Μη λέτε ότι δεν σας τα λέγαμε. Κοντεύουν να περάσουν δυο χρόνια.
ekto1972
30.10.15
28.10.15
Η άλλη πλευρά
(επανάληψη)
Το μεγάλο “ΌΧΙ” στους Ιταλούς που έγινε το μεγάλο “ΝΑΙ” μου στους Έλληνες
της Cosmina Furchi Gliatas
Όπως είναι γνωστό την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Έτσι έγινε και με αυτή τη λαμπρή σελίδα της Ελλάδας, την 28η Οκτωβρίου του 1940: η ημέρα του μεγάλου “ΌΧΙ” στην Ιταλία. Δε θυμάμαι να είχα διαβάσει πολλά γι αυτόν τον πόλεμο όταν βρισκόμουν στα θρανία, στην Ιταλία… Παρ’ ότι ήμουν άριστη μαθήτρια, δε μου είχε μείνει «κάτι» στη μνήμη. Θυμάμαι περισσότερο τα λόγια και τις ιστορίες που μου έλεγε ένας θείος μου, ότι οι Ιταλοί πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας και στην Ελλάδα. Μου διηγούταν όλη εκείνη τη φρίκη του πολέμου, που αντίκρισε με τα μάτια του, όταν τον έστειλαν, ως φαντάρο, να πολεμήσει σε ξένο έδαφος.
Όλα ακούγονταν τόσο μακρινά, τα έβλεπα σαν ασπρόμαυρη ταινία. Όταν όμως γνώρισα τον σύζυγό μου, που είχε έρθει για σπουδές στην Ιταλία, τότε έμαθα ότι ο παππούς του είχε πεθάνει σε εκείνον το φρικτό πόλεμο, αφήνοντας πίσω δύο μικρά παιδιά και τη γυναίκα του έγκυο. Γνώρισα την γιαγιά του και έμαθα όλα τα δυσάρεστα γεγονότα, τις τεράστιες δυσκολίες, τον πόνο, τον αγώνα για επιβίωση, τις συνέπειες εκείνου του πολέμου… Όλα από «πρώτο χέρι».
Άρχισα και να διαβάζω πολλά βιβλία, από άλλη σκοπιά πλέον, να μαθαίνω και ν’ ανακαλύπτω ακόμα περισσότερα. Ένοιωσα ένα περίεργο βάρος, λες και επειδή είμαι Ιταλίδα ευθυνόμουν εγώ για το δυσάρεστο γεγονός, χωρίς, όμως, να υπάρξει ποτέ πρόβλημα με την οικογένεια του συζύγου μου. Ίσα – ίσα, με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Ήταν κάτι «δικό μου», σκεφτόμουν. Κι αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω για να διορθώσω αυτό το άσχημο συναίσθημα, γιατί το κακό, το γεγονός, δυστυχώς δε διορθώνεται από κανέναν. Ως λύση, βρήκα να ζωγραφίσω και να χρωματίσω μαζί με τον γιο μου μία ελληνική σημαία για να τη χαρίσουμε στον παππού του, που δε γνώρισε ποτέ τον πατέρα του, αφού έμεινε ορφανός. Φρόντισα πάντα να μιλήσω με τα παιδιά μου γι’ αυτό, να γνωρίσουν την Ιστορία, τα γεγονότα εκείνα, να ξέρουν ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και φώναζαν περήφανοι «Ελευθερία ή θάνατος». Συμμετείχα στις σχολικές γιορτές μαζί με τα παιδιά μου και τον σύζυγό μου, κρατώντας ελληνική σημαία, για να τιμήσουμε όσους χάθηκαν στον πόλεμο και για να στείλω μήνυμα ενότητας, αδελφοσύνης, ειρήνης. Ένοιωσα μεγάλη συγκίνηση όταν πρωτάκουσα τραγούδια του 1940 και ειδικά αυτό, της Μαρινέλλας: «Μελαχρινέ Ναπολιτάνε», μέχρι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου…
“Μελαχρινέ Ναπολιτάνε, ο πόλεμος είναι φριχτός, εσύ μαχαίρωσες τον Πάνο μετά σε σκότωσε κι αυτός. Τώρα, κοιμάστε αγκαλιασμένοι όπως το θέλησε ο Θεός, νά ‘ναι οι λαοί αδελφωμένοι, μαύροι, λευκοί, ένας λαός, εσύ στη Νάπολη μπαρμπέρης κι αυτός ψαράς στο Αιτωλικό, να μάθεις δεν θα καταφέρεις πώς φτάσατε στο φονικό”.
