Πολιτική Ανασκόπηση 2015

Προεκλογικές υποσχέσεις που εκπλήρωσε η κυβέρνηση:

Τα κυβερνητικά μέτρα για ανάπτυξη της οικονομίας και μείωση της ανεργίας:

Το εναλλακτικό σχέδιο της αντιπολίτευσης για να βγει η χώρα από την κρίση:

Αυτά.

ektoΣινεμά

"Οι επισκέπτες" του Θοδωρή Παπαδουλάκη

Πηγή: Indigoview

Σημ. Ο πρωταγωνιστής Μανώλης Πουλής είναι της Τάξης του 1969.

Και εις έτη πολλά!

" War is over, if you want it "

Merry X-mas

Courtesy of VasDim

ekto1970

Αύριο είναι Χριστούγεννα

«Η Παναγιά της Θάλασσας»

Σε δυο μέρες είναι Χριστούγεννα

Photoshop: Alexey Kondakov

Ένα άγνωστο έργο

Για τις διακοπές των Χριστουγέννων προτείνουμε ένα όχι πολύ γνωστό, αλλά εξαίρετο βιβλίο:
Παναγιώτη Κανελλόπουλου «Το τέλος του Ζαρατούστρα»
Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006, σελ. 415

Πρόλογος έκδοσης του καθηγητή μας Κυρίου Λίνου Μπενάκη

Ταμπέλες: Το χυδαίο Casus Belli της γενιάς μας

“Αν το Facebook ξαφνικά χρεοκοπούσε και έκλεινε, 
η γενιά μας θα αποπροσανατολιζόταν
και θα πανικοβαλλόταν, διότι θα έχανε 
την ταμπέλα της”.

του Ιάσονα Ροδόπουλου

Υπάρχουν πολλές απόψεις για το τι ακριβώς είναι αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι βρισκόμαστε στην εποχή της πλουραλιστικής και αναλυτικής πληροφόρησης. Ένα αγαθό το οποίο ήταν από περιορισμένο έως απαγορευμένο τις προηγούμενες εποχές, και ίσως η δική μας γενιά να μη συνειδητοποιεί πόσο τυχερή είναι που έχει αυτό το αγαθό ως δεδομένο. Άλλοι συμφωνούν με αυτό το επιχείρημα, συμπληρώνουν όμως ότι η πληροφόρηση σήμερα είναι τόσο εντατική, τόσο συνεχής, τόσο πολλή, που η πραγματική, ουσιαστική πληροφορία αποκρύπτεται μέσα στη δίνη του “τίποτα”, των άχρηστων πληροφοριών που λαμβάνουν κάθε μέρα τα ταλαιπωρημένα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Το “τίποτα” είναι παντού. Στις δουλειές, στα σχολεία, στους δρόμους. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα νεαρούς συνομηλίκους μας, που ξέρουν τι φόρεσε η τάδε τηλεπερσόνα στο χθεσινό reality show, θα συναντήσεις όμως λίγους που να ενδιαφέρονται να μάθουν ποιοι είναι οι πολιτικοί παράγοντες που κάνουν τους απαραίτητους χειρισμούς στη μηχανή της ζωής του τόπου. Χειρισμοί, οι οποίοι στην τελική έχουν άμεσο αντίκτυπο σε εμάς και στις οικογένειές μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δίνης του “τίποτα” είναι τα social media. Όχι, δεν είμαι εναντίον των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μάλιστα, έχουν τα θετικά τους αφού χάρη σε αυτά μπορείς για παράδειγμα να γνωριστείς και να κρατηθείς σε επαφή με ανθρώπους που μένουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Δυστυχώς όμως, πρεσβεύουν το σκοτάδι της ασημαντοσύνης. Είμαστε μια γενιά η οποία έχει χωθεί ομαδικώς στο καλούπι των κοινωνικών δικτύων, δηλώνουμε για πλάκα, και δημόσια, προσωπικές πληροφορίες από το όνομά μας μέχρι το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή μας. Μέσα σε αυτό το καλούπι λοιπόν, το “τίποτα” πάει σύννεφο. Η καθημερινότητα ενός παιδιού, εφήβου, ή νέου, που ασχολείται με την online επικοινωνία, αποτελείται από διαφημίσεις μέχρι πόσα likes πήρε η τάδε φίλη ή γνωστή (ή άγνωστη!) στην ημίγυμνη φωτογραφία προφίλ της. Ποιος είναι σε σχέση. Ποιος είναι ελεύθερος. Ποιος έχει ελεύθερη σχέση. Ποιος δηλώνει στρέιτ, γκέι, bisexual. Ποιος δηλώνει θρήσκευμα ή πολιτικές πεποιθήσεις. Η δίνη του “τίποτα” έχει κυριαρχήσει στην ελληνική, αλλά και σε όλη τη δυτική κοινωνία. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Πού οδηγεί όλο αυτό; Η απάντηση είναι μία και και μόνο λέξη: Ταμπέλες.

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Το έχουμε μάθει στο σχολείο, το έχουν μελετήσει και υποστηρίξει
επιστήμονες με τις μελέτες και τα άρθρα τους, το είχε γράψει κι ο Αριστοτέλης. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μακριά από την ανθρώπινη κοινωνία, μακριά από τους άλλους ανθρώπους. Ακόμη και εντός της ανθρώπινης κοινωνίας, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να ανήκει κάπου. Οι άνθρωποι προσχωρούν σε ομάδες ανθρώπων, στις οποίες τα μέλη έχουν παρόμοιες ιδέες, κουλτούρα, τρόπο σκέψης και αντίληψης. Αυτό δεν είναι κακό, ίσα ίσα που μπορεί να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να νιώσουν τη χαρά της ικανοποίησης της κοινωνικής ανάγκης του να αποτελείς μέλος ενός συνόλου, μιας ομάδας. Όταν όμως οι ομάδες γίνονται στρατόπεδα, όταν οι άνθρωποι δεν προσχωρούν απλώς σε κάποια ομάδα, αλλά κρίνουν και διακρίνουν, και πολλές φορές στοχοποιούν τις άλλες, τις διαφορετικές ομάδες, τότε δημιουργείται το κλίμα του πολέμου. Ενός πολέμου ταμπελών. Μια ομάδα, ή ένας άνθρωπος ξεχωριστά, στρέφεται συνειδητά ή ασυνείδητα (ή συνειδητά ασυνείδητα πολλές φορές) ενάντια στην άλλη ομάδα ή στον άλλο άνθρωπο που φέρει κάποια διαφορετική ταμπέλα ή δεν φέρει καθόλου ταμπέλα, μόνο και μόνο επειδή τα γράμματα στις ταμπέλες γράφουν άλλες λέξεις. Αδυνατούν όμως να καταλάβουν ότι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες οι ταμπέλες είναι το ίδιο. Είναι το τίποτα.

Δεν είναι υπερβολή να προβληματιστούμε για τον ρόλο των social media στην πόλωση και στο διχασμό που διακατέχει τη γενιά μας. Διχασμός των πάντων προς τους πάντες. Το απόλυτο χάος. Έχοντας την ανάγκη της ομάδας, μοστράρουμε την ταμπέλα και ξαφνικά όσοι δεν μας υποστηρίζουν φταίνε για όλα μας τα προβλήματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα πολιτικά κόμματα και στις πολιτικές ιδεολογίες. Αναφέρομαι και στον εξευτελισμό που υφίστανται καθημερινά οι πανέμορφες λέξεις που έχει επινοήσει η ανθρωπότητα. Λέξεις όπως η αγάπη, ο έρωτας, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη. Αγάπη σήμερα είναι να παίρνεις 5000 likes στις φωτογραφίες σου. Έρωτας είναι να ενημερώνεις τους διαδικτυακούς σου φίλους αν έριξες την κούκλα ή τον τύπο που τσιγάριζες με το βλέμμα σου στη χθεσινή μπαρότσαρκα, και κυρίως να διευκρινίζεις, πάντοτε online, πάντοτε με τα εργαλεία που προσφέρουν οι μηχανές της διαδικτυακής επικοινωνίας, αν τον έριξες με κανονική σχέση ή με ελεύθερη σχέση. Όσο για τον σεβασμό και την αλληλεγγύη, αυτές είναι αρετές που έχουμε μάθει να τις μετράμε σε likes και σε online επαφές. Δεν έχουμε μάθει να τις προσφέρουμε. Πόσο μάλλον όταν η ταμπέλα που κάποιος βάζει στον λογαριασμό του δεν μας αρέσει.

“Και εσύ φυτό, που δεν γυρνάει να σε κοιτάξει ούτε αρσενικό κουνούπι, θα μείνεις για πάντα στο ράφι”, θα γυρίσεις αδίστακτα να πεις στην συμμαθήτριά σου που δεν έχει και τόσες επιτυχίες. Με τη μόνη διαφορά, ότι λέγοντας “φυτό”, αναφέρεσαι σε οποιαδήποτε κοπέλα δεν πουλάει φωτογραφίες με το νεανικό κορμάκι της για λίγα likes, ούτε παίρνει όποιο αρσενικό βρεθεί μπροστά της πριν καλά-καλά κλείσει τα δεκαπέντε, την ηλικία νόμιμης ερωτικής συνεύρεσης. Είναι παντελώς αδιάφορο το αν μια κοπέλα έχει όμορφα μάτια και πλούσια μόρφωση και αγωγή, σου λέει ο άλλος “σιγά που θα κοιτάξω στα είκοσι αν η γκόμενα έχει διαβάσει Ουμπέρτο Έκο”. Ακόμη και η επιλογή ενός ατόμου να ανεβάσει προκλητική φωτογραφία ή όχι, δείχνει το ποιόν του χαρακτήρα του, συνεπώς αποτελεί μια έμμεση ταμπέλα. Μια ταμπέλα που πολλές φορές παρεξηγεί και αποκρύπτει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Ας πούμε, μια κοπέλα που ανεβάζει φωτογραφία με μπικίνι αμέσως θα χαρακτηριστεί πόρνη. Από ποιον; Από εσένα, υποκρίταρε, που πριν λίγο αποκαλούσες “φυτό” εκείνη που έχει διαβάσει δυο βιβλιαράκια στη ζωή της. Με ποιο δικαίωμα μπορείς εσύ να κρίνεις τους χαρακτήρες από τις ταμπέλες; Ποιος σε διόρισε θεματοφύλακα της ηθικής; Αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι τα κοινωνικά δίκτυα δεν είναι τίποτα παραπάνω από εταιρίες, των οποίων προϊόν είναι η online επικοινωνία. Αν, για παράδειγμα, το Facebook ξαφνικά χρεοκοπούσε και έκλεινε, η γενιά μας θα αποπροσανατολιζόταν και θα πανικοβαλλόταν, διότι θα έχανε την ταμπέλα της. Το ότι έχει ήδη χάσει κάτι πολύ σημαντικότερο, την ηθική της, ποσώς την ενδιαφέρει.

Ζούμε σε έναν άδικο και σκληρό κόσμο. Έναν κόσμο ανταγωνιστικό, γεμάτο συμφέροντα, που δημιουργεί πείνα, φτώχεια και ανεργία. Έναν κόσμο που αυτοκαταστρέφεται κάτω από τα μείζονα περιβαλλοντικά ζητήματα. Έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι σκοτώνουν και σκοτώνονται, δημιουργούν πόνο και δάκρυα, στο όνομα διαφόρων θρησκειών, και ιδεολογιών. Έναν κόσμο μίσους όλων προς όλους. Στον πλανήτη υπάρχουν μείζονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, τα οποία αγνοούνται από την πλειοψηφία προς όφελος του απόλυτου “τίποτα”. Σε αυτόν τον κόσμο, εμείς οι νέοι οφείλουμε να σταματήσουμε αυτήν την παράνοια, η οποία έχει γίνει στάση ζωής. Να καταλάβουμε πως η διαφορετικότητα των ανθρώπων είναι ευλογία. Να ενωθούμε και να αποδείξουμε πως δεν χρειαζόμαστε τις ταμπέλες για να είμαστε αισιόδοξοι, να χαμογελάμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να σεβόμαστε, να προσφέρουμε αλληλεγγύη, και να κάνουμε πελώρια όνειρα. Είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι, και αυτό δεν πρέπει να το ακυρώσει καμία ταμπέλα.

Ιάσονας Ροδόπουλος

Φοιτητής

#ThisIsACoup

Episode 4 (final)

Episode 3

Episode 2

Episode 1

Νησί της χρονιάς!

Την 1η Δεκεμβρίου, η Αλόννησος κατάργησε τις πλαστικές σακούλες και έγινε η πρώτη περιοχή στην Ελλάδα που εφαρμόζει μια τόσο σημαντική αλλαγή για τις καταναλωτικές συνήθειες των κατοίκων. Οι πλαστικές σακούλες που μολύνουν καίρια και ανεπανόρθωτα το περιβάλλον, με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν ήδη καταργηθεί σε πάρα πολλές χώρες του εξωτερικού. Μακάρι το παράδειγμα της Αλόννησου να ακολουθήσει όλη η Ελλάδα.

Πηγή: Βόρειες Σποράδες (κλικ)

Σε τι κόσμο ζούμε;

Τα Χριστούγεννα του Evan

Πριν από λίγο καιρό οι γιατροί είπαν στους γονείς του 7χρονου Evan που έπασχε από την ανίατο ασθένεια, ότι δεν είχε πια καμία ελπίδα επιβίωσης. Διευκρίνισαν μάλιστα ότι δεν θα προλάβει καν τα φετινά Χριστούγεννα. Οι γονείς του Evan αντλώντας όση ψυχική δύναμη τους είχε απομείνει, πήραν τον Evan σπίτι, στη μικρή κωμόπολη St.George Ontario, για να περάσει τουλάχιστον ευτυχισμένα εκεί μαζί τους, τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του. Οι κάτοικοι τότε του St.George, όταν έμαθαν τα δυσάρεστα νέα και ότι ο Evan δεν θα προλάβαινε τα Χριστούγεννα, επιτάχυναν το ημερολόγιο και στις 24 του περασμένου Οκτωβρίου, στόλισαν όλη την κωμόπολη με χριστουγεννιάτικα στολίδια και γιόρτασαν νωρίς τα Χριστούγεννα ψάλλοντας τα κάλαντα όλοι μαζί έξω από το σπίτι του Εvan. Οργάνωσαν μάλιστα μέχρι και την άφιξη του Santa Claus πάνω σε έλκηθρο κάνοντας τον Evan πραγματικά ευτυχισμένο. Απόψε, 18 νύχτες πριν από τα κανονικά Χριστούγεννα, οι γιατροί δυστυχώς επαληθεύτηκαν. Ο Evan πέταξε για τη χώρα των αγγέλων. Εκεί ψηλά θα γιορτάσει για δεύτερη φορά τα φετινά Χριστούγεννα, ίσως κοντά στον πραγματικό Santa...

