To έχετε δει ξανά από μέσα; Ομολογώ ότι είχα να πάω από τότε. Από το 1972. Με την ευκαιρία της Συνδιάσκεψης, πετάχτηκα για λίγο απέναντι που ήταν εκείνη την ώρα ανοικτά λόγω του Νυχτερινού. Καλά, ο χώρος έχει αλλοιωθεί εντελώς. Μάλλον, δεν υπάρχει πια χώρος. Δεν υπάρχει προαύλιο. Εκείνη η φοβερή πολυεπίπεδη πλατεία στρωμένη με άσφαλτο (εμείς την προλάβαμε και με χώμα) δεν υπάρχει. Το κτίριο που ξέρατε γέννησε δυο τέρατα τα οποία όλα μαζί, αισθητικά και αρχιτεκτονικά, δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Απλά μπήκαν στο χώρο. Το ένα εκεί που ήταν το υπόστεγο του μπάσκετ, από τη μεριά της Πυθέου. Το άλλο μεσ' τη μέση του παλιού προαυλίου, σαν την μπερλίνα. Φανταστείτε τα τριπλάσια παιδιά στο 1/5 του προαυλίου. Τρόμαξα. Ποιος ήλιος και ποιο φως; Τώρα καταλαβαίνω και τον Δημητράκη που αν κι έχει εκεί την οργανική του, την κάνει συνέχεια για σχολεία του Κορινθιακού. Τέλος πάντων, τράβηξα μερικές φωτογραφίες του "δικού μας" κτιρίου, όσες μπόρεσα δηλαδή γιατί η τωρινή Μήτσαινα, μόλις είδε κάμερα, έβγαλε νύχια και δόντια. "Απαγορεύεται, φύγετε από 'δω". Σε μένα, που είχα γεννηθεί εκεί μέσα.
Η πόρτα εισόδου-εξόδου στο προαύλιο και το μπαλκόνι με το φως πίσω από τη σημαία. Εκεί κάποτε με είχε βάλει ο "Τζώνης" να σας πω την Ωδή στον Ιερό Λόχο του Κάλβου. Τα σημερινά σύμβολα της απόλυτης ελαφρότητας της σκέψης, συνδυάζονται τέλεια με την απόλυτη βρώμα στους τοίχους. Αυτές οι πατημασιές είναι δικές μας; Μπα, δεν μπορεί, θα το 'χουν ξαναβάψει.
Κοιτάζοντας προς τα δεξιά, το βλέμμα σταματάει στα κάγκελα που έχουν μπει. Για ποιο λόγο; Ποιος να ξέρει; Από εκεί βλέπαμε τη Λεωφ.Βουλιαγμένης και τη στάση του λεωφορείου από ψηλά. Α ναι, και το Α' Νεκροταφείο στο βάθος.
Προς τα αριστερά δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Αναμενόμενο. Ο πλαστικός πορτοκαλί κουβάς, κάποτε ήταν ένα μεγάλο μεταλικό σκουριασμένο βαρέλι με υπολείμματα από ασβέστη εσωτερικά, ξεχασμένο από το '60 όταν φτιάχτηκε το σχολείο ή από την απέναντι οικοδομή. Εκεί ο Μήτσος έκαιγε χαρτιά ή ο,τιδήποτε άλλο. Εμείς τα φοβερά βιβλία μας στο τέλος της χρονιάς.
Ο διάδρομος του ισογείου. Δεξιά οι πόρτες δεν είναι κελιά. Είναι οι αίθουσες που κάναμε μάθημα. Δεν μπόρεσα να μπω σε κάποια γιατί ήταν κλειδωμένες και η τωρινή Μήτσαινα όπως είπαμε ...γάβγιζε. 
Αυτό που με τρέλανε ήταν ο "πίνακας ανακοινώσεων". Είναι ο ίδιος από την εποχή μας! Ναι, ναι, δεν έχει αλλάξει! Χρησιμοποιούν τον ίδιο. Δείτε τις φωτογραφίες. Σελοτέιπ και κατευθείαν στον τοίχο. Νομίζω σε εμάς έβαζαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων λίγο πιο ψηλά. Προς το άσπρο μέρος, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Η μεθοδολογία 40 χρόνια αργότερα είναι ίδια. Για δες ρε πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο "Τζώνης"!
Δείτε κι άλλες φωτογραφίες του "πίνακα ανακοινώσεων". Είμαι πολύ περήφανος για την ανακάλυψή του.
Κλείνοντας, αυτή τη σύντομη περιήγηση στο χωροχρόνο, θέλω να κάνω μια ερώτηση προς όλους τους συμπλογκίτες: είναι βέβαιο ότι ο Μανώλης Ρασούλης δεν ήταν συμμαθητής μας;
Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θ' ανάψουνε φωτιές
οι καιροί νερό θα φέρουν
έτσι λεν αυτοί που ξέρουν
κι όμως θα καούν καρδιές
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν
Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θα φύγουν οι Ιχθείς
Έτσι ήτανε γραμμένα
Μέσα στ' άστρα τα σβησμένα
Που 'χα δει στα μάτια της
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου