29.7.10

Τρισδιάστατο Έκτο

Μετά τον Παρθενώνα, το Έκτο!


Κυρίες και Κύριοι, Αγαπητοί Φίλοι,

Το περίφημο Google Earth, μας έχει κάνει την τιμή να απεικονίζει πια το σχολείο μας σε τρεις διαστάσεις(!) όπως δηλαδή κάνει με όλα τα άξια λόγου κτίσματα ανά τον κόσμο.  Με άλλα λόγια η παγκόσμια αναγνώριση δεν μας χτυπάει απλά την πόρτα. Είναι ήδη εδώ!

Άντε με το καλό και "Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς" της UNESCO.

ekto1972

23.7.10

PSA

Δεν μας έπιασε τίποτα καλοκαιριάτικα αλλά η ενημέρωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αχρείαστες λοιπόν να είναι, αλλά ρίξτε κι εσείς μια ματιά στις ειδήσεις των παρακάτω links. Και μη ξεχνάτε, από εδώ και πέρα θα πρέπει όλοι να κάνουμε ένα μικρό τσεκ-απ (PSA) τουλάχιστον μια φορά το χρόνο.  Δεν είναι τίποτα, ε;

http://www.skai.gr/news/health/article/145123/anakoinothike-sunduasmeni-theraneia-tou-karkinou-tou-nrostati

http://health.in.gr/news/article.asp?lngArticleID=164107

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=340507&dt=29/06/2010

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82

17.7.10

Ο τρομερός μήνας Ιούλιος

του Σωτήρη Ροδόπουλου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)






Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς αγαπητοί φίλοι για το μήνα Ιούλιο. Τα "Ιουλιανά" του '65 που οδήγησαν στη χούντα και την τραγωδία της Κύπρου; Την ίδια την τραγωδία της Κύπρου; Την επιστροφή της Δημοκρατίας στη χώρα μας;  Και διεθνώς, την πτώση της Βαστίλης;  Την αμερικανική ανεξαρτησία και την ανεξαρτησία των κρατών (μετρήστε) Σομαλίας, Λευκορωσίας, Βελγίου, Φιλιππίνων, Βενεζουέλας, Αλγερίας, Αργεντινής, Περού, Μπαχαμών, Κολομβίας, Μαλδιβών, Πουέρτο Ρίκο, Βανουάτου (εκεί θα ήθελα κάποτε να πάω) και Αιγύπτου; Tην ίδρυση ενός από τα πιο προοδευτικά κράτη του κόσμου, του Καναδά;  Μα όλα τον Ιούλιο διάλεξαν; Δεν μπορεί, επίτηδες το έκαναν για να μπορούν να το γιορτάζουν κατακαλόκαιρο. Τέλος, μην ξεχνάμε το Euro 2004. Στις 4 Ιουλίου ήταν κι αυτό και είμαι ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος που δεν το είδε live γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι θα προχωρούσαμε τόσο πολύ και είχα ήδη κανονίσει να επισκεφτούμε το San Diego Zoo με την οικογένεια. Εδώ δίπλα δηλαδή. Άκουσα όμως τον τελικό μέσω κινητού. Οι άλλοι επισκέπτες αντί να φωτογραφίζουν τα ζωάκια, φωτογράφιζαν εμένα που πανηγύριζα μπροστά από τους γορίλες με το κινητό κολλημένο στο αυτί. Φοβερή εικόνα. Ο γιος μου ακόμα γελάει.

Μήνα Ιούλιο όμως έγινε και κάτι που πιστεύω άλλαξε για πάντα πολλά από την καθημερινότητά μας. Όσο και να φαίνεται απίστευτο, αγαπητοί φίλοι, η τεχνολογία του διαστήματος δεν έχει μόνο αλλάξει όλες τις άλλες επιστήμες, την τεχνολογία, τις επικοινωνίες, την πληροφορική, τη φυσική, τα μαθηματικά, τη βιολογία, τη χημεία, τη μεταλλουργία, την ιατρική κ.ο.κ. Έχει αλλάξει την ίδια μας τη ζωή, τις συσκευές που χρησιμοποιούμε,  όλα τα μέσα που ταξιδεύουμε, τα αυτοκίνητά μας, τα σπίτια που μένουμε,  ακόμα κι αυτά τα ρούχα μας, τον τρόπο που μαγειρεύουμε και τις ίδιες τις τροφές που τρώμε. Στις 20 Ιουλίου 1969,  μεσημέρι, βρισκόμουν σε ξενοδοχείο της οδού Σταδίου (υπάρχει ακόμα) όπου ψηλά στο μπαρ μια μικρή μαυρόασπρη τηλεόραση μετέδιδε το "That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind". Το lobby του ξενοδοχείο ήταν γεμάτο κόσμο, κυρίως αμερικανοί τουρίστες, αλλά και πολλοί Έλληνες νέοι, που έπιναν τον καφέ τους στη δροσιά του aircondition. Βαλίτσες και τσάντες εδώ κι εκεί, πάρα πολλοί όρθιοι, όλοι με το βλέμα καρφωμένο στην μικρή -κυριολεκτικά-οθόνη. Παρά τον πολύ κόσμο είχε μια περίεργη ησυχία. Δεν ακουγόταν παρά μόνο η φωνή του εκφωνητή και όταν ανακοινώθηκε ότι έγινε η προσελήνωση ο κόσμος χειροκρότησε. Βρισκόμουν εκεί για να συναντήσω ένα γκρουπ παιδιών της ηλικίας μου, αγόρια και κορίτσια, που είχε έρθει από το Lakewood του Λος Άντζελες μέσω του προγράμματος People to People και να πάμε όλοι μαζί μια εκδρομή στο Σούνιο. Στο πρόγραμμα αυτό συμμετείχε και το ινστιτούτο (έτσι το λέγαμε τότε) Αγγλικών του Λιανού που πήγαινα. [Αν κάποιος φίλος έχει κάποια πληροφορία για τον Βαγγέλη το Λιανό, ας μας στείλει ένα Email]. Ενδιαφέρουσα εμπειρία. Λύθηκε η γλώσσα που λέμε. Με πολλά από τα παιδιά αυτά κρατήσαμε αλληλογραφία για αρκετά χρόνια. Ιδίως με τα κορίτσια με τα οποία είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι "τα είχαμε".  Έτσι λύθηκε και το χέρι να γράφει με άνεση τη ξένη γλώσσα, πράγμα που βοήθησε αφάνταστα πολλούς από 'μας στις σπουδές μας αργότερα. Ας είναι καλά ο Βαγγέλης ο Λιανός, όπου κι αν είναι. Το βράδυ γυρνώντας από τον Ναό του Ποσειδώνα, είχε βγει ένα υπέροχο φεγγάρι κι ένα από τα παιδιά, εν μέσω γενικής ευθυμίας, είπε -ομολογώ όμως χωρίς καμία απολύτως αλαζονεία- "it's ours now". Αυτή τη φράση θα μπορούσε εύκολα ένας μη-αμερικανός να την παρεξηγήσει. Τον κοίταξα κάπως αυστηρά και του είπα με τα αγγλικά που ήξερα τότε, ότι "εμείς οι Έλληνες ζούμε πάνω σε αυτά τα βράχια που μόλις επισκεφτήκαμε, πάνω από 5.000 χρόνια κι ακόμα παλεύουμε να τα  κάνουμε δικά μας". Με κοίταξε με απορία αλλά ποτέ δεν ξέχασε αυτό που του είπα. Σήμερα είναι καθηγητής ελληνικής ιστορίας σε γνωστό πανεπιστήμιο και φανατικός φιλέλληνας. Πού και πού,  μου στέλνει καμιά αξιόλογη εργασία φοιτητών του. Πάντα τη συνοδεύει με το σχόλιο "it's ours now" και δίπλα σχεδιάζει ένα γελαστό φεγγαράκι. Κάποτε η μικρή του κόρη, αρχαιολόγος σήμερα, όταν γύρισε από ένα ταξίδι στην Ελλάδα με το δικό της σχολείο, τον ρώτησε "μπαμπά, γιατί στην Ελλάδα μισούν τόσο τους αμερικανούς;". Κι εκείνος τη ρώτησε με τη σειρά του "δεν ξέρεις;". "Όχι" είπε η μικρή. "Ε ακριβώς για αυτόν το λόγο!" της απάντησε εκείνος.

