Eμάρψαμεν

Από το Amarcord του Federico Fellini (1973)

«Από Δευτέρα»

"From Monday On", Paul Whiteman, 1928

Το σχόλιο της Παρασκευής

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, 

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. 

Κ.Καβάφης, «Όσο μπορείς»

Διαβάσαμε

Τα παιδιά του Έκτου γράφουν.

Νίκος Χριστοδουλάκης

ΣΤ' Γυμνάσιο 1972

Πανεπιστήμιο ή θεατρική σκηνή;

Τελικά η κατάρα αυτή θα πρέπει να είναι χειρότερη απ’ όσες έπληξαν τον Φαραώ Ραμσή τον Β΄ την εποχή που ο Μωυσής αποφάσισε να πάρει τους ομοεθνείς τους από την Αίγυπτο και να ξεκινήσει το ταξίδι προς την Γη της Επαγγελίας.

Αυτό το σαράκι μπορεί και κατατρώει ακόμα και τα πιο ανθεκτικά καδρόνια.

Αυτή η εξάρτηση είναι μακράν ισχυρότερη από την φριχτή επίδραση της ηρωίνης στα αδύναμα θύματά της. Και για να εξηγούμαι:

Η τραγική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας – όχι πως τα υπόλοιπα υστερούν – είναι γνωστή πλέον σε όλους τους Έλληνες πολίτες που βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να το συντηρούν και να υποστηρίζουν την ανώτατη βαθμίδα αυτής της έρημης της δωρεάν Παιδείας που ούτε δωρεάν είναι, στο σύνολό της, ούτε Παιδεία είναι κατά ένα μεγάλο μέρος της.

Γνωστή επίσης είναι και η δυσαρέσκεια του μεγάλου μέρους των φοιτητών αλλά και των δασκάλων τους στην απίστευτη αυτή επιδρομή της προοδευτικής βίας και της λούμπεν λογικής που έχει ισοπεδώσει τα πάντα στα Πανεπιστήμια.

Κι όλη αυτή η προοδευτικούρα, συνεπικουρούμενη από τον αλήστου μνήμης Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Εκδίκησης ΚΥΡΙΟ Αρβανιτόπουλο, μνημείο ασχετοσύνης και εμπαιγμού, αποφάσισε να φορτώσει όλα τα κακά στο ίδιο το Πανεπιστήμιο. Αφού το εξουθένωσε με κάθε τρόπο, αφού κατέλυσε κάθε έννοια αυτονομίας, αφού το συρρίκνωσε οικονομικά και το διόγκωσε πληθυσμιακά, αφού ανακάτεψε τα πάντα με εκείνο το λαλίστατο Συμβούλιο του Ιδρύματος και τον ΜΙΤ «αρχηγό» του, διέρρευσε στα κίτρινα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης τη μεγάλη είδηση: «Για όλα φταίει ο Πρύτανης που άφησε τη δουλειά του και πήγε στο Παρίσι να παίξει θέατρο».

Και σταματώ εδώ. Αλλάζει το σκηνικό, αλλάζει ο διευθυντής του θεάτρου (αναλαμβάνει ο παντογνώστης και σαρωτικός πλην κάλπικα ήπιος και «λογικός» κος Λοβέρδος), αλλάζουν και οι ηθοποιοί. Είμαστε τώρα μια παρέα και πάμε όλοι μαζί να αποκαταστήσουμε το κύρος του μεγάλου, πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΥ σε όλες τις διαστάσεις του και το εννοώ, Πανεπιστημίου της χώρας.

Ici Paris

- Όταν σκέπτομαι ότι πέρασαν 40 χρόνια που ήμουν στα οδοφράγματα...

- Προσπάθησε να το ξεχάσεις όλο αυτό, μπαμπά.

Georges Wolinski (1934-2015)

Χαρούμενο το 2015