Πηγή: HamiltonSpectator (κλικ)

Στο πλευρό του Χρήστου Κουτρόπουλου

«Οι Πανιώνιοι έχουν δείξει πολλές φορές την αλληλεγγύη τους και φυσικά δεν γίνεται να μην το πράξουν και για έναν δικό τους άνθρωπο. Πιο συγκεκριμένα, ο Παλαίμαχος και αρχηγός του ποδοσφαιρικού Πανιωνίου, Χρήστος Κουτρόπουλος, δίνει το δικό του μεγάλο αγώνα, καθώς πάσχει από την ανίατη ασθένεια. Όπως έχει γίνει γνωστό, χρειάζεται ένα ιδιαίτερα μεγάλο χρηματικό ποσό (περί των €10,000) για να μεταβεί στη Γερμανία και να δώσει εκεί τη... μάχη του. Έτσι, λοιπόν, ανοίχτηκε λογαριασμός στην Τράπεζα Πειραιώς, προκειμένου όσοι μπορούν, να βοηθήσουν οικονομικά. Ο λογαριασμός είναι: 5033-025475-350 (IBAN: GR5701720330005033025475350). Οι Πανιώνιοι ξέρουν από αλληλεγγύη και καλούνται να το δείξουν για μια ακόμη φορά».

Πηγή: panionianea

Απόφοιτος της χρονιάς!

Πρόκειται για τη Haben Girma που τελείωσε με άριστα την Νομική Σχολή του Harvard. Η κυρία Girma, της οποίας η μητέρα κατάφερε πριν από χρόνια να το σκάσει από την Ερυθραία της Αφρικής και να βρεθεί στην Καλιφόρνια, είναι η πρώτη τυφλή-κωφή απόφοιτος του Harvard! Συγκλονιστική δύναμη ψυχής, τόσο της ίδιας, όσο και της οικογένειάς της.

3 Δεκεμβρίου: διεθνής ημέρα ατόμων με ειδικές ικανότητες

Το ekto1972 ξεπέρασε τις χίλιες αναρτήσεις!

Έγινε η αιτία να ξαναβρεθούν και να ανταμώσουν μετά από πολλές δεκαετίες, οι 46 από τους 106 συνολικά συμμαθητές της Τάξης του 1972, που φοίτησαν στο ΣΤ' Γυμνάσιο  Αρρένων Αθήνας, όλα ή μερικά από τα χρόνια της περιόδου 1966-1972.

Έγινε η αιτία να ξαναβρεθούν και να ανταμώσουν μετά από πολλές δεκαετίες οι συμμαθητές της Τάξης 1970, φτιάχνοντας και βοηθώντας να λειτουργήσει το blog τους. Έγινε η αιτία να ξαναβρεθούν και να ανταμώσουν μετά από πολλές δεκαετίες οι συμμαθητές της Τάξης 1969, φτιάχνοντας και βοηθώντας να λειτουργήσει το δικό τους blog. Έγινε η αιτία να ξαναβρεθούν και να ανταμώσουν μετά από πολλές δεκαετίες οι συμμαθήτριες της Τάξης 1974 του ΙΒ' Γυμνασίου Θηλέων Αθήνας, καθώς και συμμαθήτριες άλλων ετών, φτιάχνοντας και βοηθώντας να λειτουργήσει το blog "Early seventies". Έγινε η αιτία να ξαναβρεθούν και να ανταμώσουν μετά από πολλές δεκαετίες οι συμμαθητές του Δημοτικού Σχολείου "Ξυνού" του Ν.Κόσμου, φτιάχνοντας και βοηθώντας να λειτουργήσει το blog τους.

Έγινε αφορμή να φτιαχτεί σελίδα στο facebook της Τάξης του 1974. Έγινε αφορμή να φτιαχτούν τα blogs των Τάξεων 1967 και 1968.  Έγινε η αιτία να πραγματοποιηθεί το πρώτο "Πανεκτικό Reunion" με τη συμμετοχή 120 συμμαθητών, από 3 τουλάχιστον διαφορετικές Τάξεις. Έγινε η αιτία να ξαναβρούμε και να ξαναμιλήσουμε μετά από δεκαετίες, με τους αγαπημένους καθηγητές μας Λίνο Μπενάκη, Ειρήνη Ξένου, Γεώργιο Λάγιο, Κωνσταντίνο Γιαννημάρα και Μαίρη Κωτσάκη.

Κι ας μη ξεχνάμε ότι με σχεδιασμό και επιμέλεια του ekto1972, φτιάχτηκε το κεντρικό blog όλων των Τάξεων του ΣΤ' Γυμνασίου Ektoapofoitoi και δημιουργήθηκε για πρώτη φορά η Επετηρίδα του Έκτου καθώς και ειδικές σελίδες συμμαθητών. Εκτιμάται ότι πάνω από 400 συμμαθητές όλων των Τάξεων, όλων των ετών, έχουν ξαναβρεθεί και ξανασυναντηθεί μεταξύ τους.

Α thousand something...

«Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ

Θεωρούνε ταπεινό

Να μιλάς για το φαΐ.

Ο λόγος: Έχουνε κι όλας φάει.

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο

Χωρίς να’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής.

Πώς ν’αναρωτηθούν πούθ' έρχονται

Και πού πηγαίνουν;

Είναι, τα όμορφα δειλινά, τόσο αποκαμωμένοι.

Το βουνό και την πλατιά τη θάλασσα

Δεν τά’χουνε ακόμα δει

Όταν σημαίνει η ώρα τους.

Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί

Γι’αυτό που είναι ταπεινό

Ποτέ δεν θα υψωθούν.

Ludovic Boumbas

«Ο Λουντοβίκ Μπουμπάς έβαλε το κορμί του μπροστά από μια γυναίκα στο καφέ «La Belle Equipe» προκειμένου να την προστατεύσει από τους τρομοκράτες, με αποτέλεσμα η σφαίρα που δέχθηκε να του στοιχίσει τη ζωή. Πρόκειται για μια πράξη υψίστου ηρωισμού και αυτοθυσίας, η οποία αποδεικνύει περιτράνως ότι ακόμη υπάρχει ανθρωπιά». (Γιώργος Δημητριάδης - Facebook)

Περισσότερα: iefimerida.gr

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 15.11.2015 (Β΄ ΕΚΔΟΣΗ)
Posted by Dimitris Hantzopoulos on Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2015

Πηγή: Δημ.Χαντζόπουλος 

À la recherche du temps perdu (Marcel Proust)

In Flanders Fields

by John McCrae, May 1915

ektoΕικαστικά

Αγαπητοί Φίλοι,

Με την έναρξη του νέου Ακαδημαϊκού Έτους, παρουσιάζουμε και σας προσκαλούμε στην έκθεση έργων που εργασθήκαμε με θέμα την εμβληματική πόλη της Μεσογείου,  την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το εγχείρημα έχει ιδιαίτερη σημασία επειδή οι σχέσεις Ελλήνων και Αιγυπτίων έχουν μακραίωνη ιστορία ξεκινώντας από το 2600 π.Χ. Το γεγονός μάλιστα ότι η Αλεξάνδρεια και η Θεσσαλονίκη είναι αδελφοποιημένες πόλεις, αποτελεί μια πρόκληση αναζήτησης, μελέτης και στοχασμού για μια ονομαστή πόλη της Μεσογείου και τη διαδρομή της στο χρόνο.

Μανόλης Γιανναδάκης

ΣΤ' Γυμνάσιο 1972

Το Έκτο που είναι παντού

Νίκο συγχαρητήρια και του χρόνου! 

(Μόνο που έπρεπε να καθυστερήσεις λίγο για να βγεις ...Έκτος). 

Αποδόμηση

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8.11.2015
Posted by Dimitris Hantzopoulos on Κυριακή, 8 Νοεμβρίου 2015

Ουγκ

Posted by Dimitris Hantzopoulos on Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2015

Πηγή: Δημ.Χαντζόπουλος

Άικ

------

Σημ. Για το θέμα της επικαιρότητας, εκτεταμένα αποσπάσματα από το σημαντικό βιβλίο του Χρήστου Σαμουηλίδη «Μαύρη Θάλασσα»  (Εκδόσεις Λιβάνη - 2014, σελ. 444), θα βρείτε στο σπουδαίο Terra Pontus (κλικ).

