26.2.16
24.2.16
22.2.16
21.2.16
Assenza insuperabile
«Αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη υπήρξε η εποχή ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο μετά Χριστόν αιώνα; Όχι για την πολυτέλεια της Αυτοκρατορίας, που ήδη φθίνει, αλλά γι' αυτό που ανθεί στη λεκάνη της Μεσογείου. Στη Ρώμη οι πραιτωριανοί έσφαζαν τους αυτοκράτορές τους, και στη Μεσόγειο άνθιζε η εποχή του Απουλήιου, των μυστηρίων της Ίσιδος, της μεγάλης επιστροφής του πνευματισμού που ήταν ο νεοπλατωνισμός, η Γνώση... Ευλογημένες εποχές, τότε που οι χριστιανοί δεν είχαν πάρει ακόμα την εξουσία και δεν έστελναν στο θάνατο τους αιρετικούς. Υπέροχη εποχή, στην εξουσία του Νου, στο πυρ της έκστασης, γεμάτη παρουσίες, εκπομπές, δαίμονες και στρατιές αγγέλων. Είναι μια γνώση διαδεδομένη, ασύνδετη, αρχαία όπως ο κόσμος, πάει πιο πίσω από τον Πυθαγόρα, τους βραχμάνους της Ινδίας, τους Εβραίους, τους μάγους, τους γυμνοσοφιστές, και τέλος στους βαρβάρους του απώτατου βορρά, τους δρυΐδες των Γαλατιών και των βρετανικών νήσων. Οι Έλληνες πίστευαν ότι οι βάρβαροι ήταν βάρβαροι επειδή δεν μπορούσαν να εκφραστούν, μιλούσαν γλώσσες που στα δικά τους υπερβολικά καλλιεργημένα αυτιά ακούγονταν σαν γαβγίσματα. Κι αντίθετα, την εποχή εκείνη, ακριβώς εξαιτίας του σκοτεινού τους ιδιώματος, φαίνεται πως οι βάρβαροι γνώριζαν πολύ περισσότερα από τους Έλληνες[...] Η γνώση είναι απρόσιτη, ρευστή, ξεφεύγει από κάθε μέτρο. Να γιατί την εποχή εκείνη κυρίαρχος θεός είναι ο Ερμής, εφευρέτης κάθε πονηριάς, θεός των σταυροδρομιών και των κλεφτών, μα και της ναυσιπλοΐας, που προχωρεί στα πέρατα όλων των συνόρων, εκεί όπου τα πάντα συγχέονται με τον ορίζοντα, των γερανών που σηκώνουν τις πέτρες από το έδαφος, των όπλων που μεταμορφώνουν τη ζωή σε θάνατο, των υδραυλικών αντλιών που κάνουν ελαφρά τα βαριά υλικά, της φιλοσοφίας που πλανά κι εξαπατά... Και ξέρετε πού βρίσκεται σήμερα ο Ερμής; Εδώ, τον είδατε στην πόρτα, τον λένε Εξού, τον έμπορο που αγνοεί τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού».
Umberto Eco
(1932-2016)
«Το Εκκρεμές του Φουκώ» (σελ.236-237)
Μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη
Εκδ. Γνώση 1989
Εκδ. Γνώση 1989
19.2.16
«Σε είδα να δίνεις μάχες ανάπηρε φοιτητή μου»
της Λένας Διβάνη
Σε έβλεπα στα μαθήματα εκείνης της χρονιάς σταθερά, είτε είχε ήλιο είτε βροχή. «Γεννήθηκα παντός καιρού», μου είπες γελαστά όταν στο σχολίασα σ’ ένα διάλειμμα. Eνα χαμόγελο χωρίς τα γνωστά «γιατί σε μένα». Γιατί έτσι. Γιατί έβρεχε σκατά την ώρα που περνούσες. Δεν υπάρχει γιατί.
Εσύ το είχες πάθει από αυτοκινητιστικό, μου είπες μήνες μετά που ξεθαρρέψαμε κι αρχίσαμε να τα λέμε. Ο παππούς σου σ’ έριξε σ’ ένα διερχόμενο όχημα στο αντίθετο ρεύμα, ετών 17. Πέρασες από 10 νοσοκομεία για 2 χρόνια. Βγήκες με τα πόδια ακρωτηριασμένα και με το κεφάλι ψηλά. «16 μήνες κατάθλιψη είναι πολύ», είπες. «Ή θα με καταπιεί ή θα την καταπιώ». Την κατάπιες. Άρχισες άγριο διάβασμα. Φροντιστήριο ήταν δύσκολο να πας. Είχες αργήσει, δεν υπήρχαν και λεφτά για ιδιαίτερα. «Θα περάσω», είπες στην μικρή αδερφή σου, που σου ’φερνε τσάγια και νεσκαφέδες για να αντέχεις τον πόνο στα κομμένα μέλη και για να μη σε παίρνει ο ύπνος. Τα κατάφερες όμως, πέρασες στη Νομική. Γελούσες σαν χαζός τρεις μέρες. Η μάνα σου έφτιαξε τυρόπιτα για όλη τη γειτονιά. Πρώτη φορά την είδες να ανατέλλει ξανά μετά τη δύση εκείνης της μαύρης μέρας.
Την πρώτη μέρα των μαθημάτων ξύπνησες πρωί πρωί. Έπλυνες δόντια και μούτρα, έλουσες το μαλλί να μοσχοβολάει, έβαλες κολόνια. Είπες στην μάνα σου να σου βάλει το καινούριο τζιν και το άσπρο πουκάμισο που σου πάει. «Αγόρι μου», είπε αυτή, «κούκλος είσαι, θα σε φτύσω να μη σε ματιάσουν». Την πίστεψες. «Φτύσε με μάνα», είπες, «γαμώ τα παιδιά είμαι».
Ντύθηκε κι εκείνη. Άνοιξε την πόρτα, έσπρωξε το καρότσι σου στον διάδρομο μέχρι το ασανσέρ και το κάλεσε. Μέχρι να έρθει έβγαλε στα γρήγορα τη μία ρόδα από το καρότσι, την πήρε παραμάσχαλα και προσπάθησε να σε στριμώξει εκεί μέσα και να χωρέσει κι αυτή. Κανένας δεν σκέφτηκε όταν έφτιαχνε τα ασανσέρ ότι κάποιος με αναπηρικό θα έμενε κάποτε εκεί. Ποτέ κανένας δεν σκέφτεται ότι κάποιος με αναπηρικό καρότσι θα μένει κάποτε στην πόλη του, στη γειτονιά του, στην πολυκατοικία του, στο ίδιο του το σπίτι. Ο κόσμος ήταν ανέτοιμος να σε υποδεχτεί. Δεν πειράζει. Χαμογέλασες στη μάνα σου και χαμογέλασε κι εκείνη. Τα καταφέρατε πάλι. Ακόμα μια μέρα. Κεφάλι ψηλά, μέσα η κοιλιά, πάμε!
Εκείνη σ΄ άφησε ένα λεπτό στο πεζοδρόμιο κι άρχισε να τρέχει πρώτα δεξιά και μετά αριστερά, να βρει μια τρύπα μέσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, να βρει ένα διάδρομο για να περάσεις. Τίποτα. Κατέφυγε στην τελευταία λύση: άρχισε να φωνάζει «Βαγγελίτσα έλα πάρε το αυτοκίνητό σου τώρα, το παιδί έχει μάθημα!» Η φίλη της από το διπλανό μαγαζί ευτυχώς έχει κρατημένη (παράνομα) τη μπροστινή θέση παρκαρίσματος. Φιλότιμη γυναίκα. Τρέχει, αρπάζει τα κλειδιά και το βάζει μπροστά –την είχε ειδοποιήσει η μάνα αποβραδίς -. Εσο έτοιμη.
Το ταξί που καλέσατε έφτασε πάνω στην ώρα. Μόλις σε είδε έφυγε. Είναι μικρό είπε. Πώς να τον βάλω. Έχω και πόνους στα χέρια. Πριν απαντήσεις, έφυγε.
Κάλεσες άλλον από ραδιοταξί. «Να χωράει αναπηρικό», είπες. Πέρασαν 3-4 λεπτά μέχρι να ανακαλύψουν ποιος χωράει αναπηρικό. Βαριούνται, σκέφτηκε η μάνα σου. Πού να κλείνεις καρότσι, να το βάζεις πορτ μπαγκάζ, να κουβαλάς τον ανάπηρο, να πολεμάς να τον χώσεις στο κάθισμα, άσε ρε μαλάκα, βαριέμαι, ας πάει άλλος, για 10 ευρώ να μου φύγει ο τάκος δεν λέει.
Μετά από 10 λεπτά ήρθε κάποιος. Λιγόλογος. Σε τακτοποίησε, κάθισε και η μάνα δίπλα και ξεκινήσατε. Προσπαθούσες να κάνεις restart τη διάθεσή σου. Πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου, είπες από μέσα σου για να μη σε κοροϊδέψουν. Θα πας εκεί, θα γνωρίσεις κόσμο, θα μάθεις πράγματα, θα ερωτευτείς. Όλα θα τα κάνεις.
Όταν φτάσατε η μάνα έκανε σήμα στον ταξιτζή να σταματήσει μπροστά στη ράμπα. Τα αυτοκίνητα περνούσαν και κόρναραν, έπρεπε να γίνουν όλα συντονισμένα. Ο ταξιτζής έβγαλε το αμαξίδιο, το στήσανε ξανά με τη μάνα, ύστερα σε βγάλανε προσεκτικά και σε τοποθέτησαν μέσα του. Τον πλήρωσε κι έφυγε βρίζοντας για την ώρα που ‘χασε.
Όταν το καροτσάκι στράφηκε στην άκρη της ράμπας, έτοιμο να σκαρφαλώσει προς τη πρώτη μέρα της μελλοντικής ζωής σου, τότε μόνο είδες ότι η πόρτα ήταν κλειστή. Η μάνα τρελάθηκε. Σε άφησε σχεδόν στη μέση του δρόμου και μπήκε αλαφιασμένη μέσα στον θυρωρό.
«Η ράμπα οδηγεί σε μια κλειστή πόρτα;!» ρώτησε με μια ήρεμη απελπισία. «Γιατί;»
«Γιατί δεν την χρησιμοποιεί κανείς», είπαν εκείνοι.
«Και οι ανάπηροι πως μπαίνουν;», συνέχισε.
«Δεν έρχονται, είπαν εκείνοι. Διότι άντε και μπαίνουν μέσα. Πώς θα ανεβούν αυτές τις σκάλες να πάνε στις αίθουσες;»
«Βλέπω ένα μηχανισμό λιφτ εκεί», είπε η μάνα όλο ελπίδα.
«Μπα, έχει χαλάσει εδώ και καιρό.»
«ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ;», ούρλιαξε τώρα. Της είχε φύγει και η ντροπή και όλα. Ήθελε να τους σκίσει τώρα.
«Ε, αν έρθουν, κάτι θα κάνουμε», είπε εκείνος και ξαναχώθηκε στο κουβούκλιο.
Εκείνη στράφηκε προς εσένα που την κοιτούσες παγωμένος. Άκουγες. Άρχισαν να μαζεύονται παιδιά. Μια ξανθούλα είδε τη φάση και έσκυψε. «Τι έγινε; Θέλεις βοήθεια;», σου είπε. Γλυκό κορίτσι. Δεν την κοίταξες γιατί μετά θα τη θυμόσουν και δεν ήθελες. Έκανες σήμα στη μάνα σου να πλησιάσει.
«Πες του ότι ήρθα. Και δεν έχω σκοπό να φύγω», της είπες, προσπαθώντας να δείχνεις ήρεμος. Στο κάτω κάτω ήταν η πρώτη μέρα της μελλοντικής ζωής σου.
Λένα Διβάνη
info@protagon.gr
17.2.16
16.2.16
Εδώ ektoΘεσσαλονίκη
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016
ώρα 19.00
Προβολή της βραβευμένης από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου ταινίας «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη. Αίθουσα Θεάτρου Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου, είσοδος ελεύθερη.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της Έκθεσης «Αλεξάνδρεια = Θεσσαλονίκη 45+4 Εικαστικές Προτάσεις». Μία πρωτοβουλία του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου και των διδασκόντων και φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών των εργαστηρίων: 3ου Ζωγραφικής, Χαρακτικής και Νέων Μέσων, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Επιμέλεια Μανόλης Γιανναδάκης (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972) et al.
15.2.16
Χειροτεχνικό "Σύνταγμα"
Στο περίπτερο 20 οι δημιουργίες της Λενιώς Παπαγιαννίδη!
Στον πολυχώρο εκδηλώσεων στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα, για τρεις ημέρες η Χειροτεχνία δίνει ραντεβού με την έμπνευση και τη δημιουργικότητα στο κέντρο της πόλης, όπου ταλαντούχοι χειροτέχνες συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν με τις υπέροχες χειροποίητες δημιουργίες τους. Η έκθεση που θα φιλοξενήσει περισσότερους από 100 χειροτέχνες δημιουργούς θα διεξαχθεί από Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου μέχρι και Τετάρτη, 17 Φεβρουαρίου. Το κοινό μπορεί να επισκεφθεί την έκθεση τις παραπάνω ημέρες από τις 9:00 το πρωί μέχρι τις 22:00 το βράδυ. Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Στην έκθεση Handmade Dreams οι επισκέπτες θα βρουν επιλεγμένα χειροποίητα είδη όπως ρούχα, αξεσουάρ, κοσμήματα, είδη σπιτιού, εποχιακά, καλλυντικά, λικέρ και μαρμελάδες, βρεφικά & παιδικά είδη, παιχνίδια και πολλά άλλα.
Επιπλέον, στο περίπτερο 20 θα βρείτε τις υπέροχες δημιουργίες της Λενιώς Παπαγιαννίδη (ΙΒ' Θηλέων)!!!
Περισσότερες πληροφορίες: www.handmadedreams.gr – info@handmadedreams.gr
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 694 25 99 701
14.2.16
12.2.16
11.2.16
10.2.16
Εδώ ektoΘεσσαλονίκη
Στο πλαίσιο της διοργάνωσης της έκθεσης των διδασκόντων και φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών του 3ου Εργαστηρίου Ζωγραφικής, του Εργαστηρίου Χαρακτικής (ομάδα σπουδαστών) και του Εργαστηρίου Νέων Μέσων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου που εγκαινιάσθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015 στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο με έργα εμπνευσμένα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, σας προσκαλούμε την Παρασκευή 12/2/2016 και ώρα 19.00 στην Αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων του Βαφοπουλείου (4ος όρ.)
ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΙΓΥΠΤΟΣ Η ΑΛΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ
Ο Γιώργος Αυγερόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971 και είναι ντοκιμαντερίστας και δημοσιογράφος. Είναι ο ιδρυτής και ο δημιουργός της πολυβραβευμένης σειράς ντοκιμαντέρ Εξάντας. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς της Ελλάδας καλύπτοντας θέματα εσωτερικής επικαιρότητας. Εργάστηκε επίσης ως πολεμικός ανταποκριτής στα μέτωπα της Βοσνίας, της Κροατίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, του Κοσόβου και της Παλαιστίνης, ενώ κάλυψε γεγονότα που συγκλόνισαν τον κόσμο όπως η εξέγερση στην Αλβανία, οι σεισμοί της Τουρκίας και του Ιράν και το Ναυάγιο του Εσθονία. Το 2000 δημιούργησε τη σειρά ντοκιμαντέρ Εξάντας. Από τότε τη διευθύνει προσωπικά και είναι υπεύθυνος τόσο για την έρευνα των θεμάτων, όσο και για τη σκηνοθεσία και το σενάριο των ταινιών που παρουσιάζει ο Εξάντας καθορίζοντας έτσι την θεματολογία καθώς και το ύφος της σειράς. Για την δουλειά του ο Γ. Αυγερόπουλος έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις από κρατικούς φορείς και μη κυβερνητικούς οργανισμούς, ενώ θέματά του Εξάντα έχουν αποτελέσει πηγή για πανεπιστημιακές έρευνες και συνέδρια.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: Μανόλης Γιανναδάκης (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), Γιώργος Κατσάγγελος, Στέλιος Ντεξής, Γιώργος Τσακίρης
Η διάρκεια της έκθεσης είναι:
Νοέμβριος 2015 - Μάρτιος 2016
και η είσοδος για το κοινό ε λ ε ύ θ ε ρ η.
Αίθουσες Εικαστικών Α’ & Β’ (5ος όροφος) του ΒΠΚ.
5.2.16
Το σχόλιο της Παρασκευής
Αυτό το κολπάκι με τους διπλούς διορισμούς σε δημόσιους οργανισμούς ημετέρων Προέδρων Δ.Σ. ΚΑΙ Εκτελεστικών Προέδρων -και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς-, πότε θα σταματήσει;
ekto1972
2.2.16
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)