1 χρόνος ekto1972

Αγαπητοί συμμαθητές,
φίλες και φίλοι



Χρόνια μας Πολλά!





Προετοιμάζουμε και πάρτι...

Θυμάστε;

Έξοχο!

Πήγαμε να δούμε μια ερασιτεχνική παράσταση και είδαμε ένα μικρό διαμάντι. Μην το χάσετε! Θα παίζεται μέχρι αυτή την Πέμπτη 27/5.

ekto 1972

Η Θεατρική Ομάδα Φοιτητών Ιατρικής Αθηνών παρουσιάζει το έργο του William Shakespeare "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" σε σκηνοθεσία Γιάννη Δούμου. Φέτος η ομάδα κλείνει 16 χρόνια από την ίδρυσή της το 1994 και ανεβάζει τη 17η παράστασή της.

Θέατρο Altera Pars
Μ.Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός
στάση ΜΕΤΡΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

Ημέρες και ώρες παραστάσεων
από τις 20 έως τις 27 Μαΐου, ώρα έναρξης 21:00
Τηλέφωνα κρατήσεων 6978 475 828 και 210 34 10 011

K & E

Είχαμε πει στο παρελθόν να μην ανοίξουμε μπίζνες με τις γιορτές γιατί αδυνατούμε να τις παρακολουθούμε, αλλά ημέρα σαν τη σημερινή πώς να μη σηκώσεις ένα τηλέφωνο για να ευχηθείς ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους Κωστήδες μας

Γιανούκο

Δανιά

Ηλιοπύρη

Κορωναίο

Λάγιο

Σακελλίου

Σολωμό

Στεφόπουλο

Χάγιο

Χριστόπουλο

αλλά και στη Λίλιαν Τζαβάρα (ΙΒ' Θηλέων - Class of 1974)

 Λιλιάκι, φιλάκια πολλά και να χαίρεσαι τον άντρα σου και τους λεβέντες σου!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους σας!

ekto1972

Συμβαίνει κι αλλού

Πηγή: The Montreal Gazette

Σαν σήμερα 19/5, το 1919

Ημέρα Μνήμης

Έργο του Βλάση Αγτζίδη

Jean-Luc Godard

Όταν ένας εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ nouvelle vague του γαλλικού σινεμά, κάνει μια τέτοια δήλωση για το ελληνικό χρέος, υπάρχει σοβαρή ελπίδα ότι δεν έχουμε χάσει όλους τους φίλους μας εκεί στην εσπερία. Διαβάστε την πλήρη είδηση στο in.gr

------

Σημ. Διαβάζουμε σε διάφορα ανεπίσημα blogs ότι για να βοηθηθεί η Ελλάδα, ο Γκοντάρ πήρε ακόμη και τον Σαρκοζί στο τηλέφωνο. Ο σύγχρονος αυτός φιλέλληνας, ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σοβαρούς σκηνοθέτες παγκοσμίως, είχε λέει στο παρελθόν (πέρσι;) ζητήσει από το Αρχαιολογικό Συμβούλιο, να γυρίσει μερικές σκηνές της ταινίας του "Film Socialisme" (προβάλλεται τώρα στο φεστιβάλ Κανών) στην Ακρόπολη και δεν του το επέτρεψαν, με τη δικαιολογία ότι δεν είχε συγκεκριμένο σενάριο! Όπως επισημάνεται στα blogs, οι φωτογραφήσεις της Τζένιφερ Λόπεζ, ή της Νίας Βαρντάλος, φαίνεται ότι είχαν…

Αν αληθεύουν όλα αυτά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Πιθανολογούμε ότι στο Αρχ.Συμβ. μάλλον δεν θα ήξεραν καν τον Γκοντάρ. Οπότε πάλι άξιοι της μοίρας μας είμαστε.

ekto1972

Πώς την λεν' την εποχή;

Φωτ. weloveathens

Πώς την λεν' την γειτονιά;

Οι κάτοικοι του Ν.Κόσμου και τα νέα μέτρα

Κινήσεις αλληλεγγύης από τους κατοίκους της περιοχής του σχολείου μας, λόγω των σκληρών οικονομικών μέτρων. Η πρώτη συνάντησή τους έγινε ήδη στο δημοτικό καφενείο του λόφου Λαμπράκη (εκεί που κάποτε γράψαμε ποδοσφαιρική ιστορία) και όπως φαίνεται, θα ακολουθήσουν κι άλλες. Οι Νεοκοσμίτες ήταν ανέκαθεν δεμένοι μεταξύ τους και υπάρχουν πολλές ιστορίες που το επιβεβαιώνουν, ιδιαίτερα από τα χρόνια της κατοχής. Αν και από την εποχή που πηγαίναμε εμείς σχολείο έχει περάσει καιρός και το ανθρωποτοπίο έχει αλλοιωθεί πλήρως, φαίνεται ότι αυτή η παράδοση συνεχίζεται. Είναι πια στο DNA της περιοχής.

