Ελένη Βενετσάνου

του Νίκου Χριστοδουλάκη

(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Δεν ξέρω αν ήμουν καλό ή κακό παιδί. Δεν ξέρω με ποια μέτρα μπορούσες τότε να πάρεις το παράσημο του καλού παιδιού. Ο Χρυσόστομος (Κύργιος) ήταν. Ο Μιχαλάκης (Τζανόγλου) ήταν. Ο έκτοτε και μέχρι σήμερα στενός φίλος μου Ντίνος (Δανιάς) ήταν. Εγώ ήμουν κάτι σαν απόκληρος. Σήμερα, με την εμπειρία που έχω (30 και πλέον χρόνια προσπαθώ να είμαι δάσκαλος) καταλαβαίνω ότι το μεγάλο κουσούρι μου ήταν ότι αμφισβητούσα. Αμφισβητούσα τα πάντα και τους πάντες. Δεν νομίζω ότι έκανα άσχημα. Δεν νομίζω ότι θα έκανα κάτι άλλο αν ξαναπερνούσα από την ίδια διαδρομή σήμερα.

Δεν πιστεύω ότι έπρεπε να είσαι κακό παιδί για να αμφισβητήσεις την ικανότητα του Μουτζούρη, του Τζαμαλούκα, του Χατζόπουλου, του «Μπακάλη» και άλλων λουλουδιών της τότε δευτεροβάθμιας, να δώσουν το φως στη νέα γενιά των Ελλήνων. Απλά χρειαζόταν να μπορείς να μένεις απερίσπαστος μέσα στην πίεση που ασκούσε το στυγνό σύστημα της εποχής (Χούντα) και να έχεις μέσα σου την ανησυχία που κάθε νέος σ’ αυτή την ηλικία βιώνει εξαιτίας της μεγάλης εσωτερικής του επανάστασης. Και γίνεσαι απείθαρχος. Αμφισβητίας.

Έτσι λοιπόν, έφτασε κάποια στιγμή που ήρθε η μητέρα μου στο σχολείο για να ρωτήσει για τις επιδόσεις μου. Ο πατέρας μου είχε δηλώσει ότι δεν θα ξαναέρθει γιατί η εμπειρία του, την πρώτη φορά, ήταν τραυματική: «Αν δεν ήταν ο βαθμός της Γυμναστικής, θα πανηγύριζα νομίζοντας ότι ο γιος μου είναι άριστος. Όλοι οι βαθμοί ήταν 9 και 10. Μετά συνειδητοποίησα ότι στο Γυμνάσιο το άριστα είναι το 20» έλεγε και ξανάλεγε για να δικαιολογήσει την άρνησή του να ξαναπεράσει το κατώφλι του 6ου Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών.

Η μητέρα μου λοιπόν, βρέθηκε αντιμέτωπη μ’ εκείνη την καθηγήτρια που τόσο αβασάνιστα, εμείς οι αμείλικτοι πιτσιρικάδες, ονομάζαμε «πλύστρα». Ήρθε μια φορά η γυναίκα στο σχολείο – ήταν και νοικοκυρά κατά το άλλο της "επάγγελμα" βλέπετε – και μύριζε χλωρίνη. Αυτό ήταν. Της έμεινε. Η γυναίκα αυτή λοιπόν θα ενημέρωνε τη μητέρα μου, στην επίσημη πρώτη εμφάνισή της στο 6ο. Κι εγώ, κάπου κρυμμένος, περίμενα τη συνέχεια…: τα εξ αμάξης.

Ω του θαύματος, η μητέρα μου ήρεμη με πλησιάζει. «Τι σου είπε;» την ρωτάω με αγωνία. «Μου είπε ότι είσαι πολύ ζωηρός αλλά να μη στεναχωριέμαι γιατί έτσι είναι τα περισσότερα αγόρια. Έχει κι εκείνη γιο και το γνωρίζει καλά. Μου είπε ότι είσαι πολύ δυνατό μυαλό και, αν πειθαρχήσεις, θα μπορέσεις να φτάσεις ψηλά. Μου είπε ότι εκτιμά ιδιαίτερα την παρουσία σου στην τάξη και περιμένει πολλά από σένα».

Ήταν η πρώτη φορά στη σχολική μου διαδρομή, που εισέπραξα έναν έπαινο. Ήταν η πρώτη φορά που η ψυχή ένοιωσε ότι μπορούσε να ακουμπήσει κάπου. Αυτή η καθηγήτρια, που είχε αργότερα την κακή τύχη να πέσει θύμα τροχαίου καθώς έβγαινε από το σπίτι της για να πάει σε κάποια συναυλία, με παρακολουθούσε από κοντά. Με μάλωνε αλλά και με επαινούσε. Διάβαζε πάντα τις εκθέσεις μου στην τάξη και πάντα είχε μια καλή κουβέντα να πει για κάθε στραβό πάτημά μου. Αυτή η γυναίκα άξιζε να είναι δασκάλα. Άξιζε να εκπαιδεύει ελληνόπουλα. Ήταν πρώτα απ΄όλα άνθρωπος. Αυτή και ο Λίνος Μπενάκης.

Όλη η "προίκα" που έχω από τη μέση εκπαίδευση είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι. Ο Θεός (αν υπάρχει) να αναπαύσει την ψυχή της Ελένης Βενετσάνου. Ο ίδιος Θεός ας έχει καλά τον ευπατρίδη δάσκαλό μας Λίνο Μπενάκη.

Δρ Ν.Σ. Χριστοδουλάκης

Ιούλιος 2010

------

Trivia: Ο Νίκος όπως γνωρίζετε, εκτός από Καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ασχολείται ενεργά με το χόμπι της Φωτογραφίας, για το οποίο έχει επανηλειμμένως βραβευτεί. Τη φωτογραφία της ανάρτησης (Nikon D200, f/9, 1/320sec, ISO-250), μάς την είχε στείλει πριν από 2-3 χρόνια.

ekto1972