Σας ζάλισα όμως με τη φλυαρία μου. Ένα τελευταίο για τον μήνα Ιούλιο. Λόγω της αποστολής του Apollo 11, το "τραγούδι αυτής της εβδομάδας" που έχουμε τώρα στο blog, έγινε παγκόσμιο hit το 1969, την ίδια ακριβώς εβδομάδα που διανύουμε τώρα. Είμαι σίγουρος ότι θα το θυμηθείτε κι εσείς.

Καλή διασκέδαση. Καλή ανάμνηση.
Σ.Ροδόπουλος
Ιούλιος 2010 


16.7.10

Άρτο Απαρτιάν

Μια δυσάρεστη είδηση αγαπητοί φίλοι. Στις 30 Ιουνίου έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ο εξαιρετικός ηθοποιός Άρτο Απαρτιάν. Ο Άρτο είχε γεννηθεί το 1956 στην Αθήνα και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Δουργούτι. Όπως μας πληροφορεί η φίλη Μαρία Ανδρεάδου, εκείνη την εποχή ήταν γνωστός ως "Ανέστης", έπαιζε πολύ καλή κιθάρα και ήθελε πάντα να γίνει ηθοποιός. Πιθανότατα δε να παρακολούθησε κι αυτός το Έκτο, δυο περίπου χρόνια μετά από εμάς. Αν κάποιος φίλος θυμάται τον Άρτο της εποχής εκείνης, ας μας στείλει ένα Email. 

Σε ανακοίνωση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου διαβάσαμε ότι ο αρμενικής καταγωγής ηθοποιός, αποφοίτησε το 1984 από τη δραματική σχολή Πέλου Κατσέλη και μπήκε στο χώρο του θεάτρου παίζοντας το 1984 στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, του Βολανάκη. Η τελευταία του θεατρική συμμετοχή ήταν στην «Εκατομμυριούχο» του Μπέρναρντ Σο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (2009). Συμμετείχε σε περίπου πενήντα θεατρικές παραστάσεις όλων των ειδών, από κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο μέχρι αρχαίο δράμα. Συνεργάστηκε σκηνοθέτες όπως οι: Σπ. Ευαγγελάτος, Μ. Βολανάκης, Σ. Χατζάκης, Θ. Μουμουλίδης, Στ. Λιβαθινός, Στ. Φασουλής, Γ. Μιχαηλίδης, Κ. Τσιάνος, Γ. Κιμούλης κ.ά. Στον κινηματογράφο έπαιξε κυρίως σε δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως οι: «Όμηρος» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, «Θα το μετανιώσεις» της Κατερίνας Ευγγελάκου, «Οι απόντες» του Νίκου Γραμματικού, «Μικρό έγκλημα» του Χρίστου Γεωργίου, «Σημάδια της νύχτας» του Πάνου Κοκκινόπουλου, «Πέτρινα χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη, «Παράδεισος στη Δύση» του Κώστα Γαβρά και «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου, η οποία ήταν και η τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή.

13.7.10

Διαβάσαμε

"Η ΕΚΤ δεν αγοράζει τα ελληνικά ομόλογα λόγω της κρίσης του (ελληνικού) κρατικού χρέους. Τα αγοράζει ώστε οι (ευρωπαϊκές) τράπεζες να μην χάσουν χρήματα.... Εάν η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, βγουν από την ΕΕ και αναδιαρθρώσουν τα χρέη τους, οι τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας που κατέχουν ομόλογα των κρατών αυτών, θα γράψουν τεράστιες ζημιές..." (ελεύθερη απόδοση)

Ενδιαφέρον άρθρο του Μ.Whitney (ανεξάρτητος δημοσιογράφος) στο CounterPunch:

http://www.counterpunch.org/whitney07092010.html



(Thank you, King Kenny).