Διαβάστε εδώ  το ρεπορτάζ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, της 9/5/2010.

British Petroleum

Πηγή: The Montreal Gazette

Σαίξπηρ από τους φοιτητές της Ιατρικής Αθηνών

Η Θεατρική Ομάδα Φοιτητών Ιατρικής Αθηνών παρουσιάζει το έργο του William Shakespeare "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" σε σκηνοθεσία Γιάννη Δούμου. Φέτος η ομάδα κλείνει 16 χρόνια από την ίδρυσή της το 1994 και ανεβάζει τη 17η παράστασή της.

Θέατρο Altera Pars
Μ.Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός
στάση ΜΕΤΡΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

Ημέρες και ώρες παραστάσεων
από τις 20 έως τις 27 Μαΐου, ώρα έναρξης 21:00
Τηλέφωνα κρατήσεων 6978 475 828 και 210 34 10 011

------

Σημ.: Στη Θεατρική Ομάδα Φοιτητών Ιατρικής Αθηνών ανήκουν και παιδιά αποφοίτων του ΣΤ' Γυμνασίου. Ας ενισχύσουμε με την παρουσία μας την προσπάθεια αυτών των παιδιών, των αυριανών γιατρών μας, που είναι το πραγματικό μέλλον αυτής της χώρας και τα οποία δεν περιμένουν τίποτα υλικό. Μόνο την παρουσία μας θέλουν. (Να σημειωθεί ότι το Πανεπιστήμιο τους έκοψε την επιδότηση). Μπορούμε μάλιστα να κανονίσουμε να πάμε μαζί και έτσι να γίνει μια καλή ευκαιρία να ξαναβρεθούμε κι εμείς. Αν ενδιαφέρεστε, στείλτε ένα Email.

Σχετικά με το Χρήστο

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Με το Χρήστο Ευθυμίου γνωριζόμασταν από πιτσιρικάδες. Πηγαίναμε μαζί στου Ξυνού. Έμενε στην Αγκύλης, σ’ ένα διώροφο, δίπλα στο βιβλιοπωλείο του Λαρόζα. Τον θυμάμαι σαν ένα ήσυχο, συνεσταλμένο παιδί, που κάποιες φορές έδειχνε λίγο φοβισμένος. Δεν του το ΄χα ότι θα γινόταν ηθοποιός.

Στο Γυμνάσιο χαθήκαμε, άλλο τμήμα αυτός, άλλο εγώ. Βλεπόμασταν όμως και μιλούσαμε, στα διαλείμματα, στο δρόμο. Ύστερα, χαθήκαμε τελείως. Πέρασαν χρόνια πολλά, πάρα πολλά. Μέχρι που τον ξαναείδα στην τηλεόραση. Δεν το πίστευα. Ο Χρήστος ηθοποιός, έλεγα και ξανάλεγα!!! Ε, ναι, δεν του το ‘χα.

Συναντηθήκαμε ξανά. Τυχαία. Ψώνιζε στου Μαρινόπουλου, στην Αμφιθέας. Μόνος. Τον πλησίασα διστακτικά. Θα με θυμόταν άραγε; «Χρήστο, τι γίνεσαι; Με θυμάσαι»; Γύρισε και με κοίταξε. Γέλασε εγκάρδια. «Φυσικά και σε θυμάμαι» μου λέει, «μπορεί να χόντρυνα, αλλά δεν ξεκούτιανα». Του σύστησα τη γυναίκα μου, μιλήσαμε για λίγο κι ύστερα συνεχίσαμε τα ψώνια μας.

Από τότε συναντιόμασταν συχνά. Πάντα στου Μαρινόπουλου. Και μια φορά στο μετρό, καθώς πήγαινε σ’ έναν διαιτολόγο στο Κολωνάκι, όπως μου είπε. Κάθε φορά, στεκόμασταν για λίγο και τα λέγαμε. Σε μια τέτοια συνάντηση ήταν που μου ανήγγειλε χαμογελαστά «έχω καρκίνο». Έμεινα να τον κοιτάζω, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι μου είχε μόλις πει. «Τι;» ψέλισα, σαν να μην είχα ακούσει. «Έχω καρκίνο» μου ξαναλέει το ίδιο χαμογελαστά, «στον πνεύμονα». Δεν ήξερα τι να πω. Είχα σοκαριστεί. «Και τι κάνεις τώρα;» μπόρεσα να ρωτήσω στο τέλος. «Θα κάνω χημειοθεραπεία και θα δούμε...» Δεν είπαμε πολλά. Τι να λέγαμε; Λόγια παρηγοριάς; Ντράπηκα. Του ευχήθηκα ό,τι καλύτερο κι αποχαιρετιστήκαμε.

