Επανάληψη συναυλίας την Πέμπτη 16/12/2010

Έγινε ήδη sold out δυο φορές και γι' αυτό επαναλαμβάνεται την Πέμπτη 16/12, στις 8.30μμ. Κλείστε καλύτερα τα εισιτήριά σας τηλεφωνικά  στο 210-7282333 (θέλει πιστωτική)  γιατί το ξέρουν πολύ λίγοι (δεν την έχουν καν στο site του Μεγάρου). Αν προλάβετε...

Μεγάλη Εβδομάδα Νοεμβρίου



Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Χωρίς Σχόλια

Από τη σημερινή (25/11/2010) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Νέος Πρωτέας;

Η είδηση είναι στο blog των σημερινών παιδιών του Έκτου (δείτε εδώ). Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για επανίδρυση του παλιού Πρωτέα ή είναι μια εντελώς νέα προσπάθεια. (Ας το ψάξει ο Μιχάλης Τζανόγλου ως πιο αρμόδιος). Σε κάθε περίπτωση χαιρετίζουμε οποιαδήποτε αθλητική κίνηση στην παλιά μας γειτονιά κι ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Είμαστε ήδη οπαδοί τους!

Διάλειμμα

"Ας φρόντιζαν"

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

K.Π. Kαβάφης

(Πηγή: www.kavafis.gr)

------
Επίκαιρος παρά ποτέ ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη Μαρία Α.(ΙΒ' Θηλέων 1971) που μας τον θύμισε.

Τα λόγια και τα χρόνια

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει
Παρασκευή το βράδυ στης εννιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
Παρασκευή το βράδυ του φονιά

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που 'δαν φονικό
και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο
θερίζει την αυγή θανατικό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει κρυφή πληγή κοντά στον ώμο
σημάδι μυστικό από το κακό
πως ξέφυγε απ' ανθρώπους κι από νόμο

Μάνος Ελευθερίου

Μέρες 1973 - "Θεσσαλονίκη - Αθήνα"

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Το Νοέμβριο του 1973 ήμουν ήδη δευτεροετής φοιτητής στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Η χρονιά είχε μόλις ξεκινήσει κι εκείνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει σε σχέση με το προηγούμενο έτος, ήταν η μεγαλύτερη κινητικότητα που παρουσίαζαν οι φοιτητικοί σύλλογοι, που έδειχναν σιγά – σιγά να ξεφεύγουν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εξουσίας και να ξεθαρρεύουν.

Από τις αρχές του 1973, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε ξεκινήσει μια διαδικασία «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος, με αποφυλάκιση πολιτικών κρατουμένων και μερική άρση της λογοκρισίας και υποσχόμενος την ψήφιση ενός νέου Συντάγματος και την διενέργεια εκλογών για επιστροφή στην πολιτική διακυβέρνηση. Είχε δημιουργηθεί λοιπόν κλίμα κατάλληλο ώστε να ξεθαρρέψει λίγο ο κόσμος και ιδιαίτερο το φοιτητικό κίνημα, το οποίο είχε υποστεί άπειρες διώξεις. Η κατάληψη της Νομικής Σχολής στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Σόλωνος, το Φεβρουάριο του 1973 και ό,τι ακολούθησε (λύση της κατάληψης με χρήση αστυνομικής βίας), λειτούργησε σαν καταλύτης στις συνειδήσεις κυρίως της νεολαίας και προετοίμασε τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973.