Πιστεύω ότι μέσα σ’ αυτόν τον στίχο κρύβεται όλο το συναίσθημα των Ιταλών και των Ελλήνων. Ένας ολόκληρος λαός σύρθηκε σ’ έναν φρικτό πόλεμο. Γι’ αυτό, πάντα θα καταδικάζω το φασισμό, από οποιαδήποτε σάπια μυαλά κι αν προέρχεται. Κάποιοι από εμάς είμαστε τυχεροί που βλέπουμε τον πόλεμο ως «άγνωστη λέξη», αλλά δυστυχώς για πάρα πολλά άτομα, σε όλον τον πλανήτη, ακόμα και σήμερα, αυτή η τρομερή λέξη είναι πολύ οικεία και πολύ «κόκκινη», βαμμένη από το αίμα αθώων ζωών και οφείλουμε όλοι να συμβάλουμε να έχουμε πάντα ειρήνη, να διώξουμε τους πολέμους από την καρδιά μας πάνω από όλα. Μόνο έτσι δε θα βρίσκει αλλού γόνιμο έδαφος να σπέρνει το θάνατο.
Μία μεγάλη επιθυμία μου υπήρξε – και παραμένει - να παρελάσω. Και αφού δεν γίνεται ως μαθήτρια, ή άλλο, σκεπτόμουν να γραφτώ σ’ έναν σύλλογο Ποντίων, που βλέπω ότι παρελαύνουν πάντα με μεγάλη υπερηφάνεια μέσα στις όμορφες παραδοσιακές στολές, ώστε να εκπληρώσω αυτή την επιθυμία μου, που για μένα θα ήταν φόρος τιμής προς την Ελλάδα. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρω, γιατί πιστεύω βαθύτατα ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Μοιράζομαι μαζί σας αυτά τα πολύ προσωπικά, για έναν μονάχα λόγο: να σας μεταφέρω αυτό που έχω βιώσει και έχω αισθανθεί… Ότι η αγάπη δηλαδή είναι η μεγαλύτερη δύναμη, που όλα τα μπορεί. «Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, τότε ο κόσμος θα γνωρίσει τελικά την ειρήνη» (Jimmie Hendrix). Τίποτα δεν αντιστέκεται στο πέρασμά της. Όλα τα εμπόδια, οι τοίχοι, οι έχθρες, το μίσος, ο πόλεμος, όλα τα κακά, γκρεμίζονται όταν υπάρχει αγάπη. Ούτε σύνορα, ούτε φυλές γιατί όπως έλεγε ο δολοφονηθείς Ιταλός ακτιβιστής, Βιττόριο Αριγκόνι, πρέπει «να παραμένουμε άνθρωποι» (Restiamo umani). Αυτή είναι η απάντηση στους πολέμους, στο φασισμό, στο ρατσισμό. Και να θυμόμαστε πάντα τα λόγια του Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Η μόνη φυλή που γνωρίζω είναι η ανθρώπινη φυλή. (L’unica razza che conosco è quella umana)».
Εύχομαι να επικρατήσει πάντα η αγάπη και η λογική ώστε να καταδικάσουμε το φασισμό από οιαδήποτε σάπια μυαλά κι αν προέρχεται. Να πούμε πάντα «ΟΧΙ» στον πόλεμο, στο θάνατο, «ΝΑΙ» στην ειρήνη, στη ζωή. Ένα απόσπασμα από ένα ποίημά μου, προκειμένου να τιμήσω την 28η Οκτωβρίου του 1940, το μεγάλο «Όχι» στους Ιταλούς, που έγινε το μεγάλο «Ναι» μου στους Έλληνες. «Θα γράψω για την ελπίδα, που δεν πρέπει ποτέ να λείπει, ακόμα κι αν η ειρήνη αργήσει να φτάσει. Αυτό που επιθυμώ στον κόσμο πιο πολύ είναι να τελειώνει ο πόλεμος. Πες μου ότι το θες κι εσύ!»
(*Αφιερωμένο σε όλους του αδικοχαμένους, Έλληνες και Ιταλούς, στον Πόλεμο του ’40, μα και σε κάθε θύμα πολέμου).
Η Cosmina Furchi γεννήθηκε στην Ιταλία (Vibo Valentia) και ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Messina. Στα πλαίσια του Προγράμματος Εrasmus φοίτησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια της Ιταλικής Γλώσσας σε Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών και στο Ε.Κ.Ε.Μ. (Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών). Επίσης εργάστηκε ως μεταφράστρια, διερμηνέας και συνεργάτρια του Εκδοτικού οίκου Grivas, αντιπροσωπεύοντας τον Ιταλικό Εκδοτικό οίκο Bonacci Editore γράφοντας Βοηθήματα για Έλληνες. Το καλοκαίρι του 2007 κυκλοφόρησε στην Ιταλία το πρώτο της βιβλίο, "Avvincenti avventure ... da prendere al volo", Εκδόσεις MEF L' Autore Libri Firenze. Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν από τις "Εκδόσεις Παρρησία" το βιβλίο "Μια καθαρή φιλία" και η σειρά "Μια φορά και έναν καιρό άκου τι έχω να σου πω..." που αποτελείται από εικονογραφημένα βιβλιαράκια με διδακτικά ποιήματα για μικρούς και μεγάλους. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Πηγή: aixmi.gr
------
Το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο ekto1972, τον Οκτώβριο του 2013.
25.10.15
16.10.15
11.10.15
Κυριακή στην Ευδόξου
Σήμερα Κυριακή 11/10, στο Φεστιβάλ του Πρωτέα, δείχνουμε τι πάει να πει Νέος Κόσμος!Συγκεντρώνουμε γάλα και ρούχα για τα μωρά του πολέμου!
9.10.15
Το σχόλιο της Παρασκευής
Εμπρός ένα, δυο, προσοχή,
εμένα με λένε Φακή.
Κορμί κορδωμένο, μουστάκι στριμμένο,
γαλόνια χρυσά και σπαθί.
Η σάλπιγγα τα ρα τα τα!
Σπαθί και ντουφέκι χτυπά.
Μπαμ, μπουμ το τρομπόνι,
ποιος βγαίνει σε μένα μπροστά.
Γυρεύω παντού τον εχθρό,
κι ας είν' αντρειωμένοι σωρό,
γιγάντοι και δράκοι, θεριά με φαρμάκι
καπνός μόλις προβάλω εγώ.
Μονάχα ξαφνιάζομ' οχού,
τρομάζω απ' τους ίσκιους χου, χου.
Ένα φύσημα τ' αγέρα και ας είναι και μέρα
μου παίρνει κι αντρεία και νου.
Βασίλη Ρώτα - Ο Φακής
(Με αφορμή τις φωτογραφίες πολιτικών στην άσκηση «Παρμενίων»)
εμένα με λένε Φακή.
Κορμί κορδωμένο, μουστάκι στριμμένο,
γαλόνια χρυσά και σπαθί.
Η σάλπιγγα τα ρα τα τα!
Σπαθί και ντουφέκι χτυπά.
Μπαμ, μπουμ το τρομπόνι,
ποιος βγαίνει σε μένα μπροστά.
Γυρεύω παντού τον εχθρό,
κι ας είν' αντρειωμένοι σωρό,
γιγάντοι και δράκοι, θεριά με φαρμάκι
καπνός μόλις προβάλω εγώ.
Μονάχα ξαφνιάζομ' οχού,
τρομάζω απ' τους ίσκιους χου, χου.
Ένα φύσημα τ' αγέρα και ας είναι και μέρα
μου παίρνει κι αντρεία και νου.
Βασίλη Ρώτα - Ο Φακής
(Με αφορμή τις φωτογραφίες πολιτικών στην άσκηση «Παρμενίων»)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)