Μου πήρε μέρες να το βγάλω απ’ το μυαλό μου. Είχα πραγματικά σοκαριστεί. Μου ήταν τόσο αγαπητός ο Χρήστος. Από τότε δεν ξανασυναντηθήκαμε. Πέρασε καιρός, δεν θυμάμαι πόσος. Και μια μέρα, τα Χριστούγεννα του 2008, είδα τον Χρήστο να «παίζει» και πάλι στα κανάλια, για τελευταία φορά. Ήταν η αγγελία του πρόωρου χαμού του, σε ηλικία 54 ετών. Στην ηλικία μας...

Μουντιάλ σε ένα μήνα

"Πιάνει τόπο η υπαγόρευση για την αποδοτικότητα: για το ΠΚ, οι Έλληνες ταξιδεύουν μόνο με επτά παίχτες" (ελεύθερη απόδοση).

Από το SPIEGEL OnLine

------
Ευχαριστούμε τον von Spyros Bakas που μας το έστειλε.

Ταινίες μικρού μήκους - " Απάτσι "

Συντελεστές

Κάμερα - Αφήγηση: Νίκος Πετρόπουλος
Σενάριο - Σκηνοθεσία: η Τάξη του 1972
Διάρκεια: για πάντα
Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο: ό,τι θυμάσαι
Παραγωγή: ekto1972

"Αποσυμπίεση καμπίνας"

Email

Αγαπητέ Κώστα και αγαπητοί της εποχής εκείνης (του Πρωτέα, του Ηλία του μπακάλη, και του Χριστόφορου του προμηθευτή τσιγάρων). Θυμάμαι μια ιστορία με τον “Aπάτσι”, τον Μαλαξιανάκη.

Στο πρακτικό δεν γινόταν μάθημα με τον άνθρωπο αυτό. Εποχή χούντας, τα είχαν ρυθμίσει όλα στην εντέλεια. Ο “Tζάουλ” (Παπαμερκουρίου) στο κλασσικό τμήμα και ο “Aπάτσι” στο πρακτικό (χαβαλές). Σήκωνε με τον κατάλογο καμιά δεκαριά να πούνε παπαγαλία το μάθημα της Φυσικής ή της Χημείας.

Μια μέρα μας είχε πιάσει η διαολιά, είχαμε κλείσει όλα τα παράθυρα, διαδρόμου και εξωτερικά. Στη πόρτα που άνοιγε σπρώχνοντας (είχε σύστημα με μπίλια) είχαμε ανοίξει την υποδοχή της μπίλιας και με τον τζόγο που δημιουργήθηκε “έπαιζε” δημιουργώντας θόρυβο. Κάνοντας παλμικές κινήσεις στο τελευταίο παράθυρο του μπαλκονιού και ενώ τα άλλα παράθυρα ήταν κλειστά, η πίεση επηρέαζε την πόρτα ή οποία έκανε ένα θόρυβο σαν να την χτυπούσε κάποιος απ' έξω. Την ώρα λοιπόν που ο Μ. ξεκινούσε να σηκώσει για μάθημα, κάναμε το κόλπο με το παράθυρο και ακούστηκε η πόρτα, 2 ή 3 φορές.

Ο Μ. ρωτά:

- “Ποιός είναι;”

- “……”

Ρωτά εμάς:

- “Ακούσατε την πόρτα;”

- “Nαι!”, απαντούμε.

Ξαναρωτά:

- “Ποιός είναι;”

- “……”

Συνεχίζει το εκπαιδευτικό “έργο του”:

- “Να σηκωθούν οι.....”, τακ, τακ, τακ, η πόρτα!

- “Ποιός είναι;” ξαναρωτά.

- “……”

- “Ορέ κάποιος κακοήθης θα είναι”, λέει με την χαρακτηριστική φωνή του.

Κατεβαίνει από την έδρα και κατευθύνεται προς την πόρτα. Κάνοντας τον αδιάφορο ανοίγει πάλι τον κατάλογο και αρχίζει να διαβάζει κοντά στην πόρτα.... τακ, τακ, τακ, η πόρτα. Με μία κίνηση ο Μ. σπρώχνει την πόρτα και εκείνη την ώρα περνούσε απέξω ένας πιτσιρικάς, ο γιός της Τζίφα, της φιλόλογου. Τον βουτάει από την φαβορίτα και τραβώντας προς τα πάνω (κλασσική κίνηση του Μ.) οδεύει προς τον Γυμνασιάρχη. Χαμός μέσα στην τάξη από τα γέλια, χαμός μέσα στο γραφείο του γυμνασιάρχη από τις φωνές της Τζίφα για το παιδί της, φωνές από τον Μ. που είχε άχτι τον μικρό που του χάλασε το μάθημα.

