«Με τις άδειες καρέκλες, τι άδειες στιγμές της ζωής μας, αυτά, που δεν ζήσαμε, τα κενά της ύπαρξής μας, που είναι πηγή φαντασίωσης και λόγος αυτοχειρίας, ο Ιονέσκο θα σημειώσει εμφατικά το σύνολο σχεδόν των προβληματικών ζητημάτων της νεωτερικής συνθήκης, που αφορούν τον άνθρωπο.
Η ιστορία ως δυνάστης - νομοτέλεια ή παράδειγμα - ο εσχατολογικός λόγος για μία γη της επαγγελίας, οι μύθοι για τη σωτηρία του Κόσμου, οι εξαγγελίες των μεγάλων σκοπών – σημασιών, μηνυμάτων, αποστολών και ιδανικών, ο κανονιστικός – εργαλειακός λόγος οδηγιών, που επιδιώκει υποταγή, οι κοινωνικές φιλοδοξίες, οι μνησικακίες και τα τσακώματα, οι φαντασιώσεις, οι ενοχές, τα προσχήματα, οι μεγάλες απώλειες, τα παράπονα, η απελπισία, το κενό του νοήματος.
Όλα αυτά, κάτω από το βάρος του αδυσώπητου χρόνου, το παιχνίδι των ρόλων, το βλέμμα του Άλλου, την βαθειά ανάγκη για προστασία και τελικά τη δυσκολία να φέρουμε τα πράγματα και τα αισθήματα , τις επιθυμίες και τις ανάγκες, στο λόγο, μία αδυναμία να ονομάσουμε, που επιτείνει η θολή μνήμη και οδηγεί στην εγκαθίδρυση του «διαμεσολαβητή», ενός πληρεξούσιου ομιλητή, που θα μιλήσει στη θέση μας, αντί για εμάς και για εμάς, ενός ομιλητή, που είναι το άλλο όνομα για την αυτοχειρία».
Δημήτρης Κωστελέτος