένειας και τραμπουκισμού – μαγνητοσκοπώ τον εαυτό μου κατά την εκτέλεση της μεγαλειώδους αποστολής μου και έτσι δίνω λύση σε όλα τα προβλήματα.
Και πάνω που αρχίζουμε να μπαίνουμε σε μια σειρά, να σου η εκλογή – ή μάλλον ή μη εκλογή – του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και το πανηγύρι αρχίζει. Τώρα έχουμε εκλογές. Τώρα θα ανέβουν οι τόνοι. Τώρα θα έχουμε πόλωση. Όλα αυτά ακριβώς που σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία χαρακτηρίζουν (???) τη γιορτή της Δημοκρατίας. Την εκλογική αναμέτρηση.
Είδαμε σημεία και τέρατα. Διαβάζουμε ξαφνικά: Ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ κος Φορτσάκης, υποψήφιος με την Νέα Δημοκρατία.
Καταπίνουμε τη γλώσσα μας και βγάζουμε τον σκασμό. Εμείς λέγαμε να διώξουμε τα κόμματα έξω από το Πανεπιστήμιο και τώρα φεύγει ο Πρύτανης έξω από αυτό, προς τα κόμματα. Μας έφυγε η …μαγκιά. Και σ’ αυτούς που τον ψήφισαν και σ’ αυτούς που δεν τον ψήφισαν. Όχι πως δεν έχει δικαίωμα ο άνθρωπος να έχει πολιτικές απόψεις και να τις εκφράζει. Αλλοίμονο. Αυτές τις 810 ψήφους όμως, που του έδωσαν την διοίκηση του μεγαλύτερου και αρχαιότερου Πανεπιστημίου της χώρας, πως τις αξιολόγησε;
Καπάκι στην αγωνία μας έρχεται στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο ένα μήνυμα. Το αντιγράφω:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ Ε.Κ.Π.Α.
Με αφορμή δημοσιεύματα που τον φέρουν ως υποψήφιο Βουλευτή Επικρατείας, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών δηλώνει ότι δεν του έχει γίνει σχετική πρόταση. Αν και μια τέτοια πρόταση προερχόμενη από κόμμα του δημοκρατικού τόξου θα αποτελούσε ιδιαίτερη τιμή, ο Πρύτανης έχει εκλεγεί πρόσφατα με μεγάλη πλειοψηφία για να επιτελέσει το σημαντικό έργο της ανασυγκρότησης και επανεκκίνησης του πρώτου Πανεπιστημίου της Χώρας. Στο έργο αυτό παραμένει προσηλωμένος.
Γραφείο Τύπου ΕΚΠΑ
Δημήτρης Κοοοοοοοόοος
Τ 210 000 0000
Καταπραϋντικό για εμάς τους υπόλοιπους και δείγμα ότι οι Πανεπιστημιακοί δεν είμαστε σαν τους άλλους. Έχουμε αξίες και τις υπερασπιζόμαστε.
Να σας γράψω και τη συνέχεια;
Την τοποθέτηση του πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Θεόδωρου Φορτσάκη ως επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ ανακοίνωσε από την Ρόδο ο ίδιος ο Πρωθυπουργός επιβεβαιώνοντας πλήρως το Βήμα που αποκάλυψε πρώτο την κίνηση του κ. Σαμαρά. Κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Ρόδο, ο κ. Σαμαράς αναφέρθηκε στην κατάργηση του ασύλου και την εκκρεμή αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά ΑΕΙ και σημείωσε ότι ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρύτανης σήκωσε για πρώτη φορά ανάστημα στις μειοψηφίες που παραλύουν τα δημόσια πανεπιστήμια. «Ο Θεόδωρος Φορτσάκης θα είναι στην πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας για λόγους πολιτικού συμβολισμού αλλά και με μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπο του. Επιτέλους κάτι αλλάζει σε αυτό τον τόπο» τόνισε.
Το «Ποτάμι» σχολίασε:
«Ο άνθρωπος που σήκωσε το λάβαρο της απαλλαγής του πανεπιστημίου από τον κομματισμό και έδωσε μάχη με τις κομματικές παρατάξεις, λίγες μέρες μετά, εντάχθηκε σε κόμμα. Άρα, απλώς είχαμε μια μονομαχία δύο κομμάτων. Δύσμοιρο πανεπιστήμιο...»
Εγώ σχολιάζω:
Δόξα και τιμή στον πρώην Πρύτανη Θεοδόση Πελεγρίνη. Εκείνος έπαιζε θέατρο, καταπληκτικά ομολογώ το οποίο εντάσσεται στο γνωστικό του αντικείμενο και αποτελεί τον τρόπο που προσεγγίζει τους φοιτητές του και τους μεταφέρει φιλοσοφικές έννοιες, στη Φιλοσοφική Σχολή όπου και διδάσκει. Τότε, οι «σοβαροί», τον χλεύασαν και διέγνωσαν αδράνεια, σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ και προθέσεις υποψηφιότητας στο Επικρατείας.
Σήμερα θα ήθελα να δω πώς, οι ίδιοι «σοβαροί» θα ξεχωρίσουν αυτούς που παίζουν θέατρο, αυτούς που προσποιούνται ότι παίζουν θέατρο κι αυτούς που, κατά την ηθοποιό κα Χρυσούλα Διαβάτη, θα έπρεπε να συλλαμβάνονται από την …«Αστυνομία Θεάτρου».
Εσείς, βγάλτε την άκρη σας. Κατάρα, μεγάλη κατάρα….
(Πρώτη δημοσίευση: athensvoice.gr, 13/1/2015)
------
Θεόδωρος Ζαρέτος
ΣΤ' Γυμνάσιο 1969
Επιστολή ενός Γερμανού αναγνώστη της Handelsblatt στον κο Τσίπρα
Λέγομαι Χανς Φορολογούμενος.
Είμαι 67 ετών, έχω σαρανταπέντε χρόνια ένσημα ως μηχανοδηγός στα τραίνα μας, δημόσιος υπάλληλος δηλαδή και μόλις μερικούς μήνες πριν βγήκα στη σύνταξη.
Διάβασα με ενδιαφέρον την επιστολή που μου έστειλες μέσω της Handelsblatt και θέλησα να σου απαντήσω γιατί (όπως και σένα φαντάζομαι) με ενοχλεί να με περνάει για αφελή ή άσχετο ένα παιδάκι που δεν έχει ακόμα κολλήσει (και ούτε προβλέπεται) ούτε ένα ένσημο.
Το 2010 λοιπόν Αλέξη, κάτι μήνες αφότου η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας σου ζήτησε από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους πολίτες να την βοηθήσουν να μην γίνει Αργεντινή, διάβασα σε μία ελληνική εφημερίδα τους μισθούς που έπαιρναν μέχρι τότε οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι στα δικά σας τραίνα στον κρατικό ΟΣΕ, που σημειωτέον είναι πολύ πιο αργά και πολύ πιο βρώμικα από τα δικά μας.
Πιο συγκεκριμένα, επειδή δεν ξέρω ελληνικά, μου μετάφραζε ο μπατζανάκης μου, Έλληνας στη καταγωγή και συνάδελφος, όσα γράφτηκαν για το θέμα.
Και τι θέμα!
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως ήταν δυνατόν εγώ (με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας με τον Έλληνα μηχανοδηγό) να παίρνω 52.000ευρώ το χρόνο και εκείνος 65.000ευρώ το χρόνο τη στιγμή που η οικονομία μου πούλαγε σε όλον τον κόσμο ενώ η δικιά σας αγόραζε από όλον τον κόσμο, με αποτέλεσμα το δικό μου κράτος να μοιράζει με μεγάλη φειδώ αυξήσεις από τα πλεονάσματά του και το δικό σου κράτος να μοιράζει απλόχερα αυξήσεις και απίστευτα επιδόματα από τα δανεικά του!
Ή δεν είναι έτσι;
Όταν λοιπόν διάβασα την επιστολή σου, είπα πως είναι μία καλή ευκαιρία να σου γράψω τα παραπάνω γιατί παιδί του 4% και των καταλήψεων ήσουνα ακόμα, μπορεί και να μην τα ξέρεις-σκέφτηκα-αφού αυτά αρχίσανε στη χώρα σου πολλά χρόνια πριν ακόμα δώσεις την πρώτη σου συνέντευξη στην κυρία Παναγιωταρέα, γεμάτος εφηβική έπαρση λενινιστική πίστη και ΚουΚουΕδικη άγνοια .
