«Συνάντηση» για το κορίτσι του ΙΒ' που το έσκασε

«Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη».

Μέσα σε βαθιά θλίψη αποχαιρετήσαμε μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή γυναίκα 

 Μυρτώ Ανδρεάδου - Blanz 

 * 30.05.1959 + 28.12.2012 

40 ημέρες μετά την ταφή της στο Gerlingen Στουτγάρδης Γερμανίας, το μνημόσυνό της θα τελεσθεί στην Ελλάδα στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Γλυφάδας, την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013, ώρα 11.15΄ και στη συνέχεια θα μας δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε για τη Μυρτώ (ΙΒ' Θηλέων 1977) με έναν καφέ στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού. 

Ο σύζυγος: Eberhard Blanz
Tα παιδιά: Μίνωας και Άλκης
Η μητέρα: Άννα
Τα αδέρφια: Μάρω και Βασίλης
Τα ανίψια: Αχιλλέας και Άννα

[Πρόλογος]

Το θέμα είναι τώρα τι λες

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ

Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τι λες.

Μανόλη Αναγνωστάκη, Ο στόχος (1970)

[Αφιέρωση]

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν

Για το σπίτι που χτίστηκε

Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν

Για τα πλοία που άραξαν

Για τη μάχη που κερδήθηκε

Για τον άσωτο που επέστρεψε

Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια.

Μανόλη Αναγνωστάκη, Η συνέχεια 3 (1962)

Tα δυο αγαπημένα ποιήματα της Μυρτώς.

1965 στο ektoapofoitoi

H Έκτη του Έκτου του 1965 (πρακτικό τμήμα). Οι καθηγητές που φαίνονται είναι (από αριστερά) οι Α. Αντωνόπουλος Φιλόλογος, Σ. Πολυδώρου Θεολόγος - Γυμνασιάρχης και Β. Κορώνης Μαθηματικός.

Ένας χρόνος μαζί

Κώστας Παπαγιαννίδης (1970)

Επικαιρότητα

Πηγή: TA NEA

Παράξενη καμιά φορά η ζωή

Είναι στ' αλήθεια παράξενη καμιά φορά η ζωή. Διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας μπορεί κάποιες στιγμές να τα προσπερνάμε αδιάφορα, αλλά κάποιες άλλες να ζητούν αυτά από μόνα τους να τους δώσουμε την πρέπουσα σημασία και να μας κάνουν σκεπτικούς. 

Έφυγαν μέσα λίγες μέρες δυο δικοί μας άνθρωποι. Ο παπα-Γιώργης και η Μυρτώ. Κλείνει σχεδόν ένας χρόνος που έφυγε ο Κώστας. Έκλεισε ένας χρόνος που έφυγε ο Γιώργος, πριν από αυτόν ο Μιχάλης, πιο πριν ο άλλος Κώστας, ο Θόδωρος κι άλλοι. Μακραίνει δυστυχώς ο κατάλογος του ουρανού, θυμίζοντάς μας το αναπόφευκτο. Προσγειώνοντάς μας κάθε φορά απότομα στην πραγματικότητα της νομοτέλειας. Άραγε θα έχουν χτίσει εκεί ψηλά το νέο σχολείο για τα παιδιά του Έκτου και του Δωδέκατου ή θα τρέχουν δεξιά-αριστερά σε τίποτα παλιά οικήματα σαν αυτά της οδού Φαλήρου; Όμορφα βέβαια νεοκλασικά αλλά ακατάλληλα για σχολείο. Και για να φύγει τώρα ο παπα-Γιώργης, σημαίνει ότι είναι έτοιμη η εκκλησία κοντά στο σχολείο του ουρανού ή μήπως ήθελε ο Κώστας μια δεύτερη φωνή; Και η μικρή κοσμοπολίτισσα Μυρτώ, πέντε χρόνια νεώτερη από εμάς, θα είναι το ίδιο ντροπαλή όπως όταν πήγαινε στην Α' Γυμνασίου του Δωδέκατου κι εμείς στην Έκτη του Έκτου ή η τεράστια τότε απόσταση της ηλικίας επικαλύφτηκε τώρα με τα "δάκρυα του Θεού" που πήρε μαζί της; Δεν θα το μάθουμε ποτέ όσο ζούμε και μακάρι να είμαστε όλοι και όλες γεροί και δυνατοί και να κάνουμε πολύ-πολύ καιρό ακόμη να συμπληρώσουμε κι άλλο όνομα στον κατάλογο της Τάξης του ουρανού. 

Κι εκεί που ήμασταν στεναχωρημένοι με τους τελευταίους απόντες. Εκεί που ήμασταν σκασμένοι. Εκεί που σκεπτόμασταν τον παπα-Γιώργη και τη Μυρτώ. Εκεί που ψάχναμε να βρούμε μια λέξη παρηγοριάς για τους δικούς τους, μια αγκαλιά αγάπης για τους φίλους μας που πόνεσαν, πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων μια μικρούλα είδηση. Μια τόσο δα μικρούλα είδηση. Μια μικρούλα αχτίδα. Ένα τόσο δα "μικρό κουρέλι από τα μαλλάκια μιας Νεφέλης". Ένα μικρούτσικο χαμόγελο που έσκασε στην ακρούλα της καρδιάς μας. Κι αυτό το όμορφο όνομα να μας γυροφέρνει στο μυαλό. Η Μυρτώ, η άλλη Μυρτώ, η μικρούλα Μυρτώ, η 15χρονη της Πάρου, έκανε για πρώτη φορά από τότε που..., τα πρώτα της δειλά βήματα! Δυο βηματάκια στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Ένα που ευλόγησε ο παπα-Γιώργης από ψηλά κι ένα για τη δική μας συνονόματή της, τη Μυρτώ. Η Μυρτώ! Και το θαύμα έγινε τώρα. Σε μια πατρίδα που αγκομαχά. Η Μυρτώ στέλνει μηνύματα. Η Μυρτώ θα τα καταφέρει! Η Μυρτώ ζει! 

Είναι στ' αλήθεια παράξενη καμιά φορά η ζωή. Διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας μπορεί κάποιες στιγμές να τα προσπερνάμε αδιάφορα, αλλά κάποιες άλλες να ζητούν αυτά από μόνα τους να τους δώσουμε την πρέπουσα σημασία και να μας κάνουν σκεπτικούς. Αλλά και αισιόδοξους!

Καλή Χρονιά! Δεν προλάβαμε να τα πούμε πολύ...

ekto1972

Φωτ.downloadcorfu.blogspot

Αντίο π.Γιώργο Σκουτέλη

Αγαπημένοι Συμμαθητές

Αγαπημένοι Φίλοι

Δυστυχώς το 2013 δεν μπήκε με τον καλύτερο τρόπο για τη μεγάλη οικογένεια του Έκτου και του Δωδέκατου. Μετά την από την οδυνηρή "αναχώρηση" της Μυρτώς Ανδρεάδου (ΙΒ' Θηλέων 1977) την προπαραμονή της πρωτοχρονιάς, χθες 5/1/2013 στις 6μμ., "έφυγε" από κοντά μας ο συμμαθητής μας της Τάξης του 1970, π. Γιώργος Σκουτέλης. 

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλθεί την Τρίτη 8/1 στις 09.30, στη Ρώσικη εκκλησία της οδού Φιλελλήνων και θα ακολουθήσει η ταφή στο νεκροταφείο Αργυρουπόλεως.

Ειλικρινή συλλυπητήρια στην πρεσβυτέρα Καλομοίρα, τα παιδιά, τα εγγόνια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους. Εμείς θα θυμόμαστε για πάντα την τρομερή φωνή της χορωδίας του Έκτου να ψάλλει το "τη Υπερμάχω" χωρίς μικρόφωνο και να προκαλεί ρίγη συγκίνησης.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που θα τον σκεπάσει.

ekto1972

------

Σε ένδειξη πένθους το παρόν blog δεν θα ανανεωθεί τουλάχιστον μέχρι την επομένη της κηδείας του εκλιπόντος. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη νεκρώσιμη ακολουθία, παρακαλούμε απευθυνθείτε στο ekto1970.

Τα δάκρυα του Θεού

Γεννήθηκες στην Αλεξάνδρεια...

Μεγάλωσες στην Αθήνα...

Ταξίδεψες στην Καππαδοκία...

Η ρίζα σου από τη Χίο, στο Αιγαίο Πέλαγος...

Μάζεψες αέρα της Μεσογείου με άμμο της ερήμου. Διάλεξες για τελευταία βόλτα της ζωής σου στην Αθήνα, στις 30 Αυγούστου του 2012, μια περατζάδα κάτω από την Ακρόπολη αποχαιρετώντας την.

Έψαξες τις μακρινές ρίζες της οικογένειάς μας στο Γκέλβερι της Καππαδοκίας, εκεί που οι παππούδες μας ήταν δάσκαλοι. Λάτρεψες τη μαστίχα της Χίου – τα δάκρυα του Θεού – κι’ αυτά αποζητούσες να σε δροσίσουν στο πρόσωπο τις τελευταίες ώρες της ζωής σου. Τα πήρες μαζί σου... 

Έζησες χρόνια στη Γερμανία, όπου μαζί με το λατρεμένο σου Eberhard έκανες τα παλικάρια σου, τον Μίνωα και τον Άλκη. Πέθανες εδώ όπου και θα "κοιμηθείς" για πάντα. Έδωσες λιονταρίσιο αγώνα για τη ζωή, πολεμώντας ενάντια στις όποιες προβλέψεις, στις όποιες "ιατρικές καταδίκες" που μέχρι την τελευταία στιγμή υπηρεσιακά σου δηλώνονταν... Πώς αλλιώς;

Πώς μπορούν να χωρέσουν σε τόσο στενά πλαίσια, η χαρά της ζωής, ο θαλασσινός αέρας του Αιγαίου, το απέραντο φως και ο ήλιος της Αττικής, η φινέτσα της Αλεξάνδρειας, το φεγγάρι πάνω από την Ακρόπολη, τα δάκρυα του Θεού της Χίου, το Αναστάσιμο Μήνυμα... Πέθανες όταν ΕΣΥ το διάλεξες!!!

Σου έφερα δώρα να σε συντροφέψουν στο ταξείδι σου. Λίγο χώμα από το σπίτι σου στη Γλυφάδα μαζί με την ευχή της Μάνας μας, λίγα γιασεμιά και δάφνη από τον κήπο μας, λάδι και κρασί από τον Μπλάνα, γυαλάκια που μάζεψα το καλοκαίρι από τη Φοινικούντα και βέβαια "δάκρυα του Θεού" μαστίχα από τη Χίο...

ΚΑΛΟ  ΤΑΞΕΙΔΙ  ΚΟΚΚΩΝΑ  ΜΟΥ!!!!

                                                                                                        Μάρω
Gerlingen 4-1-2013

------
Σημ. "Κοκκώνα" είναι, χαϊδευτικά, η μικρή κουκλίτσα και άλλοτε η γοργόνα στα ακρόπρωρα των μικρών καραβιών. Η μορφή της προέρχεται από τα Κυκλαδικά ειδώλια.

Στη μνήμη της Μυρτώς

Ένα κορίτσι από το ΙΒ΄ Θηλέων……το ’σκασε

Πήγε στου Ξυνού το 1965, στην πρώτη τάξη. ‘Ξενάκι’ λίγο, αφού είχε έρθει με την οικογένειά της το 1961, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και είχε γεννηθεί (30-5-1959). Έμενε στην Εκαταίου 17, απέναντι από το μπακάλικο του Ντίκου και δίπλα από το τσαγκαράδικο του Κυρ Ηλία, ένα μαγαζάκι ένα επί ένα που έκοβε τη Γεωμέτρου στη μέση, από τα χρόνια που ο Νέος Κόσμος δεν είχε ακόμα πολεοδομικές γραμμές. Μετά έμενε στην Ευδόξου, πάνω από το ζαχαροπλαστείο του ‘Θέμη’, όπως το λέγαμε, παρότι ο ιδιοκτήτης του ήθελε για επωνυμία το δικανικό καθαρευουσιάνικο ‘Θέμις’. Παιδάκι χαρούμενο, μεγάλωσε σε ένα ευτυχισμένο σπίτι που προσπαθούσε να προσαρμόσει τη φινέτσα και τον κοσμοπολιτισμό της Αλεξάνδρειας με την άγουρη Αθήνα εκείνης της δεκαετίας, με τη χωμάτινη ακόμα Εκαταίου, το καταβρεχτήρι του Δήμου που πέρναγε κάθε μέρα τα καλοκαίρια, και την γλυκιά ‘παγοπώλισσα’ με τις κολώνες του πάγου πιασμένες ‘οδυνηρά’ από τη δαγκάνα πάνω στο τσουβάλι. Κλασσικά, στου Στρατηγάκη (Αγκύλης και Βουλιαγμένης) για Αγγλικά με τον Κούζο και βέβαια στη συνέχεια, το 1971, στο ΙΒ΄ Θηλέων. Αγαπητή, σοβαρή, ισορροπημένη – με την έννοια ότι τις επαναστάσεις της εποχής τις έκρυβε αποτελεσματικά, προδομένη μόνο από τα σβησμένα τσιγάρα στο τασάκι κάτω από το κρεββάτι της. Καλή μαθήτρια, πολύ καλή μάλλον, θα σπουδάσει στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το νυν Γεωπονικό Πανεπιστήμιο), θα φύγει, μετά από έρωτα, στη Γερμανία όπου θα ζήσει κάνοντας οικογένεια. Φεύγοντας, εκτός άλλων, άφησε πίσω πολλούς ανθρώπους που την αγαπούσαν αλλά κυρίως τις ‘Φιλενάδες’. Πραγματικά επτά Χάριτες!!! Την Κατερίνα, την Ελένη, την ΄Αννα, την Παυλίνα, τη Λία, την ΄Αντα, τη Βάσω. Αυτές οι ‘Χάριτες’, θα ταξιδέψουν μεθαύριο στη Γερμανία να συνοδέψουν την όγδοη φιλενάδα τους στο τελευταίο της ταξείδι… Μάλλον την αγαπούσαν πολύ και θα τους λείψει… Τι να πει κανείς για το κορίτσι του ΙΒ΄ Θηλέων, που το ’σκασε τόσο πρόωρα, ταξιδιάρικα και πάνω απ’ όλα γενναία, παλεύοντας λιονταρίσια για τη ζωή; Ήταν η Μυρτώ Ανδρεάδου – γνήσια Ελληνίδα, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι της Διασποράς ανά τον κόσμο. Ένωσε τον αέρα της Μεσογείου, τη φινέτσα και τον κοσμοπολιτισμό της Αλεξάνδρειας, τον εκτυφλωτικό ήλιο του Αιγαίου- αφού οι ρίζες ήταν από τη Χίο - το ροζ χρώμα της Αττικής και τα μεταλαμπάδευσε – με το πνεύμα, το μυαλό και την ψυχή της – στη χώρα που έζησε πολλά χρόνια. Θα ‘κοιμηθεί’ στο Νεκροταφείο του Gerlingen στη Στουτγάρδη Γερμανίας. Νομίζω όμως ότι σαν ‘ ταξιδιάρα ψυχή’ που είναι δεν θα της είναι αρκετός ο τόπος εκείνος και πάλι θα …το ‘σκάσει και θα είναι μαζί μας!!!!! 

 Με οδύνη 

 Μαρία 

(ΙΒ΄ Θηλέων 1971)

As time goes by

Το σχόλιο της Παρασκευής

Για όλα φταίει η Γαλλίδα! Πού πας και στέλνεις έτσι κυρά μου τη λίστα; Κράτα την στην τσάντα σου. Πήγαινέ την μια βόλτα στη Μονμάρτρη. Κέρασέ την ένα καφέ στην Coupole. Στην τελική, ένα βράδυ με αεράκι, άσε την αδιάφορα σε μια banque de la Seine μπας και την πάρει το ποτάμι.

Στο Έκτο, στο Δωδέκατο και σε όλους τους φίλους

Από τους δημοσιογράφους, τους σχολιαστές
τους ανταποκριτές στο εξωτερικό
τους φωτορεπόρτερ
τους τεχνικούς
και όλο το προσωπικό του
ekto1972®

6+1 τραγούδια από το Έκτο με την αλλαγή του χρόνου.