Ένα συγγενικό μας blog

Το blog της Τάξης του 1970 είναι γεγονός. Η διεύθυνσή του είναι παρόμοια με τη δική μας. Αλλάζει μόνο το τελευταίο ψηφίο της χρονιάς. Επισκεφτείτε το στο

http://ekto1970.blogspot.com

Κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια να βρουν κι αυτοί τους παλιούς τους συμμαθητές. Αν γνωρίζουμε κάποιον που τελείωσε το Έκτο δυο χρόνια πριν από εμάς, ας επικοινωνήσουμε μαζί του.

"Κασσιανή" στον Άη Γιώργη (συνέχεια)

Πήγα αλλά δεν πρόφτασα τη χορωδία. Έφτασα στις 9 και είκοσι. Είδα πάντως λίγο την περιοχή γύρω-γύρω. Η θέα από τον Άη Γιώργη δεν είναι το ίδιο άπλετη όπως παλιά αλλά τουλάχιστον στη γειτονιά δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά (ευτυχώς). Σας συνιστώ να πάτε μια βόλτα. Αφήστε κάπου το αυτοκίνητο και περπατήστε. Στενές ανηφόρες - κατηφόρες, σπίτια της εποχής μας, "μπέλα Νάπολη" αλα Νέος Κόσμος. Κι εκεί που έφευγα πάλι προς το σημείο που είχα παρκάρει, αφήνοντας πίσω μου την εκκλησία, η μεγάλη έκπληξη. Στο βάθος της οδού Διάκου ξημέρωνε ένα υπέροχο αυγουστιάτικο φεγγάρι. Ναι, ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι στα τέλη του Μάρτη! Δεν ξέρω αν το είδατε απόψε. Εγώ πάντως έζησα το προσωπικό μου μεγαλοβδομαδιάτικο θαύμα εκεί πάνω.

Μπήκα μετά στο αμάξι και άνοιξα όπως πάντα πρώτα το ραδιόφωνο. Και τότε έγινε η δεύτερη απανωτή έκπληξη. Το Τρίτο μετέδιδε ένα κοντσέρτο για όμποε του Telemann. H παραγωγή της εκπομπής του Νότη Μαυρουδή (ΣΤ' Γυμνάσιο - Class of early Sixties). Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έκατσα λίγο με σβηστή τη μηχανή και χάζεψα το φεγγάρι κάτω από τους ήχους μιας προκλασικής μουσικής που πάντα με τρέλαινε. To μεγαλοβδομαδιάτικο θαύμα είχε ολοκληρωθεί. Μπορεί να μου το χάρισε η Κασσιανή που δεν πρόλαβα να ακούσω. Όλη η μυρουδιά της άνοιξης μέσα σε πέντε λεπτά. Ακόμα και η κυρα-Ασπασία (έτσι τη φώναξε η γειτόνισα) που άνοιγε εκείνη την ώρα την εξώπορτά της, μού φάνηκε ότι έδενε απόλυτα με το φεγγάρι της οδού Διάκου, ψηλά στη "μπέλα Νάπολη" του Άη Γιώργη.

Πάρτε μια γεύση

"Κασσιανή" στον Άη Γιώργη

Από τον αναγνώστη του blog Βασίλη Δημητρόπουλο (ΣΤ' Γυμνάσιο - Class of 1970), μάθαμε ότι τη Μ. Τρίτη, στον Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Ν. Κόσμου και ώρα 9.00 μμ, το περίφημο «Δοξαστικό Κασσιανής» θα ψάλει πολυμελής εκκλησιαστική χορωδία, στην οποία συμμετέχουν πολλά από τα παιδιά της γειτονιάς του τότε, κάτι που γίνεται κάθε χρόνο εδώ και πολλά χρόνια, υπό τη διεύθυνση του Πρωτοψάλτη Παναγιώτη Κάνδηλα.

Όσοι σκοπεύετε να πάτε εκκλησία τη Μ.Τρίτη, είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθείτε στην παλιά σας γειτονιά, ανάμεσα σε φίλους και να ακούσετε το "Κύριε, η εν παλλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή..." από δικούς σας ανθρώπους.

