29.6.13

Η τέχνη ενώνει!


Η Τέχνη ενώνει τις Τάξεις! Στα στιγμιότυπα που σας παρουσιάζουμε βλέπετε γνωστό Εικαστικό εκπρόσωπο του Κλασικού τμήματος, με φανατικό θαυμαστή του από το Πρακτικό τμήμα, ο οποίος επισκέφτηκε έκθεση ζωγραφικής του πρώτου. Τα λόγια για την επίδραση των Τεχνών στην ένωση των Τάξεων περιττεύουν.

Μάλιστα όπως βλέπετε παρακάτω, παρά την απεργία των ΜΜΜ, ο θαυμαστής από το Πρακτικό βρήκε έναν τρόπο πρακτικό και ωφέλιμο, για να βρεθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται κοντά στο ίνδαλμά του. Respects!


28.6.13

To σχόλιο της Παρασκευής


ΣΤ' κοινά ερωτήματα μιας συνεχιζόμενης κοινής παράνοιας:

Κενό Δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ή κενό ραδιοτηλεόρασης του Δημοσίου;
Κενό Σοσιαλδημοκρατίας ή κενό σοσιαλισμού και Δημοκρατίας;
Κενό Κεντροαριστεράς ή κενό (χρόνια τώρα) Αριστεράς;
Κενό Δικαιοσύνης ή κενό ηθικής, ήθους και Δικαίου;
Κενό ιδεολογιών ή κενό ιδεών;

Ερωτήματα κενά ή κενά κεφάλια;



7.6.13

Έργα Γιώργου Καμπουράκη στο «Στάβλο»



Η γκαλερί του πολυχώρου «Στάβλος» παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του Γιώργου Καμπουράκη (ΣΤ' Γυμνάσιο 1969), με έργα δουλεμένα στον Η/Υ από το 2000 και μετά.

Πρόκειται για μια σειρά ψηφιακά επεξεργασμένων έργων, μεικτής τεχνικής, με χρήση εμπορικού αλλά και δικού του λογισμικού. Στα έργα του Γ.Καμπουράκη, η τεχνολογία συναντά την ποίηση, σ΄έναν φανταστικό κόσμο, όπου όλα είναι πιθανά. Δημιουργεί μια προσωπική  γεωγραφία από «στοχαστικά τοπία»,  που προκύπτουν είτε από μαθηματικές συναρτήσεις, είτε από προσεκτικά επιλεγμένες  φόρμες, φτιάχνοντας έτσι μια  εικονική πραγματικότητα γεμάτη σύμβολα και συνειρμούς. Χρησιμοποιεί την τρισδιάστατη εικόνα που προκύπτει από τη χρήση αλγορίθμων ως μια καλλιτεχνική απεικόνιση,  που προτίθεται να αλλάξει τα σενάρια του παιχνιδιού και της αφήγησης. Αφηγείται τις ιστορίες του με ένα νέο τρόπο, δίνοντας, μέσα από μια αντισυμβατική ματιά,  μοναδικές εικόνες που  ξεχωρίζουν για την αισθητική ομορφιά και την πολυπλοκότητα του σχεδιασμού τους.

Ο Δρ.Γιώργος Καμπουράκης είναι Δημοσιολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής του ΕΜΠ και Δ/ντης του Εργαστηρίου Επικοινωνίας, Ακουστικής & τεχνολογίας ΜΜΕ. Πρώην Δημοσιογράφος, δ/ντης περιοδικών «ΗΧΟΣ & Hi-Fi», «ΟΠΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», «ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», έχει σπουδάσει σκηνοθεσία στο Λονδίνο κι έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «ΚΟΥΚΟΣ ΜΟΝΟΣ». Είναι μέλος επιστημονικών ενώσεων και Ακαδημιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό και μέλος της 3μελούς διοικούσας επιτροπής  του διεθνούς μεταπτυχιακού προγράμματος «Ποιοτική Δημοσιογραφία και Νέες Τεχνολογίες».

Εγκαίνια: Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013 και ώρα 20:30
Διάρκεια: 14/6 – 23/6  Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 18:00 – 22:00
Πολυχώρος «Στάβλος», Ηρακλειδών 10 – Θησείο. Τηλ. 210 3452502