11.7.10

25 χρόνια μαζί



Καλοκαίρι, Μόντρεαλ, Ιούλιος 1985 - Καλοκαίρι, Αθήνα, Ιούλιος 2010: μαζί 25 χρόνια ταξίδι ανάμεσα σε δυο εποχές, όσο και το πανέμορφο "Dance me to the end of love", που γράφτηκε από τον συντοπίτη Λεονάρντο Κοέν την ίδια περίπου εποχή, ανάμεσα στο Μόντρεαλ και την Ύδρα.

Αφιερώνεται σε όσους άντεξαν και αντέχουν ακόμα τις δυσκολίες. Iδιαίτερα αυτές του σήμερα και του αύριο που έρχεται δυστυχώς πολύ γρήγορα και που δεν θα μας κουράσουν γιατί και πάλι θα είμαστε ΜΑΖΙ. Άλλωστε όπως έχει πει κι ο Κοέν, ο στίχος "dance me to your beauty with a burning violin" έχει αφετηρία τον έρωτα μέσα στο "ολοκαύτωμα", δηλαδή την πιο παράλογη και αδυσώπητη δυσκολία που θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπίσει ένα ζευγάρι. Αυτήν του θανάτου του.

Πατήστε λοιπόν το play κι αδιόρθωτα αισιόδοξοι για πάντα, χορέψτε μαζί μας "to the end of Love".

Σ.Ροδόπουλος
Ιούλιος 2010

6.7.10

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

(Συνέχεια της ανάρτησης "Ελένη Βενετσάνου" του Ν.Χριστοδουλάκη)


του Κώστα Κορωναίου

(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Χίλια συγγνώμη φίλε Νίκο, αλλά θα διαφωνήσω. Πώς μπορείς αλήθεια, στην ηλικία των 17-18 χρόνων, να κρίνεις τους δασκάλους σου και να τους βρεις επαρκείς ή ανεπαρκείς; Πώς να κάνεις ευθεία κρίση πάνω στο γνωστικό τους αντικείμενο, όταν εσύ πρώτος είσαι αυτός που, είναι βέβαιο, δεν το κατέχεις (ακόμα). Μόνο συναισθηματική κρίση μπορείς να κάνεις. Μ' αρέσει, δεν μ΄αρέσει. Και τέρμα. Θυμάμαι, στην Πέμπτη πρέπει να ήτανε, είχα ήδη «κρίνει» τον Μαλεξιανάκη, με βάση αυτά που είχα ακούσει από τον αδελφό μου και τον είχα απορρίψει. Και τον πρώτο καιρό, δεν ήθελα να πατήσω στο μάθημά του με τίποτα. Κοπάνα στην κοπάνα, σε λίγες βδομάδες κινδύνευα σοβαρά να χάσω το μάθημα από απουσίες. Μπροστά στον κίνδυνο, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, έδωσα, μετά φόβου πίστεως, το παρόν. Γρήγορα κατάλαβα οτι δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα. Θα μπορούσαμε με λίγη καλή θέληση, να συμβιώσουμε. Έτσι κι έγινε.

Δεν είμαι από αυτούς που θα κρίνουν εκπαιδευτικά συστήματα και θα ρίξουν το ανάθεμα. Δεν έχω την ειδίκευση. Θα κρίνω εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από θετικό. Αν κρίνω από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών μας, είμαστε μια γεννιά που διδάχτηκε την ελληνική γλώσα σχεδόν άριστα. Κρίνω από τα γραπτά μας. Κρίνω από την εκφορά του λόγου μας. Κρίνω από τον πλούτο των εκφραστικών μας μέσων. Είμαστε η γεννιά που δεν θα είχαμε καμιά δυσκολία να γράψουμε έκθεση με θέμα την «αρωγή και την ευδοκίμηση». Χάρη στις προσπάθειες των καθηγητών με τις αμφισβητούμενες δυνατότητες. Του Μουτζούρη, του Τζαμαλούκα, του Χατζόπουλου, του «Μπακάλη» και άλλων λουλουδιών της τότε δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Σε τάξεις με 50-55 μαθητές. Με εξοντωτικά ωράρια (6ωρα και 7ωρα). Με πρωί-απόγευμα (θυμήσου εκείνο το τραγικό Τετάρτη απόγευμα – Πέμπτη πρωί). Με Σάββατα.