Αφιερωμένα στον κύριο υπουργό

Πηγή: Τerra Pontus (κλικ)

Το σχόλιο της Παρασκευής

Μη λέτε ότι δεν σας τα λέγαμε. Κοντεύουν να περάσουν δυο χρόνια. 

«Το σχόλιο της Παρασκευής» της 24/1/2014 (κλικ).

ekto1972

28η

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η άλλη πλευρά

 (επανάληψη)

Το μεγάλο “ΌΧΙ” στους Ιταλούς που έγινε το μεγάλο “ΝΑΙ” μου στους Έλληνες

της Cosmina Furchi Gliatas

Όπως είναι γνωστό την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Έτσι έγινε και με αυτή τη λαμπρή σελίδα της Ελλάδας, την 28η Οκτωβρίου του 1940: η ημέρα του μεγάλου “ΌΧΙ” στην Ιταλία. Δε θυμάμαι να είχα διαβάσει πολλά γι αυτόν τον πόλεμο όταν βρισκόμουν στα θρανία, στην Ιταλία… Παρ’ ότι ήμουν άριστη μαθήτρια, δε μου είχε μείνει «κάτι» στη μνήμη. Θυμάμαι περισσότερο τα λόγια και τις ιστορίες που μου έλεγε ένας θείος μου, ότι οι Ιταλοί πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας και στην Ελλάδα. Μου διηγούταν όλη εκείνη τη φρίκη του πολέμου, που αντίκρισε με τα μάτια του, όταν τον έστειλαν, ως φαντάρο, να πολεμήσει σε ξένο έδαφος.

Όλα ακούγονταν τόσο μακρινά, τα έβλεπα σαν ασπρόμαυρη ταινία. Όταν όμως γνώρισα τον σύζυγό μου, που είχε έρθει για σπουδές στην Ιταλία, τότε έμαθα ότι ο παππούς του είχε πεθάνει σε εκείνον το φρικτό πόλεμο, αφήνοντας πίσω δύο μικρά παιδιά και τη γυναίκα του έγκυο. Γνώρισα την γιαγιά του και έμαθα όλα τα δυσάρεστα γεγονότα, τις τεράστιες δυσκολίες, τον πόνο, τον αγώνα για επιβίωση, τις συνέπειες εκείνου του πολέμου… Όλα από «πρώτο χέρι».

Άρχισα και να διαβάζω πολλά βιβλία, από άλλη σκοπιά πλέον, να μαθαίνω και ν’ ανακαλύπτω ακόμα περισσότερα. Ένοιωσα ένα περίεργο βάρος, λες και επειδή είμαι Ιταλίδα ευθυνόμουν εγώ για το δυσάρεστο γεγονός, χωρίς, όμως, να υπάρξει ποτέ πρόβλημα με την οικογένεια του συζύγου μου. Ίσα – ίσα, με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Ήταν κάτι «δικό μου», σκεφτόμουν. Κι αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω για να διορθώσω αυτό το άσχημο συναίσθημα, γιατί το κακό, το γεγονός, δυστυχώς δε διορθώνεται από κανέναν. Ως λύση, βρήκα να ζωγραφίσω και να χρωματίσω μαζί με τον γιο μου μία ελληνική σημαία για να τη χαρίσουμε στον παππού του, που δε γνώρισε ποτέ τον πατέρα του, αφού έμεινε ορφανός. Φρόντισα πάντα να μιλήσω με τα παιδιά μου γι’ αυτό, να γνωρίσουν την Ιστορία, τα γεγονότα εκείνα, να ξέρουν ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και φώναζαν περήφανοι «Ελευθερία ή θάνατος». Συμμετείχα στις σχολικές γιορτές μαζί με τα παιδιά μου και τον σύζυγό μου, κρατώντας ελληνική σημαία, για να τιμήσουμε όσους χάθηκαν στον πόλεμο και για να στείλω μήνυμα ενότητας, αδελφοσύνης, ειρήνης. Ένοιωσα μεγάλη συγκίνηση όταν πρωτάκουσα τραγούδια του 1940 και ειδικά αυτό, της Μαρινέλλας: «Μελαχρινέ Ναπολιτάνε», μέχρι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου…

“Μελαχρινέ Ναπολιτάνε, ο πόλεμος είναι φριχτός, εσύ μαχαίρωσες τον Πάνο μετά σε σκότωσε κι αυτός. Τώρα, κοιμάστε αγκαλιασμένοι όπως το θέλησε ο Θεός, νά ‘ναι οι λαοί αδελφωμένοι, μαύροι, λευκοί, ένας λαός, εσύ στη Νάπολη μπαρμπέρης κι αυτός ψαράς στο Αιτωλικό, να μάθεις δεν θα καταφέρεις πώς φτάσατε στο φονικό”.

Πιστεύω ότι μέσα σ’ αυτόν τον στίχο κρύβεται όλο το συναίσθημα των Ιταλών και των Ελλήνων. Ένας ολόκληρος λαός σύρθηκε σ’ έναν φρικτό πόλεμο. Γι’ αυτό, πάντα θα καταδικάζω το φασισμό, από οποιαδήποτε σάπια μυαλά κι αν προέρχεται. Κάποιοι από εμάς είμαστε τυχεροί που βλέπουμε τον πόλεμο ως «άγνωστη λέξη», αλλά δυστυχώς για πάρα πολλά άτομα, σε όλον τον πλανήτη, ακόμα και σήμερα, αυτή η τρομερή λέξη είναι πολύ οικεία και πολύ «κόκκινη», βαμμένη από το αίμα αθώων ζωών και οφείλουμε όλοι να συμβάλουμε να έχουμε πάντα ειρήνη, να διώξουμε τους πολέμους από την καρδιά μας πάνω από όλα. Μόνο έτσι δε θα βρίσκει αλλού γόνιμο έδαφος να σπέρνει το θάνατο.

Μία μεγάλη επιθυμία μου υπήρξε – και παραμένει - να παρελάσω. Και αφού δεν γίνεται ως μαθήτρια, ή άλλο, σκεπτόμουν να γραφτώ σ’ έναν σύλλογο Ποντίων, που βλέπω ότι παρελαύνουν πάντα με μεγάλη υπερηφάνεια μέσα στις όμορφες παραδοσιακές στολές, ώστε να εκπληρώσω αυτή την επιθυμία μου, που για μένα θα ήταν φόρος τιμής προς την Ελλάδα. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρω, γιατί πιστεύω βαθύτατα ότι ποτέ δεν είναι αργά.

Μοιράζομαι μαζί σας αυτά τα πολύ προσωπικά, για έναν μονάχα λόγο: να σας μεταφέρω αυτό που έχω βιώσει και έχω αισθανθεί… Ότι η αγάπη δηλαδή είναι η μεγαλύτερη δύναμη, που όλα τα μπορεί. «Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, τότε ο κόσμος θα γνωρίσει τελικά την ειρήνη» (Jimmie Hendrix). Τίποτα δεν αντιστέκεται στο πέρασμά της. Όλα τα εμπόδια, οι τοίχοι, οι έχθρες, το μίσος, ο πόλεμος, όλα τα κακά, γκρεμίζονται όταν υπάρχει αγάπη. Ούτε σύνορα, ούτε φυλές γιατί όπως έλεγε ο δολοφονηθείς Ιταλός ακτιβιστής, Βιττόριο Αριγκόνι, πρέπει «να παραμένουμε άνθρωποι» (Restiamo umani). Αυτή είναι η απάντηση στους πολέμους, στο φασισμό, στο ρατσισμό. Και να θυμόμαστε πάντα τα λόγια του Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Η μόνη φυλή που γνωρίζω είναι η ανθρώπινη φυλή. (L’unica razza che conosco è quella umana)».