Σε λίγο έρχεται στην τάξη ο Παπαμερκουρίου (“Tζάουλ”) να ερευνήσει το θέμα. Όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Αρχίζει από την πόρτα. Παρατηρεί το μπόσικο στην κάσα της πόρτας. Παρών και ο Μ. παρακολουθούσε. Ο Π. ζητά να κλείσουμε τα παράθυρα και κατευθύνεται σε ένα από τα εξωτερικά παράθυρα και λέει, δεν θυμάμαι σε ποιόν, να “παίξει” το παράθυρο παλμικά. Ο μαθητής ανοίγει και κλείνει αργά το παράθυρο και φυσικά δεν γίνεται τίποτε. Αναλαμβάνει ο ίδιος o Π. να κάνει την κίνηση οπότε και ακούγεται το “τακ, τακ, τακ” της πόρτας. Και τότε ακολουθεί το πιο κουφό του πειράματος! Ο Μ. ρωτά :

- “Ποιός είναι;”

Χαμός στην τάξη από τα γέλια, χαμός, χαμός. O Π. φεύγοντας και γελώντας λέει στον Μ.:

- “Δεν μπορώ να ξέρω τι έγινε……”

Να είστε καλά.

Ν. Πετρόπουλος

Encore

Συντελεστές

Κάμερα - Αφήγηση: Σωτήρης Ροδόπουλος
Σενάριο - Σκηνοθεσία: η Τάξη του 1969
Διάρκεια: για πάντα φυσικά
Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο: χμμμ
Παραγωγή: ekto1972

Φωτ. ekto1970

"Ο κηδεμόνας"

Δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας του παρακάτω επεισοδίου αλλά μου το είχαν αφηγηθεί τότε οι «μεγάλοι» της Τάξης του 1969, που ήταν παρόντες. Εμείς πρέπει να ήμασταν στην Γ’ ή τη Δ’ Γυμνασίου, γιατί το επεισόδιο έγινε σε αίθουσα των επάνω ορόφων και η δική μας ήταν κάπου παραδίπλα. Θυμάμαι ότι είχαμε ακούσει τις φωνές αλλά δεν ξέραμε τι γινόταν.

Ήταν λοιπόν μεσημέρι και είχε χτυπήσει το κουδούνι μετά από διάλειμμα. Αφού άδειασε το προαύλιο, οι σκάλες και οι διάδρομοι, έφταναν οι καθηγητές στις τάξεις τους και είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να κλείνουν όλες οι πόρτες των αιθουσών και να επικρατεί ησυχία. Παντού εκτός από μια αίθουσα στην αρχή του τρίτου ορόφου όπου γινόταν Ο ΧΑΜΟΣ! Φωνές, γέλια, τσάντες να εκσφενδονίζονται, μαθητές να «πλακώνονται», γενικά να επικρατεί η απόλυτη βαρβατίλα, συνέχεια του διαλείμματος που προηγήθηκε και της τεστοστερόνης που λόγω ηλικίας ξεχείλιζε. Ήταν η τάξη του Μαλαξιανάκη! Για κάποιο λόγο είχε αργήσει να πάει ο χριστιανός και γινόταν το «έλα να δεις». Κάποια στιγμή οι άλλοι καθηγητές που δεν μπορούσαν να κάνουν μάθημα λόγω της φασαρίας, έστειλαν κάποιον να τον ειδοποιήσει. Όντως μετά από λίγο εμφανίζεται ο “Απάτσι” με το γνωστό βηματισμό και ύφος, και με το στόμα λίγο ανοικτό στο πλάι, κρατώντας κάτι χαρτιά (διαγωνίσματα που διόρθωνε και γι' αυτό άργησε;) και τα απαραίτητα για το μάθημα. Μπαίνει λοιπόν μέσα και κλείνει την πόρτα πίσω του αλλά ο χαμός συνεχιζόταν. Βήχει, ξεροβήχει, αφήνει τα χαρτιά στην έδρα, χτυπάει με το χέρι του το πρώτο θρανίο, τίποτα. Κάποια στιγμή με τα πολλά κι αφού έβαλε αρκετές φορές τις φωνές, άρχισε να καλμάρει το πράγμα, οπότε κι ο Μαλαξιανάκης μπορούσε πια να εκστομίσει την απόλυτη απειλή:

- “Εσύ, εσύ, εσύ κι εσύ”, είπε δείχνοντας με το δάκτυλο μερικούς μαθητές, “βγείτε αμέσως τώρα έξω από την τάξη και αύριο να έρθετε με τους Κηδεμόνες σας!”

Αμηχανία από κάτω, λίγα γέλια και κυρίως μια τεράστια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο ενός από τα παιδιά που είχε δείξει ο καθηγητής. Ήταν ο γιος του!!!

Την πρώτη έκπληξη διαδέχτηκε ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του νεαρού γόνου του Μαλαξιανάκη, οπότε ατάραχος ο πατέρας του συνέχισε με τη χαρακτηριστική φωνή που έβγαινε από το περίπου μισάνοικτο στόμα:

- “Γελάς γαϊδούρι, ε; Εγώ είμαι ο κηδεμόνας σου!” είπε γελώντας πια και ο ίδιος και κοκκινίζοντας ολόκληρος…

Στη μνήμη

του αγαπητού μας καθηγητή

Αντώνη Μαλαξιανάκη

Ο Α.Μαλαξιανάκης ήταν στο Έκτο από την εποχή της Φαλήρου.
Εκείνα τα χρόνια ήταν γνωστός μεταξύ των μαθητών ως "Φασίολος"
πιθανότατα λόγω του αντιστοίχου κεφαλαίου της πάλαι ποτέ Φυσικής Ιστορίας
το οποίο σύμφωνα με μαρτυρίες, δίδασκε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

The End (again, for now)

Διαχρονική

Του Γιάννη Ιωάννου από ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Ταινίες μικρού μήκους - " Τετραλογία "

Συντελεστές

Κάμερα - Αφήγηση: Κώστας Κορωναίος
Σενάριο - Σκηνοθεσία: η Τάξη του 1972
Διάρκεια: για πάντα
Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο: όπως ονειρεύεσαι
Παραγωγή: ekto1972

"Ο καράτε"

Μάθημα θρησκευτικών με τον Μαρκάτο. Ο Μαρκάτος, ως γνωστόν, ισχυριζόταν οτι είχε μαύρη ζώνη στο καράτε. Παραδίδει μάθημα ή εξετάζει, δεν θυμάμαι ακριβώς. Θρησκευτικά ήτανε, ε λίγο χαβαλέ τον είχε η τάξη. Ο Μαρκάτος κάθεται στην έδρα. Η ένταση του χαβαλέ ανεβαίνει. Ξαφνικά, πετάγεται πάνω, χτυπάει με δύναμη το χέρι στην έδρα φωνάζοντας «σκασμός, θα σπάσω την έδρα με καράτε». Και συμπληρώνει, χαμογελώντας σατανικά «και θα την πληρώσετε εσείς...!!!» (ξανακάθεται κάτω μέσα σε γενική θυμηδία).

"Η βροχή"

Απογευματινό μάθημα, μέρα βροχερή (μάλλον στην Ε' τάξη). Μουτζούρης, μάθημα αρχαιοελληνικών. Στριφογυρίζει μεσ’ την τάξη, ως συνήθως και κλίνει το αγαπημένο του ρήμα «Λοιπόν, τιμάω-τιμώ ...». Σάλια πετάγονται από το στόμα του (το 'χε αυτό το κακό) ενώ οι άκρες των χειλιών του έχουν ασπρίσει. Ξαφνικά, ο Θανάσης ο Καλογήρου (αν θυμάμαι καλά) καθώς καθόταν στο θρανίο μπροστά από τον Μουτζούρη, ανοίγει ... μια ομπρέλα μεσ’ τη μούρη του. Χαμός ...!!!

"Επικίνδυνη ευθεία"

Χειμώνας, μέρα βροχερή με πολύ κρύο. Είχαμε γυμναστική με τον Μπία. Λόγω της βροχής, μας μαζεύει στο υπόστεγο και μας βάζει να κάνουμε βήμα. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω για πολλή ώρα. Κάθε φορά που φτάναμε στην άκρη, στον τοίχο, έδινε το σχετικό παράγγελμα και στρίβαμε. Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι για ποιό λόγο (ξεχάστηκε;), δεν μας έδωσε παράγγελμα να στρίψουμε. Χαβαλετζήδες του κερατά εμείς, αδράξαμε την ευκαιρία, συνεχίσαμε ευθεία και ... χωθήκαμε στ’ αποδυτήρια. Ερχεται ο Μπίας και με τη χαρακτηριστική φωνή του, λέει: «Οι 3 πρώτες τριάδες να ρθουν εδώ» (δυστυχώς, ήμουν κι εγώ μέσα). Και με τη σκυτάλη που κρατούσε (ναι, με τη σκυτάλη), μέσα στο ψωφόκρυο, μας τα ρήμαξε τα χέρια!!!

"Τσιγάρα Γερμανίας"

Στ' Γυμνασίου, διάλειμμα. Κατ’ ευθείαν στις τουαλέτες για τσιγάρο. Ὀσοι ξέμεναν, έκαναν τράκα δεξιά-αριστερά. Ο Μάκης ο Ντέμος, ευκατάστατος ων, είχε πάντα τσιγάρα. Όποτε τύχαινε να του ζητήσω, συνήθως έδινε. Οχι όμως πάντα. Κάποιες φορές, αρνιόταν λέγοντας «δεν μπορώ, έχω γερμανικά». Δεν το καταλάβαινα αυτό, αλλά το σεβόμουν. Μια, δυο, τρεις, δεν άντεξα: «και τι έγινε ρε Μάκη» του λέω μια μέρα, «καπνίζω και γερμανικά». «Οχι, ρε μαλάκα» μου λέει γελώντας, «δεν είναι γερμανικά τα τσιγάρα, απλώς έχω γερμανικά (φροντιστήριο δηλαδή) το βράδυ και δεν θα με φτάσουνε». Χα, λύθηκε το μυστήριο!

The End (for now)

Επικαιρότητα

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ

Αν δεν μας το πείτε, πώς θέλετε να το ξέρουμε;

Αγαπητοί Συμμαθητές,

Την Παρασκευή 7/5/2010 στείλαμε σε όσες ηλεκτρονικές διευθύνσεις σας γνωρίζαμε, έναν κατάλογο σε μορφή xls, με όλα τα στοιχεία επικοινωνίας των "παιδιών" της Τάξης του 1972 που μας είναι ως τώρα γνωστά.

Όσοι δεν λάβατε τον κατάλογο είναι όπως καταλαβαίνετε διότι... δεν έχουμε το Email σας!

Στείλτε λοιπόν τις "συντεταγμένες" σας στο ekto1972@gmail.com

ekto1972

Δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας

«Δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω την οδύνη και την οργή μου για τον τραγικό θάνατο τριών συμπολιτών μας που έπεσαν θύματα αποκρουστικής βίας, ξένης προς το αξιακό σύστημα μίας δημοκρατικής κοινωνίας. Θέλω να διαβεβαιώσω τους δικούς τους ανθρώπους, που πονούν, ότι η πολιτεία θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μη μείνει αυτό το έγκλημα ατιμώρητο.

Το μεγάλο διακύβευμα των ημερών είναι η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής ειρήνης.

Η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου. Είναι ευθύνη όλων μας να μη γίνει το βήμα προς το κενό. Και η ευθύνη αποδεικνύεται στην πράξη, όχι στα λόγια. Η ιστορία θα μας κρίνει όλους. Αυστηρά και χωρίς ελαφρυντικά».

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ

------

Χθες 5/5/2010, σταμάτησε ο νους. Αντί άλλου σχολίου παραθέτουμε κι εμείς τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

ekto1972

Πρώτο κεράκι σε λίγες μέρες

Αγαπητοί Συμμαθητές και Φίλοι,

Στο τέλος Μαϊου το blog μας θα γιορτάσει τα πρώτα του γενέθλια. Ξεκινήσαμε πέρσι δειλά-δειλά, περισσότερο για να συντονίζουμε τα εκάστοτε "συνέδρια" παρά για να φτιάξουμε ένα οργανωμένο blog της Τάξης του 1972. Στην αρχή λέγαμε μάλιστα να είναι εντελώς privé, μόνο δηλαδή για μέλη της τάξης μας, με passwords κλπ. Ευτυχώς δεν το κάναμε έτσι.

Αποφύγαμε επίσης να φτιάξουμε ένα ημερολόγιο αναμνήσεων μόνο του χθες. Ισορροπήσαμε όσο μπορούσαμε ανάμεσα στη γλυκιά νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων και τη σημερινή -ωμή καμιά φορά- πραγματικότητα, διανθίζοντας τις αναρτήσεις μας με στοιχεία επικαιρότητας και κάνοντας σχόλια με αρκετό πιστεύουμε χιούμορ για το σήμερα. Άλλωστε αν πιστέψουμε στην αλληλουχία των γεγονότων και την ιστορική συνέχειά τους, το χθες από το σήμερα τα χωρίζουν μόλις …38 χρόνια! Από τότε δηλαδή που διαβήκαμε για τελευταία φορά τη μεγάλη μπλε σιδερένια πόρτα της οδού Ζεύξιδος (ή μήπως ήταν η άλλη, η πιο ταπεινή, αυτή της οδού Πυθέου;) μέχρι και σήμερα.

Στην πορεία μας βέβαια από πέρσι μέχρι φέτος προέκυψαν πολλά και διάφορα. (Δεν αναφερόμαστε ότι άλλαξε άρδην το πολιτικο-οικονομικό τοπίο. Αυτό ένας λίγο ψαγμένος παρατηρητής στα τέλη Μαΐου 2009, ίσως θα μπορούσε να το υποψιαστεί). Αυτό που πετύχαμε είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Σαν σε αίθουσα παλιού σινεμά –έτσι φανταστήκαμε στην αρχή το blog-, προβάλαμε τις ταινίες που είχαμε πάντα κρυμμένες στο μυαλό μας και ταξιδέψαμε αρκετές φορές μέσα από την οθόνη του, σε περιόδους της ζωής μας που άλλοτε τις είχαμε αποθηκεύσει στο πατάρι των προσωπικών αναμνήσεων και άλλοτε τις είχαμε προσπεράσει χωρίς να τους δίνουμε πολλή σημασία πια. Σε καμία όμως περίπτωση δεν τις είχαμε ξεχάσει γιατί απλούστατα είναι σαν να είχαμε ξεχάσει τους εαυτούς μας. Απλά δεν το ξέραμε μέχρι τώρα ότι όλα αυτά ήμασταν τελικά εμείς. Μόλις μάλιστα άναβαν πάλι τα φώτα, στην αίθουσα ακουγόντουσαν φωνές και γέλια και ερωτήσεις στο mailbox για το πότε θα ξαναταξιδεύαμε…

Το σημαντικό που καταφέραμε λοιπόν ήταν να (ξανα)βρεθούμε! Να φέρουμε μετά από πάρα πολλά χρόνια κάποιους ανθρώπους ξανά σε επαφή μεταξύ τους. Αυτό πιστεύουμε ότι πράγματι είναι ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσαμε να προσφέρουμε. Και δεν αφορά μόνο την Τάξη μας. Αφορά και κάποια παιδιά άλλων Τάξεων και κάποια κορίτσια του ΙΒ’ Θηλέων αλλά και πιο πρόσφατα, τους "μεγάλους" της Τάξης του 1970 (Γιατρέ, να κανονίσουμε αγώνα ποδοσφαίρου "1970 vs 1972" στο προαύλιο του σχολείου;). Χωρίς το μικρό μας blog, όλοι αυτοί οι άνθρωποι μάλλον δεν θα ξαναβρισκόντουσαν ποτέ. Επιπλέον ήρθαμε σε επαφή με τη νέα γενιά. Τα ίδια μας τα παιδιά που φοιτούν στο Έκτο σήμερα και που ευχόμαστε και είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουν πολύ καλύτερα από εμάς.

Όπως συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις, σχεδιάζουμε κάποιες διαφοροποιήσεις στο blog και θα θέλαμε τη γνώμη σας. Ποιες αλλαγές / ανανεώσεις πιστεύετε ότι θα βοηθούσαν; Η προτροπή δεν είναι τυχαία. Πολλοί φίλοι παραπονιούνται ότι αργεί να ανοίξει η πρώτη σελίδα κι έχουν δίκιο. Βλέπετε τα πολλά videos που έχουμε βάλει και τα hits σε εξωτερικά sites, δημιουργούν φορτίο πληροφοριών που δυσκολεύουν τους προσωπικούς υπολογιστές ή και το δίκτυό μας στο σπίτι, όταν δεν έχουμε αρκετά γρήγορο internet. Για να το κάνουμε κάπως πιο "ελαφρύ", θα θέλαμε να μας στείλετε ένα email και να μας πείτε τι θα θέλατε ή δεν θα θέλατε να βλέπετε στο blog. Για παράδειγμα, βλέπετε ποτέ τον Καιρό; Παίζετε καθόλου με το Σκάκι; Ακούτε/βλέπετε τη μουσική; Τις φωτογραφίες της NASA; Θέλετε να δείτε κάτι άλλο; Ήδη σχεδιάζουμε αρκετές αλλαγές. Βοηθείστε κι εσείς με τη γνώμη σας. Άλλωστε δικό σας είναι το blog.

