Σαν κι εκείνη την παλιά ταινία του Κώστα Φέρρη "Δυο φεγγάρια τον Αύγουστο", ζούμε πια κι εμείς μέσα στο δικό μας το έργο, με τα δυο φετινά αυγουστιάτικα φεγγάρια. Ο Αύγουστος τελειώνει και μαζί ένα ακόμη καλοκαίρι. "Μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν", άλλος εντός, άλλος εκτός, θα αρχίσουμε σε λίγο να μαζευόμαστε. Κάποιοι πρόλαβαν να δουν το ένα φεγγάρι εδώ, το άλλο θα το δουν εκεί. Ίσως τελικά για όλα όσα συμβαίνουν, να φταίνε μόνο τα φεγγάρια, "μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες, μπλέκουν οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές". Ίσως πάλι, όχι. Θα κρατήσουμε τις μνήμες μας και τις αύρες όλων των Αυγούστων που ζήσαμε. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Αφήστε τους να λένε. Εμείς ξέρουμε. Και για αυτό σιωπούμε. "Νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή" αλλά όχι τον Αύγουστο. Ο Αύγουστος παραμένει μέσα μας αθεράπευτα ερωτευμένος. Όπως όφειλε άλλωστε να είναι όποιος αγάπησε πάνω απ' όλα τη ζωή. "Μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν";
ekto1972
"Ίσως φταίνε τα φεγγάρια". Τους αριστουργηματικούς στίχους του Τάσου Σαμαρτζή έντυσε μουσικά ο Νότης Μαυρουδής που έχει μπολιαστεί κι αυτός από το Έκτο της Φαλήρου, και πρωτοτραγούδησε η Ελένη Βιτάλη.
2 σχόλια:
Μεγαλύτερο και πιο τρομακτικό από το πάθος του έρωτα δεν υπάρχει. Υπομένεις και ανέχεσαι τα πάντα και μόλις ξυπνήσεις όλα έχουν χαθεί το μόνο που σου μένει είναι η ανάμνηση ενός ονείρου που ίσως να ήταν καλό ίσως πάλι όχι. Λίγη σημασία έχει το θέμα είναι ότι το έζησες
Ακριβώς! Φτάνει να μην το πάρει όμως είδηση και η γυναίκα σου!
(πλάκα κάνω)
Δημοσίευση σχολίου