Μάης

Σικάγο, Μάης 1886

Θεσσαλονίκη, Μάης 1936

Καισαριανή, Μάης 1944

Σικελία, Μάης 1947

Θεσσαλονίκη, Μάης 1963

Παρίσι, Μάης 1968

Σιάτλ, Μάης 1970

Αθήνα-Λ.Βουλιαγμένης, Μάης 1976

Κωνσταντινούπολη, Μάης 1977

Λος Άντζελες, Μάης 2007

Ήρθαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

"...ΗΡΘΑΝ ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους. Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη, Βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα Υποταγή και Δύναμη, το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας. Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους. Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές. Έστεισαν και θεμέλιωσαν στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα πύργους κραταιούς κι επαύλεις ξύλα κι άλλα πλεούμενα, τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα, στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας. Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους. Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει. Έφτασαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά. Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά..."

Οδυσσέας Ελύτης
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, ΤΑ ΠΑΘΗ, ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

Tο αδύναμο "G" εν μέσω θυέλλης γρίπης

Αγαπητά PIGS,

Κακό δεν είναι όταν χρωστάς. Κακό είναι όταν δεν παράγεις τίποτα ή όταν ανά μονάδα προϊόντος που παράγεις, δεν έχεις κάποιο -έστω μικρό, έστω κοινωνικό- όφελος. Κακό είναι δηλαδή να μην έχεις απολύτως καμία προοπτική ότι κάποτε θα ξοφλήσεις αυτά που χρωστάς. Κακό είναι να μην έχεις εκμεταλλευτεί καν, αυτά που πήρες δανεικά. Αυτό είναι όντως κακό. Και για σένα και για τους γύρω σου. Και για τους τώρα και για τους μετά.

Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα (τόσες μέρες τηλεόραση, έχει καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται; ποια η διαφορά τους; ποιος ο ρόλος τους στο παγκόσμιο στερέωμα; γιατί υπάρχουν;) κάνουν μια χαρά τη δουλειά για την οποία έχουν φτιαχτεί. Άλλωστε το "G" των PIGS, είναι μέλος από τα πρώτα. Με το που έληξε ο πόλεμος, τσουπ ΝΑΤΟ κι έγινε μέλος (ο παραλληλισμός με στρατιωτικές συμμαχίες καθόλου τυχαίος). Σαν μέλος λοιπόν έκανε κάποιες εισφορές. Μικρές σε σχέση με άλλους, αλλά εισφορές. Ενίσχυσε δηλαδή με τη δραχμούλα του, καθεστώτα και καθεστώτα. Έδωσε ποτέ κανείς σημασία;

Κι αν υποθέσουμε ότι το αδύναμο "G" των PIGS έγινε στόχος -που έγινε- για να κατακεραυνωθεί το Ευρώ, ποιος ωφελείται; Μόνο η υπερδύναμη που φοβάται ότι έτσι όπως πάει το πράγμα δεν θα μπορεί να τυπώνει ό,τι της χρειάζεται για να ξοφλάει το δικό της υπερχρέος ή μήπως και κάποιοι άλλοι; Follow the money, αγαπητά PIGS. Ποιοι κάνουν τεράστιες εξαγωγές μέσα από την Ευρωζώνη; Ποιοι έχουν αποθέματα πετρελαίου; Ποιοι τα πυρηνικά εργοστάσια; Ποιοι έχουν ήδη επενδύσει στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και δεν εξαρτώνται από εισαγωγές;

Και τέλος, ας βάλουμε ένα τέλος, με την παραφιλολογία για την έξοδο του αδύναμου "G" από το Ευρώ. Πώς θα γίνει αυτό ρε παιδιά; Ακόμα κι αν τυπώσει ξανά δραχμές ο κος Προβόπουλος και αλλάξουν οι μισθοί και οι τιμές στα supermarkets, οι λογαριασμοί μας στις τράπεζες δεν θα είναι αυτόματα "λογαριασμοί συναλλάγματος"; Ή μήπως θα καταλύσουμε το σύνταγμα και τη δημοκρατία; Εκτός κι αν βγουν όλες οι χώρες από την Ευρωζώνη και καταργήσουμε εντελώς το κοινό νόμισμα (όπως θα επιθυμούσαν κάποιοι). Μόνο τότε δεν θα ξαναδούμε Ευρώ στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Επιπλέον, αν δεν ήμασταν τώρα στην Ευρωζώνη, μήπως μπορεί κάποιος να μας πει ποια θα ήταν σήμερα η ισοτιμία Ευρώ και Δραχμής; 340,75 ή 3475;

Μετά τη γρίπη των χοίρων, η γρίπη των PIGS. Μην τρέξουμε τώρα όλοι στις τράπεζες όπως τρέχαμε για τα εμβόλια στα φαρμακεία. Ας δούμε τι παράγει αυτή η χώρα κι αυτό που έχουμε, ό,τι κι αν είναι, ας το κάνουμε επιτέλους σωστά. Μπορούμε;

ekto1972

------
Σημ. “PIGS” (ή και “PIIGS”) εκ του Portugal, Italy (ή και Ireland), Greece και Spain. Υποτιμητικός χαρακτηρισμός του Λονδρέζικου City για τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, ήδη από την κρίση του 2007. Στα λίγα οικοδομικά τετράγωνα του City, διακινούνται καθημερινά απίστευτα ποσά πάσης φύσεως τίτλων, δικαιωμάτων και πολύπλοκων συμφερόντων. Η προσθήκη ενός ακόμη “G” λόγω του υπέρογκου χρέους της ίδιας της Μεγάλης Βρετανίας (Great Britain) και η μετατροπή του όρου σε “PIIGGS” συζητήθηκε κατά καιρούς, αλλά δεν επεκράτησε. (Οι άγγλοι άλλωστε δεν είναι ρατσιστές. Ρωτήστε και τους Ινδούς).

Επικαιρότητα

Από ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Media Soup 1972

Αφού δανείζεται υλικό από εμάς και το Media Soup, δεν πιανόμαστε πλέον. Δείτε τη φωτογραφία του άρθρου στο παρακάτω link. Σας θυμίζει τίποτα;

http://www.mediasoup.gr/node/12238

Για όσους δεν γνωρίζουν το Media Soup, είναι ένα internetικό ειδησεογραφικό, ψυχαγωγικό -και όχι μόνο- κανάλι, στο οποίο συμμετέχουν γνωστοί δημοσιογράφοι (γεια σου Σεμίνα), ηθοποιοί κλπ. Η αρχική του σελίδα είναι http://www.mediasoup.gr

Δείτε και το παρακάτω trailer που είχε κυκλοφορήσει πέρσι τέτοιο καιρό

http://www.youtube.com/watch?v=1YVBz1mlvFk&feature=player_embedded

Όπου Γιώργος και μάλαμα!