Η Θεσσαλονίκη παρακολουθούσε στενά τα γεγονότα της Αθήνας και προσπαθούσε να βρει τρόπους να δώσει το «παρών» στις εξελίξεις εκείνης της χρονιάς. Με την έναρξη της φοιτητικής χρονιάς, τον Οκτώβρη του 1973, υπάρχει μια έντονη κινητικότητα στους συλλόγους, όπου αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ετοιμάζονταν για εκλογές. Το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, στις αρχές Νοέμβρη, μετατρέπεται σε αντιδικτατορικό συλλαλητήριο. Τα πνεύματα εξάπτονται. Το καθεστώς φόβου υποχωρεί σιγά – σιγά. Αρχίζουν κάποιες μικρές συγκεντρώσεις φοιτητών, κυρίως στην πλατεία του Χημείου, σε καθημερινή βάση και τις απογευματινές κυρίως ώρες, όπου συζητούνται έντονα οι εξελίξεις. Σχηματίζονται πηγαδάκια και γίνεται έντονη ζύμωση. Κυριαρχεί ο φόβος των Ιουδαίων. Μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 14 Νοέμβρη, αρχίζουν να φτάνουν πληροφορίες για τα γεγονότα της Αθήνας. Η ατμόσφαιρα φορτίζεται, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση κάποιων αστυνομικών δυνάμεων. Υπάρχει ανησυχία και φόβος για τις εξελίξεις…

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, αποφασίζω να επιστρέψω στην Αθήνα, έστω για το Σαββατοκύριακο. Βρίσκω εισιτήριο με ένα βραδινό δρομολόγιο των λεωφορείων του ΟΣΕ για Αθήνα. Η αναχώρηση ήταν για τις 11μμ. της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου. Στη διαδρομή κανείς δεν κοιμάται. Ανήσυχοι όλοι, προσπαθούν να ακούσουν καμιά είδηση στο ραδιόφωνο. Μιλάνε χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Κάποια στιγμή, μια φήμη κυκλοφορεί στο λεωφορείο, ότι υπάρχει επέμβαση του στρατού με τα τανκς. Νεκρική σιγή. Όλοι σκέφτονται τι θα αντιμετωπίσουμε φτάνοντας στην Αθήνα. Κατά τις 5 το πρωί, φτάσαμε στο Σταθμό Λαρίσης. Υπάρχει ελάχιστος κόσμος που μάλλον περίμενε τις πρωινές αναχωρήσεις των τραίνων και των λεωφορείων και λίγα ταξί. Επικρατεί ησυχία. Σκέφτηκα ότι σε λίγο θα ξεκινούσαν τα πρώτα δρομολόγια των αστικών συγκοινωνιών και ξεκίνησα να πάω μέχρι την οδό Λιοσίων, όπου έκανε στάση το «ΚΥΝΟΣΑΡΓΟΥΣ – ΤΡΕΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ». Δεν είχα απομακρυνθεί πολύ από το Σταθμό, όταν είδα κάποιους να έρχονται τρέχοντας προς το μέρος μου. Πλησιάζοντας, με είδαν και μου είπαν «φύγε, μην πας από κει, έχει μπάτσους και πιάνουνε κόσμο». Δεν πρόλαβα να ρωτήσω κάτι γιατί απομακρύνθηκαν τρέχοντας σχεδόν. Έκανα μεταβολή και γύρισα γρήγορα στο Σταθμό Λαρίσης.