------
Για την "Τάξη του 1970" θα υπάρξει ξεχωριστή ανάρτηση πολύ σύντομα. Προς το παρόν, όσοι θέλουν να επικοινωνήσουν με το Βασίλη Δημητρόπουλο, το email του είναι vas.dim@hotmail.com

Ύμνος εις την Ελευθερίαν

"...Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύης εις τα ξένα
Aλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή..."

Δ.Σολωμός 1823

"...Πυρετώδεις είναι οι διεργασίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το σχέδιο βοήθειας προς την Ελλάδα, εν όψει της Συνόδου Κορυφής της Πέμπτης. Μέχρι την τελευταία στιγμή το τοπίο παραμένει θολό σχετικά με το μηχανισμό στήριξης -οποίος κατά τα φαινόμενα θα είναι μεικτός, με τη συμμετοχή δηλαδή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ανοικτό παραμένει επίσης το εάν θα συγκληθεί Eurogroup κορυφής προ της Συνόδου. Παρά τις πληροφορίες που έκαναν λόγο για γαλλογερμανική συμφωνία εν όψει της Συνόδου Κορυφής, από την γερμανική καγκελαρία -με δήλωση του εκπροσώπου της στο Reuters- διαψεύδεται ότι η Μέρκελ έχει πει το «ναι» σε οποιοδήποτε σχέδιο. Αλλά και ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας Ράινερ Μπρούντερλε εξακολουθεί να εμφανίζεται αντίθετος σε κάθε ενδεχόμενο βοήθειας..."

Ειδήσεις 24/3/2010

Διαβάσαμε

Από τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα που έχουν γραφτεί αυτόν τον καιρό, είναι κι αυτό του παρακάτω link, από την «Κυριακάτικη» της 14/3.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=141056

Kρίση μέσης ηλικίας

Ποιά "οικονομική";

Ο Aislin είναι πολιτικός καρτουνίστας της εφημερίδας The Montreal Gazette.

Oδός Λασσάνη, αριθμός ...1958-59

"...Είναι τραβηγμένη στην οδό Λασσάνη κάπου το 1958-59 (φωτογράφος Γρίβας, αν τον θυμάσαι, γωνία Φραντζή και Λασσάνη). Στη φωτογραφία είναι οι αδελφοί Κορωναίοι (οι πρώτοι από αριστερά), κάτοικοι οδού Λασσάνη, οι αδελφοί Καλογείτονα (αμέσως μετά), κάτοικοι Μανδροκλέους και ο μικρότερος εκ των αδελφών Πλαμαντούρα (στην άκρη δεξιά), κάτοικοι οδού Ιππονίκου. Προσωπικά εντυπωσιάζομαι από την χαμηλή νέφωση που υπάρχει στο βάθος της φωτογραφίας και η οποία κρύβει τους λόφους Λυκαβητού και Ακρόπολης. Επίσης, πού είναι τα αυτοκίνητα; Οεο;..."

Από Email του Κώστα.

στου Ξυνού (annex)

στου Ξυνού

Αν το ΣΤ' Αρρένων ήταν το Harvard του Νέου Κόσμου και το ΙΒ' Θηλέων το ΜΙΤ (στη Βοστώνη αυτά τα δυο τεράστια πανεπιστήμια βρίσκονται δίπλα-δίπλα), τότε σίγουρα "του Ξυνού" ήταν το Amherst College (θυμηθείτε το story με Γιωργάκη-Αντωνάκη).

Τα πρωτάκια του 1960-1961: στα 3 πρώτα θρανία, από αριστερά Σταυροπούλου, Βεζάκη, Τζάκα, Βασιλάκου, Βαμβακά, Not Sure 1, Not Sure 2. Στα ακριβώς πίσω θρανία, Αναγνωστοπουλου, Not Sure 3, Not Sure 4, Not Sure 5, Ορσόπουλος, Χρήστος Αναγνωστόπουλος (πρώην Not Sure 6). Πίσω από τον Ορσόπουλο, ο Κωστελλέτος. Τελευταίο θρανίο δεξιά, η Μπαϊλά Ειρήνη. Μπροστά από την ταλαίπωρη δασκάλα, την Κα Βλάχου, η Φακίνου Αποστολία. Στην κεντρική σειρά, προτελευταίοι διακρίνονται οι Νικολόπουλος, Κορωναίος (ξεχωρίζει όπως πάντα), Not Sure 7 και Καλογείτονας.