Το blog έχει αρκετούς και τους εύχεται Χρόνια Πολλά. Κατά αντίστροφη αλφαβητική σειρά (πάντα ήθελα να το κάνω αυτό) έχουμε:

Σύρρος

Πιστοφίδης

Παπανδρέου

(Καλά τα πας με το κυβερνητικό έργο αλλά στο ποδήλατο ήσουν καλύτερος)

Νικολαϊδης

Καλογιάννης

Ιωσηφίδης

Γεωργιάδης

(Να χαίρεσαι και το επώνυμο)

Γεωργακόπουλος

(Μπέμπη, ομοίως)

Βορόπουλος

Ανδρουλάκης

(Είπαμε να είσαι αχρείαστος σαν γιατρός, όχι σαν φίλος)

Αναγνωστόπουλος

(Τα σέβη μας, Πάτερ)

 
Ελπίζω να μη ξέχασα κάποιον. Να σας χαιρόμαστε, να είστε γεροί και δυνατοί και ό,τι επιθυμείτε!
 

ekto1972

 
------

Επιτρέψτε μερικές ευχές σε φίλους που μας διαβάζουν σχεδόν κάθε μέρα. Στο Γιώργο Δόριζα, τραπεζικό, Δ/ντη Πληροφορικής και στο Γιώργο Παυλίδη, Καθηγητή Παν.Πατρών, που εδώ και 10 χρόνια είχαμε προβλέψει μαζί τη σημερινή οικονομική κρίση (έπρεπε να είχαμε δημοσιεύσει τις συζητήσεις μας τότε ρε μάγκες). Επίσης στον καλύτερο παιδίατρο του "Αλεξάνδρα" και όχι μόνο, το Γιώργο Μπαρούτη και -last but not least- στη Γωγώ, στη Βοστώνη. Χρόνια Πολλά σε όλους!

H παράδοση συνεχίζεται;

Το βρήκαμε τυχαία. To γράφουν τα παιδιά του σημερινού Έκτου και τους αξίζει ένα μεγάλο "μπράβο"!

Χαρείτε το…

http://6okynosarges.blogspot.com

Υπάρχει κι αυτό αλλά δεν το έχουν ενημερώσει από πέρσι
http://6gel-perival.blogspot.com

Αφιερωμένο σε όλους εσάς

ekto1972
(συγκινημένο)

Μια ηλιόλουστη μέρα

Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ ένα σχόλιο, μετά από το σχόλιο του Κώστα, στην προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο «Ήμασταν εκεί». Άρχισα να γράφω λοιπόν αλλά τελικά επειδή είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να πω, μάλλον είναι καλύτερα να γίνει μια άλλη ανάρτηση. Αυτή που διαβάζετε τώρα.

Είχα ξυπνήσει πολύ νωρίς εκείνη την ημέρα γιατί επικρατούσε αναστάτωση στο σπίτι. Ο αδελφός μου που υπηρετούσε τη θητεία του στην Αεροπορία, ήταν με άδεια στο σπίτι και ο πατέρας μας που είχε πάρει πρώτος είδηση τι γινόταν, τον ξύπνησε από τα χαράματα για να γυρίσει στη βάση του, στην Ελευσίνα. «Ξύπνα, έγινε Δικτατορία». Πρώτη φορά άκουγα αυτή τη λέξη και μάλιστα μέσα στον ύπνο μου. Δεν ήμουν βέβαιος αν ήταν όντως ο πατέρας μου που ξύπναγε τον αδελφό μου ή έβλεπα κάποιο όνειρο. Έναν εφιάλτη. Πριν ακόμη βγει ο ήλιος καλά-καλά, ξεκίνησαν με το οικογενειακό μας αυτοκίνητο για την Ελευσίνα. Στο δρόμο υπήρχαν μπλόκα αλλά όταν έβλεπαν ότι ήταν μέσα στο αμάξι κάποιος με στολή, άνοιγαν εύκολα. Τέτοια οργάνωση! Μετά όμως, στην επιστροφή, είχε πρόβλημα να γυρίσει πίσω ο πατέρας μας. Πέρασαν πολλές ώρες μέχρι να έρθει κι επειδή δεν ξέραμε τι γινόταν, η μητέρα μας ανησυχούσε και για τους δυο. Στο μεταξύ είχαν κοπεί τα τηλέφωνα κι ακουγόντουσαν διάφορες φήμες. Κανείς δεν ήξερε τι πραγματικά γινόταν και το ραδιόφωνο έπαιζε εμβατήρια που διακόπτονταν από μια ξύλινη φωνή που μίλαγε περί αναστολής των άρθρων του Συντάγματος κλπ.

Αφού είχα ξυπνήσει πρωί, σηκώθηκα κι έκανα να βγω στο δρόμο. Η ώρα ήταν 8πμ και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Μέναμε σε μια μονοκατοικία στην οδό Εκαταίου 67 και πήγα περίπου 20 μέτρα μέχρι τη γωνία της Σπινθάρου. Σε αυτό το σημείο ο δρόμος είναι κατηφορικός και έχεις οπτική επαφή με τη Φραντζή. Εκεί είδα από μακριά να περνάει με μεγάλη ταχύτητα ένα τεθωρακισμένο του στρατού και μετά ένα τανκ. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν εντελώς μόνος στο δρόμο, λες κι έπαιζα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Φοβήθηκα λίγο κι επέστρεψα σπίτι.

Ήταν πάντως μια ηλιόλουστη μέρα. Σε αντίθεση με το κακό που είχε ξημερώσει για τη χώρα. Κατά τις 1μμ χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο Γιάννης Φλεμετάκης που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και που τότε, στην Α’ Γυμνασίου, κάναμε πολλή παρέα. Ήμασταν απογευματινοί και είχε έρθει να με πάρει για να πάμε μαζί σχολείο, όπως έκανε κάθε μέρα. Ο Γιάννης (ο οποίος μάλιστα ήταν ανιψιός του Μαλαξιανάκη) έμενε κάπου κοντά στον Αϊ Γιώργη κι ερχόταν με τα πόδια. Το σπίτι μου ήταν ανάμεσα στο δικό του και το σχολείο κι έτσι πέρναγε πάντα και με έπαιρνε για να έχει παρέα στο υπόλοιπο της απόστασης. Αυτή τη φορά δεν πήγαμε πουθενά. Ο Γιάννης ήξερε ήδη ότι δεν θα είχαμε σχολείο. Το είχε μάθει από τα άλλα παιδιά, στο δρόμο. Μπήκαμε πάλι στο σπίτι κι αφήσαμε τις τσάντες στην είσοδο. Σχολείο δεν είχαμε ούτε την άλλη μέρα (τότε πηγαίναμε και τα Σάββατα) και η χαρά μας ήταν μεγάλη γιατί άρχιζαν και οι διακοπές του Πάσχα. Είχαμε κερδίσει δυο ημέρες ξεγνοιασιάς παραπάνω. Μακάρι να μη γινόταν έτσι. Δεν ξέραμε όμως τότε, τι σήμαιναν όλα αυτά και τι θα ακολουθούσε…

