27.8.10

Ξανανοίξαμε και σας περιμένουμε

Edvard Munch, Munch Museet, Oslo (φωτ. ekto1972 αποκλειστικά για το blog).

Το καλοκαίρι που αντιστέκεται, το καλοκαίρι που είναι ακόμα εδώ. Εμείς πάντως ήδη ανοίξαμε ξανά  την αίθουσα και σας περιμένουμε. Το Σεπτέμβριο θα έχουμε αρκετή δουλίτσα. Είναι και το τακτικό συνέδριο βλέπετε για το οποίο μπήκε ήδη countdown. Το πολύ-πολύ να πάμε σε καμιά παραλία εδώ παρακάτω και να περιμένουμε την "πρώτη σταγόνα της βροχής" για να γίνει κι αυτό το καλοκαίρι μια ανάμνηση.

Καλό Φθινόπωρο, Φίλες και Φίλοι.

ekto1972

------
Ανάμεσα στα πολλά που μεσολάβησαν από τότε που φύγαμε για διακοπές, θα σταθούμε λίγο στο προχθεσινό άρθρο του Όλι Ρεν (είναι αυτός που ήθελε "να μας πάρει τα Καγιέν") στη WSJ.  Όταν ο καθ'ύλην αρμόδιος Kοινοτικός στέλνει μήνυμα στα απανταχού καλόπαιδα της Wall (και όχι μόνο), ότι τώρα τελευταία έχουμε γίνει πολύ καλά παιδιά και άρα ότι θα πρέπει να μας ξαναεμπιστευτούν με χαμηλότερα επιτόκια (για να μην αδιάζει μόνο το ταμείο της Κομισιόν), εμείς θα πρέπει να χαιρόμαστε ή να ανησυχούμε; Χα!

Διαβάστε το πλήρες άρθρο στη WSJ

15.8.10

Summertime


Είμαστε ήδη πολύ μακρυά και πολύ βόρεια (πιο βόρεια δεν γίνεται) απολαμβάνοντας φέτος ένα κάπως διαφορετικό καλοκαίρι. Δεν ξεχνάμε όμως το blog και την ανάρτηση με "το τραγούδι αυτής της εβδομάδας" που το αφιερώνουμε όπως πάντα σε όλους εσάς. Αυτή την εβδομάδα μάλιστα έχουμε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά τραγούδια jazz που έχουν γραφτεί ποτέ και που πάντα μας γοήτευε.

Το Summertime μπορεί να προηγήθηκε της δικής μας εποχής (η πρώτη εκτέλεση ήταν πολύ παλιά, το 1936, με τη Billie Holliday) αλλά η ερμηνεία της μεγάλης Ella Fitzgerald και του Louis Armstrong που αναρτήσαμε, ήταν αυτή που η δική μας γενιά άκουγε στο ραδιόφωνο της δεκαετίας του '60. Καλό Summertime λοιπόν και καθώς εδώ που είμαστε δεν έχουμε εύκολη πρόσβαση στο internet, θα περάσουν μερικές μέρες μέχρι να τα ξαναπούμε, από την Αθήνα πια.
ekto1972


7.8.10

Μια μικρή αναρτησούλα και... φύγαμε!

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)






Καλοκαιράκι. Ξεμείναμε από θέματα, λιγόστεψαν οι αναρτήσεις μας. Έτσι συνέβαινε και τότε. Μόλις έμπαινε το καλοκαίρι, εξαφανιζόμασταν. Όχι για διακοπές σε νησάκια εξωτικά, σε κοσμοπολίτικες παραλίες του Αιγαίου ή του Ιονίου. Στα χωριά μας και στους τόπους καταγωγής πηγαίναμε. Τη Σαντορίνη και τη Μύκονο, μόνο από την Πατριδογνωσία τις ξέραμε. Όλα τα νησιά τότε, μια άγονη γραμμή ήτανε. Εξαφανιζόμασταν λοιπόν. Ούτε ένα γεια δεν προλαβαίναμε να πούμε. Διάβασμα, εξετάσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο, ύστερα αναμονή για τ’ αποτελέσματα, παίζοντας μπάσκετ στις παιδικές χαρές και ποδόσφαιρο στις αλάνες. Κι ύστερα, κάποιο πρωί (ή μεσημεράκι), εκεί στα τέλη του Ιούνη, το μαντάτο κυκλοφορούσε στις γειτονιές από στόμα σε στόμα: «βγήκανε». Και παίρναμε τρέχοντας την ανηφόρα της Αγκύλης ή της Βρεσθένης, άλλοι με φτερά στα πόδια κι άλλοι με βήματα βαριά, με αγωνία μεγάλη, να δούμε τους αναρτημένους πίνακες (αυτές ήτανε αναρτήσεις, όχι σήμερα στα blogs...). Ποιοί προάγονται και ποιοί μένουν μετεξεταστέοι (ή μεταξιταστέοι). Ανεβαίναμε τρέχοντας τις σκάλες για να βρούμε σε ποιό διάδομο μας είχανε κρεμάσει. Βιαστικό σκανάρισμα των καταλόγων, με το στόμα στεγνό από την αγωνία. Και μετά ο θρίαμβος για τους πολλούς και η πίκρα για τους λιγότερους. Για κάποιους – ελάχιστους – δεν υπήρχε δεύτερη ευκαιρία: «απορρίπτονται». Κι ύστερα... χανόμασταν. Ούτ’ ένα γεια. Ούτε ξέραμε τι θα κάνει ο καθένας. Αυτά τ’ αφήναμε για τον Σεπτέμβριο. Τότε που θα ‘χαμε πολύ καιρό μπροστά μας να διηγηθούμε τις λεπτομέρειες. Τώρα βιαζόμασταν. Ιδίως οι «νικητές» της χρονιάς. Γρήγορα στο σπίτι για την αναγγελία των ευχάριστων αποτελεσμάτων. Δεν υπήρχαν κινητά τότε. Ως σύγχρονοι Φειδιππίδηδες, τρέχαμε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι ν’ αναγγείλουμε το «νενικήκαμεν». Κι ύστερα... Λούηδες. Σε βουνά και παραλίες. Σε θάλασσες και σε στεριές. Για τρεις σχεδόν ολόκληρους μήνες. Δικαιωματικά όμως. Το είχαμε κερδίσει! Μερικοί, παίρναμε και κανένα βιβλίο, δήθεν τάχα μου για καμιά επανάληψη όπου είμασταν αδύνατοι. Διότι, τι είναι η επανάληψη; Μήτηρ πάσης μαθήσεως! Καρατσεκαρισμένο αυτό. Αλλοίμονο, όμως, στους μεταξιταστέους. Βάσανο μεγάλο τους περίμενε. Άκου τώρα, να είσαι σε μια παραλία, παρέα με τον Μάζη και τη Φυσική του. Κι ύστερα, από αρχές Αυγούστου, πίσω στο κλεινόν άστυ, για φροντιστήρια κι άλλα τέτοια μεσαιωνικά βασανιστήρια. Ήμουν τυχερός. Δεν τα δοκίμασα ποτέ. Καθάριζα πάντα από τον Ιούνιο. Αργότερα, βέβαια, σαν φοιτητής, μπήκα κι εγώ στη διαδικασία του «μεταξιταστέου». Αλλά, δεν ήταν το ίδιο. Εκεί απλώς κουβαλούσες κάποια μαθήματα, έως ότου πείσμωνες κι αποφάσιζες να τα ξεφορτωθείς.

Άντε και καλές διακοπές. Δυό βδομαδούλες και πολύ μας είναι! «Ραντεβού το Σεπτέμβρη» όπως λέγανε και τα χειμερινά σινεμά, που εκεί, κατά το Μάη μήνα, κατέβαζαν τα ρολλά.

Κώστας Κορωναίος
Αύγουστος 2010

4.8.10

Κική Δημουλά

Από πρόσφατη συνέντευξη στο
www.bookpress.gr







Πώς αισθάνεστε που η σημερινή Ελλάδα εμφανίζεται ως χώρα χρεοκοπημένη, αποτυχημένη, λίκνο απατεώνων και τεμπέληδων; Μας αδικεί αυτή η εικόνα ή μήπως θα ήταν ωφέλιμο ένα ναρκισσιστικό σοκ για να «πάμε μπροστά»;

Πώς να αισθάνομαι; Σαν όλους εκείνους που ναυάγησαν στην ύστατη, συνταξιούχο ξηρά της εντιμότητά τους…. Ας σοβαρευτώ. Απάνθρωποι οι χαρακτηρισμοί που μας λιθοβολούν, ως ακραίοι. Η δε γενίκευσή τους, όχι απλώς είναι άδικη και βάρβαρη αλλά εμπαθώς και επιμελώς, θα έλεγα, απερίσκεπτη. Δεν φτάνει δηλαδή που κοντά στα «ξερά» κάηκαν και τα «χλωρά», πρέπει κι από πάνω να τιμωρούνται τα χλωρά που κάηκαν…

Με τι να «πάμε μπροστά»; Το επίδομα των ψευδαισθήσεων, όπως ξέρετε, κόπηκε κι αυτό. Εκτός πια αν μας δώσει κανένα δάνειο η ελπίδα. Αλλά κι αυτή έχει κατακλέψει την αλήθεια…


Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο link