Οι αντίπαλοι φίλοι

Συγκάτοικοι και συμφοιτητές στο πανεπιστήμιο Αμχερστ της Μασαχουσέτης στις αρχές της δεκαετίας του ‘70. Δικτατορία στην Ελλάδα. Ως μαθητές στο Κολέγιο Αθηνών γνωρίζονταν φυσιογνωμικά. Ως φοιτητές έκαναν στενή παρέα για 3 χρόνια στο Αμχερστ. Ο Γιώργος σπούδαζε Κοινωνιολογία και ο Αντώνης Οικονομία.

Διατηρούν τις αναμνήσεις και την καλή διαπροσωπική σχέση, αλλά είναι «απέναντι». Στην πολιτική, στα πρώτα βήματά τους, σε διαφορετικά «στρατόπεδα». Και τώρα αντίπαλοι σε επίπεδο κορυφής στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο Γιώργος Παπανδρέου πρωθυπουργός και ο Αντώνης Σαμαράς αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φίλοι τους από το Αμχερστ, οι άλλοι δύο της τετράδας που φωτογραφήθηκε κουβαλώντας στο σήμερα το «τότε» της εποχής στην Αμερική, δεν μπορούν να φανταστούν ότι δύο πρώην συμφοιτητές που ξενύχτησαν μαζί βράδια με την παρέα αναλύοντας το... σύμπαν θα βρεθούν έτοιμοι για μετωπική σύγκρουση στην ελληνική Βουλή. Και μάλιστα στην πλέον δύσκολη φάση για τη χώρα...

«Ήταν και οι δύο αγαπητοί στο πανεπιστήμιο. Ο Γιώργος μαχητής αλλά πιο εγκρατής και εξίσου επικοινωνιακός. Ο Αντώνης πιο εξωστρεφής, ανοιχτός, χειμαρρώδης. Και οι δυο είναι ακέραιοι χαρακτήρες», λέει ο κ. Στέφανος Μανουηλίδης, εις εκ της «ομάδας» των τεσσάρων στα φοιτητικά τους χρόνια. Οι πλάκες ατελείωτες μεταξύ τους, αλλά και με άλλους από κάθε γωνιά της γης. «Ο Γιώργος είναι «πιο διεθνής» εκ των πραγμάτων. Γεννήθηκε στην Αμερική, έφυγε με την οικογένειά του επί χούντας από την Ελλάδα στη Σουηδία και στον Καναδά, μετά σπουδές...». Ο κ. Μανουηλίδης θυμάται ότι όταν ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα επί δικτατορίας και να αποχωριστεί τους συμμαθητές του από το κολέγιο, πολλοί ήθελαν να του συμπαρασταθούν χωρίς να τον φέρουν σε δύσκολη θέση. «Διάλεξα ένα βιβλίο για να το διαβάζει στο αεροπλάνο», διηγείται ο κ. Μανουηλίδης, οικονομολόγος και σύμβουλος επιχειρήσεων στην Αθήνα σήμερα. Τρία χρόνια μαζί. Οι τρεις τους μαζί με τον διεθνούς φήμης φωτογράφο, ζωγράφο, γλύπτη και εικαστικό Φίλιππο Τσιάρα (στη φωτό των «4») έζησαν τρία χρόνια στο ίδιο πανεπιστήμιο. Λίγοι ξέρουν ότι 1.000 άνθρωποι από το Αμχερστ, μεταξύ των οποίων όχι μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου και ο επίσης συμμετέχων, Στέφανος Μανουηλίδης, αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησαν για την καθιστική διαμαρτυρία σε αεροπορική βάση και ακινητοποίησαν τα Β52 -συνεχιζόταν ο πόλεμος με το Βιετνάμ. Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Νιλ Γιανγκ, αντιπολεμικά τραγούδια, Τζόαν Μπαέζ, Θεοδωράκης, Σαββόπουλος. Αυτά τραγουδούσαν με ξένους και Ελληνες εκείνη την εποχή. Οι διαδηλωτές ξάπλωσαν στον διάδρομο. Τους συνέλαβαν αλλά η τοπική φυλακή, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα του Αμχερστ, δεν χώραγε πάνω από... τρεις! Τελικά τους άφησαν όλους...

Στοιχεία από το ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Τελειώνει κι ο Νοέμβρης

Από ΤΑ ΝΕΑ

Χαθήκαμε

Πού είσαστε ρε συμπλογκίτες; Τελευταία, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Βλέπω βέβαια ότι μπαίνετε στο blog, αλλά δεν γράφετε ούτε ένα σχόλιο και δεν στέλνετε ούτε ένα eMail. Δεν κανονίζουμε κανένα έκτακτο συνέδριο πριν τα Χριστούγεννα; Θα περιμένω προτάσεις.

Πάρτε κι ένα γρήγορο για το Σ/Κ. Παλιό αλλά καλό.

Συζητάνε δυο κομπιουτεράδες :

- Άκου να δεις τι έγινε χθες..

- Τι τι;

- Γνώρισα μία φανταστική γκόμενα σε ένα μπαρ...

- Για λέγε, για λέγε..

- ...και της είπα να έρθει από το σπίτι για ποτό, και ήρθε.

- Τι λες τώρα; Για λέγε, για λέγε...

- Ήπιαμε εκεί δυο ποτάκια, ζεστάθηκε η κατάσταση και ξαφνικά μου λέει "μπορείς σε παρακαλώ αν μου βγάλεις τη φούστα γιατί με στενεύει;"

- Τι λες τώρα; Για λέγε, για λέγε...

- Της βγάζω λοιπόν τη φούστα, τη σηκώνω με δύναμη και τη βάζω πάνω στο γραφείο δίπλα στο καινούργιο laptop.

- Τι λες τώρα; Πήρες καινούριο laptop;

Και με τη βούλα...

...Αφρικανοί!

H1N1

Από το asimonis.wordpress.com

1050 Χιλιόκυκλοι

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.

Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.

της Κωστούλας Μητροπούλου

Επικαιρότητα Νοεμβρίου

Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Από ΤΑ ΝΕΑ

Komm rüber!

- Πήδα!

Ήταν η τρίτη μέρα που το έβλεπε να ορθώνεται. Ήξερε ότι σε λίγο δεν θα είχε καμία άλλη ευκαιρία. Ούτε καν οπτική επαφή. Στα 19 του έβλεπε το τείχος να κόβει τη ζωή στη μέση. Να κόβει το δρόμο, την πλατεία, το ποτάμι, τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Να κόβει το πάρκο που περνούσε κάθε μέρα πιασμένος χέρι-χέρι με το κορίτσι του. Σε λίγο θα έκοβε τη γειτονιά του, το σπίτι του, το μυαλό του. Το αγαπημένο του Βερολίνο δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιο. Πρωινό δεκαπενταύγουστου. Οι απέναντι, λίγο πιο μέσα από τη γωνία, φώναζαν "Komm rüber!" (έλα απεδώ). Οι φωνές ακούγονταν δυνατά και στους δυο δρόμους. Έμπαιναν στην πλατεία, στο ποτάμι, στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Έμπαιναν στο μυαλό του.

- Μην το σκέπτεσαι, πήδα τώρα!

Το αγκαθωτό συρματόπλεγμα ήταν πρόχειρα τοποθετημένο στη συμβολή των οδών Ruppiner Straße και Bernauer Straße. Θα μπορούσε εύκολα να το πηδήξει ακόμα και με το βάρος της στολής του και τον οπλισμό του. Αισθανόταν τα μάτια που τον έβλεπαν από μακριά με τα κυάλια. Έβλεπε το δάκτυλο του συναδέλφου του να πλησιάζει τη σκανδάλη. Πώς να είναι άραγε μια σφαίρα στην πλάτη; Πεθαίνεις εύκολα; Πεθαίνεις αμέσως; Θα σε βρει στον αέρα πάνω από το συρματόπλεγμα ή θα έχεις προλάβει να πατήσεις το απέναντι πεζοδρόμιο; Τι κάνει τώρα αυτός εκεί με την κάμερα; Ποιος τους είπε να μαζευτούν όλοι αυτοί; Και τι θα γίνει μετά;

- Komm rüber!

Τώρα! Ότι είναι να γίνει, ας γίνει. Άλμα χωρίς επιστροφή. Είναι ένα-δυο-τρία μέτρα ή μια αιωνιότητα; "Πέτα το γαμ..... όπλο πάνω στο συρματόπλεγμα!"

Το άλμα προς τη Δύση του ανατολικογερμανού φρουρού Hans Conrad Schumann, στις 15/8/1961, αποθανάτησε ο φακός του Peter Leibing και έγινε μια από τις φωτογραφίες "σύμβολο" του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν λίγο πριν ολοκληρωθεί το τείχος του Βερολίνου και χαθεί κάθε δυνατότητα επαφής μεταξύ των δυο τομέων της πόλης.