Εύχομαι να επικρατήσει πάντα η αγάπη και η λογική ώστε να καταδικάσουμε το φασισμό από οιαδήποτε σάπια μυαλά κι αν προέρχεται. Να πούμε πάντα «ΟΧΙ» στον πόλεμο, στο θάνατο, «ΝΑΙ» στην ειρήνη, στη ζωή. Ένα απόσπασμα από ένα ποίημά μου, προκειμένου να τιμήσω την 28η Οκτωβρίου του 1940, το μεγάλο «Όχι» στους Ιταλούς, που έγινε το μεγάλο «Ναι» μου στους Έλληνες. «Θα γράψω για την ελπίδα, που δεν πρέπει ποτέ να λείπει, ακόμα κι αν η ειρήνη αργήσει να φτάσει. Αυτό που επιθυμώ στον κόσμο πιο πολύ είναι να τελειώνει ο πόλεμος. Πες μου ότι το θες κι εσύ!»

(*Αφιερωμένο σε όλους του αδικοχαμένους, Έλληνες και Ιταλούς, στον Πόλεμο του ’40, μα και σε κάθε θύμα πολέμου).

Η Cosmina Furchi γεννήθηκε στην Ιταλία (Vibo Valentia) και ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Messina. Στα πλαίσια του Προγράμματος Εrasmus φοίτησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια της Ιταλικής Γλώσσας σε Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών και στο Ε.Κ.Ε.Μ. (Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών). Επίσης εργάστηκε ως μεταφράστρια, διερμηνέας και συνεργάτρια του Εκδοτικού οίκου Grivas, αντιπροσωπεύοντας τον Ιταλικό Εκδοτικό οίκο Bonacci Editore γράφοντας Βοηθήματα για Έλληνες. Το καλοκαίρι του 2007 κυκλοφόρησε στην Ιταλία το πρώτο της βιβλίο, "Avvincenti avventure ... da prendere al volo", Εκδόσεις MEF L' Autore Libri Firenze. Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν από τις "Εκδόσεις Παρρησία" το βιβλίο "Μια καθαρή φιλία" και η σειρά "Μια φορά και έναν καιρό άκου τι έχω να σου πω..." που αποτελείται από εικονογραφημένα βιβλιαράκια με διδακτικά ποιήματα για μικρούς και μεγάλους. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Πηγή: aixmi.gr

------
Το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο ekto1972, τον Οκτώβριο του 2013.

Χειμερινή ώρα

Πηγή: Facebook

ektoBotanical

Νίκος Χριστοδουλάκης στο 01:01:44'' της εκπομπής (18/10/2015)

(κλικ)

ekTοulouse!

     
         Πηγή: LaDépêche.fr

Κυριακή στην Ευδόξου

Σήμερα Κυριακή 11/10, στο Φεστιβάλ του Πρωτέα, δείχνουμε τι πάει να πει Νέος Κόσμος!Συγκεντρώνουμε ‎γάλα και ‎ρούχα για τα μωρά του πολέμου!

Το σχόλιο της Παρασκευής

Εμπρός ένα, δυο, προσοχή,
εμένα με λένε Φακή.
Κορμί κορδωμένο, μουστάκι στριμμένο,
γαλόνια χρυσά και σπαθί.

Η σάλπιγγα τα ρα τα τα!
Σπαθί και ντουφέκι χτυπά.
Μπαμ, μπουμ το τρομπόνι,
ποιος βγαίνει σε μένα μπροστά.

Γυρεύω παντού τον εχθρό,
κι ας είν' αντρειωμένοι σωρό,
γιγάντοι και δράκοι, θεριά με φαρμάκι
καπνός μόλις προβάλω εγώ.

Μονάχα ξαφνιάζομ' οχού,
τρομάζω απ' τους ίσκιους χου, χου.
Ένα φύσημα τ' αγέρα και ας είναι και μέρα
μου παίρνει κι αντρεία και νου.

Βασίλη Ρώτα - Ο Φακής


(Με αφορμή τις φωτογραφίες πολιτικών στην άσκηση «Παρμενίων»)

ektOttawa

(κλικ)

Συνάντηση - Ξενάγηση με το Δημήτρη Κωστελέτο

ektoTEXNολογία

Αγαπητοί φίλοι,

Με την έναρξη του νέου πανεπιστημιακού έτους, σας προσκαλούμε στα εγκαίνια μια έκθεσης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, η οποία είναι αποτέλεσμα διατμηματικών και διαπανεπιστημιακών Ιδρυμάτων της χώρας μας, αλλά και της συντονισμένης και ευτυχούς συνεργασίας διδασκόντων και επιμορφούμενων καλλιτεχνών.

Με εκτίμηση,

Μανόλης Γιανναδάκης

Καθηγητής Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών 

της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Αυτή την Παρασκευή!!!

Παρασκευή 25/09/2015, 9 μ.μ. 

«Τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη» 

Στο παραδοσιακό στέκι.

Πρόσφυγες

"A person who owing to a well-founded fear of being persecuted for reasons of race, religion, nationality, membership of a particular social group or political opinion, is outside the country of his nationality and is unable or, owing to such fear, is unwilling to avail himself of the protection of that country; or who, not having a nationality and being outside the country of his former habitual residence as a result of such events, is unable or, owing to such fear, is unwilling to return to it.."

United Nations High Commission for Refugees, text of Convention (2012)

Άρθρο 1, Ορισμός

H Loreena McKennitt είναι Καναδέζα τραγουδίστρια.

Μάρω, αντίο...

