Γιώργος Μπίας



Με την τάξη του 1969, στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, 14/5/1966.

Μια σπάνια φωτογραφία του γυμναστή μας και προπονητή κολύμβησης του Εθνικού Αθηνών, στην Επίδαυρο το 1966, με συμμαθητές της τάξης του 1969. Ο Γιώργος Μπίας, ο οποίος δυστυχώς "έφυγε" κι αυτός πολύ νωρίς, ήταν ένας μοναδικός καθηγητής γυμναστικής. Θυμόμαστε τη βαριά βραχνή φωνή του να μπαίνει στην τάξη λέγοντας «Όρθιοι!!! Εις φάλαγγα κατ’ άντρα…» κι εμείς να προσπαθούμε να φορέσουμε γρήγορα-γρήγορα κάτι απαίσιες μπλε φόρμες γυμναστικής, μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη με τη βαρβατίλα της ηλικίας μας. Αλλάζαμε βέβαια μέσα στην τάξη και οι πιο αργοί μπορεί να έπαιρναν απουσία. Εκτός κι αν έκανε καλό καιρό, οπότε χρησιμοποιήσουμε τα «υπαίθρια αποδυτήρια», τις κερκίδες δηλαδή του προαυλίου.

Ο Μπίας προσπάθησε να μας μάθει να ρίχνουμε ακόντιο, σφαίρα, δίσκο, να τρέξουμε σκυταλοδρομίες και γενικά να αγαπήσουμε τον κλασικό αθλητισμό. Το πιο αξέχαστο ήταν ο «ανώμαλος δρόμος» που τρέχαμε με κάτι ελβιέλες της πλάκας, στο λόφο γύρω-γύρω από τις διπλανές φυλακές. Στην επιστροφή καθόταν στην Πυθέου, έξω από την πλαϊνή πόρτα του σχολείου κι έβαζε το αυτί του στο στήθος μας για να ακούσει τους παλμούς της καρδιάς. Έψαχνε συνέχεια για ταλέντα. Άλλες φορές παίζαμε ένα περίεργο μπάσκετ δυο-δυο, τρεις-τρεις, με μια περιφερόμενη στο προαύλιο στεφάνη που ήταν στηριγμένη σε ένα στύλο, χωρίς ταμπλό. Πού να μπει καλάθι; Και μάλιστα «ασάλιοτο». Kάνoντας τζαμπ-σουτ, αλληθώριζες να βρεις στόχο.

Όταν έβρεχε και το υπόστεγο το είχε κάποιο άλλο τμήμα, ο Μπίας είχε επινοήσει μια παγκόσμια πρωτοτυπία: τα γραπτά διαγωνίσματα γυμναστικής! Βγάζαμε μια κόλα χαρτί και μας ρώταγε κάτι απίθανα πράγματα που έκανε τους ποδοσφαιρόφιλους και τους μπασκετόφιλους της τάξης να ψάχνονται. Πχ. ποια είναι τα αθλήματα του υγρού στίβου ή να ονομάσουμε τις πόλεις που είχαν διοργανώσει χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες. Είχε φάει κι ένα κώλυμα με το Sapporo που θα διοργάνωνε τους αγώνες του 1972 ή με τη Grenoble που είχε διοργανώσει τους προηγούμενους.

Τον Μπία τον θυμήθηκα άπειρες φορές όταν αργότερα το 1976, φοιτητής, εργάστηκα στα συστήματα υπολογιστών των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ. Το 15μερο του στίβου, το γραφείο της ομάδας μου ήταν μέσα στο καινούργιο ολυμπιακό στάδιο, το “big O” όπως το λέγαμε, δίπλα από τα booths της τηλεόρασης. Μαζί με τη δουλειά, χόρτασα θέαμα. Το στάδιο γέμιζε κι άδειαζε τρεις φορές την ημέρα (προκριματικοί το πρωί, σειρές το απόγευμα, τελικοί το βράδυ) και τα αυτιά μου είχαν μόνιμα τις ιαχές των θεατών ακόμη κι όταν πήγαινα το βράδυ για ύπνο. Ένα ατέλειωτο μωσαϊκό ανθρώπων, θεατών, τεχνικών, αθλητών, περνούσε μέσα από τον υπολογιστή μου. Ό,τι είχα ακούσει από τον Μπία για τις διοργανώσεις αυτές, το έβλεπα μπροστά μου. Ήταν κι αυτός "εκεί". Με παρακολουθούσε από μια γωνιά με τα μεταλλικά γυαλιά του, φορώντας τη σκούρα βυσσινί φόρμα του. Διάβαζε με προσοχή τα δελτία αποτελεσμάτων στους εκτυπωτές. Ίσως προετοίμαζε το επόμενο γραπτό διαγώνισμα γυμναστικής, της νέας χρονιάς. Ποιος ξέρει; Πού και πού, όταν η ομάδα των τεχνικών μας χαλάρωνε λίγο, πεταγόταν και…

«Όρθιοι!!! Εις φάλαγγα κατ’ άντρα…»

Σωτ.Ροδόπουλος

ekto1972

Πηγή Φωτ. Δ.Αναργύρου (1969) στο ektoapofoitoi

------

Διαβάστε το σχόλιο του Κ.Κορωναίου(1972) στα σχόλια της παρούσας ανάρτησης, όπως και την καταπληκτική  "Επικίνδυνη Ευθεία" στην ανάρτηση "Τετραλογία", από τη σειρά "Ταινίες Μικρού Μήκους" που είχαμε παλαιότερα και που θα συνεχίσουμε σύντομα.