Το απόγευμα κάποια τηλέφωνα άρχισαν να λειτουργούν για λίγο και μετά πάλι έπεφταν. Πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου στη Βρεσθένης. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά τους μεγαλύτερους να κάνουν συγκρίσεις της κατάστασης, με τη δικτατορία του '36. Κάποιος είπε «αν δεν είχε μεσολαβήσει ο πόλεμος, ο Μεταξάς θα ήταν ακόμη στο σβέρκο μας». Πριν πέσει το φως, είχαμε γυρίσει πίσω στο δικό μας σπίτι και μετά από λίγο ακούσαμε στο ραδιόφωνο τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης:

«Πρωθυπουργός, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνος Κόλλιας…»

- Wow!

(όπως θα έλεγε κι ένας αμερικανός πεζοναύτης από το Idaho, κάπου εκεί μέσα στη βάση του Ελληνικού).

Ήμασταν εκεί

"... Συνήθως, όταν έχεις αρχίσει να γίνεσαι κάποιας ηλικίας, εύχεσαι να ήσουν νεώτερος, να ξανάρχιζες απ’ την αρχή κλπ. Είναι όμως μερικά γεγονότα, τα οποία έχεις ζήσει ή έχεις συμμετάσχει, για τα οποία είσαι περήφανος και με τίποτα δεν θα τα άλλαζες. Ένα τέτοιο γεγονός αποτελεί ο «εορτασμός» της 2ης επετείου της 21ης Απριλίου 1967. Το θυμάσαι; Εκεί, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, που μας μάζεψαν με το ζόρι, στις 23 Απρίλη 1969; Θυμάσαι τη γιούχα στον Παπαδόπουλο;..."

Τα θυμάμαι όλα, Κώστα. Ξεχνιώνται αυτά τα πράγματα; Με τις γιορτές αυτές ήθελαν να φτιάξουν τη γενιά της "21ης Απριλίου", αλλά δεν τους έκατσε. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Για το συγκεκριμένο γεγονός, να τι έγραφε ο Ιός της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 19/11/2000:

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝ
Ο Παπαδόπουλος και οι 70.000 τεντιμπόιδες

Αντίθετα από την καταθλιπτική εικόνα που αναδίνει το μαθητικό ποινολόγιο της δικτατορίας, οι μαθητές εκείνης της εποχής τόλμησαν εκείνο που δίσταζαν να πράξουν οι μεγαλύτεροι. Στην ιστορία έχει μείνει ως πρώτη και μοναδική μαζική αντιστασιακή πράξη των πρώτων χρόνων της δικτατορίας η σιωπηλή συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων λαού στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου το Νοέμβρη του 1968. Όμως η τιμή για το πρώτο μαζικό κράξιμο της χούντας ανήκει στους μαθητές της Αθήνας, τους οποίους συγκέντρωσε ο Παπαδόπουλος στο Παναθηναϊκό Στάδιο στις 21 Απριλίου του 1969 για να δώσει πανηγυρικό τόνο στη δεύτερη επέτειο του πραξικοπήματος. Το γεγονός έχει περάσει στα "ψιλά" της ιστορικής μνήμης, ίσως επειδή η αυθόρμητη αντίδραση των μαθητών αιφνιδίασε έως και τις αδύναμες ακόμα αντιδικτατορικές οργανώσεις, ίσως πάλι επειδή το "κράξιμο" συνοδεύτηκε από τις κλασικές εμπνεύσεις των νεαρών στα γήπεδα.

Η σκηνή, πάντως, διασώθηκε στον αντιστασιακό Τύπο της εποχής. Αντιγράφουμε από τον "Ριζοσπάστη (Μαχητή)" του ΚΚΕ Εσωτερικού (φύλλο Απρίλη 1969): "Η φοιτητική και μαθητική νεολαία που μαντρώθηκε στο Στάδιο (κάθε απουσία έπρεπε να δικαιολογηθεί με συμβολαιογράφο!) πέτυχε την οργανωμένη νίλα του Παπαδόπουλου, μόλις άρχισε να μιλάει. Αναγκάστηκε να διατάξει πειθαρχία, την οποία ανέλαβαν να επιβάλουν οι χιλιάδες χαφιέδες". Περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκουμε στο "Θούριο" του Ρήγα Φεραίου (φύλλο 10, Απρίλης 1969): "Μεγαλειώδης αντιστασιακή εκδήλωση της μαθητικής νεολαίας στο Στάδιο και αντίστοιχο ξεφτέλισμα της χούντας και της τρομοκρατίας της. Οι κραυγές αποδοκιμασίας και το κατευθείαν βρισίδι των εκπροσώπων της τυραννίας ήταν μια συνεχής κατάσταση. Χαρακτηριστικά ο Παπαδόπουλος στα πρώτα 10 λεπτά της ομιλίας του δεν μπόρεσε να πει τίποτε άλλο από 'Δεν ... δεν θα δυνηθώ ... δεν θα δυνηθώ λέγω...' Στο τέλος αναγκάστηκε να επικαλεστεί διάφορα μέσα 'πειθαρχίας' αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Όλο το Στάδιο βούιζε από τις παντοειδείς κραυγές αποδοκιμασίας. Μετά νεκρική σιγή κάλυψε την υπόλοιπη εκδήλωση, παρόλα τα σταματήματα του Παπαδόπουλου που περίμενε εναγώνια κάποιο χειροκρότημα. Οι χαφιέδες που ήταν σκορπισμένοι ανάμεσα στους μαθητές δεν μπόρεσαν, δεν τόλμησαν να πουν ή να κάνουν τίποτα, χάνοντάς τα από τη μαχητική διάθεση και τον όγκο των μαθητών".
Το ενθουσιώδες γηπεδικό κλίμα περιγράφει ο "Οδηγητής" της ΚΝΕ (φύλλο 6, Απρίλης 1969): "Με την εμφάνιση του 'μεγάλου πατέρα' στο Στάδιο τράνταξε ο κόσμος από το γιουχάισμα. Ο 'σωτήρας' σαν φρενοβλαβής που είναι εκνευρίζεται ακόμα περισσότερο. Καλεί συνεχώς στην 'τάξη' και απειλεί πειθαρχικές ποινές. Οι μαθητές απαντούν με ρυθμικές φωνές υπέρ... όχι φυσικά του 'σωτήρα', αλλά υπέρ του 'Ολυμπιακού'. Το τσούρμο των χαφιέδων δεν είναι σε θέση να επισημάνει τους 'αναρχικούς' γιατί όλοι οι μαθητές φωνάζουν γιουχαϊζοντας χωρίς διακοπή. Οι χαφιέδες φωνάζουν υπέρ του αρχηγού τους. Ο 'πατέρας' των Ελλήνων απειλεί: 'Αν ήμουν στην τάξη θα σας απέβαλα', λέει στους μαθητές".