ektoΙστορικά

[...] Μαίνονταν έτσι οι εμφύλιοι σπαραγμοί στις πόλεις και όπου τύχαινε να ξεσπάσουν κάπως καθυστερημένα, μόλις έφθαναν πληροφορίες για όσα είχαν ήδη γίνει αλλού, συντελούσαν πολύ στο να επινοούνται ακόμη χειρότερα πράγματα ως προς τη δολιότητα των εγχειρημάτων και τον τερατώδη χαρακτήρα των αντεκδικήσεων. Και άλλαζαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους. Έτσι, η ασυλλόγιστη τόλμη λογιζόταν γενναιότητα και αφοσίωση στην παράταξη, η προνοητική αυτοσυγκράτηση εύσχημο πρόσχημα δειλίας, η σωφροσύνη πρόφαση ανανδρίας και η σφαιρικότερη θεώρηση των πραγμάτων καθολική ανικανότητα για δράση. Η παράφορα ασυγκράτητη ορμή θεωρήθηκε ανδρική αρετή και η προσεκτική εξέταση προκειμένου να σιγουρευτεί ένα εγχείρημα εύσχημη πρόφαση υπεκφυγής. Και όποιος κατέκρινε και κακολογούσε λογιζόταν πάντοτε άξιος εμπιστοσύνης, ενώ εκείνος που του έφερε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Ένας ραδιούργος που κατάφερε να στήσει μια παγίδα λογιζόταν έξυπνος, κι ακόμη φοβερότερος εκείνος που αντιλαμβανόταν την παγίδα, ενώ αυτόν που προνόησε ώστε να μη χρειαστεί τίποτε από αυτά τον θεωρούσαν διαλυτικό στοιχείο της παράταξης τρομοκρατημένο από τους αντιπάλους. Με δυο λόγια ο έπαινος ήταν για όποιον πρόφθασε να κάνει το κακό πρώτος και για όποιον πιεστικά παρακίνησε στο κακό κάποιον που δεν είχε διανοηθεί να το διαπράξει. Ακόμη και ο συγγενικός δεσμός θεωρήθηκε λιγότερο δεσμευτικός από τον κομματικό, επειδή τα κομματικά μέλη ήταν πιο έτοιμα να αποτολμήσουν κάτι χωρίς λόγο και αιτία. Διότι οι σύνδεσμοι αυτού του είδους δεν απέβλεπαν σε ωφελήματα βασισμένα στους κείμενους νόμους αλλά στην απόκτηση δύναμης αντίθετα με τους νόμους. Και η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλο δεν στηριζόταν σε όρκους στους θεούς όσο στη συνενοχή τους σε άνομες πράξεις. Εύλογες προτάσεις της αντίθετης πλευράς τις αποδέχονταν οι ισχυρότεροι, λαμβάνοντας συγχρόνως προφυλακτικά μέτρα και όχι με πνεύμα γενναιοψυχίας. Προτιμούσαν την αντεκδίκηση για κάτι που έπαθαν παρά να το προλάβουν προτού να το πάθουν. Κι αν καμιά φορά ανταλλάσσονταν όρκοι συνδιαλλαγής, δίνονταν προσωρινά, από αμηχανία μπροστά στο αδιέξοδο, και ίσχυαν όσο οι αντίπαλοι δεν είχαν πού αλλού να στηριχτούν· με την πρώτη όμως ευκαιρία που κάποιος ανακτούσε το θάρρος του, εάν έβλεπε τον αντίπαλο αφύλακτο, χαιρόταν να τον εκδικηθεί με απάτη παρά παλικαρίσια, διότι εκτός από τη σιγουριά υπολόγιζε και στο βραβείο της πονηριάς που θα έπαιρνε επειδή υπερίσχυε εξαπατώντας. Και γενικά οι περισσότεροι άνθρωποι ευκολότερα ανέχονται να χαρακτηρίζονται «ατσίδες», όταν είναι αχρείοι, παρά «αγαθιάρηδες», όταν είναι τίμιοι, και νιώθουν γι' αυτό το τελευταίο ντροπή, ενώ για το άλλο υπερηφάνεια. Αιτία για όλα αυτά ήταν η δίψα της εξουσίας που ριζώνει στην πλεονεξία και τη φιλοδοξία· από εκεί επίσης πήγαζε και το πάθος για επικράτηση που εκδηλώθηκε μόλις άρχισε ο πόλεμος. Διότι όσοι γίνονταν αρχηγοί των παρατάξεων στις διάφορες πόλεις προβάλλοντας καθένας τους ένα επιφανειακά ωραίο σύνθημα, οι δημοκρατικοί την πολιτική ισότητα απέναντι στον νόμο, οι ολιγαρχικοί τη συνετή διακυβέρνηση από άξιους ηγέτες, μόνο στα λόγια υπηρετούσαν τα κοινά, ενώ στην πραγματικότητα τα χρησιμοποιούσαν ως έπαθλα των προσπαθειών τους. Και στον αγώνα τους να επιβληθούν με κάθε τρόπο ο ένας επάνω στον άλλο, αποτόλμησαν τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες και προχώρησαν σε ακόμη φρικτότερες αντεκδικήσεις, χωρίς να δεσμεύονται από τη δικαιοσύνη και το συμφέρον της πολιτείας, αλλά έχοντας κάθε φορά ως όριο των πράξεών τους τις ορέξεις τους· και είτε με άδικες καταδίκες είτε με τη βίαιη αρπαγή της εξουσίας ήσαν όλοι τους το ίδιο έτοιμοι να ικανοποιήσουν το πάθος εκείνης της στιγμής εναντίον των αντιπάλων τους. Έτσι, καμία από τις δύο παρατάξεις δεν έδινε σημασία σε ηθικές αναστολές και όσοι κατάφερναν να διαπράξουν κάτι αχρείο συγκαλύπτοντάς το με ωραία λόγια κέρδιζαν σε εκτίμηση. Οι μετριοπαθείς πολίτες που έμεναν ουδέτεροι εξολοθρεύονταν και από τις δύο παρατάξεις είτε επειδή δεν συντάσσονταν μαζί τους είτε πάλι από φθόνο, επειδή δεν είχαν εκτεθεί σε κινδύνους.

Έτσι απλώθηκε στον ελληνικό κόσμο εξαιτίας των εμφύλιων συγκρούσεων κάθε μορφή αχρειότητας, κι αυτή η απλότητα του χαρακτήρα, που τόσο πολύ συγγενεύει με την ευγένεια, κατάντησε καταγέλαστη και χάθηκε, και επικράτησε σχεδόν καθολικά η γεμάτη αμοιβαία δυσπιστία κομματική αντιπαράθεση. Διότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να διαλύσει τη δυσπιστία: Ούτε υποσχέσεις ισχυρές ούτε όρκοι φοβεροί· κι όταν ήσαν ισχυρότεροι από τους εχθρούς τους, με τη σκέψη ότι η ασφάλεια είναι κάτι ανέλπιστο, κοιτούσαν πρώτα πώς θα φυλαχτούν από το κακό και αδυνατούσαν να εμπιστευθούν άλλον. Και ως επί το πλείστον υπερίσχυαν οι πνευματικά κατώτεροι· διότι από τον φόβο τους μήπως με τη δική τους ανεπάρκεια και την εξυπνάδα των αντιπάλων δεν μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα στον διάλογο και πέσουν στις παγίδες που με την πολυμήχανη ευστροφία τους θα προφθάσουν να στήσουν οι άλλοι, αποτολμούσαν να προχωρούν σε κακουργήματα. Απεναντίας, οι άλλοι, επειδή τους υποτιμούσαν και πίστευαν ότι μπορούσαν έγκαιρα να αντιληφθούν τις επιβουλές τους και ότι δεν χρειαζόταν να πάρουν με τη δύναμη όσα μπορούσαν να τα εξασφαλίσουν με την ευφυΐα τους, δεν φυλάγονταν και οι περισσότεροι αφανίζονταν. [...]

Θουκυδίδη, Ιστορία

Μετάφραση Ν. Μ. Σκουτερόπουλου

Εκδόσεις Πόλις

Πηγή: lifo.gr

«Αντίο, Λένιν!»

Σκηνοθεσία Wolfgang Becker
Σενάριο Bernd Lichtenberg, Wolfgang Becker
Μουσική Yann Tiersen, Claire Pichet, Antonello Marafioti
Φωτογραφία Martin Kukula
Χώρα Παραγωγής Γερμανία
Έτος 2003
Διάρκεια 113'
Γλώσσα Γερμανική
Υπότιτλοι Ελληνικοί

César Award for Best Film from the European Union
European Film Awards for Best Film, Best Actor (Brühl), Best Screenwriter (Lichtenberg)
Goya Award for Best European Film
London Film Critics' Circle Best Foreign Language Film

Ραντεβού το Σεπτέμβρη

Φωτ.Γιάννης Παπαδημητρίου

Σαν τα παλιά σινεμά. Ραντεβού το Σεπτέμβρη.

Καλό Καλοκαίρι!

ekto1972














Επόμενο Reunion
25/9/2015
«Τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη»

Γκαζάκια

Στο αδελφό blog Πλατεία του ΙΚΑ Νέος Κόσμος 1970, θα βρείτε πολλά μικρά διαμαντάκια. Ένα από αυτά είναι το συγκινητικό «Γκαζάκια». Για να το διαβάσετε κάντε κλικ εδώ.

Αποστόλη, ευχαριστούμε για τα υπέροχα κείμενα!

ekto1972

ΠΟΛΕΙΣ

Αγαπητές και Αγαπητοί φίλοι,

Η εξωστρέφεια! είναι το κατάλληλο αντίδοτο στις παρενέργειες των περιόδων των κρίσεων.