Αντίθετα, σήμερα, πάντοτε εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, διαπιστώνεις μια αληθινή τραγωδία. Ο γλωσσικός μας πλούτος έχει συνθλιβεί ανάμεσα στα θλιβερά greeklish, στα οποία έχει καταφύγει η συντριπτική πλειονότητα της νεολαίας προκειμένου να κρύψει την γλωσσική της ένδοια και λεξηπενία. Κι όσοι από συνήθεια γράφουν ακόμα ελληνικά, κάνουν τόσα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, που αναρωτιέσαι αν έχουν αποφοιτήσει από την στοιχειώδη έστω εκπαίδευση.

Δεν μπορώ να αναλύσω εμπεριστατωμένα το φαινόμενο. Δεν έχω τις γνώσεις, δεν είμαι ειδικός. Σκέψεις μόνο μπορώ να κάνω και να διατυπώσω. Και να βγάλω κάποια συμπεράσματα. Όπως, ότι οφείλουμε το σεβασμό σ' αυτούς που, ο καθένας με τον τρόπο του, τη γλώσσα μας έδωσαν, την ελληνική.

Κώστας Κορωναίος
Ιούλιος 2010


3.7.10

Μουντιάλ 2010

Diego,

Todos nosotros los que nos gusta el fútbol que se jugará con honestidad, estamos muy triste para los cuatro! (*)
ekto1972



(*) Ντιέγκο, όλοι εμείς που θέλουμε το ποδόσφαιρο να παίζεται τίμια, είμαστε πολύ στεναχωρημένοι για την 4αρα!

2.7.10

Ελένη Βενετσάνου

του Νίκου Χριστοδουλάκη
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)







Δεν ξέρω αν ήμουν καλό ή κακό παιδί. Δεν ξέρω με ποια μέτρα μπορούσες τότε να πάρεις το παράσημο του καλού παιδιού. Ο Χρυσόστομος (Κύργιος) ήταν. Ο Μιχαλάκης (Τζανόγλου) ήταν. Ο έκτοτε και μέχρι σήμερα στενός φίλος μου Ντίνος (Δανιάς) ήταν. Εγώ ήμουν κάτι σαν απόκληρος. Σήμερα, με την εμπειρία που έχω (30 και πλέον χρόνια προσπαθώ να είμαι δάσκαλος) καταλαβαίνω ότι το μεγάλο κουσούρι μου ήταν ότι αμφισβητούσα. Αμφισβητούσα τα πάντα και τους πάντες. Δεν νομίζω ότι έκανα άσχημα. Δεν νομίζω ότι θα έκανα κάτι άλλο αν ξαναπερνούσα από την ίδια διαδρομή σήμερα.

Δεν πιστεύω ότι έπρεπε να είσαι κακό παιδί για να αμφισβητήσεις την ικανότητα του Μουτζούρη, του Τζαμαλούκα, του Χατζόπουλου, του «Μπακάλη» και άλλων λουλουδιών της τότε δευτεροβάθμιας, να δώσουν το φως στη νέα γενιά των Ελλήνων. Απλά χρειαζόταν να μπορείς να μένεις απερίσπαστος μέσα στην πίεση που ασκούσε το στυγνό σύστημα της εποχής (Χούντα) και να έχεις μέσα σου την ανησυχία που κάθε νέος σ’ αυτή την ηλικία βιώνει εξαιτίας της μεγάλης εσωτερικής του επανάστασης. Και γίνεσαι απείθαρχος. Αμφισβητίας.