Φυσικά ο Παπαδόπουλος δεν μπορούσε να "αποβάλει" όλους τους μαθητές της Αθήνας. Φρόντισε όμως να καταστήσει υπεύθυνους τους δασκάλους και τους καθηγητές για τα περαιτέρω. Ωστόσο το φιάσκο αυτής της "γιορτής" ήταν τόσο κραυγαλέο, ώστε δεν μπόρεσαν να το κρύψουν ούτε οι συντάκτες του παπαδοπουλικού "Πιστεύω", του πολύτομου δηλαδή αποθησαυρισμού των λόγων του δικτάτορα. Η ομιλία του εκείνης της μέρας έχει, βέβαια, ευπρεπιστεί, αλλά οι προπαγανδιστές του καθεστώτος δεν μπορούσαν να "λογοκρίνουν" τον αρχηγό. Έτσι περιλαμβάνεται και η αποκαλυπτική φράση "επιτρέψατέ μου εξ αρχής να σας καλέσω εις πειθαρχίαν, ίνα έχω την ευκαιρίαν, απευθυνόμενος προς σας, να σας είπω ό,τι μου επιβάλλει, εκ της θέσεως που μου δίδετε, το χρέος μου απέναντί σας".

Δείτε όλη τη σκηνή στο video του παρακάτω link. To περιστατικό αρχίζει στο 3'40'' περίπου...

http://www.youtube.com/watch?v=geoi8kXuvSM

Σαν απόψε...

Να ζήσουν τα παιδιά!

Το Σάββατο 17/4/2010, έγινε στο Χαλάνδρι ο γάμος της Αθηνάς (Νανάς) Τσακνάκη, της κόρης του Θόδωρου, με τον αγαπημένο της Γιάννη. Το blog δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει από το χαρμόσυνο γεγονός.

Ήταν άλλωστε μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθούν μερικοί εξ ημών και να βγει η ωραία αναμνηστική φωτογραφία που βλέπετε (ούτε συγκέντρωση του ΔΣΑ να ήταν). Στους νεόνυμφους ευχόμαστε "Βίον Ανθόσπαρτο" και τους αφιερώνουμε το παρακάτω τραγούδι της δικής μας εποχής, με πολλή-πολλή αγάπη.

Ήρθες αγάπη μου των Γ.Σπανού - Γ. Παπαστεφάνου, με τη Σούλα Μπιρμπίλη.

Άντε και στα δικά σας όσοι δεν το έχετε τολμήσει ακόμη (το παρακαθυστερήσατε ρε παιδιά) ή όσοι το σκέφτεστε να το κάνετε και πάλι (μερικοί θα σας πουν "το δις εξαμαρτείν κλπ", αλλά μη δίνετε σημασία). Επίσης -κυρίως- στων παιδιών μας, όσα είναι ακόμα ανύπαντρα ή πολύ μικρά.

Επιχειρηματικότητα

Να τον χαιρόμαστε!

Ζει μόνιμα στην Αμερική με τους γονείς του οι οποίοι είναι πανεπιστημιακοί. Πρέπει να είναι το πρώτο (και ίσως μοναδικό μέχρι τώρα) εγγόνι μας και μάλιστα από γιο...

Κυρίες και Κύριοι,

Mesdames et Messieurs,

Señoras y señores,

Meine Damen und Herren,

ご列席の皆様,

Ladies and Gentlemen...

ο

Μανώλης Πρατικάκης !

Να τον χαιρόμαστε και να γίνει γερός και δυνατός σαν τον παππού του! Μανώλη, να σας ζήσει, να τον δείτε όπως επιθυμείτε και με το καλό κάποτε να δείτε και ...δισέγγονο!

Δευτέρα του Θωμά

Είναι η μόνη Δευτέρα μαζί με την Καθαρά που είχε ονοματεπώνυμο και ήταν σημείο αναφοράς στις συζητήσεις μας. Επιστρέφαμε στη "Μακρόνησο" μετά τις διακοπές του Πάσχα και σε ό,τι σαδιστικό μας περίμενε.

"Γιατί είναι πολλά; Γιατί δεν προλαβαίνετε; Έχετε 15 ολόκληρες μέρες μπροστά σας! Τη Δευτέρα του Θωμά θα σας σηκώσω".

Και δεν ήταν μόνο ένας ο βασανιστής μας. Όλοι τους, μα όλοι τους, έβαζαν ύλη για διάβασμα. Μα καλά, δεν έκαναν Πάσχα αυτοί οι άνθρωποι; Τάμα το είχαν; Άντε μετά να κάνεις διακοπές με 50 σελίδες ασκήσεις και 150 κεφάλαια επανάληψη. Τη Μεγάλη Εβδομάδα κάτι γινόταν. Ξεχνιόσουν. Από Δευτέρα-Τρίτη του Πάσχα όμως, άρχιζε ο εφιάλτης της προετοιμασίας για τη "Δευτέρα του Θωμά".

Δεν ξέρω για 'σας αλλά εγώ ακόμα και σήμερα δεν νιώθω καλά με το άκουσμα αυτής της Δευτέρας. Ήδη ακύρωσα όλα τα επαγγελματικά ραντεβού...