Είχα ανησυχήσει πολύ. Τι να κάνω τώρα, πώς να πάω σπίτι; Μέτρησα τα λιγοστά χρήματα που είχα στην τσέπη. Μάλλον έφταναν για ταξί, οπότε το αποφάσισα. Θα πήγαινα με ταξί. Μπήκα σε ένα, είπα στον ταξιτζή τον προορισμό και ξεκινήσαμε. Εκείνος, αφού με ρώτησε πώς βρέθηκα εκεί πρωί – πρωί, με ενημέρωσε για τα γεγονότα της νύχτας. Είχε γίνει «χαμός». Μπήκε ο Στρατός στο Πολυτεχνείο κι από πίσω η αστυνομία κυνηγούσε όλη τη νύχτα να συλλάβει τους φοιτητές. Τρόμαξα. Έχει γούστο να με δούνε στο ταξί και να μας σταματήσουνε. Χώθηκα στο κάθισμα για να μην πολυφαίνομαι. Στο μεταξύ, ανεβαίναμε ήδη την Αγίου Κωνσταντίνου προς Ομόνοια (τότε ανέβαινε ακόμα, μονοδρομήθηκε πολλά χρόνια αργότερα). Σκοτάδι ακόμη, δεν είχε ξημερώσει. Η κίνηση ήταν πολύ αραιή. Μπαίνοντας στην πλατεία Ομονοίας, είδα προς την πλευρά της καθόδου από Πανεπιστημίου, ένα ή δύο οχήματα της Πυροσβεστικής να πλένουνε με τις μάνικες τον δρόμο. «Πω, πω, σκοτωμός έγινε» σχολίασε ο ταξιτζής. Δεν είχα το κουράγιο να πω τίποτα. Φοβόμουν μη πέσουμε σε κανένα μπλόκο της Αστυνομίας. Ευτυχώς, ανεβήκαμε την Σταδίου, χωρίς να δω ούτε έναν αστυφύλακα. Σύνταγμα, Φιλελλήνων, Αμαλίας, Συγγρού, Φραντζή. Ουφ, ανάσανα. Ευτυχώς, δεν είχαμε κανένα κακό συναπάντημα. Την ώρα που μπήκα στο σπίτι, είχε αρχίσει να σκάει το πρώτο φως της μέρας. Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 1973. Κατ’ ευθείαν στο ραδιόφωνο για τις ειδήσεις.

Αργότερα, βγήκα λιγάκι στη γειτονιά, να βρω τους φίλους και παλιούς συμμαθητές, να δω τι γίνεται. Συνάντησα διάφορους. Μια παρέα οικοδόμοι, έξω από το σπίτι, συζητούσαν κι έλεγαν πως δεν θα πήγαιναν για δουλειά εκείνη την ημέρα, αλλά θα κατέβαιναν στην Αθήνα. Το κλίμα ήταν βαρύ κι οι κουβέντες λιγοστές. Όλοι φοβόντουσαν για τα χειρότερα και κυρίως τη σκλήρυνση της στάσης του καθεστώτος, με νέες συλλήψεις, έκτακτα στρατοδικεία, εκτελέσεις, εξορίες. Κατηφόρισα σιγά – σιγά τη Φραντζή προς τη Συγγρού. Φτάνοντας στην Καλλιρρόης, επικρατούσε ησυχία. Διασχίζω κάθετα και βγαίνω στη γωνία του Φιξ, στη Λεωφ. Συγγρού. Απέναντι ακριβώς, στο ρεύμα καθόδου, μπροστά στα Γραφεία της Ολυμπιακής, ίσως λίγο πιο πάνω, είναι σταματημένο ένα ΡΕΟ του στρατού. 3-4 μπάτσοι, κρατάνε κάποιους από τα χέρια και τραβολογώντας, τους ανεβάζουν στο ΡΕΟ. Γίνονται ακόμα συλλήψεις, σκέφτομαι. Κρύβομαι στη γωνία, παρακολουθώντας. Ανέβασαν και τον τελευταίο, αλλά το ΡΕΟ δεν έφυγε. Έκανα μεταβολή και απομακρύνθηκα γρήγορα. Γύρισα σπίτι.

Κατά τις 11 η ώρα, μαζευτήκαμε κάμποσοι γνωστοί και φίλοι στη γειτονιά, στη Λασσάνη. Ανεβήκαμε την Αγκύλης μέχρι την διασταύρωση με την Πυθέου, εκεί, στην παιδική χαρά απ’ έξω. Συναντήσαμε κι άλλους. Τα είπαμε για λίγο και κάποιοι από μας, 4-5 άτομα, αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς το κέντρο, να δούμε τι γίνεται. Κατεβήκαμε την Πυθέου προς το Γυμνάσιο. Βγήκαμε στην πλατεία της Λεύκας. Δεν είδαμε κάτι. Προχωρήσαμε διστακτικά, να βγούμε στην Καλλιρρόης με σκοπό να πάμε στο Ζάππειο. Δεν είχαμε κάνει, παρά μερικά βήματα μόνο, όταν ακούσαμε από πολύ κοντά την ριπή ενός αυτόματου όπλου. Ασυναίσθητα σκύψαμε. Και παγώσαμε. Συνειδητοποιήσαμε ότι η κατάσταση ήταν πολύ πιο σοβαρή απ’ ό,τι νομίζαμε. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και χωρίς δεύτερη κουβέντα, κάναμε μεταβολή και γυρίσαμε σπίτια μας. Δεν ήταν καιρός για βόλτες στο κέντρο.

Τις επόμενες μέρες έμεινα στην Αθήνα. Μετά από μια βδομάδα, ο «αόρατος» δικτάτορας Δημ. Ιωαννίδης, από τους σκληροπυρηνικούς του καθεστώτος, ανατρέπει τον Παπαδόπουλο, αναλαμβάνει την εξουσία και τοποθετεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας τον Στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη. Ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου ο «πανηγυρισμός» ενός γείτονα, Μανιάτη την καταγωγή, να λέει πως «τώρα τα πράγματα θα πάνε καλά. Αυτός (ο Γκιζίκης δηλαδή) είναι πατριώτης. Αγαπάει την Ελλάδα».

Κώστας Κορωναίος

Νοέμβρης 2010

Μήνυμα του Γιάννη Τσαρπαλή για το εκλογικό αποτέλεσμα στο Δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης

Λάβαμε από τον Γιάννη το παρακάτω Email:

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσοι μας εμπιστεύτηκαν, όλους όσοι μας στήριξαν σε αυτό τον αγώνα, όλους όσοι πίστεψαν και πάλεψαν μαζί μας για να πάμε το νέο Δήμο Ελληνικού- Αργυρούπολης μπροστά.

Δυστυχώς νικήτρια στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου αναδείχτηκε με διαφορά η αποχή. Η μεγάλη ηττημένη αναδείχθηκε η έκφραση των πολιτών στην κάλπη. Και αυτό θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα όλους όσοι ασχολούνται με τα κοινά, εμάς, όλους τους ενεργούς πολίτες του τόπου μας.

Από την πλευρά μας, στην «Αναγέννηση Ελληνικού- Αργυρούπολης» δώσαμε ένα δύσκολο και σκληρό εκλογικό αγώνα, ο οποίος αποδείχθηκε επιτυχημένος. Επιτυχημένος διότι δώσαμε μια μάχη έντιμη, καθαρή, χωρίς στήριξη από κομματικούς μηχανισμούς, από μικροκομματικά ή άλλα συμφέροντα, χωρίς αλλότριες οικονομικές ενισχύσεις, αλλά με μεγάλη θέληση να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο μας, να εκφράσουμε το ολοένα αυξανόμενο αίτημα της ανάγκης για ανανέωση και έντιμη πολιτική. Και πιστεύω ότι αυτό το πετύχαμε. Επιτυχημένος διότι διατηρήσαμε τις απόψεις μας ξεκάθαρες ως την τελευταία στιγμή. Δεν δώσαμε ψεύτικες υποσχέσεις. Επιτυχημένος διότι μπορέσαμε και συγκεντρώσαμε μια μεγάλη ομάδα νέων, ικανών και αξιόλογων ανθρώπων.

Θέλω να ευχαριστήσω και πάλι ολόψυχα όλους όσοι μας τίμησαν με την ψήφο τους, όλους τους συνεργάτες μου για τον τίμιο αγώνα τον οποίο κάναμε και όλους όσοι εργάστηκαν νυχθημερόν για την οργάνωση και την επιτυχία της εκλογικής μας προσπάθειας. Έζησα πολύ όμορφες στιγμές δίπλα στους συνεργάτες μου και στους πολίτες της Αργυρούπολης και του Ελληνικού, τους οποίους και ευχαριστώ θερμότατα και αισθάνομαι τιμή που ηγήθηκα της ομάδας αυτής.

(Συνεχίζοντας την ανεξάρτητη και τίμια πορεία μας, με τις ίδιες αξίες με τις οποίες ξεκινήσαμε, κάθε ένας από τους συνεργάτες και την ομάδα μας θα λειτουργήσει κατά συνείδηση και στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών θα στηρίξει τον υποψήφιο δήμαρχο και την υποψήφια δημοτική ομάδα της επιλογής του.)

Γιάννης Τσαρπαλής

------

Γιάννη,

Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια στον αγώνα που δίνεις από το δικό σου μετερίζι για να πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Οι παλιοί σου συμμαθητές είμαστε πάντα δίπλα σου!

ekto1972

Δημοτικές Εκλογές - Αποτελέσματα

Δεν γνωρίζουμε ακόμη όλα τα αποτελέσματα και ποιοι ακριβώς συμμαθητές μας εκλέγονται.

O ανεξάρτητος συνδυασμός «Αναγέννηση» του Γιάννη Τσαρπαλή στο δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης ήρθε 4ος, αλλά βγάζει τουλάχιστον δυο έδρες. Φανταζόμαστε η μια είναι του Γιάννη.

Θα επανέλθουμε όταν μάθουμε τα τελικά αποτελέσματα.

Γιάννη, Γιώργο, Ναούμ, Βασίλη, Βαγγέλη...

...καλή επιτυχία!

Όποιος βγει, ας κάνει κάτι για αυτά τα έρμα τα πεζοδρόμια που είναι γεμάτα δίκυκλα και τραπεζάκια μαγαζιών και δεν αφήνουν τα ΑΜΕΑ να περάσουν. Ας κάνει κάτι με τα πάρκα που είναι γεμάτα κόπρανα γιατί οι ιδιοκτήτες σκύλων είναι «φιλόζωοι» αλλά όχι φιλάνθρωποι. Ας κανονίσει να μη μαζεύονται τα σκουπίδια στις 4 το πρωί ξυπνώντας όλη τη συνοικία. Ας βάλει πρόστιμα σε όσους εγκαταλείπουν αυτοκίνητα ή ογκώδη αντικείμενα στο δρόμο. Ας επιτηρούνται επί 24ώρου βάσης τα σχολεία για να μη γεμίζουν τα προαύλια σύριγγες. Ας δει τι μπορεί να γίνει με την ανεργία των νέων. Ας δει τι μπορεί να γίνει με τη φτώχια των γέρων. Ας καλλιεργήσει τον εθελοντισμό γιατί κανείς δεν έκανε κάτι μόνος του. Ας ξεχάσει τα έργα βιτρίνας. Ας φτιάξει πραγματική δημοτική βιβλιοθήκη, πραγματικό θέατρο, πραγματική συμφωνική ορχήστρα και όχι μια περιφερόμενη φιλαρμονική. Ας γυρίσει την πλάτη του στο κόμμα κι ας δει στα μάτια τους πολίτες.

Ας αλλάξει νοοτροπία!

Μια βραδιά με τους υπέροχους "παππούδες"

Δεν πέρασαν παρά (μόλις) 40 χρόνια από τότε που απεφοίτησαν από το τρομερό Έκτο και χθες είπαν επιτέλους να το γιορτάσουν. Οι «παππούδες» του 1970 όχι μόνο το γλέντησαν με τη ψυχή τους αλλά είχαν και την ευγενική καλοσύνη να μας προσκαλέσουν στην όμορφη αυτή βραδιά. Τους ευχαριστούμε και τους ευχόμαστε κι εμείς με τη σειρά μας ό,τι καλύτερο και όπως είπε και ο άδων συμμαθητής «ας μη περάσουν άλλα 40 χρόνια μέχρι να ξαναβρεθούμε». Στη φωτογραφία από αριστερά οι κ.κ. Κώστας Μούτσιος, Γιώργος Κουνενής, Αποστόλης Λιάπης και Γιάννης Ηλιάδης.



H εκπροσώπηση της τάξης μας ήταν μικρή αλλά αρκούντως  κρασοδυναμική. Σε πρώτο πλάνο από αριστερά οι κ.κ. Γιώργος Γεωργακόπουλος, Σταύρος Νταλαχάνης (ο «μικρός») και ο εκ των οικοδεσποτών  «παππούδων», Γιώργος Κουνενής. Στο βάθος όρθιος άλλος ένας εκ των «70άρηδων». Και του χρόνου με υγεία σε όλους!



QUIZ (intemporel)

Qui est la dame merveilleuse entre nous deux?

Le gagnant sera assis à côté d'elle à la prochaine conférence!!!!!!

Όταν φεύγει ένας ποιητής

Αναπολώντας το έργο του, ο μικρός μας κόσμος γίνεται πάλι μέγας. Tην παρακαταθήκη του για τις επόμενες γενιές. Ιδιαίτερα αν τον έχεις γνωρίσει και ζήσει από κοντά όπως η φίλη Μαρία Ανδρεάδου (ΙΒ' Θηλέων 1971) από την οποία λάβαμε τις προάλλες το παρακάτω Email:

Συνοδοιπόροι Νεοκοσμίτες, καλημέρα !

Παρακολουθώντας τόσο καιρό το blog σας, έχω καταλάβει τις ευαισθησίες και τους προβληματισμούς ζωής που σας (μας) απασχολούν αλλά και τα ενδιαφέροντά σας! Στα πλαίσια αυτά ήθελα να σας στείλω την είδηση (μπορεί και σεις να τη μάθατε ήδη) του θανάτου του Γιάννη Σακελλαράκη, ενός από τους κορυφαίους αρχαιολόγους - φιλοσόφους της Ελλάδας. Είχα την τιμή και την τύχη να τον γνωρίσω το 1995 και έκτοτε τον συναντούσα τακτικά όποτε δημοσίευε κάτι καινούργιο ή ταξίδευε το ακροατήριό σε ταξίδια σε άλλους χρόνους και καιρούς. ΄Ηταν ένας απίστευτος άνθρωπος που, όπως συστηνόταν ο ίδιος, έκανε "έμψυχες καταγραφές, όπως αυτές κερδήθηκαν σε μια αλλότροπη καλλιέργεια του ελληνικού χώματος από κάποιον που απαγγέλλεται τον αρχαιολόγο, αν και ταξιδιώτης σε άλλους χρόνους και καιρούς με μοναδικό παραστάτη την τέχνη".

Εκτός από τα αμιγώς επιστημονικά του βιβλία, εξαιρετικά είναι τα: "Ανασκάπτοντας το παρελθόν" (εκδόσεις Αμμος 1995), "Γεύση μιας προϊστορικής ελιάς" (εκδόσεις ΄Ικαρος), "Η ποιητική της ανασκαφής" (εκδόσεις ΄Ικαρος), κλπ. Είχε έναν παραμυθένιο, χαρισματικό λόγο και πέραν του σεβασμού και της συγκίνησης που νοιώθω, θεωρώ τον εαυτό μου (υπερφίαλα) άτυχο, γιατί είχαμε κανονίσει - μέσω κοινών γνωστών- να μας ξεναγήσει, προσωπικά, 4 φίλους στις Αρχάνες.... Μας πρόλαβε η αρρώστια και ο θάνατός του...Τελευταία του επιθυμία, να μεταφερθούν τα οστά του στη Ζώμινθο, στον Ψηλορείτη, σε ύψος 1500 μ., όπου έζησε και ανέσκαψε.

Σας χαιρετώ και λυπάμαι που Κυριακή πρωί μίλησα για απώλειες

Μαρία Ανδρεάδου

ΤO ΒΗΜΑ online

Δάσκαλός μας στην αρχαιολογία, μας συνεπήρε με το πάθος του, μας έβγαλε από τους τέσσερεις τοίχους της Φιλοσοφικής. Έκανε το μάθημά του στο Εθνικό και Αρχαιολογικό μουσείο, μας άνοιγε τις προθήκες να αγγίξουμε τα ευρήματα. Θυμάμαι με τι λαχτάρα είχα δοκιμάσει ένα μυκηναϊκό δαχτυλίδι και πως εκείνος το προστάτευε μη μου πέσει.

Καλό ταξίδι δάσκαλε!