Του Ξυνού ήταν ένα σχολείο στο οποίο ανετράφησαν γενιές και γενιές. Στου Ξυνού πήγε ο πατέρας μου που είχε γεννηθεί το 1919, αλλά κι ο αδελφός μου που γεννήθηκε μες στην κατοχή, το 1944. Στου Ξυνού, πήγαν οι θείοι μου, τα ξαδέλφια μου, όλοι οι γείτονες και οι περισσότεροι φίλοι μου. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και δεν πήγα εγώ. Με τράβηξε το άλλο μεγάλο κολέγιο της περιοχής, αυτό της οδού Σπινθάρου, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι εντός του περίφημου Kynosargous Education System, το κολέγιο του Ξυνού είχε πάντα την περισσότερη αίγλη.

Πρώτα-πρώτα ήταν το μόνο με όνομα. Δεν λέγαμε "πάω στο 95ο Δημοτικό", λέγαμε "πάω στου Ξυνού". Μεγάλη υπόθεση. Έπειτα ήταν σε περίοπτη θέση. Γωνία Θεοδώρου Γεωμέτρου και Σωστράτου (κάποτε πρέπει να κάνουμε ένα αφιέρωμα στα καταπληκτικά ονόματα των δρόμων του Νέου Κόσμου) και φάνταζε τεράστιο στα παιδικά μάτια, ειδικά αν το έβλεπες ανεβαίνοντας τη Γεωμέτρου. Η είσοδος με τα λίγα σκαλάκια και τη μικρή καγκελόπορτα ήταν από την οδό Σωστράτου. Τον ίδιο δηλαδή δρόμο με την "Παναγίτσα" και το βιβλιοπωλείο του Λαρόζα που ήταν τα άλλα σημεία αναφοράς της γειτονιάς αυτής. Κοντά στου Ξυνού, στην οδό Βρεσθένης, ήταν το μπακάλικο του Καραλέκα (υπάρχει ακόμα, με παραδοσιακά είδη που δεν βρίσκεις στα supermarkets), το καρβουνιάρικο του Καστανιώτη (μια ταβέρνα με τσίγκινη στέγη που την είχε ο πατέρας του γνωστού εκδότη και που του τη νοίκιαζε η γιαγιά μου), το φαρμακείο της Κωστάμη, πιο πάνω το λουκουμάδικο του Βομβύλα κλπ. Δεν θυμάμαι πώς έλεγαν το φούρνο Ηρακλέους και Βρεσθένης. Εγώ πιο μεγάλος, όταν με έστελνε η μάνα μου να πάρω δυο φρατζόλες, πήγαινα στο Stadem του Ντέμου, στη Φραντζή, γιατί με το Μάκη, το γιο του ιδιοκτήτη, ήμασταν φίλοι και συμμαθητές. Γωνία Γεωμέτρου και Βρεσθένης υπήρχε κι άλλο μικρό μπακάλικο, του Αγγελόπουλου. Ήταν υπερυψωμένο από το δρόμο γιατί στο σημείο εκείνο έχει μεγάλη κλήση η κατηφόρα της Γεωμέτρου και στα 4-5 σκαλάκια που ανέβαινες μέχρι να μπεις, σε υποδεχόντουσαν δεξιά-αριστερά τα σακιά με τα όσπρια που τοποθετούσε ο γερο-Αγγελόπουλος, γιατί το μαγαζί του ήταν πολύ μικρό. Σε κάθε σακί υπήρχε μια μικρή χάρτινη ταμπελίτσα, ταλαιπωρημένη από το σβήσε-γράψε, με ξύλινο ποδαράκι που έμπαινε μέσα στα όσπρια, συνήθως δίπλα από τη μεταλλική σέσουλα και που έγραφε την τιμή του προϊόντος. "Φασόλια δρχ 0,15". Όταν έμαθα να διαβάζω, αυτό το "δρχ" μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τα συνεχόμενα σύμφωνα χωρίς ένα φωνήεν είχαν κάτι το μυστήριο, όπως και οι μυρουδιές των παλιών μπακάλικων, με τα αμέτρητα διαφανή φακελάκια με τα ανατολίτικα καρυκεύματα, δίπλα στα μπριγιόλ για τα μαλλιά και τις ψάθινες σκούπες στην είσοδο (δείτε πάλι την ταινία ¨Της Κακομοίρας").


Γυμναστικές επιδείξεις της Ε' τάξης 1964-1965: από αριστερά τα αγόρια που διακρίνονται είναι οι Νικολόπουλος και Κουτσοποδιώτης (άψογος). Δίπλα στον Οδυσσέα, δεξιά, η Μαρία Μαρουδή που μας έστειλε τις φωτογραφίες.

Δεν έχουμε ιδέα γιατί το σχολείο λεγόταν "του Ξυνού". Ποιος ήταν ο Ξυνός; O αρχικός ιδιοκτήτης; O πρώτος διευθυντής; Κάποιος που έκανε δωρεά να γίνει το σχολείο; Δεν ξέρουμε καν αν το όνομά του το γράφουμε σωστά. Μήπως είναι "Ξινός"; Το κτίριο πάντως των αρχών του 20ου(;) αιώνα, πρέπει να ήταν κι αυτό μικρό παλιό αρχοντικό. Πιθανότατα το εξοχικό(!) κάποιου Πλακιώτη όπως αυτά των περισσοτέρων στη γειτονιά. Στέκει πάντως ακόμα, ανανεωμένο με την κεραμοσκεπή του και στεγάζει τα ΚΑΠΗ του Νέου Κόσμου. (Να κι ένα καλό όταν το κράτος ασχολείται με το real estate και γίνεται ιδιοκτήτης ακινήτων. Κάποια κτίρια γλιτώνουν την αντιπαροχή).

Ατύχησα λοιπόν να μην πάω στο "Amherst". Με συνδέει όμως και μένα κάτι με το σχολείο αυτό και συνεπώς με όλους εσάς. Σ' αυτό το κτίριο, ένα βράδυ, πρέπει να ήταν τέλη της δεκαετίας του '80, σε μια λογοτεχνική εκδήλωση, άκουσα για πρώτη φορά κάποιον άλλον, δυο άγνωστές μου κοπέλες, να διαβάζουν ποιήματά μου. Μου φάνηκαν μάλιστα εντελώς άγνωστα, ότι μάλλον ήταν κάποιου άλλου. Οι κοπέλες βλέπετε τα διάβαζαν πολύ καλύτερα από μένα. Μη ρωτάτε, τι και πώς. Ήταν η εποχή που είχα αποφασίσει να δολοφονήσω την ποίηση. Απέτυχα. Ευτυχώς.

------

Ευχαριστούμε τη Μαρία Μαυρουδή που είχε την καλοσύνη να μας στείλει τις φωτογραφίες και που ήταν η αιτία να γίνει αυτή η ανάρτηση. Επίσης την κόρη της Ασπασία για την "ηλεκτρονική" διαμεσολάβηση και για την υπομονή της να γράψει τα κείμενα στις λεζάντες των φωτογραφιών.

Προσέχτε στην πρώτη φωτογραφία, τα παιδιά τρία-τρία στα θρανία, σηκώνουν το χεράκι γιατί προφανώς κάτι θα ρώτησε ο φωτογράφος για να τραβήξει την πόζα. Ο Κώστας πρώτος-πρώτος με ύφος "λες να κάνω λάθος;", ενώ το κοριτσάκι στη μέση κοιτάζει γρήγορα το βιβλίο, ίσως για να βρει τη σωστή απάντηση. Βλέμματα γεμάτα αθωότητα και μια ξερακιανή δασκάλα, να επιβλέπει με πραγματική και συνειδητοποιημένη ευθύνη. Αλλά και η δεύτερη φωτογραφία έχει το ενδιαφέρον της. Δείτε για παράδειγμα στο βάθος την κυρία που δεν φαίνεται ολόκληρη, με το εμπριμέ της, την άσπρη τσάντα και τα άσπρα παπούτσια. Χαρακτηριστικό ντύσιμο των κάπως πιο μοντέρνων μανάδων μας, τη δεκαετία του '60.

Περιμένουμε Email από τον Κώστα και τον Οδυσσέα, αν έχουν περισσότερα στοιχεία. Ειδικά για τους Not Sure.