Χριστός Ανέστη

Κ.Παρθένη, Η Ανάσταση, 1917, Εθνική Πινακοθήκη

Αγαπητοί Συμμαθητές και Φίλοι,

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, με ΥΓΕΙΑ, να χαίρεστε τις οικογένειές σας και ό,τι επιθυμείτε!

ekto1972

Το κουτί με τις κρυμμένες ιερές αναμνήσεις

(Απάντηση στην ανάρτηση "Η Μεγάλη Βδομάδα" του Κ.Κορωναίου)

της Μαρίας Μαρούδη
(ΙΒ΄ Θηλέων 1972)

Κάθε χρόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα το ανοίγω και θυμάμαι και εγώ όλη αυτή την Ιερή μαγεία που ζούσαμε παιδιά στην Παναγίτσα τις Άγιες αυτές μέρες. Νόμιζα πως ήταν ρομαντισμός, ίσως και παλιμπαιδισμός και δεν το μοιραζόμουν. Όμως, παλιέ συμμαθητή Κώστα, φαίνεται ότι δεν ήμουν η μόνη. Πράγματι κάτι όμορφο, αγνό και καλαίσθητο γινόταν εκείνα τα χρόνια εκεί, που άφησε όμορφες αναμνήσεις στις ψυχές μας. Οι δύο ιερείς, παπα- Κώστας (Ανδρουλάκης για την ακρίβεια) που πριν γίνει ιερέας ήταν δάσκαλος, «ο μεγάλος», όπως τον λέγαμε και ο όντως καλλίφωνος παπα-Κώστας Δεληγιάννης, «ο μικρός», μίλησαν τόσο στη ψυχή μας που οι μετέπειτα Ιερείς που συνάντησα στη ζωή μου πάντα, άθελα μου, τους συνέκρινα μαζί τους και πάντα οι ταλαίπωροι έβγαιναν χαμένοι, είτε λόγω προσωπικότητας, είτε λόγω φωνής. Μα και οι ψάλτες που συνάντησα μετέπειτα όσο καλλίφωνοι και να ήταν, δεν μπόρεσε κανένας τους να ξεπεράσει τις μνήμες από τη φωνή του Τάκη του Σαλατέλη (παπα- Παναγιώτη πλέον) που έφυγε, όπως πολύ καλά γνωρίζω, σχεδόν αμέσως μετά την χειροτονία του για τις Η.Π.Α. Ήταν πολύ μορφωμένος και προοδευτικός Ιερέας και ενδεχομένως ορισμένα πράγματα να μην τα αποδέχτηκε στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Βέβαια ο αντικαταστάτης του, Λυκούργος Αγγελόπουλος (υπήρξα μετέπειτα μέλος της γυναικείας του χορωδίας), που σήμερα ψάλλει στην Αγία Ειρήνη στην Αιόλου, ήταν εξίσου καλός, αν και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία τότε ενορίτες άργησαν να τον αποδεχτούν μετά τον Τάκη. Όχι, λόγω φωνής αλλά τους έπεφτε κάπως βαριά η βυζαντινή του Χορωδία μετά την πολυφωνική του Σαλατέλη.

Για εμένα το τελευταίο Πάσχα στην Παναγίτσα ήταν το 1977 καθώς την επόμενη χρονιά παντρεύτηκα –στην Παναγίτσα φυσικά – και ζω τα τελευταία 30 χρόνια λόγω του επαγγέλματος του συζύγου στην επικράτεια. Η αλήθεια είναι πως στις κυριακάτικες λειτουργίες συμβιβάστηκα, όπου γης και πατρίς όπως λένε… Χίος , Αλεξανδρούπολη, Βόλος…. Το Πάσχα όμως υπήρχε όρος…. πάντα στο χωριό του συζύγου…. κάπου στα Τρίκαλα. Κανένα πρόβλημα άλλωστε υπάρχει ο μύθος: «Πάσχα στο χωριό, Χριστούγεννα στην Πόλη». Ερωτευμένη ήμουν, όλα καλά. Όμως τι ατυχία… οι άνθρωποι, συγγενείς και φίλοι υπέροχοι, ο σύζυγος τέλειος, ο παπα- Χρήστος όμως ό,τι πιο κακόφωνο υπήρχε… ομοίως και ο ψάλτης που με τα χίλια ζόρια έβγαζες άκρη από αυτά που έλεγε. Έπαθα σοκ. Δεν το άντεξα, ούτε εγώ ούτε τα αυτιά μου. Είχα συνηθίσει αλλιώς. Έφυγα στα μισά. Ευτυχώς η εγκυμοσύνη και οι ζαλάδες της, μου δώσανε το κατάλληλο άλλοθι, αλλιώς θα είχα βγάλει το όνομα της τρελής του χωριού. Για δέκα ολόκληρα χρόνια με την πρόφαση των μικρών παιδιών, παρακολουθούσα τις Ακολουθίες από την τηλεόραση και προσκυνούσα στην εκκλησία του χωριού. Μετά άλλαξε ο ιερέας, ήρθε ένας πιο νέος, πιο καλλίφωνος, μεγάλωσαν και τα παιδιά, μεγάλωσα και εγώ…. άλλωστε όλα μια συνήθεια είναι, άρχισα σιγά σιγά να πηγαίνω και εγώ στην εκκλησία του χωριού.

Το 2000 βρέθηκα ξανά στην Αθήνα για οικογενειακούς λόγους Κυριακή των Βαϊων. Δεν θα το έχανα με τίποτα… θα το ξαναζούσα. Βραδινή Ακολουθία του Νυμφίου στην Παναγίτσα μετά από τόσα χρόνια. Πήγα με συγκίνηση όμως… τίποτα δεν ήταν ίδιο. Όλοι εσείς παλιοί συμμαθητές, συμμαθήτριες, φίλοι, γείτονες κάποιοι είχατε (είχαμε) μετοικήσει, άλλοι πιο κοντά άλλοι πιο μακριά, οι μεγαλύτεροι είχαν γεράσει πολύ ή είχαν φύγει για πάντα. Ο παπα-Κώστας «ο μεγάλος», πολύ πιο μεγάλος, συνταξιούχος πλέον ενώ η κρυστάλλινη φωνή του «μικρού» είχε πια ραγίσει. Έφυγα και εδώ στα μισά. Κλαίγοντας και αποφασισμένη να κλείσω το κουτάκι με τις ιερές αναμνήσεις για πάντα.

Σε ευχαριστώ, παλιέ συμμαθητή Κώστα, που μου έδωσες την ευκαιρία να το ξανανοίξω. Ίσως το χρειαζόμουν.

Μαρία Μαρούδη

Βόλος 2/4/2010

Υ.Γ. έχω και μια άλλη ανάμνηση. Κλείνοντας τα μάτια θυμάμαι το χρωματοπωλείο του θείου σου του Μεντή, με τις εκατοντάδες βίδες και καρφιά και τον βλέπω να εξυπηρετεί με τη μπεζ ποδιά του. Ααα…Και κάτι άλλο… εσείς οι Νεοκοσμίτες παλιοί συμμαθητές δεν μπορείτε να οργανώσετε κάτι και για εμάς που είμαστε απόφοιτοι του Ξυνού; Εγώ έχω κάποιες επαφές με κάποια κορίτσια.

Η Μεγάλη Bδομάδα

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Από τότε που διάβηκα τον Ρουβίκωνα (γύρω στα 50 νομίζω ότι είναι αυτό) κάθε φορά που πλησιάζει το Πάσχα, ελπίζω ότι θα ξαναμπορέσω να ζήσω λίγο από τη μαγεία των Πάσχα των παιδικών μου χρόνων. Μάταια όμως. Τίποτε δεν είναι πια το ίδιο με τότε. Η εποχή της αθωότητας έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Δεν υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα θρησκευόμενο άτομο, πλην όμως το τελετουργικό της Μεγάλης Βδομάδας με γοήτευε. Συμμετείχα ολόψυχα. Υπήρχε, τότε, μια μυσταγωγία που αιχμαλώτιζε το πνεύμα και τις αισθήσεις μου. Αφηνόμουν έτσι να παρακολουθώ και να συμμετέχω στις εκδηλώσεις της Μεγάλης Βδομάδας με όλο μου το είναι. Κάθε τέτοια εποχή, ζούσα γι αυτό. Μέχρι και παπαδάκι είχα ντυθεί, να κουβαλώ τις λαμπάδες και τα εξαπτέρυγα. Και το απολάμβανα.

Το κέντρο της γιορτής ήταν η Παναγίτσα, της οδού Σωστράτους. Κυριακή των Βαΐων, από νωρίς ήμασταν έτοιμοι γι αυτό που θ’ ακολουθούσε. Το «ιδού ο νυμφίος έρχεται» ηχούσε στ’ αυτιά μας ως το σφύριγμα της έναρξης των θείων παθών. Η εκκλησία φωταγωγημένη και σημαιοστολισμένη, κόσμος πολύς, οι περισσότεροι γείτονες, γνωστοί μεταξύ μας, οι χαιρετούρες περίσσευαν. Τα κοριτσόπουλα, ολόφρεσκα, φορώντας ρούχα πεντακάθαρα και καλοσιδερωμένα, σ’ ένα αδιάκοπο πήγαιν’ έλα, αναζητώντας μια ματιά από τα «μεγάλα αγόρια» της γειτονιάς. Μικροπωλητές, σουλατσαδόροι, ζητιάνοι, όλοι είχαν θέση στο προαύλιο και τα σκαλιά της Παναγίτσας. Και μέσα στο ναό, η στεντόρεια φωνή του παπα-Κώστα του «μικρού», πάσχιζε να διεκπεραιώσει με συνέπεια την αναπαράσταση του θείου δράματος.

Στην Παναγίτσα λειτουργούσαν τότε δύο άξιοι ιερωμένοι, ο Κωνσταντίνος Ανδρουλιδάκης (ο παπα-Κώστας «ο μεγάλος» όπως όλοι τον έλεγαν, επειδή ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία) και ο Κωνσταντίνος Δεληγιάννης (ο παπα-Κώστας «ο μικρός») ο οποίος είναι ακόμα στο πόστο του, μέχρι και σήμερα. Σεβάσμιες μορφές και οι δύο. Και έντιμοι κληρικοί, εξ όσων γνωρίζω, ανεξάρτητα από την πρόσδεσή τους στο Ιερωνυμικό άρμα (πράγμα που πληροφορήθηκα πολύ αργότερα). Ο παπα-Κώστας ο μεγάλος, με τα κάτασπρα γένια και μαλλιά, ήταν σχεδόν μορφή βιβλική. Έφερνε πολύ του Μωυσή (ή τουλάχιστον έτσι φάνταζε στα μάτια μου) όπως τον εικονογραφούσαν τα βιβλία Θρησκευτικών που είχαμε στο Γυμνάσιο. Ο παπα-Κώστας ο μικρός, άνθρωπος προσηνής και καταδεχτικός, είχε το χάρισμα της φωνής. Μοναδικός ιερουργός και ψάλτης. Οι ψαλμωδίες της Μεγαλοβδομάδας λες κι είχαν γραφτεί γι’ αυτόν. Κυριολεκτικά, μεγαλουργούσε!

Η πρώτη μεγάλη στιγμή ήταν την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ. Ποτέ, μα ποτέ δεν έχει ακούσει άνθρωπος (εκτός από τους λίγους τυχερούς ενορίτες της Παναγίτσας) το τροπάριο της Κασσιανής όπως το έψαλε η χορωδία του Τάκη Σαλατέλη, από τον γυναικωνίτη του ναού. «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει». Εκπληκτικός ύμνος!!! Από μια χορωδία που απαρτίζονταν, κυρίως, από παιδιά της διπλανής πόρτας, που είχαν τόση σχέση με την εκκλησιαστική μουσική, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Ευτυχήσαμε τα χρόνια εκείνα (60’s-70’s) να έχουμε στην ενορία μας τον Τάκη τον Σαλατέλη. Έναν νέο άνθρωπο, δραστήριο και δημιουργικό, τον οποίο εγώ γνώρισα ως ψάλτη στην Παναγίτσα. Δεν γνωρίζω τι σπούδαζε, υποθέτω στη Θεολογική Σχολή πήγαινε, γιατί αργότερα, θυμάμαι, χειροτονήθηκε παπάς. Ο Τάκης λοιπόν, που έμενε σχεδόν απέναντι από την εκκλησία, στην οδό Ιππονίκου, είχε αυτό που λέμε «μεράκι». Και το έδειχνε. Η καταπληκτική χορωδία που είχε φτιάξει, είχε δύο συνθέσεις, μία light για τις λειτουργίες των Κυριακών και των εορτών και μια «διευρυμένη» για τις ανάγκες του Πάσχα. Θυμάμαι, παραμονές Πάσχα, την «παρέα» των χορωδών, να εγκαταλείπουν τα καφενεία και να μαζεύονται κάθε απόγευμα στον υπόγειο χώρο, κάτω από το ναό της Παναγίτσας, για πρόβες. Καμιά φορά, τύχαινε να περάσω απ’ έξω και πάντα στεκόμουν για λίγα λεπτά προκειμένου να πάρω μια πρόγευση των εκπληκτικών βυζαντινών μελωδιών του Πάσχα.

Η Μεγάλη Τετάρτη κυλούσε ήρεμα, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις. Το τελετουργικό δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, εκτός από το «μύρωμα» των πιστών. Καθαροί και φρεσκοσιδερωμένοι, ξεκινάγαμε από το σπίτι νωρίς το απόγευμα να πάμε στην εκκλησία, να μας αλείψει ο παπάς με τ’ άγιο μύρο. Συνήθως πηγαίναμε μικρές παρέες από γειτονάκια, ποτέ με τους γονείς. Ήμασταν «μεγάλοι» πια κι είχαμε τους δικούς μας ρυθμούς.