Η ιστορία των δανεικών είναι για τη χώρα σου Αλεξάκη μου μία πολύ πονεμένη ιστορία που ξεκίνησε όταν προεστοί κι οπλαρχηγοί κατάφεραν να μοιραστούν την κρατική εξουσία με το επίσημο κράτος που πολέμαγε να στεριώσει ο Κοραής και φτάνει μέχρι τους δικαστικούς και τους ένστολους σύγχρονους προεστούς (τώρα πια τους λέτε συντεχνίες του δημοσίου) που κλέψανε από τους άνεργους του ιδιωτικού σας τομέα το πλεόνασμα που έχτισε η κυβέρνησή σας πάνω στην ανέχεια, τη φτώχεια και την ανεργία τους.
Γιατί Αλεξάκη μου λιτότητα είχαμε κι εμείς εδώ στη Γερμανία και είχαμε να δούμε αύξηση κάπου δέκα χρόνια. Αλλά όλοι, όχι όπως εσείς, που τα παίρνατε από τον ιδιώτη για να τα δίνετε στους συντεχνιακούς στρατούς του δημοσίου και φτάσανε να παίρνουνε στις ΔΕΚΟ και στην ΟΤΟΕ οι συνταξιούχοι, σύνταξη μεγαλύτερη κι από τον μεγαλύτερο μισθό τους, την ώρα που επιχειρήσεις έκλειναν, ασφαλιστικές εισφορές μειώνονταν και κάθε ένας συνταξιούχος από δαύτους χρειαζότανε τρείς να δουλεύουνε για να έχει το κράτος να του δίνει κάθε μήνα τη σύνταξη.
Και ό,τι περίσσευε Αλεξάκη μου στη Μερσεντές και στην Όπελ, μπορεί οι μέτοχοι να τα παίρνανε για να τα παίξουνε στα παράγωγα της Γουώλ-Στρητ λόγω χαμηλού κόστους του δολαρίου, αλλά ένα μέρος τους φρόντιζαν πάντα να επενδύεται για να παραμένουνε ανταγωνιστικοί στον Ιάπωνα και στον Αμερικάνο και να πουλάνε πιο πολλές Μερσεντές και Όπελ απ’ αυτούς στις νέες αγορές, Κίνα και Ρωσία.
Όχι σαν τους δικούς σας τους ρεμπεσκέδες που ξέρανε να πουλάνε μόνο στο κράτος και μόλις σφίξανε τα γάλατα τα μεταφέρανε όλα στο Λουξεμβούργο και στις οφ-σόρ!
Και τι να πεις για όλη αυτή την Τσοχατζοπουλιάδα που μόλις τους κουνάγανε το χαρτί οι αβανταδόροι της Ζήμενς, τρέχανε σα τζιχαντιστές να παραγγείλουνε ό,τι βρίσκανε μπροστά τους φωνάζοντας… έρχονται οι Τούρκοι!
Εκείνο λοιπόν που κάναμε εμείς ήτανε να σας δανείσουμε λεφτά για να πληρώνετε τα χρέη σας και σεις έπρεπε (έτσι υπογράψατε) να πληρώνετε τα έξοδά σας και τους τόκους σας.
Δεν τα καταφέρατε, γιατί προτιμήσατε να αρμέξετε μισθούς συντάξεις και τζίρους επιχειρήσεων και να αφήσετε ανέγγιχτο το σύστημα που παράγει πελάτες, πατρωνίες, εξαρτήσεις, αδιαφάνεια, ρουσφέτι, αναξιοκρατία, ρεμούλα, σπατάλη και διαφθορά, δηλαδή ελλείμματα και χρέη και του φταίνε όσοι συμβουλεύουνε τους ιδώτες δανειστές να μη δανείζουνε το κράτος σας γιατί μάλλον θα χάσουνε τα λεφτά τους.
Δεν λέγανε τέτοια πράματα όμως οι συμφωνίες μας παιδί μου.
Λέγανε ότι θα πρέπει να κάνετε μεγάλες περικοπές (αφού είχατε καραξεχειλώσει) ώστε να έχετε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αλλά δεν λέγανε να καταστρέψετε τις επιχειρήσεις σας για να κρατήσετε ό,τι άχρηστο αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό, αναχρονιστικό έχει το κράτος σας φορολογώντας τις.
