(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς αγαπητοί φίλοι για το μήνα Ιούλιο. Τα "Ιουλιανά" του '65 που οδήγησαν στη χούντα και την τραγωδία της Κύπρου; Την ίδια την τραγωδία της Κύπρου; Την επιστροφή της Δημοκρατίας στη χώρα μας; Και διεθνώς, την πτώση της Βαστίλης; Την αμερικανική ανεξαρτησία και την ανεξαρτησία των κρατών (μετρήστε) Σομαλίας, Λευκορωσίας, Βελγίου, Φιλιππίνων, Βενεζουέλας, Αλγερίας, Αργεντινής, Περού, Μπαχαμών, Κολομβίας, Μαλδιβών, Πουέρτο Ρίκο, Βανουάτου (εκεί θα ήθελα κάποτε να πάω) και Αιγύπτου; Tην ίδρυση ενός από τα πιο προοδευτικά κράτη του κόσμου, του Καναδά; Μα όλα τον Ιούλιο διάλεξαν; Δεν μπορεί, επίτηδες το έκαναν για να μπορούν να το γιορτάζουν κατακαλόκαιρο. Τέλος, μην ξεχνάμε το Euro 2004. Στις 4 Ιουλίου ήταν κι αυτό και είμαι ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος που δεν το είδε live γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι θα προχωρούσαμε τόσο πολύ και είχα ήδη κανονίσει να επισκεφτούμε το San Diego Zoo με την οικογένεια. Εδώ δίπλα δηλαδή. Άκουσα όμως τον τελικό μέσω κινητού. Οι άλλοι επισκέπτες αντί να φωτογραφίζουν τα ζωάκια, φωτογράφιζαν εμένα που πανηγύριζα μπροστά από τους γορίλες με το κινητό κολλημένο στο αυτί. Φοβερή εικόνα. Ο γιος μου ακόμα γελάει.
Μήνα Ιούλιο όμως έγινε και κάτι που πιστεύω άλλαξε για πάντα πολλά από την καθημερινότητά μας. Όσο και να φαίνεται απίστευτο, αγαπητοί φίλοι, η τεχνολογία του διαστήματος δεν έχει μόνο αλλάξει όλες τις άλλες επιστήμες, την τεχνολογία, τις επικοινωνίες, την πληροφορική, τη φυσική, τα μαθηματικά, τη βιολογία, τη χημεία, τη μεταλλουργία, την ιατρική κ.ο.κ. Έχει αλλάξει την ίδια μας τη ζωή, τις συσκευές που χρησιμοποιούμε, όλα τα μέσα που ταξιδεύουμε, τα αυτοκίνητά μας, τα σπίτια που μένουμε, ακόμα κι αυτά τα ρούχα μας, τον τρόπο που μαγειρεύουμε και τις ίδιες τις τροφές που τρώμε. Στις 20 Ιουλίου 1969, μεσημέρι, βρισκόμουν σε ξενοδοχείο της οδού Σταδίου (υπάρχει ακόμα) όπου ψηλά στο μπαρ μια μικρή μαυρόασπρη τηλεόραση μετέδιδε το "That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind". Το lobby του ξενοδοχείο ήταν γεμάτο κόσμο, κυρίως αμερικανοί τουρίστες, αλλά και πολλοί Έλληνες νέοι, που έπιναν τον καφέ τους στη δροσιά του aircondition. Βαλίτσες και τσάντες εδώ κι εκεί, πάρα πολλοί όρθιοι, όλοι με το βλέμα καρφωμένο στην μικρή -κυριολεκτικά-οθόνη. Παρά τον πολύ κόσμο είχε μια περίεργη ησυχία. Δεν ακουγόταν παρά μόνο η φωνή του εκφωνητή και όταν ανακοινώθηκε ότι έγινε η προσελήνωση ο κόσμος χειροκρότησε. Βρισκόμουν εκεί για να συναντήσω ένα γκρουπ παιδιών της ηλικίας μου, αγόρια και κορίτσια, που είχε έρθει από το Lakewood του Λος Άντζελες μέσω του προγράμματος People to People και να πάμε όλοι μαζί μια εκδρομή στο Σούνιο. Στο πρόγραμμα αυτό συμμετείχε και το ινστιτούτο (έτσι το λέγαμε τότε) Αγγλικών του Λιανού που πήγαινα. [Αν κάποιος φίλος έχει κάποια πληροφορία για τον Βαγγέλη το Λιανό, ας μας στείλει ένα Email]. Ενδιαφέρουσα εμπειρία. Λύθηκε η γλώσσα που λέμε. Με πολλά από τα παιδιά αυτά κρατήσαμε αλληλογραφία για αρκετά χρόνια. Ιδίως με τα κορίτσια με τα οποία είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι "τα είχαμε". Έτσι λύθηκε και το χέρι να γράφει με άνεση τη ξένη γλώσσα, πράγμα που βοήθησε αφάνταστα πολλούς από 'μας στις σπουδές μας αργότερα. Ας είναι καλά ο Βαγγέλης ο Λιανός, όπου κι αν είναι. Το βράδυ γυρνώντας από τον Ναό του Ποσειδώνα, είχε βγει ένα υπέροχο φεγγάρι κι ένα από τα παιδιά, εν μέσω γενικής ευθυμίας, είπε -ομολογώ όμως χωρίς καμία απολύτως αλαζονεία- "it's ours now". Αυτή τη φράση θα μπορούσε εύκολα ένας μη-αμερικανός να την παρεξηγήσει. Τον κοίταξα κάπως αυστηρά και του είπα με τα αγγλικά που ήξερα τότε, ότι "εμείς οι Έλληνες ζούμε πάνω σε αυτά τα βράχια που μόλις επισκεφτήκαμε, πάνω από 5.000 χρόνια κι ακόμα παλεύουμε να τα κάνουμε δικά μας". Με κοίταξε με απορία αλλά ποτέ δεν ξέχασε αυτό που του είπα. Σήμερα είναι καθηγητής ελληνικής ιστορίας σε γνωστό πανεπιστήμιο και φανατικός φιλέλληνας. Πού και πού, μου στέλνει καμιά αξιόλογη εργασία φοιτητών του. Πάντα τη συνοδεύει με το σχόλιο "it's ours now" και δίπλα σχεδιάζει ένα γελαστό φεγγαράκι. Κάποτε η μικρή του κόρη, αρχαιολόγος σήμερα, όταν γύρισε από ένα ταξίδι στην Ελλάδα με το δικό της σχολείο, τον ρώτησε "μπαμπά, γιατί στην Ελλάδα μισούν τόσο τους αμερικανούς;". Κι εκείνος τη ρώτησε με τη σειρά του "δεν ξέρεις;". "Όχι" είπε η μικρή. "Ε ακριβώς για αυτόν το λόγο!" της απάντησε εκείνος.
Σας ζάλισα όμως με τη φλυαρία μου. Ένα τελευταίο για τον μήνα Ιούλιο. Λόγω της αποστολής του Apollo 11, το "τραγούδι αυτής της εβδομάδας" που έχουμε τώρα στο blog, έγινε παγκόσμιο hit το 1969, την ίδια ακριβώς εβδομάδα που διανύουμε τώρα. Είμαι σίγουρος ότι θα το θυμηθείτε κι εσείς.
Καλή διασκέδαση. Καλή ανάμνηση.
Σ.Ροδόπουλος