Έτσι λοιπόν, έφτασε κάποια στιγμή που ήρθε η μητέρα μου στο σχολείο για να ρωτήσει για τις επιδόσεις μου. Ο πατέρας μου είχε δηλώσει ότι δεν θα ξαναέρθει γιατί η εμπειρία του, την πρώτη φορά, ήταν τραυματική: «Αν δεν ήταν ο βαθμός της Γυμναστικής, θα πανηγύριζα νομίζοντας ότι ο γιος μου είναι άριστος. Όλοι οι βαθμοί ήταν 9 και 10. Μετά συνειδητοποίησα ότι στο Γυμνάσιο το άριστα είναι το 20» έλεγε και ξανάλεγε για να δικαιολογήσει την άρνησή του να ξαναπεράσει το κατώφλι του 6ου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.

Η μητέρα μου λοιπόν, βρέθηκε αντιμέτωπη μ’ εκείνη την καθηγήτρια που τόσο αβασάνιστα, εμείς οι αμείλικτοι πιτσιρικάδες, ονομάζαμε «πλύστρα». Ήρθε μια φορά η γυναίκα στο σχολείο – ήταν και νοικοκυρά κατά το άλλο της "επάγγελμα" βλέπετε – και μύριζε χλωρίνη. Αυτό ήταν. Της έμεινε. Η γυναίκα αυτή λοιπόν θα ενημέρωνε τη μητέρα μου, στην επίσημη πρώτη εμφάνισή της στο 6ο. Κι εγώ, κάπου κρυμμένος, περίμενα τη συνέχεια…: τα εξ αμάξης.

Ω του θαύματος, η μητέρα μου ήρεμη με πλησιάζει. «Τι σου είπε;» την ρωτάω με αγωνία. «Μου είπε ότι είσαι πολύ ζωηρός αλλά να μη στεναχωριέμαι γιατί έτσι είναι τα περισσότερα αγόρια. Έχει κι εκείνη γιο και το γνωρίζει καλά. Μου είπε ότι είσαι πολύ δυνατό μυαλό και, αν πειθαρχήσεις, θα μπορέσεις να φτάσεις ψηλά. Μου είπε ότι εκτιμά ιδιαίτερα την παρουσία σου στην τάξη και περιμένει πολλά από σένα».

Ήταν η πρώτη φορά στη σχολική μου διαδρομή, που εισέπραξα έναν έπαινο. Ήταν η πρώτη φορά που η ψυχή ένοιωσε ότι μπορούσε να ακουμπήσει κάπου. Αυτή η καθηγήτρια, που είχε αργότερα την κακή τύχη να πέσει θύμα τροχαίου καθώς έβγαινε από το σπίτι της για να πάει σε κάποια συναυλία, με παρακολουθούσε από κοντά. Με μάλωνε αλλά και με επαινούσε. Διάβαζε πάντα τις εκθέσεις μου στην τάξη και πάντα είχε μια καλή κουβέντα να πει για κάθε στραβό πάτημά μου. Αυτή η γυναίκα άξιζε να είναι δασκάλα. Άξιζε να εκπαιδεύει ελληνόπουλα. Ήταν πρώτα απ΄όλα άνθρωπος. Αυτή και ο Λίνος Μπενάκης.

Όλη η "προίκα" που έχω από τη μέση εκπαίδευση είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι. Ο Θεός (αν υπάρχει) να αναπαύσει την ψυχή της Ελένης Βενετσάνου. Ο ίδιος Θεός ας έχει καλά τον ευπατρίδη δάσκαλό μας Λίνο Μπενάκη.


Δρ Ν.Σ. Χριστοδουλάκης
Ιούλιος 2010



------
Trivia: Ο Νίκος όπως γνωρίζετε, εκτός από Καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ασχολείται ενεργά με το χόμπι της Φωτογραφίας, για το οποίο έχει επανηλειμμένως βραβευτεί. Τη φωτογραφία της ανάρτησης (Nikon D200, f/9, 1/320sec, ISO-250), μάς την είχε στείλει πριν από 2-3 χρόνια.
ekto1972