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

ΜΑΝΟΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΔΑΚΗΣ

Το σχόλιο της Παρασκευής

   «Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας» Γ.Μπαμπινιώτη

Όταν στην ελληνική Βουλή οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, οι εταίροι μας στην ΕΕ κάνουν «πραξικοπήματα».

ekto1972

ΥΓ. Όχι, δεν προβλέπεται στο σύνταγμα δημοψήφισμα για τις φωτιές.

Δάσκαλε, καλό ταξίδι

Με βαθιά θλίψη αποχαιρετάμε ένα σπουδαίο άνθρωπο, εξαιρετικό δάσκαλο και φίλο. Ο Βαγγέλης Λιανός υπήρξε σημείο αναφοράς σε πολλές από τις συζητήσεις μας όλα αυτά τα χρόνια, γιατί μας είχε σημαδέψει με τη σταθερότητα του χαρακτήρα του, τον επαγγελματισμό του, το χιούμορ του και κυρίως με τα πολύτιμα εργαλεία που μας εφοδίασε, ξεπερνώντας κατά πολύ τις υποχρεώσεις ενός απλού συνοικιακού φροντιστηρίου ξένων γλωσσών. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Η εξόδιος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί  αύριο  Πέμπτη, 16/7/2015, στο Κοιμητήριο του Βύρωνα, στις 15:30. Η οικογένεια προτιμά αντί για λουλούδια-στεφάνια, να βοηθηθεί η ΚΙΒΩΤΟΣ(κλικ).

Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην κα Σοφία Λιανού, στον κο Γιάννη Λιανό  και στους υπόλοιπους συγγενείς και φίλους.

ekto1972

Κάλιο αργά...

Πηγή: www.hantzopoulos.gr

Ο Στέφανος

Το Στέφανο Χριστοδουλάκη ενέταξε στη δύναμή της η ομάδα της Ηλιούπολης για την επόμενη σεζόν. Ο νεαρός ακραίος πήγε στην ομάδα της Ηλιούπολης από την Αργυρούπολη, στην οποία αγωνιζόταν από το 2012. Ξεκίνησε την καριέρα του από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού κι έχει αγωνιστεί σε αρκετές ομάδες της Α2, αλλά και με τον ΑΟ Κηφισιάς στην Α1. (Πηγή: GreekVolley).

Ο Στέφανος, γιος του συμμαθητή μας Νίκου Χριστοδουλάκη (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), είναι επί πτυχίω στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ έχει πτυχίο και στη Ναυαγοσωστική. Το τελευταίο φάνηκε πολύ χρήσιμο το 2012 όταν έσωσε τη ζωή 3 μικρών παιδιών στην Ίο, όπως διαβάζουμε σε ρεπορτάζ τοπικής εφημερίδας:

Μαζί με τα συγχαρητήριά μας, ευχόμαστε στο Στέφανο να έχει πάντα υγεία και κάθε επιτυχία στην επιστημονική και αθλητική του καριέρα.

ekto1972

Σημ. Το Έκτο είχε πάντα μεγάλη παράδοση στο Βόλεϊ. Εκτός από τον διεθνή Γιάννη Λάιο (ΣΤ' Γυμνάσιο 1969), οι παλαιότεροι θα θυμούνται τη σπουδαία ομάδα του Έκτου της Φαλήρου (Στάικος, Φωτιάδης, Ροδόπουλος κ.α). Για εκγύμναση, μια αυλίτσα είχαν όλη κι όλη...

Ντροπή!

Εκτός νομοσχεδίου για την Ιθαγένεια τα ανάπηρα παιδιά!

Ο διχασμός κυριαρχεί για τρίτη φορά μέσα σε εκατό χρόνια.

του Ιάσονα Ροδόπουλου

Παρακολουθώντας τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες διάλεξαν την πιο κρίσιμη, και τη χειρότερη χρονικά, στιγμή να μην έχουν ομοψυχία και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Όπως ακριβώς έγινε στον Εθνικό Διχασμό και στον Εμφύλιο. Τα ξένα ΜΜΕ μεταδίδουν καθημερινά τις δραματικές εξελίξεις στη χώρα μας και οι άνθρωποι στο εξωτερικό αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με μεγάλη καχυποψία.

Τα τελευταία πέντε χρόνια η χώρα μας περνά μια μεγάλη κρίση. Αυτή η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι επίσης κρίση κοινωνικοπολιτική. Μια κρίση ταυτότητας χωρίς προηγούμενο, της οποίας όμως δεν βιώνουμε παρά μόνο την αιχμή του δόρατος τα τελευταία πέντε χρόνια. Οι Έλληνες έχουμε χάσει την ταυτότητά μας και είμαστε πλέον το απόλυτο τίποτα εδώ και καιρό. Υπερηφανευόμαστε ανόητα για τον αρχαίο πολιτισμό μας, για τα “φώτα” που δώσαμε στους άλλους λαούς, για τους ήρωές μας, για την τέχνη μας και την κουλτούρα μας. Μα δε συνειδητοποιούμε πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή Ελλάδα. Επικαλούμαστε το παρελθόν για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε το παρόν, να δικαιολογήσουμε τη θέση μας στον παγκόσμιο χάρτη. Δε συνειδητοποιούμε ότι ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες, στους οποίους συνεχώς τολμάμε να αναφερόμαστε, έλεγαν “πας μη Έλλην βάρβαρος” δείχνοντας έναν απίστευτο εθνικισμό ο οποίος τότε εκφραζόταν με αυτή τη φράση και σήμερα εκφράζεται με το “σαν την Ελλάδα πουθενά”.

Κι όμως, οι λαοί των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίοι κατά την κοινή νεοελληνική αντίληψη “μας ζηλεύουν και θέλουν το κακό μας”, έχουν μάθει να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο της Ευρώπης. Πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, αλλά και οικονομικά. Αν προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στο ζήτημα από οικονομική οπτική, θα παρατηρήσουμε ότι στην Ελλάδα έχουμε σταματήσει να εξάγουμε οποιοδήποτε προϊόν στην Ευρώπη και στον κόσμο, και αρνούμαστε πλήρως να αναπτύξουμε τον πρωτογενή και το δευτερογενή τομέα μας. Μας έχουν απομείνει μόνο οι υπηρεσίες, δηλαδή ο τουρισμός μας. Ο οποίος τουρισμός, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, και εξαιτίας της ανησυχίας που έχουν προκαλέσει τα τελευταία γεγονότα στο εξωτερικό, έχει αρχίσει ήδη να συρρικνώνεται ανησυχητικά. Παρομοίως με την οικονομία μας, σταματήσαμε να παράγουμε πολιτισμικό έργο, ή μάλλον σταματήσαμε να το προωθούμε. Είναι άδικο να πούμε πως στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, ικανοί καλλιτέχνες, όμως η γενιά μου δεν έχει παράξει ακόμη κάτι καινούριο, κάτι πρωτόγνωρο που θα ανατρέψει το κιτς της εμπορικής τέχνης και θα αναδείξει την ταυτότητά μας. Αντιθέτως ανακυκλώνουμε συνεχώς το παρελθόν.

Συνεπώς, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να βρω κάτι που η Ελλάδα πρόσφερε στην Ευρώπη από τη στιγμή που εντάχθηκε στην ΕΟΚ. Από την άλλη, η χώρα μας πήρε επιδοτήσεις, μεσογειακά προγράμματα, και πακέτα Ντελόρ. Πού ακριβώς επενδύθηκαν τα χρήματα που μπήκαν στη χώρα μας χάρη στην ένταξη στην Κοινότητα; Η απάντηση είναι απλή: Δεν επενδύθηκαν! Όλα αυτά τα χρήματα ξοδεύτηκαν, από ένα καθαρά πελατειακό κράτος, σε μια σαθρή ανάπτυξη. Οι πρόσφατες κυβερνήσεις δεν εκμεταλλεύτηκαν και εξακολουθούν να μην εκμεταλλεύονται τα κεφάλαια που έλαβε η Ελλάδα για να μπορέσει να αναπτύξει την παραγωγή της και να αποκτήσει την οικονομική της ανεξαρτησία. Καταφέραμε να δημιουργήσουμε, και κυρίως να προωθήσουμε, ένα κράτος της μίζας, του ρουσφετιού, και της πλήρους απαξίωσης της ηθικής, των κοινωνικών θεσμών, των αξιών και των ιδεολογιών.

Τη δεκαετία του '80 ελάχιστοι ήταν οι μέσοι Έλληνες πολίτες που παραπονέθηκαν τότε για την Ευρωπαϊκή πολιτική, από τη στιγμή που στη χώρα μπήκαν χρήματα. Σήμερα, λόγω της κρίσης και της ασφυκτικής λιτότητας που εφαρμόστηκε, ξαφνικά αρχίσαμε όλοι να βρίζουμε, παρακινούμενοι και από ακραίες πολιτικές συμμαχίες, την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί Ευρωπαίοι, πολιτικοί και τραπεζίτες. Έχουν τα συμφέροντά τους, όπως έχουμε εμείς τα δικά μας. Αν στη χώρα μας αδυνατούμε να υπερασπιστούμε, μέσω των πολιτικών μας θεσμών, τα δικά μας συμφέροντα, τότε όχι απλά δεν μπορούμε να ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τη βλάπτουμε κιόλας. Μπορούμε να γίνουμε επιτέλους ευρωπαϊκό κράτος, με σωστή διοικητική και οικονομική οργάνωση, παραγωγή, κουλτούρα, δικαιοσύνη, και πάνω από όλα παιδεία; Ή προτιμάμε να επιστρέψουμε σε μια κατάσταση προ της ένταξής μας στην ΕΟΚ, με το δημοκρατικό μας πολίτευμα και την εθνική μας ανεξαρτησία να είναι διαρκώς σε κίνδυνο, αποδεικνύοντας παράλληλα πως είμαστε περισσότερο Ανατολίτες και λιγότερο Ευρωπαίοι;

Η σημερινή μας κυβέρνηση, η οποία εμφανίστηκε σαν κάτι νέο, σαν μια ελπίδα μετά την αποτυχία των παραδοσιακών δυνάμεων της χώρας μας να βελτιώσουν την κατάσταση, αδυνατεί να πάρει τη σωστή απόφαση και καλεί τον κόσμο σε δημοψήφισμα. Καλεί την κοινωνία να αποφασίσει ανάμεσα σε ένα ΝΑΙ και σε ένα ΟΧΙ, χωρίς να εξηγεί τι σημαίνει στην πράξη η κάθε επιλογή. Αποφασίζει λοιπόν να ζητήσει από τον χωρίς ελπίδα και ίσως χωρίς παιδεία νέο, αλλά και από τον ηλικιωμένο που λιποθυμάει κάτω από τον ήλιο, έξω από τα ΑΤΜ των τραπεζών για μια χούφτα ευρώ, να αποφασίσουν για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη. Την ίδια στιγμή κατηγορεί την Ευρώπη και τη μετονομασμένη σε “θεσμούς” Τρόικα ότι εκείνες έκλεισαν τις τράπεζες, υποκινώντας μια βιαιότητα άνευ προηγουμένου, η οποία μεταμορφώνεται σε εθνικιστική οργή και αύξηση της ήδη αυξημένης επιρροής και δημοφιλίας των άκρων. Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να παίρνει θέση υπέρ της μίας ή της άλλης επιλογής σε ένα δημοψήφισμα, στο οποίο υποτίθεται ότι ο κόσμος είναι ελεύθερος να διατυπώσει τη γνώμη του χωρίς εκβιασμούς, τη στιγμή που η ίδια απειλεί ότι θα παραιτηθεί αν επικρατήσει η αντίθετη άποψη;

Είναι μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τη χώρα μας. Η ώρα που φοβόμασταν από το 2009 έφτασε την 1η Ιουλίου. Χρεοκοπήσαμε και επίσημα. Τώρα είναι στιγμή να δώσουμε τα χέρια και να πορευτούμε ενωμένοι. Πόλωση, διχασμός, και χωρισμός του λαού μας σε στρατόπεδα δεν ωφελεί κανέναν, εκτός από τις δυνάμεις που τα υποκινούν. Δυνάμεις που διαδηλώνουν, εν μέσω δημοκρατίας και ειρήνης στη χώρα μας, ότι η απριλιανή δικτατορία “δεν τελείωσε το '73” (έτσι κι αλλιώς το 1974 τελείωσε), αλλά συνεχίζεται ακόμη. Δεν έχουμε χούντα στην Ελλάδα. Όταν υποστηρίζεται από ορισμένους πως η δημοκρατία είναι δικτατορία, τότε υποκινείται και επιθυμείται η ανατροπή της. Το μίσος δεν θα μας ωφελήσει. Χρειαζόμαστε αποδοχή του διαφορετικού, αλληλεγγύη προς τους αδύναμους, αλληλοϋποστήριξη, αλλαγή στη νοοτροπία και στην κουλτούρα μας προς όφελος της οικονομικής και πολιτισμικής παραγωγής μας, και συνεργασία με την Ευρώπη, καθώς είμαστε και Έλληνες και Ευρωπαίοι, όπως πολύ σωστά έθεσε ο Πύρρος Δήμας. Πάνω από όλα όμως χρειαζόμαστε σεβασμό στην ταυτότητά μας και στη δημοκρατία μας. Τον ταλαιπωρημένο λαό μας δεν τον εκφράζει ούτε ένα ΝΑΙ ούτε ένα ΟΧΙ. Τον εκφράζει η απόγνωση και αυτό πρέπει να το αντιληφθούν οι έχοντες οποιασδήποτε μορφής εξουσία, πολιτική ή μη.

«Υπάρχουν φορές που πρέπει να σωπαίνει κανείς για να μπορέσει να

ακούσει τη μουσική πίσω από το θόρυβο της βροχής».

Αυτά τα λόγια τα αναφέρει ο βουλευτής που υποδύεται ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και που εξαφανίζεται μυστηριωδώς στην ταινία “Το μετέωρο βήμα του πελαργού”, του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στην ταινία, ένας δημοσιογράφος, που είναι και ο πρωταγωνιστής, συναντά ένα μετανάστη, ο οποίος μοιάζει πολύ με τον εξαφανισμένο βουλευτή, όμως δε μαθαίνουμε ποτέ αν πραγματικά είναι αυτός. Ο Αγγελόπουλος μας άφησε με την αμφιβολία. Θα εξακολουθούσαμε να έχουμε αμφιβολία ακόμη κι αν στην ταινία ερχόταν τελικά ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ στο ερώτημα αν ο άνθρωπος αυτός είναι όντως ο βουλευτής. Το μετέωρο βήμα στο οποίο αναφέρεται η ταινία είναι το βήμα μεταξύ γνωστού και αγνώστου, η πλήρης σύγχυση της ζωής μας. Η πλήρης ανικανότητα των λαών των Βαλκανίων, της Ανατολής, αλλά και της Ευρώπης αν θέλετε, να συνυπάρξουν κάτω από μια κοινή ταυτότητα, συνδυάζεται με την πλήρη αβεβαιότητα των ημερών μας. Αβεβαιότητα για το χθες, για το σήμερα, για το αύριο. Απελπισία, απόγνωση και οργή, και μηδενική ελπίδα. Η ταινία είναι του 1991, μα εξακολουθεί να είναι απολύτως επίκαιρη είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα.

Ιάσονας Ροδόπουλος
Φοιτητής

7/2015

Σελοτέιπ

Πηγή: www.hantzopoulos.gr