Κάποια τεχνικά στοιχεία. Ξεπεράσαμε προ πολλού τις 2000 πραγματικές επισκέψεις. Αυτών δηλαδή που "πέρασαν για βερμούτ". Σε αντίθεση με τα περισσότερα (εμπορικά κυρίως) blogs, o μετρητής επισκέψεων ανανεώνεται μέσω cookie ανά μισή ώρα και όχι σε κάθε ανανέωση σελίδας. Αυτό σημαίνει ότι αν μπείτε - βγείτε από το blog και ξαναμπείτε αμέσως μετά, δεν θα μετρήσει η δεύτερη επίσκεψη εκτός κι αν έχει περάσει μισή ώρα. Τα εμπορικά blogs επειδή θέλουν να τραβήξουν έσοδο διαφήμισης, δεν ακολουθούν κάποιον παρόμοιο κανόνα κι έτσι φουσκώνουν τα νούμερα επισκέψεων με κάθε τρόπο. Υπολογίζουμε ότι τις 2000 επισκέψεις τις δημιούργησαν γύρω στα 30 με 50 άτομα (κυρίως). Αυτοί είναι οι τακτικοί επισκέπτες μας. Είστε εσείς! Υπάρχουν πολλοί που μπαίνουν κατά λάθος (συνήθως από το εξωτερικό), κάθονται ελάχιστα δευτερόλεπτα κι αποχωρούν. Βλέπετε το blog είναι μόνο στα ελληνικά και αυτό δεν είναι καθόλου φιλικό για τους ξένους. Από την Ελλάδα, έχουμε πολλούς που μας επισκέπτονται από περιέργεια ή για τη μουσική. Τώρα τελευταία βάλαμε και τις χώρες των επισκεπτών και μπορείτε να δείτε από ποιες άλλες χώρες μπαίνουν οι "μουσαφιραίοι".

Τις αναρτήσεις κάθε σελίδας τις έχουμε περιορίσει στις 24. Διαφορετικά επειδή έχουμε ξεπεράσει τις 200 συνολικά, θα είχαμε μια πολύ μεγάλη και μακριά σαν σεντόνι σελίδα που μάλλον θα δυσκόλευε την ανάγνωση. Για τις παλαιότερες λοιπόν αναρτήσεις θα πρέπει είτε να πηγαίνετε στην Αρχειοθήκη (δεξιά κολώνα) είτε να κάνετε κλικ στην ένδειξη "Παλαιότερες αναρτήσεις" στο τέλος κάθε σελίδας.

Πολλοί φίλοι περιμένουν τα άρθρα και απογοητεύονται όταν δεν υπάρχει κάποια νέα ανάρτηση. Είναι, πιστέψτε μας, αρκετά χρονοβόρο να κάνουμε συχνές αναρτήσεις και όχι πάντα εύκολη η σελιδοποίηση κάθε ανάρτησης. Λόγω έλλειψης χρόνου, θα πρέπει να βοηθήσετε κι εσείς όσο μπορείτε, στέλνοντας άρθρα, φωτογραφίας κλπ.

Τέλος, προσπαθούμε να κρατήσουμε τη φιλοσοφία που έχουμε βάλει από την αρχή. Να μη διατηρούμε δηλαδή τις αναρτήσεις που σχολιάζουν την επικαιρότητα για πολύ, διότι μετά από λίγο παύουν να είναι και τόσο επίκαιρες. Το blog άλλωστε δεν είναι ημερολόγιο ειδήσεων. Θα αφαιρεθούν για παράδειγμα σε λίγο οι "ευχές του Πάσχα" όπως παλαιότερα αφαιρέθηκαν οι των Χριστουγέννων, οι ανεπίκαιρες γελοιογραφίες, τα παλιά ανέκδοτα κ.ο.κ. Ο λόγος είναι ότι δεν θέλουμε να επιβαρύνουμε συνεχώς με περισσότερες αναρτήσεις ένα ήδη αρκετά βαρύ blog. Σε κάθε περίπτωση, αν κάποιος φίλος θέλει να ξαναδεί μια ανάρτηση που έχει αφαιρεθεί, εμείς τις διατηρούμε όλες στον server της Google και επομένως μπορεί να μας τη ζητήσει να την ξαναβγάλουμε στον "αέρα".

Αντίθετα με τις ειδήσεις και την επικαιρότητα, ό,τι αφορά στην Τάξη του 1972 και τους φίλους της, δεν αφαιρείται ποτέ. Μπορεί να αλλάξει θέση για να διατηρηθεί η χρονολογική σειρά αλλά δεν αφαιρείται. Για παράδειγμα η ανάρτηση για την οδό Λασσάνη περιέχει μια φωτογραφία της δεκαετίας του '50 που είναι προς το παρόν η παλαιότερη του blog. Ακολουθούν αυτές του Ξυνού. Οι αναρτήσεις αυτές θα πάνε λογικά πριν από αυτές που αφορούν ας πούμε την εκδρομή στη Ρόδο το 1972. Πείτε μας αν σας αρέσει αυτή η φιλοσοφία διατήρησης της σειράς των χρονολογιών του περιεχομένου των αναρτήσεων ή όχι. Για εμάς είναι πιο δύσκολο να κρατάμε τη σειρά. Θέλουμε όμως τη δική σας γνώμη και σε αυτό το θέμα. Το blog προσαρμόζεται ανάλογα με το πώς σας διευκολύνει ή αρέσει καλύτερα.

Θα περιμένουμε τα Emails σας στη διεύθυνση ekto1972@gmail.com

ekto1972

Ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα