Κι αν, κι αν

Τελευταίες ώρες ενός ακόμη ζεστού Αυγούστου. Πιστή στο "Ραντεβού τον Σεπτέμβριο" των παλιών σινεμά, από αύριο η αίθουσα αρχίζει τις φθινοπωρινές προβολές της. Ο καιρός όμως είναι ακόμη καλός για να κλειστούμε από τώρα μέσα. Γι' αυτό και διαλέγουμε ανάλαφρα θέματα μιας παρατεταμένης εφηβείας που σαν ελληνικό καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ.

"Κρίκους κρέμασες στα αυτιά κι είν' τα μάτια σου τα πιο όμορφα στολίδια" μιας εποχής που το σημερινό ξανθό του οξυζενέ δεν θα μέτραγε μια και που το ασπρόμαυρο σινεμά μάς ταξίδευε με εικόνες μιας γνήσια λαϊκής αισθητικής.  "Μια κορδέλα τα μαλλιά, το χειλάκι σου σιρόπι πάει να στάξει, κι αν, κι αν, κι αν είχες μπέσα μια σταλιά να μου δώσεις δυο φιλιά, θα 'σουν κούκλα μου πολύ-πολύ εντάξει".

Καλό Σεπτέμβρη.

------

"Κι αν" του Μιχάλη Σογιούλ με την Μπέμπα Κυριακίδου (τρίτη γυναίκα του Μανόλη Χιώτη), από την κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου "Ο Γυναικάς" (1958). 

Τα γυαλάκια του καλοκαιριού …τούτη τη χρονιά

Φωτ. ekto1972

«Να περπατάς πάνω στην άμμο και τα βότσαλα, νωρίς το πρωί...διώχνει το άγχος και κάνει καλό...ακόμα και αν έχεις μεγάλο πόνο στη ψυχή σου» μου είπαν ειδικοί και ομοιοπαθείς και άλλοι απελπισμένοι. Το ακολούθησα, και μια μέρα ο ήλιος μου γυάλισε μπροστά μου κάποια μικρά γυαλάκια, άσπρα, πράσινα και σπανιότερα καφετιά ή μπλε...Βρήκα σκοπό για τις πρωινές μου βόλτες. Με οδηγούσε ο ήλιος, που υπό τη γωνία που έριχνε το φως του, λαμπύριζε τα μικρά γυαλάκια, σμιλεμένα από τη θάλασσα και το κύμα, τα λευκά λίγο θαμπά σχεδόν γαλακτερά, τα πράσινα διάφανα, τα μπλε πανέμορφα... Τα μάζευα και τα έδινα στις κόρες που στόλιζαν μ’ αυτά καθρέπτες ή έφτιαχναν μαγικά γιορντάνια...

Πέρυσι. Τα μάζευα με μια νοσταλγική σχεδόν περιπαικτική διάθεση, με μια αίσθηση ότι μάζευα τα γυαλάκια – κομματάκια εκείνου του γυάλινου μπουκαλιού που, πριν από πολλά χρόνια στην αρχή της νιότης μας, είχαμε ρίξει στη θάλασσα σαν ναυαγοί, σαν απελπισμένοι ή απλώς ....για πλάκα!

 

Φέτος. Νομίζω ότι τα χρωματιστά γυαλάκια είναι τα κομματάκια του γυάλινου μπουκαλιού των ανθρώπων της ζωής μας. Χάσαμε ανθρώπους, στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, αδέλφια εξ αίματος, αδέλφια εκ ψυχής, συμμαθητές από το σχολείο, συμμαθητές από τη ζωή…

 

΄Ετσι είναι η ζωή!!!

 

Εγώ πάντως κάθε πρωί μαζεύω όσα γυαλάκια βρίσκω, τα δίνω στις κόρες κι’ αυτές στολίζουν καθρέπτες και φτιάχνουν μαγικά γιορντάνια...

 

Αυτές είναι η ζωή!!!

Παίδες, Καλό Καλοκαίρι

 

Μαρία

(ΙΒ΄ Θηλέων 1971)

 

Τα γυαλάκια του καλοκαιριού (κλικ)