Την Μεγάλη Πέμπτη άρχιζε ουσιαστικά η συμμετοχή μας στα δρώμενα. Από νωρίς το απόγευμα, κλεινόμασταν στο ιερό του ναού, φορούσαμε την άσπρη μακριά στολή που έμοιαζε με ράσο, αυτή που φορούν τα παπαδάκια και σήμερα, έτοιμοι να παίξει ο καθένας το ρόλο του στο τελετουργικό της μέρας. Να κρατάμε τις λαμπάδες, τα φαναράκια και τα εξαπτέρυγα, το θυμιατό κι ό,τι άλλο χρειαζόταν, όταν ο παπα-Κώστας, πότε ο «μικρός» και πότε ο «μεγάλος», έβγαιναν μπροστά στην ωραία πύλη, για να διαβάσουν κάποιο από τα 12 Ευαγγέλια της ημέρας. Τα 12 Ευαγγέλια ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια και πιο κουραστική λειτουργία των ημερών, με πολλή ένταση και συγκίνηση για τους πιστούς, που γέμιζαν ασφυκτικά την εκκλησία. Κι εκεί, στη μέση περίπου της λειτουργίας, μετά το 6ο Ευαγγέλιο νομίζω, έβγαινε ο παπα-Κώστας ο μικρός από την πλαϊνή πύλη του Ιερού, κρατώντας τον Σταυρό με τον Εσταυρωμένο, ψάλλοντας μέσα σε απόλυτη συγκίνηση και κατάνυξη το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν». Κι όλο αυτό, περιφέροντας τον Σταυρό, αργά-αργά, σε όλο το ναό, μέσα σε μισοσκόταδο, αφού οι πολυέλαιοι έσβηναν και οι πιστοί άναβαν τα κεριά που κρατούσαν, ενώ οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα. Ήταν κάτι που μου άρεσε και επεδίωκα κάθε φορά να κάνω. Να χτυπάω τις καμπάνες. Αν δεν συμμετείχα στην περιφορά του Σταυρού, ανέβαινα πάντα στο καμπαναριό για το χτύπημα της καμπάνας. Όταν αργότερα η Παναγίτσα εκσυγχρονίστηκε, βάζοντας ηλεκτρικό σύστημα για το χτύπημα της καμπάνας, στεναχωρήθηκα γιατί έχασα το προνόμιο, όπως το θεωρούσα, να χτυπώ τις καμπάνες.

Μετά το τέλος της λειτουργίας κι αφού ο κόσμος αποχωρούσε για τα σπίτια του, εμείς παραμέναμε στις θέσεις μας. Είχαμε δουλειές να κάνουμε. Κάποιες γυναίκες αναλάμβαναν τον καθαρισμό από τα κεριά που είχαν πέσει στο πάτωμα. Άλλες, αναλάμβαναν το πένθιμο στολισμό, κρεμώντας από τα καντήλια, τους πολυέλαιους, τα μανουάλια και τις εικόνες, μεγάλες μωβ κορδέλες. Οι πιο νέες αναλάμβαναν τον στολισμό του επιτάφιου. Εκατοντάδες άνθη, τα οποία έφερναν οι πιστοί, περνιόντουσαν ένα-ένα σε κλωστές και στη συνέχεια δένονταν στον επιτάφιο. Κι εμείς, οι πιτσιρικάδες, όλο και κάπου χρειαζόταν να βοηθήσουμε. Να μην τα πολυλογώ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τα πάντα ήταν έτοιμα για την επομένη.
Θεωρούσα πάντα την Μεγάλη Παρασκευή σαν την κορυφαία ημέρα της Μεγαλοβδομάδας και του θείου δράματος. Από το πρωί στις 8 είχαμε την ακολουθία των Ωρών, με καταπληκτικούς βυζαντινούς ύμνους, που τους έψελνε, εξίσου καταπληκτικά, η χορωδία του Τάκη Σαλατέλη. Στη διάρκεια της λειτουργίας αυτής, γίνεται η αναπαράσταση της αποκαθήλωσης του Χριστού από τον Σταυρό, τυλιγμένου στην Ιερά Σινδόνη, και λίγο μετά, η είσοδος του επιτάφιου στο ναό. Η κατανυκτική ατμόσφαιρα και οι υπέροχες ψαλμωδίες μαγνήτιζαν τους πιστούς, οι οποίοι συνέρρεαν κατά εκατοντάδες στην Παναγίτσα.

Το βράδυ, ήταν το αποκορύφωμα του εορτασμού. Η χορωδία του Σαλατέλη, στην οποία είχαν τώρα προστεθεί και γυναικείες φωνές, απογείωνε τις αισθήσεις, με τα εγκώμια, σε τρεις στάσεις. Στάση πρώτη: «Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν» και μετά, Στάση δεύτερη: «Άξιον εστί, μεγαλύνειν σε τον ζωοδότην, τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού» και στο τέλος, Στάση Τρίτη: «Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή σου, προσφέρουσι, Χριστέ μου». Κι ύστερα, η έξοδος από το ναό και η περιφορά του Επιταφίου στη γειτονιά. Πότε ακολουθώντας διαδρομή προς την Φραντζή κι ακόμα πιο κάτω, μέχρι την Ευστρ. Πίσσα, και πότε προς τα πάνω, την οδό Ευδόξου. Φορτωνόμουν, πότε ένα φαναράκι και πότε μια λαμπάδα και συμμετείχα στην περιφορά, πάντα δίπλα στον Eπιτάφιο. Μεγάλη τιμή! Τα πρώτα χρόνια, οι περιφορές ήταν αρκετά μεγάλες, «χορταστικές». Ύστερα, σιγά-σιγά, επειδή οι περιφορές πήραν χαρακτήρα περισσότερο «χαβαλέ» (συνέτεινε σ’ αυτό και η Χούντα με τις απαγορεύσεις της. Ο κόσμος, θέλοντας να αντιδράσει στην καταπίεση, κατέφευγε σιγά-σιγά σε ακραίες εκδηλώσεις. Μια απ’ αυτές ήταν και η ρίψη κροτίδων και βαρελότων κατά την περιφορά του επιταφίου αλλά και στην Ανάσταση, ακόμη κι ανάμεσα στα πόδια των παπάδων, πράγμα που φυσικά τους εκνεύριζε) σκέφτηκαν οι παπάδες κι αποφάσισαν, από αντίδραση, να περιορίσουν την περιφορά. Μια χρονιά μάλιστα, η περιφορά έγινε ακριβώς το τετράγωνο γύρω από τον ναό: Σωστράτους – Ιππάρχου – Μύσωνος – Αγκύλης – Σωστράτους. Τις επόμενες χρονιές, μάλλον το ξανασκέφτηκαν και κάπως άνοιξε ο κύκλος της περιφοράς, αλλά ποτέ οι περιφορές του Eπιτάφιου της Παναγίτσας δεν επανήλθαν στις παλιές διαδρομές.