Peter Leibing

Μόλις ο Schumann διέσχισε το δρόμο, μπήκε γρήγορα σε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας τους Δ.Βερολίνου που τον περίμενε και το οποίο ανέπτυξε αμέσως ιλιγγιώδη ταχύτητα προς άγνωστη κατεύθυνση. Αργότερα του επέτρεψαν να εγκατασταθεί στη Δ.Γερμανία, στην περιοχή της Βαυαρίας όπου και παντρεύτηκε. Ο Schumann που ήταν από τη Σαξωνία, έλεγε συχνά ότι απελευθερώθηκε πραγματικά μόνο όταν έπεσε το τείχος στις 9/11/1989. Ακόμα και μετά την ενοποίηση των δυο Γερμανιών, αισθανόταν τη Βαυαρία πιο οικεία και απέφευγε να επισκεφθεί τους γονείς του και τα αδέλφια του στη Σαξωνία. Δεν ήθελε να θυμάται τίποτα από το παρελθόν. Μετά από μια περίοδο κατάθλιψης, ο Hans Conrad Schumann αυτοκτόνησε στον κήπο του σπιτιού του στη Βαυαρία, στις 20/6/1998.

Kείμενο: ekto1972

20 χρόνια από την πτώση των μεγάλων τειχών

If you missed the train I'm on
You will know that I am gone
You can hear the whistle blow a hundred miles
A hundred miles, a hundred miles,
You can hear the whistle blow a hundred miles

Not a shirt on my back
Not a penny to my name
And the land that I once loved is not my own
Lord I'm one, Lord I'm two,
Lord I'm three, Lord I'm four
Lord I'm five hundred miles away from home

A hundred tanks along the square
One man stands and stops them there
Someday soon the tide'll turn and I'll be free
I'll be free, I'll be free
I'll come home to my country
Someday soon the tide'll turn and I'll be free

Επαναλήψεις

Πολλοί φίλοι μας έχουν ζητήσει να ξαναβάλουμε παλαιές αναρτήσεις που για διάφορους λόγους δεν πρόλαβαν να δουν. Ειδικά τις ταινίες της κινηματογραφικής μας λέσχης. Αν και η πάγια τακτική του blog είναι να αφαιρούνται θέματα της επικαιρότητας που δεν έχουν πια ενδιαφέρον, δεν θα τους χαλάσουμε το χατίρι. Υπενθυμίζουμε πάντως ότι οτιδήποτε σχετίζεται με την Class of 1972, τους ανθρώπους και την εποχή τους, δεν αφαιρείται ποτέ από το blog. Άρα οι συνταξιδιώτες δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Καλή ανάγνωση. Η σειρά των επαναλήψεων είναι όπως περίπου αναρτήθηκαν χρονικά. Θα τις διατηρήσουμε «στον αέρα» μέχρι να μας πείτε ξανά ότι κουραστήκατε να τις βλέπετε.

Your humble blog servant

Welcome

Kαλωσορίζουμε

τον πρώτο επίσημο αναγνώστη μας!

(επιτέλους, κάποιος μας διαβάζει)

Νίκο, στείλε email γιατί δεν το βλέπουμε στο blog το δικό σου.
Χαιρετισμούς στο γιατρό.

/σρ

ekto1972@gmail.com

Διαχρονική

Από ΤΑ ΝΕΑ

"...καθολικώς διαμαρτυρομένων"

Σαν σήμερα στις 3/11/1968, πολλοί φοιτητές τραγουδούσαν δυνατά στη Φιλελλήνων το "θα σημάνουν οι καμπάνες" από την απογορευμένη τότε Ρωμιοσύνη. Αρχικά έγιναν κάποιες γρήγορες συλλήψεις αλλά στη συνέχεια μπροστά στην ομοβροντία χιλιάδων φωνών που ακολουθούσαν την κηδεία του Γέρου, η χούντα σταμάτησε.

Ο Γέρος της Δημοκρατίας έφυγε την 1/11/1968 και η κηδεία του δυο μέρες αργότερα, ήταν η δεύτερη μετά από αυτή του Σεφέρη, που έγινε αφορμή για ένα μεγάλο λαϊκό συλλαλητήριο κατά του καθεστώτος. Γινόταν έτσι πράξη η περίφημη ρήση που είχε πει παραφράζοντας το γνωστό χουντικό σλόγκαν: Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών καθολικώς διαμαρτυρομένων!

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85_(%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82)