(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)
Καλοκαιράκι. Ξεμείναμε από θέματα, λιγόστεψαν οι αναρτήσεις μας. Έτσι συνέβαινε και τότε. Μόλις έμπαινε το καλοκαίρι, εξαφανιζόμασταν. Όχι για διακοπές σε νησάκια εξωτικά, σε κοσμοπολίτικες παραλίες του Αιγαίου ή του Ιονίου. Στα χωριά μας και στους τόπους καταγωγής πηγαίναμε. Τη Σαντορίνη και τη Μύκονο, μόνο από την Πατριδογνωσία τις ξέραμε. Όλα τα νησιά τότε, μια άγονη γραμμή ήτανε. Εξαφανιζόμασταν λοιπόν. Ούτε ένα γεια δεν προλαβαίναμε να πούμε. Διάβασμα, εξετάσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο, ύστερα αναμονή για τ’ αποτελέσματα, παίζοντας μπάσκετ στις παιδικές χαρές και ποδόσφαιρο στις αλάνες. Κι ύστερα, κάποιο πρωί (ή μεσημεράκι), εκεί στα τέλη του Ιούνη, το μαντάτο κυκλοφορούσε στις γειτονιές από στόμα σε στόμα: «βγήκανε». Και παίρναμε τρέχοντας την ανηφόρα της Αγκύλης ή της Βρεσθένης, άλλοι με φτερά στα πόδια κι άλλοι με βήματα βαριά, με αγωνία μεγάλη, να δούμε τους αναρτημένους πίνακες (αυτές ήτανε αναρτήσεις, όχι σήμερα στα blogs...). Ποιοί προάγονται και ποιοί μένουν μετεξεταστέοι (ή μεταξιταστέοι). Ανεβαίναμε τρέχοντας τις σκάλες για να βρούμε σε ποιό διάδομο μας είχανε κρεμάσει. Βιαστικό σκανάρισμα των καταλόγων, με το στόμα στεγνό από την αγωνία. Και μετά ο θρίαμβος για τους πολλούς και η πίκρα για τους λιγότερους. Για κάποιους – ελάχιστους – δεν υπήρχε δεύτερη ευκαιρία: «απορρίπτονται». Κι ύστερα... χανόμασταν. Ούτ’ ένα γεια. Ούτε ξέραμε τι θα κάνει ο καθένας. Αυτά τ’ αφήναμε για τον Σεπτέμβριο. Τότε που θα ‘χαμε πολύ καιρό μπροστά μας να διηγηθούμε τις λεπτομέρειες. Τώρα βιαζόμασταν. Ιδίως οι «νικητές» της χρονιάς. Γρήγορα στο σπίτι για την αναγγελία των ευχάριστων αποτελεσμάτων. Δεν υπήρχαν κινητά τότε. Ως σύγχρονοι Φειδιππίδηδες, τρέχαμε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι ν’ αναγγείλουμε το «νενικήκαμεν». Κι ύστερα... Λούηδες. Σε βουνά και παραλίες. Σε θάλασσες και σε στεριές. Για τρεις σχεδόν ολόκληρους μήνες. Δικαιωματικά όμως. Το είχαμε κερδίσει! Μερικοί, παίρναμε και κανένα βιβλίο, δήθεν τάχα μου για καμιά επανάληψη όπου είμασταν αδύνατοι. Διότι, τι είναι η επανάληψη; Μήτηρ πάσης μαθήσεως! Καρατσεκαρισμένο αυτό. Αλλοίμονο, όμως, στους μεταξιταστέους. Βάσανο μεγάλο τους περίμενε. Άκου τώρα, να είσαι σε μια παραλία, παρέα με τον Μάζη και τη Φυσική του. Κι ύστερα, από αρχές Αυγούστου, πίσω στο κλεινόν άστυ, για φροντιστήρια κι άλλα τέτοια μεσαιωνικά βασανιστήρια. Ήμουν τυχερός. Δεν τα δοκίμασα ποτέ. Καθάριζα πάντα από τον Ιούνιο. Αργότερα, βέβαια, σαν φοιτητής, μπήκα κι εγώ στη διαδικασία του «μεταξιταστέου». Αλλά, δεν ήταν το ίδιο. Εκεί απλώς κουβαλούσες κάποια μαθήματα, έως ότου πείσμωνες κι αποφάσιζες να τα ξεφορτωθείς.
Άντε και καλές διακοπές. Δυό βδομαδούλες και πολύ μας είναι! «Ραντεβού το Σεπτέμβρη» όπως λέγανε και τα χειμερινά σινεμά, που εκεί, κατά το Μάη μήνα, κατέβαζαν τα ρολλά.
Κώστας Κορωναίος
Αύγουστος 2010
