Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

(Συνέχεια της ανάρτησης "Ελένη Βενετσάνου" του Ν.Χριστοδουλάκη)

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Χίλια συγγνώμη φίλε Νίκο, αλλά θα διαφωνήσω. Πώς μπορείς αλήθεια, στην ηλικία των 17-18 χρόνων, να κρίνεις τους δασκάλους σου και να τους βρεις επαρκείς ή ανεπαρκείς; Πώς να κάνεις ευθεία κρίση πάνω στο γνωστικό τους αντικείμενο, όταν εσύ πρώτος είσαι αυτός που, είναι βέβαιο, δεν το κατέχεις (ακόμα). Μόνο συναισθηματική κρίση μπορείς να κάνεις. Μ' αρέσει, δεν μ΄αρέσει. Και τέρμα. Θυμάμαι, στην Πέμπτη πρέπει να ήτανε, είχα ήδη «κρίνει» τον Μαλεξιανάκη, με βάση αυτά που είχα ακούσει από τον αδελφό μου και τον είχα απορρίψει. Και τον πρώτο καιρό, δεν ήθελα να πατήσω στο μάθημά του με τίποτα. Κοπάνα στην κοπάνα, σε λίγες βδομάδες κινδύνευα σοβαρά να χάσω το μάθημα από απουσίες. Μπροστά στον κίνδυνο, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, έδωσα, μετά φόβου πίστεως, το παρόν. Γρήγορα κατάλαβα οτι δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα. Θα μπορούσαμε με λίγη καλή θέληση, να συμβιώσουμε. Έτσι κι έγινε.

Δεν είμαι από αυτούς που θα κρίνουν εκπαιδευτικά συστήματα και θα ρίξουν το ανάθεμα. Δεν έχω την ειδίκευση. Θα κρίνω εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από θετικό. Αν κρίνω από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών μας, είμαστε μια γεννιά που διδάχτηκε την ελληνική γλώσα σχεδόν άριστα. Κρίνω από τα γραπτά μας. Κρίνω από την εκφορά του λόγου μας. Κρίνω από τον πλούτο των εκφραστικών μας μέσων. Είμαστε η γεννιά που δεν θα είχαμε καμιά δυσκολία να γράψουμε έκθεση με θέμα την «αρωγή και την ευδοκίμηση». Χάρη στις προσπάθειες των καθηγητών με τις αμφισβητούμενες δυνατότητες. Του Μουτζούρη, του Τζαμαλούκα, του Χατζόπουλου, του «Μπακάλη» και άλλων λουλουδιών της τότε δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Σε τάξεις με 50-55 μαθητές. Με εξοντωτικά ωράρια (6ωρα και 7ωρα). Με πρωί-απόγευμα (θυμήσου εκείνο το τραγικό Τετάρτη απόγευμα – Πέμπτη πρωί). Με Σάββατα.

Αντίθετα, σήμερα, πάντοτε εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, διαπιστώνεις μια αληθινή τραγωδία. Ο γλωσσικός μας πλούτος έχει συνθλιβεί ανάμεσα στα θλιβερά greeklish, στα οποία έχει καταφύγει η συντριπτική πλειονότητα της νεολαίας προκειμένου να κρύψει την γλωσσική της ένδοια και λεξηπενία. Κι όσοι από συνήθεια γράφουν ακόμα ελληνικά, κάνουν τόσα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, που αναρωτιέσαι αν έχουν αποφοιτήσει από την στοιχειώδη έστω εκπαίδευση.

Δεν μπορώ να αναλύσω εμπεριστατωμένα το φαινόμενο. Δεν έχω τις γνώσεις, δεν είμαι ειδικός. Σκέψεις μόνο μπορώ να κάνω και να διατυπώσω. Και να βγάλω κάποια συμπεράσματα. Όπως, ότι οφείλουμε το σεβασμό σ' αυτούς που, ο καθένας με τον τρόπο του, τη γλώσσα μας έδωσαν, την ελληνική.

Κώστας Κορωναίος

Ιούλιος 2010