Στη μνήμη του Χρήστου

να βουτήξω και να δω χαμένες πολιτείες, θαμμένα ναυάγια

φύκια και μάρμαρα

χρυσά μηχανάκια,

αγάλματα πνιγμένων πριγκιπισσών, καλώδια και αρχαία σκάφανδρα  σ' ενα βυθό

ένα βυθό φωτεινό κι απρόσιτο

να ρουφήξω μ' ενα φιλί τον αέρα του

να με συνοδεύει στην επιφάνεια

Χρήστος Αναγνωστόπουλος, 2000

Ο Χρήστος δεν είναι πια μαζί μας. Ταξίδεψε ξαφνικά την προηγούμενη Κυριακή το πρωί, πηγαίνοντας εκεί που πιθανώς τον έχουν πιο πολύ ανάγκη για να ψάλει, παρά στον Ι.Ν. ενός γειτονικού χωριού. Ο χαρισματικός αυτός νέος που είχε σπουδάσει Σκηνοθεσία, Μουσική, Αγιογραφία, Ελληνικό Πολιτισμό, Φιλοσοφία-Κοινωνιολογία και που όπως λένε οι άνθρωποι που τον γνώρισαν «σε όλη του τη ζωή τον απασχόλησε έντονα μόνο η ουσία των πραγμάτων, το είναι και όχι το φαίνεσθαι, το αυθεντικό και όχι το δήθεν», αφήνει πίσω του το δυσαναπλήρωτο κενό των σπουδαίων ανθρώπων. Το Έκτο συμπαρίσταται στο βαθύτατο πένθος της οικογένειάς του, στον πατέρα του και συμμαθητή μας π.Γιώργο Αναγνωστόπουλο, στη μητέρα του και στον αδερφό του. «Είναι ένας θάνατος, που αντί να γεννάει ερωτήματα, μας δίνει απαντήσεις» μας λέει ο συμμαθητής μας με εκείνη την αξιοθαύμαστη αντιμετώπιση ενός βαθύτατα πνευματικού ανθρώπου και Ιερωμένου. «Εκείνος με στήριξε μάλλον παρά εγώ εκείνον» μας εκμυστηρεύτηκε ο δάσκαλός μας κ.Λίνος Μπενάκης όταν επικοινώνησε μαζί του.

πΓεώργιε, φίλε Γιώργο,

Από όλους εμάς, ειλικρινή συλλυπητήρια και σ' ευχαριστούμε.

ekto1972