Το σχόλιο της Παρασκευής

Έχουν κλείσει σχεδόν τέσσερα χρόνια που η χώρα μας ταλανίζεται ανάμεσα σε πολιτικο-οικονομικές θεωρίες και ερωτήματα που ακόμη κι ορισμένοι από τους πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών της, θα είχαν προ πολλού προσπεράσει. Κι ασφαλώς θα ενοχλεί αφάνταστα πολλούς συμπολίτες μας το γεγονός ότι κανένα από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, εντός ή εκτός Βουλής, μικρό ή μεγάλο, νέο ή παλιό, δεν καταλαβαίνει ή κάνει πώς δεν καταλαβαίνει, τα πιο απλά ζητήματα της ελληνικής οικονομίας, εξακολουθώντας μάλιστα να θέτει στο λαό μας εντελώς ανούσια και αποπροσανατολιστικά διλήμματα. Τέτοια είναι η συνεχής συζήτηση για το «Μνημόνιο ή μη-Μνημόνιο», το «Ευρώ ή μη-Ευρώ» κι ακόμη το «εντός ή εκτός ΕΕ» που κάθε λίγο και λιγάκι έρχονται στην επικαιρότητα, χωρίς όμως να εξετάζεται στην ουσία του το βαθύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας που είναι η απουσία Παραγωγής και κατά συνέπεια η έλλειψη ανάπτυξης και η πρωτοφανής άνοδος της ανεργίας που την συνοδεύει. 

Είναι σαφές ότι εδώ και πολλά χρόνια η χώρα μας δεν έχει απολύτως καμία παραγωγική ειδίκευση. Η είσοδός μας στην ΕΟΚ το 1979, έπληξε καίρια τα επόμενα χρόνια την αγροτική μας παραγωγή, η οποία παράλληλα με την αποβιομηχανοποίηση που είχε ήδη ξεκινήσει αλλά και την από-βιοτεχνοποίηση που ακολούθησε τις επόμενες δεκαετίες, κατάφερε να εκμηδενίσει σχεδόν την ετικέτα «made in Greece» και να οδηγήσει μια εύφορη χώρα, πλούσια σε πρώτες ύλες και σε ανεξάντλητες ήπιες μορφές ενέργειας, να εισάγει σήμερα από το εξωτερικό σχεδόν τα πάντα. Κι αν η ανοικοδόμηση έφερε προσωρινά και για μερικά μόνο χρόνια την ψευδαίσθηση ενός ανθηρού κύκλου εργασιών σε πολλούς τομείς (από τσιμεντοποιούς και μαραγκούς, έως μηχανικούς και συμβολαιογράφους) τα διαμερίσματα ή τα εξοχικά, σε καταπατημένα ή μη, δασικά ή μη, οικόπεδα, ασφαλώς δεν είναι από τις παραγωγικότερες επενδύσεις που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια εθνική οικονομία σε βάθους χρόνου. Με την απουσία μάλιστα οποιασδήποτε σοβαρής μακροπρόθεσμης επιστημονικής έρευνας και την ελάχιστη ελληνική προστιθέμενη αξία στις εισαγόμενες τεχνολογίες αιχμής, η χώρα για πολλά χρόνια στράφηκε μοιραία στις υπηρεσίες (τράπεζες, τουρισμός) ή στο μικρομεσαίο εμπόριο, χωρίς όμως να καταφέρει ποτέ να γίνει κι εδώ απόλυτα πρωτοπόρα και δακτυλοδεικτούμενη. Το τουριστικό μας προϊόν για παράδειγμα, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στους «αρχαίους ημών προγόνους» ή στις φυσικές ομορφιές μιας πατρίδας που κάνουμε όμως περίπου το παν για να καταστρέψουμε. Δεν έχουμε δηλαδή ούτε σε αυτόν τον τομέα καταφέρει να αποκτήσουμε εθνική πολιτική, ενώ και η εθνική συνείδηση και ευαισθησία για τα δάση μας και τους αιγιαλούς μας, απασχολεί απελπιστικά λίγους συνειδητοποιημένους συμπολίτες μας. Αυτό άλλωστε ήταν και το χαρακτηριστικό δεκαετιών με τις επιδοτήσεις των αγροτικών μας προϊόντων και την κατασπατάληση πόρων. Παντού δηλαδή είχαμε έλλειψη στρατηγικής και μακροπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής. 

Όταν λοιπόν μια χώρα δεν παράγει σχεδόν τίποτα, δεν έχει πια κανένα απολύτως νόημα τι είδους υποτίμηση υφίσταται ή σε ποιο νόμισμα κάνει συναλλαγές. Τα Μνημόνια εν πολλοίς αποτυγχάνουν διότι η εσωτερική υποτίμηση στην οποία αποβλέπουν, θα είχε νόημα αν ως χώρα παράγαμε «κάτι», προϊόν ή υπηρεσία, κι αυτό το «κάτι» θα θέλαμε έτσι να το κάναμε φτηνότερο και ανταγωνιστικότερο. Είτε εντός λοιπόν Ευρωζώνης, είτε εκτός, είτε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε εκτός, αν δεν παράγεις απολύτως τίποτα -ο τουρισμός δεν φτάνει- και εισάγεις μέχρι και όσπρια από το εξωτερικό, δεν έχει καμία απολύτως σημασία ούτε η υποτίμηση, ούτε αν είσαι στο Ευρώ ή τη Δραχμή και κατά συνέπεια δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση και τα ψευδοδιλήμματα των κομμάτων που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Κι αν υποθέσουμε ακόμη ότι βάζουμε μπροστά τη «μηχανή της Λεωφ. Μεσογείων» και κόβουμε δραχμές, ποιος θα ήθελε στο εξωτερικό να τις έχει για να μας δώσει τα είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα, φάρμακα, πετρέλαιο κλπ. που χρειαζόμαστε; Να αγοράσει τι από την Ελλάδα με τις δραχμές που θα του δώσουμε; Γραφειοκρατία και Δημ.Υπαλλήλους; Ποια ελληνικά προϊόντα μας θα πείσουν τους ξένους ότι αξίζουν να έχουν στην κατοχή τους τις υποτιμημένες δραχμές μας και μάλιστα με έναν ελληνικό -τότε- πληθωρισμό στον ουρανό; Συνεπώς, αντί να συζητάμε για Παραγωγή και Παραγωγικότητα και πώς θα πάρει μπροστά η «μηχανή της χώρας» για τη δημιουργία εθνικού πλούτου που να μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα, το ρίχνουμε στον λαϊκισμό και στην ισοπέδωση ή ψάχνουμε με το ντουφέκι ξένους επενδυτές, αποφεύγοντας συνεχώς την ουσία του προβλήματος. 

Ας ξεκινήσουμε έστω από τον Πρωτογενή Τομέα που ως χώρα τον ξέρουμε καλά και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν ξένο επενδυτή. Ας προσπαθήσουμε στα πλαίσια μιας εθνικής στρατηγικής να αναδιοργανώσουμε την αγροτική μας πολιτική, ανεξάρτητα από τις βουλές των ξένων και δη των Βρυξελλών. Ακόμη κι αν ο τομέας αυτός δεν συμπαρασύρει άμεσα και τους υπόλοιπους τομείς, τουλάχιστον θα πάψουμε να εισάγουμε (αν είναι δυνατόν!) «ντομάτες Ολλανδίας» και «φακές Καναδά» ή να έχουμε ουρές για δωρεάν τρόφιμα ή να αντιμετωπίζουμε κοινωνικά φαινόμενα τύπου Μανωλάδας. Εφόσον μάλιστα εξασφαλιστεί για το λαό μας η αυτάρκεια τροφίμων σε λογικές τιμές, θα μπορέσουμε με περισσότερη άνεση να προχωρήσουμε στους υπόλοιπους τομείς, ακόμη και σε ζητήματα νέων τεχνολογιών. Η Ελλάδα έχει και κατάλληλους ανθρώπους και know-how. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το αξιόλογο επιστημονικό μας δυναμικό, αλλά και τις στρατιές ανέργων πτυχιούχων που από μέρος του προβλήματος, ίσως μπορέσουν έτσι να γίνουν μέρος της λύσης και της ανάπτυξης. Αυτά όμως όλα μόνο με την σύμπνοια των δημοκρατικών κομμάτων και ιδίως της Αριστεράς (είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση), μπορούμε να τα πετύχουμε. Χρειάζεται εθνική στρατηγική και σύμπνοια. Διαφορετικά, τα ψευτοδιλήμματα που αναφέρθηκαν θα κρύβουν το πραγματικό πρόβλημα στο διηνεκές, χωρίς να βρίσκεται ουσιαστική λύση και χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα πραγματική διέξοδος για τη χώρα μας και τους νέους της.

ekto1972

2.6.13

Οι ματιές του Οδυσσέα

Ώρες αιχμής
Οδηγώντας στην καταιγίδα

Στην Ηλιούπολη, στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (κεντρική πλατεία), από 3 έως 5 Ιουνίου, κάθε βράδυ 7 με 11, μπορείτε να θαυμάσετε έργα Οδυσσέα Κουτσοποδιώτη (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972). Οι ματιές του Οδυσσέα στον κόσμο και στην καθημερινότητά μας, εκπλήσσουν ακόμη και επαγγελματίες εικαστικούς και μαρτυρούν ένα σπουδαίο ταλέντο που κανείς μας δεν είχε μέχρι τώρα υποψιαστεί. Οδυσσέα, θερμά συγχαρητήρια και καλή συνέχεια!


Γερανοί






1.6.13

Τέσσερα χρόνια ekto1972




Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια αλλά πώς να τα γιορτάσεις με τόσες απώλειες και σε εμάς και στη γειτονιά μας; Ας το αφήσουμε καλύτερα για του χρόνου. Ας ευχηθούμε μόνο να είμαστε όλοι και όλες καλά και να χαιρόμαστε κάθε μέρα όσο γίνεται τις μικρές χαρές που μας δίνουν τα διάφορα ektoblogs, το ibthileon, το stouxynou κλπ.

ekto1972