Το Μεγάλο Σάββατο είχε περισσότερο διαδικαστικό χαρακτήρα, εν αναμονή της Ανάστασης, το βράδυ. Εκεί, γύρω στις εντεκάμιση, ξεκινούσαμε από το σπίτι, όλη η οικογένεια, προκειμένου να βρεθούμε σε κάποια «καλή» θέση, κοντά στην εξέδρα που στηνόταν στο προαύλιο της εκκλησίας. Είχε γίνει συνήθειο όμως να στεκόμαστε σχεδόν πάντα στην ίδια θέση και να έχουμε γύρω μας σχεδόν πάντα τους ίδιους –γνωστούς- ανθρώπους, με τους οποίους ανταλλάσσαμε ευχές μετά το Χριστός Ανέστη. (Το συνήθειο να κάνω Ανάσταση στην Παναγίτσα το κράτησα κι αφού μεγάλωσα κι έκανα οικογένεια, ακόμα κι όταν είχα αλλάξει γειτονιά, στο Νέο Κόσμο μεν, αλλά σε άλλη περιοχή. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα κανένα γύρω μου, ούτε που συνάντησα κάποιον παλιό γνωστό, γείτονα, συμμαθητή. Από τότε άλλαξα εκκλησία. Έτσι κι αλλιώς κι εκεί που πάω τώρα, όλοι άγνωστοι μου είναι).

Δώδεκα παρά είκοσι, έβγαινε ο παπα-Κώστας στην Ωραία Πύλη και μοίραζε το «άγιο φως», που είχε έρθει νωρίτερα στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, στην Πλάκα, από τους Αγίους Τόπους- «Δεύτε, λάβετε φως...» Και μέχρι παρά δέκα, όλοι είχαμε τις λαμπάδες αναμμένες. Στο μεταξύ, έβγαιναν κι οι παπάδες στην εξέδρα για το τελετουργικό της Ανάστασης. Διάβαζε ο παπα-Κώστας ο μικρός το αναστάσιμο Ευαγγέλιο, με τη γνωστή δυνατή, καθαρή και μελωδική φωνή του «...διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν. Και λίαν πρωί της μιάς σαββάτων, έρχονται επι το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου. Και έλεγον προς εαυτάς, τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος, ήν γάρ μέγας σφόδρα. Και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, και εξεθαμβήθησαν. Ο δέ λέγει αυταίς, μή εκθαμβείσθε, Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον, ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν. Αλλ’ υπάγετε είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω, ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν. Και εξελθούσαι έφυγον απο του μνημείου, είχε δέ αυτάς τρόμος και έκστασις, και ουδενί ουδέν είπον, εφοβούντο γάρ...». Κι αμέσως μετά, κάποιες ευχές και ... «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος» μέσα σε ορυμαγδό κωδωνοκρουσιών, κροτίδων, ρουκετών, βεγγαλικών, πυροτεχνημάτων και βαρελότων. Πιτσιρικάς τα φοβόμουν όλ’ αυτά. Έκανα προσπάθεια να πειθαρχήσω τον εαυτό μου και να μην αφήσω τους φόβους μου να με επηρεάσουν. Κάποια χρονιά μάλιστα, προσποιήθηκα τον πολύ νυσταγμένο για να μείνω σπίτι και να μην πάω στην ανάσταση με την οικογένεια. Δεν μου πέρασε, έτσι δεν το ξαναεπιχείρησα ποτέ. Τώρα πια, για να ‘μαι ειλικρινής, δεν φοβάμαι τις κροτίδες αλλά τη βλακεία αυτών που τις ρίχνουν ανάμεσα στον κόσμο. Δεν έχω καμιά όρεξη να βρεθώ ξαφνικά σε κάποιο Νοσοκομείο με απώλειες σε κάποιο μάτι, αυτί, δάχτυλο ή δεν ξέρω τι άλλο. Τόσα συμβαίνουν κάθε χρόνο. (Επίσης, φοβάμαι και τα πιτσιρίκια που περιφέρονται, κρατώντας αναμμένες λαμπάδες και κεριά και δεν ξέρεις από που να φυλαχτείς για να μη φουντώσεις).

Κάποια στιγμή, τα Χριστός Ανέστη τέλειωναν και οι παπάδες, με την υπόλοιπη κουστωδία, επέστρεφαν στο ναό, προκειμένου να συνεχίσουν την αναστάσιμη λειτουργία, που κρατούσε μέχρι τις 2 τη νύχτα. Ποιος καθόταν όμως μετά την Ανάσταση; Με τις λαμπάδες αναμμένες, όλοι κατευθείαν στο σπίτι για την μαγειρίτσα και τα κόκκινα αυγά. Έτσι κι αλλιώς, γι αυτή τη στιγμή ζούσαμε κάθε Μεγάλο Σάββατο.

Από τότε, έχω γιορτάσει δεκάδες Πάσχα. Πότε στην πόλη και πότε σε κάποια επαρχία. Ποτέ μου δεν ξαναβρήκα τη μαγεία του Πάσχα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Ίσως ήταν ένα κομμάτι της εποχής της αθωότητας, που έχει πια χαθεί οριστικά.

Κώστας Κορωναίος

Πάσχα 2010

Τιμητική βράβευση

Σύμφωνα με τα σημερινά (1/4/2010) δελτία ειδήσεων, ο ευρωπαίος επίτροπος κος Μισέλ Μπαρνιέ, αρμόδιος για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επισκέφτηκε εκτάκτως τη Ville d' Argent για να βραβεύσει τον πρώην δημαρχό της, ως τον πιο επιτυχημένο πολίτη της ΕΕ κατά την περίοδο 2009-2010. Ο κος Μπαρνιέ στο σύντομο λόγο του, ανέφερε ότι οι ιδέες του πρώην δημάρχου έχουν πλέον χαρακτηρίσει κάθε ενέργεια της Κομισιόν και έχουν σαφώς επηρεάσει όλες τις τελευταίες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για την έξοδο του Ευρώ από την κρίση. Το blog μας, εξασφάλισε μια αποκλειστική φωτογραφία από την εκδήλωση, την οποία με πολύ μεγάλη χαρά μοιράζεται μαζί σας.

Δήμαρχε, από όλους εμάς τους παλιούς συμμαθητές σου,

Θερμά Συγχαρητήρια!