Τα μνημόνια που υπογράψατε Αλεξάκη ήτανε τα ίδια η ρήτρα ανάπτυξης που πετάξατε στα σκουπίδια εφαρμόζοντάς μόνο ό,τι σας βολευε.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Και πουλάς τόσα χρόνια παρέα με ψεκασμένους και νεοναζιστές αγανάκτηση, ενώ είσαστε η σκληρότερη φάρα που αντιστάθηκε ακόμα και στην παραμικρή αλλαγή κάνοντας πως δεν καταλαβαίνατε ότι αυτό πρακτικά σήμαινε τόσο πολλή φορολόγηση σε τόσους πολλούς για να περικοπούν όσο γινόταν λιγότερα από τόσους λίγους.
Σ΄ αυτούς λοιπόν τους λίγους υπόσχεσαι αγόρι μου τα πιο πολλά κι εσύ αλλά πετάς και τίποτα παρόλες για δημοκρατία, ευημερία και Ευρώπη για ξεκάρφωμα.
Και μου στέλνεις εμένανε επιστολή να μην ανησυχώ!
Γιατί να ανησυχώ ρε υπερφίαλε σαχλαμάρα που μούμαθες να στέλνεις και ανοιχτές επιστολές στο Γερμανικό λαό;
Εγώ το πολύ-πολύ να κάνω γαργάρα τα 70 περίπου δις ευρώ φόρους που αντί να τους πάρω αύξηση τους δάνεισα σε σας για να μη γίνει στη χώρα σας το έλα να δεις!
Αλλά εσείς πως θα ζήσετε;
Τι θα τρώτε;
Tις ανοησίες του Βαρουφάκη και του Λαπαβίτσα, ο ένας να πουλάει ναρκισσευόμενος βαθυστόχαστες μπούρδες κι ό άλλος να οραματίζεται εκστασιαζόμενος ρήξεις και καπιταλιστικές ανατροπές;
Τι κι αν σας χαρίσουνε οι δικοί μας όλο το χρέος σας;
Σε πέντε χρονάκια θα το ‘χετε ξανακαλουπώσει όποιος κι αν είναι κυβέρνηση, όποιος κι αν είναι αντιπολίτευση αφού σε κανέναν σας δεν φαίνεται να βάλανε μυαλό σαράντα χρόνια ασυδοσίας που βαφτίζατε ελευθερία και πελατειοκρατίας που βαφτίζατε δημοκρατία.
Τι να την κάνω εγώ την επιστολή σου παιδάκι μου;
Στους δικούς σου βγες να μιλήσεις.
Αλλά τι να πεις!
Εδώ δε βγήκες να πεις ένα λόγο όταν οι αληταράδες χτίζανε τον καθηγητή στο γραφείο του, οι επιστολές σε μαράνανε!
Για να μη σου πω ότι έχεις μπλέξει άσχημα γιατί είτε αυτοδύναμος είτε με συνενόχους, θα βρεθείς γρήγορα, πολύ γρήγορα, αντιμέτωπος με αυτούς τους ίδιους αληταράδες που βάφτισες αγωνιστές, όταν δεν πληρώνανε στα διόδια και στο μετρό, όταν προπηλακίζανε το ΣΔΟΕ στην Ύδρα που τους έπιασε να έχουνε μέχρι και ταμειακές μαϊμού, όταν καταστρέφανε ιδιωτικές περιουσίες στα μεταλλεία χρυσού και δημόσια περιουσία στην Κερατέα, όταν κάψανε και λεηλατήσανε την Αθήνα το 2008, όταν δολοφόνησαν τους τρείς εργαζόμενους της Μαρφίν.
Αυτοί είναι η χειρότερη αδυναμία σου, η μαύρη τρύπα που δεν μπορείς πια να βγείς.
Άραγες μήπως όλοι αυτοί είναι και Charlie?
Ειλικρινώς αντίπαλός σου
Χανς Φορολογούμενος
και για την πιστή μετάφραση
Θεόδωρος Ζαρέτος
(Πρώτη δημοσίευση: metarithmisi.gr, 15/1/2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου