Επικαιρότητα

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

On the train

Η Τεχνολογία απομονώνει τον Άνθρωπο.

Βοήθειααα!

Δημ.Χαντζόπουλος, TA NEA

Διαβάζετε μιας τροπολογίας τ’ άρθρα πλην ενός
Κι αφού ξορκίσετε το πέμπτο στη σειρά με πάθος
Κάνετε μπάχαλο μια ψηφοφορία παντελώς
Κρύβοντας αυτό που όλοι σας λέν’ ότι ήταν λάθος.

Βγαίνετε μετά στις συνεντεύξεις σας περιχαρείς
Κι εκφωνείτε «πρόγραμμα» υγείας από το βάθρο
Για την τροπολογία που στο κόμμα δεν εψήφισε κανείς
Στο μέλλον καταργείτε κι όλες τις ασθένειες μ’ ένα άρθρο.

ektoποίηση

ektoΙστορικά

«…[Το κράτος] είναι για τους βυζαντινούς της εποχής, ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς. Κράτος ντόπιων ή ξένων μισθοφόρων στην υπηρεσία εκείνου που πρόσφερε περισσότερα, στο έλεος των ξένων εμπορικών αποικιών. Κράτος αιχμάλωτο μιας κάστας νεόπλουτων, που μοιράζονται μεταξύ τους ευεργετήματα και προνόμια, παρά τη δυστυχία που βασιλεύει παράλληλα με την ανασφάλεια στις επαρχίες. Λεία τέλος των εσωτερικών αγώνων που συγκλονίζουν το παλάτι χωρίς να συγκλονίζουν καθόλου τις συνειδήσεις των κυβερνητών και των διανοούμενων, το βυζαντινό κράτος στην αυγή του δέκατου τρίτου αιώνα βάδιζε αδυσώπητα προς το χαμό και το διαμελισμό του, ανεξάρτητα από όποια ενέργεια έκανε εναντίον του ο εξωτερικός εχθρός, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι σταυροφόροι της τέταρτης σταυροφορίας και οι σύμμαχοί τους. Με άλλα λόγια, αυτό που μας φαίνεται σημαντικό για να κατανοήσουμε την εξέλιξη της νοοτροπίας στο τέλος του δωδέκατου αιώνα, είναι η παρακμή του βυζαντινού κράτους, η διαφθορά των ηθών της διοίκησης, το μπλοκάρισμα του μηχανισμού της, η αναποτελεσματικότητά του, παρ’ όλο που ήταν έμπειρος και περίπλοκος, η αδιαφορία των πολιτών του και η απληστία, η αρπακτικότητα ακόμα των υπαλλήλων του. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1204, αν την δούμε κάτω από αυτό το πρίσμα, δεν είναι παρά μια συνέπεια σχεδόν αναπόφευκτη της κατάστασης που βασίλευε στο Βυζάντιο πριν απ’ αυτή τη χρονολογία».

Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ

Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Εκδόσεις Ψυχογιός

Φωτ. Βυζαντινό Μουσείο

ektoσόφια

On the train

The morning after JFK was shot.

(Πηγή:  pic.twitter.com/EeVamsKyE4)

Βοήθειαα!

Πηγή: Δημ.Χαντζόπουλος ΤΑ ΝΕΑ

Ανοίξτε μου την πόρτα για τη ζωή μου
της πρωτοετούς φοιτήτριας

Όλα ξεκίνησαν με τη χαρά των αποτελεσμάτων την ημέρα της εισαγωγής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οι γονείς μου χαρούμενοι, περήφανοι, έχοντας δώσει κόπους και χρήματα σε όλο αυτό το σύστημα της παραπαιδείας ένιωθαν και τη δική τους προσπάθεια, την παράλληλη στη δική μου να δικαιώνεται. Όσο για εμένα; Στα σύννεφα!

Και μετά το χάος. Αρχίζει η χρονιά και παρουσιάζεται η απεργία των διοικητικών. Από τις 11 Σεπτεμβρίου κάθομαι ως τώρα, 11 Νοεμβρίου, να περιμένω πότε θα ανοίξει αυτή η σχολή, πότε θα πάω κι εγώ στο πολυπόθητο αμφιθέατρο να αρχίσω να περπατάω τον μακρύ δρόμο των έξι χρόνων προς το πτυχίο. Νόμιζα πως το πανεπιστήμιο ήταν πολύ διαφορετικό. Το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι καθαρό, ιερό, που αγκαλιάζει τους φοιτητές του, που μεριμνά γι αυτούς... Ώσπου έγινε η κατάληψη των χώρων των σχολών ή περιφρούρηση της απεργίας – όπως επιμένουν όλοι. Περνάνε μια, δύο εβδομάδες. Τι στο καλό; Από Δευτέρα σε Δευτέρα περιμένουμε να ανοίξει. Κάπως έτσι αρχίζουμε μέσα από το internet να γνωριζόμαστε τα παιδιά, να κανονίζουμε εξόδους, να μοιραζόμαστε προβληματισμούς και όνειρα.

Και κάποια στιγμή βαριέσαι. Συνειδητοποιείς πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει και πως δεν είσαι κάποιος επειδή τα κατάφερες, τόσοι τα κατάφεραν, το θέμα είναι και να βγεις και να βγεις σωστός, με τις σωστές γνώσεις, τις σωστές αρχές και έχοντας προσπαθήσει μόνος σου, χωρίς βοήθειες και μέσα ώστε να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα. Όμως η σχολή δεν ανοίγει για να ξεκινήσεις από κάπου. Αρχίζει η απόγνωση μετά και η απογοήτευση. Και μετά αρχίζουν τα νεύρα. Ποιος είναι αυτός που μου κλείνει τη σχολή; Ποιος είναι για να καταπατά τα δικά μου δικαιώματα; Θέλω να ανοίξουμε όπως έγινε και στα άλλα πανεπιστήμια, θέλω να μπω επιτέλους σε αυτό το πολυπόθητο αμφιθέατρο!

Ανοίγεις τηλεοράσεις, εφημερίδες, μπαίνεις κάθε μέρα στο internet αλλά τίποτα. Χρυσή Aυγή και οικονομικά. Και ούτε λέξη για τα κλειστά πανεπιστήμια! Σκέφτεσαι: ας κάνω τουλάχιστον κάτι εποικοδομητικό. Μάθαμε με τους υπόλοιπους για κάτι δωρεάν συνέδρια και πήγαμε. Όσο όμως μαθαίναμε περισσότερα τόσο θέλαμε να μπούμε στην σχολή να τα μάθουμε και κανονικά, να νιώσουμε περισσότερο κομμάτι της σχολής.

Και μετά έγινε η πρώτη συνέλευση φοιτητών και ήρθε η πλήρης απογοήτευση. (Σκέφτεσαι: Τέλεια, θα μπω τουλάχιστον σε αμφιθέατρο!) Μα τι ήταν αυτό; Αμφιθέατρο ή κανένα κακόγουστο κακόφημο μπαρ; Οι χώροι βανδαλισμένοι, σπασμένα τζάμια, χυδαία συνθήματα σε τοίχους που ως επί το πλείστον ήταν καλυμμένοι από φυλλάδια παρατάξεων. Μέσα στο αμφιθέατρο τσιγαρίλα, καφέδες και ένα σωρό κόσμος που μίλαγε, χαχάνιζε και συζήταγε αγνοώντας πλήρως τον εκάστοτε ομιλητή. Μίλησαν φοιτητές από παρατάξεις, οι οποίοι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές μετέφεραν τις ιδέες που τους είχαν μπήξει μέσα στον εγκέφαλο οι «γραμμές» των αντίστοιχων κομμάτων. Άτομα που νομίζουν ότι έτσι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν όσα πολύ έντεχνα τους έχουν κάνει να πιστεύουν οι «επάνω». Η συνέλευση κράτησε έξι ώρες… Έξι ώρες το απόλυτο θέατρο του παραλόγου και αυτό για να ψηφιστεί με 20 περίπου ψήφους διαφορά ότι θα κάνουν ΚΑΙ οι φοιτητές κατάληψη. Άλλο αυτό… Από πότε κλείνουν οι φοιτητές το σπίτι τους; Εκείνη την ώρα καταλάβαινα για ποιο λόγο βρίσκονται τόσοι Έλληνες στο εξωτερικό αυτήν τη στιγμή εκείνη την ώρα βούρκωσα γιατί είδα ότι κι εμένα μάλλον αυτό θα ήταν το μέλλον μου.

Ξέρετε τι γίνεται; Εγώ αγαπάω τη χώρα μου και θέλω να μείνω εδώ. Είμαι ιδεαλίστρια, αισιόδοξη, καλοπροαίρετη και όπως το βλέπω είμαι εξαιρετικά αφελής μάλλον. Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω δημόσια πλέον την αφελή μου άποψη:

Η Παιδεία υποβαθμίζεται όταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι κλειστά και όταν πιστεύουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να σταθεί με κλειστά πανεπιστήμια για καιρό ακόμα. Όταν πιστεύουμε ότι δεν τρέχει τίποτα και να χαθεί το εξάμηνο, αν τελικά το πανεπιστήμιο ανοίξει και έχει όλους τους διοικητικούς. Όχι, δεν θέλω να χάσει κανείς τη δουλειά του αν την κάνει καλά και την έχει κερδίσει τίμια. Αλλά πρέπει να μπουν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μας νοιάζει η εγγραφή. Ας συνεχιστεί όσο πάρει η απεργία και είμαι σίγουρη πως αν είναι για το καλό όλης της κοινωνίας θα πετύχει. Όμως, με σχολή υπό κατάληψη, γεγονός που μου δείχνει ότι ο άλλος για να πιέσει καταπατά τα δικά μου δικαιώματα, δεν θα στηρίξω κανέναν. Πρέπει να ανοίξει το πανεπιστήμιο γιατί η παιδεία και τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ υποβαθμίζονται. Υποβαθμίζονται από την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία, την κομματικοποίηση και γιατί δεν αναγνωρίζεται ότι είναι ιδρύματα που πρέπει να λειτουργούν στοχεύοντας στη συνολική καλλιέργεια των φοιτητών.

Τίποτα άλλο εκτός από μάθημα και κόμματα δεν υπάρχει σε αυτό το πανεπιστήμιο; Τι σόι ακαδημαϊκοί πολίτες, τι σόι άνθρωποι θέλουμε να βγούνε από αυτό το πανεπιστήμιο;

Αυτά είναι τα προβλήματα που πρόλαβα να γνωρίσω. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που ακόμη δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Σας παρακαλώ μη μου στερείτε το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα, γιατί εγώ δεν είμαι «βολεμένη». Ανοίξτε μου τις πόρτες για μάθημα, για πρόοδο, να γίνω μια καλή γιατρός, να προσπαθήσω για μια καλύτερη κοινωνία.

Πηγή: protagon.gr

Manhã de Carnaval

ΜητΡΙΟγλου

Φωτ. SupersportFM

ektoΣινεμά

Ευχαριστούμε τη Λενιώ.

Βοήθεια!

Δεν ξέρουμε τι κινδυνεύει πιο πολύ αυτές τις μέρες. Η αισθητική μας ή η νοημοσύνη μας; Από τη μια, ένας καταξιωμένος σκιτσογράφος παρασύρεται σε μια άτυχη στιγμή του και προσβάλει κατά κάποιο τρόπο την αισθητική μας. Για το ατόπημα αυτό, του επιτίθενται άπαντες εντός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι εκτός των άλλων, υπάρχει και φεμινιστικό κίνημα. Από την άλλη, μια λαλίστατη νεαρή βουλευτής καταρρακώνει τη νοημοσύνη μας βροντοφωνάζοντας μέσω μεγαφώνου και χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος «βοήθεια», λες και κινδύνευε πραγματικά η Ζωή της. Μαζί της μια επίσης άξια «εθνομητέρα» η οποία σκαρφαλωμένη στα κάγκελα του νέου Πολυτεχνείου έκδοση 2013, εμπνέουν από κοινού με την ανακράζουσα, τον σκιτσογράφο που λέγαμε για να μεγαλουργήσει. Ταυτόχρονα στη Βουλή εξελίσσεται μια συζήτηση «μομφής δυσπιστίας» το επίπεδο της οποίας έκανε ακόμη και τη Θύρα 3 του Πανιωνίου στο ματς με τον Ατρόμητο, να μοιάζει με moot court του Harvard. Τελικά με τα πολλά, την Κυριακή το βράδυ, ξημερώματα Δευτέρας, άπαντες θεωρούσαν εαυτούς νικητές! Η κυβέρνηση διότι κατάφερε τα τρία εν εξελίξει μπάχαλα που διοργάνωσε η αντιπολίτευση (ΕΡΤ, Σύνταγμα, Βουλή) να τα συμμαζέψει με σχετική επιτυχία. Η δε αντιπολίτευση διότι κατάφερε να «ματώσει» κατά μια ψήφο την ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία (έστω κι αν δεν ήταν μεγάλη έκπληξη ότι ένα συγκεκριμένο ζευγάρι γόβες απειλούσε εδώ και καιρό ότι θα περπάταγε σε διαφορετική μοκέτα, εμπνέοντας για άλλη μια φορά τον σκιτσογράφο μας). Πού θα καταλήξουν τα πράγματα στο μέλλον; Θα δείξει. Προς το παρόν, όλοι εμείς κοιτάζουμε εμβρόντητοι «τα παιδία παίζει» τη στιγμή που η Τρόικα δεν παίζει καθόλου. Παρόλο που το Μνημόνιο υποτίθεται ότι έχει μόλις μερικούς μήνες ζωής ακόμη!

Κλείνοντας αυτές τις γραμμές δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε με έναν δικό μας άνθρωπο, τον συνθέτη Νότη Μαυρουδή (παιδί του Έκτου της Φαλήρου για μικρό διάστημα κι αυτός), που έγραψε στην Μεταρρύθμιση (κλικ) ότι η πρόταση μομφής «ήταν ένα εθνικό ναυάγιο που μας προσφέρει ένα μάθημα χρήσιμο για να κατανοήσουμε, για τα καλά, πως στη χώρα υπάρχει σκοτάδι! Πολύ σκοτάδι…».

ekto1972

Ας φωτίσουμε όμως τις γελοιογραφίες που ενόχλησαν, μαζί με κάποιες άλλες με τις οποίες οι φίλοι μας πολιτικοί, ένθεν κακείθεν, για δικούς τους λόγους, δεν ασχολήθηκαν ποτέ:

Αντίο

Αντιγόνη Βαλάκου (1930 - 2013)

Μας έκανες αρχικά να ακούσουμε το «Θέατρο στο Ραδιόφωνο» και μας έκανες μετά να αγαπήσουμε το ίδιο το Θέατρο. 

Καλό Ταξίδι.

Και το Έκτο ήταν εκεί !

 Αποτελέσματα διαδρομής 5 χιλιομέτρων ανδρών, ηλικιών 55-59

Νίκο, συγχαρητήρια!

Το σχόλιο της Παρασκευής

Ὀδυσσέα Ἐλύτη

Τὸ παράπονο

Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;

Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.

Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.

Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.

Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.

Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει.

Σχολίασε ο Κ.Κορ.

ektoΣινεμά

Διαβάσαμε

Περί πανεπιστημίων και …ασύλων

του Νίκου Χριστοδουλάκη

ΣΤ' Γυμνάσιο 1972

Είναι οκτώ πλέον οι εβδομάδες που το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι παράλυτο, ακρωτηριασμένο και απολύτως ανύπαρκτο εξαιτίας μιας απεργίας –δικαίας κατά ένα μέρος– μιας ομάδας εργαζομένων σε αυτό.

Μιας απεργίας που λειτούργησε ως ντόμινο και ξεσήκωσε τους φοιτητές σε καταλήψεις, τους πανεπιστημιακούς δασκάλους σε απεργίες, τις πρυτανικές αρχές σε προσφυγές στη δικαιοσύνη και τον Υπουργό Παιδείας σε …επίδειξη ικανοτήτων φάλτσου μονωδού επαρχιακής όπερας.

Θα αναρωτιέται όμως η κοινωνία πώς είναι δυνατόν να ξεσηκώνονται μαζικά τα πανεπιστήμια, με ψύλλου –έστω και χοντρού– πήδημα και να καταργούνται τα πάντα. Πώς είναι δυνατόν να ανέχονται οι πανεπιστημιακοί πόρτες κλειστές με αλυσίδες και βαριά λουκέτα. Πώς είναι δυνατόν οι πάλαι ποτέ ένθερμοι υποστηρικτές του ασύλου και της ελευθερίας της γνώσης να αποδέχονται μια κατάσταση που τους οδηγεί στα γραφεία τους κρυφά, μέσα από τα ρέματα, τοίχο-τοίχο, σαν εγκληματίες, πολύ πρωί, την ώρα που καταληψίες κοιμούνται και να μην αντιδρούν;

Πώς είναι δυνατόν να ψηφίζουν απεργίες και συμπαράσταση και –μεταξύ τους– να συζητούν ότι το κακό έχει παραγίνει;

Τι πάει στραβά;

Γράφω τις γραμμές που ακολουθούν για να εξηγήσω πώς ακριβώς η μεγάλη πλειοψηφία –σιωπηρή θα παραδεχτώ– καταδυναστεύεται από τους άριστα εκπαιδευμένους κομματικούς λεγεωνάριους που καταφέρνουν πάντα αυτό που επιτάσσει το κόμμα για να γίνουν, στο τέλος, βουλευτές ή σπουδαίοι κρατικοί αξιωματούχοι (θυμηθείτε τι ήταν αυτός που έκανε το δωράκι των 500 εκατομμυρίων στον εαυτό του και προξένησε την απορία ακόμα και του Ανδρέα Παπανδρέου).

Σας περιγράφω, λοιπόν, πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις των… συλλογικών οργάνων.

Η Γενική Συνέλευση προγραμματίζεται για τις 13:00 επειδή πριν, κατά τη διάρκεια του πρωινού, όλοι οι συνδικαλιστές είναι απασχολημένοι. Πρέπει να πάνε στη λαϊκή, να δούνε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τους, να πάνε για καφέ και να προετοιμάσουν τις προτάσεις τους και μετά να ασχοληθούν με τα ήσσονος σημασίας θέματα, όπως η Γενική Συνέλευση της οποίας άλλωστε, το αποτέλεσμα, το ελέγχουν εύκολα.

Κατά τις 13:30 εμφανίζονται οι πρώτοι από το προεδρείο. Πάει 15:00 και η Γενική Συνέλευση δεν έχει αρχίσει. Γίνονται συζητήσεις. Ζυμώσεις.

Πριν φτάσουμε στο απομεσήμερο, αρχίζει η Γενική Συνέλευση. Εγγράφονται ομιλητές. Καμιά εικοσαριά. Μπορεί και παραπάνω. Όλο οι ίδιοι. Απελπισία πιάνει τους υπολοίπους. Οι εγγεγραμμένοι αρχίζουν να μιλούν, αφού πρώτα καταναλώσουμε αρκετό χρόνο για να αποφασίσουμε αν κάθε ομιλητής θα μιλάει για πέντε, για δέκα, για δεκαπέντε λεπτά ή όση ώρα θέλει. Είναι θέμα αντίληψης της Δημοκρατίας…

Με χίλιους κόπους ξεκινάμε. Λένε διάφορα. Τα ίδια πάντα. Οι εντεταλμένοι προς τούτο κάνουν βόλτες μέσα ή έξω και μετρούν κεφάλια. Πόσα είναι τα δικά μας και πόσα τα αλλότρια.

Η Γενική Συνέλευση, όπως είναι φυσικό, φυλλορροεί. Ο κόσμος, καταπονημένος και ίσως αγανακτισμένος και αηδιασμένος, αποχωρεί. Σιγά-σιγά.

Οι μετρητές κεφαλών (head counters) είναι σε επιφυλακή. Μόλις μετρήσουν τον σωστό αριθμό των δικών τους, κάνουν σήμα. Οι εγγεγραμμένοι ομιλητές παραιτούνται ομαδικά γιατί τους κάλυψαν οι… προλαλήσαντες!!!! Τώρα είναι η ώρα της ψηφοφορίας. Οι άριστοι γνώστες των συνδικαλιστικών πρακτικών φέρνουν την πρότασή τους για ψηφοφορία και –ω του θαύματος!!!– ψηφίζεται από την πλειοψηφία.

Έτσι, λοιπόν, επί τετρακοσίων περίπου μελών ΔΕΠ της Σχολής Θετικών Επιστημών, ψηφίζουν μερικοί και δημοσιεύεται η «απόφασή» τους με την εξής διαπίστωση (αντιγράφω): «Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Διδασκόντων της Σχολής Θετικών Επιστημών στις 29-10-2013 (λ.χ.) έλαβε την απόφαση που επισυνάπτεται, με ψήφους 25 υπέρ, 17 κατά, 9 λευκά και 1 αποχή».

Ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα 17 κατά, τα λευκά και τα άκυρα και αποκτά κύρος η απόφαση των 25 πλειοψηφισάντων. Δηλαδή λίγο πάνω από το 5%, χάριν της δημοκρατίας που διαμορφώσαμε, αποφασίζουν και …διατάσσουν.

Ε Λ Ε Ο Σ !!!!

Μην απορείτε! Τα ίδια συμβαίνουν και με τους φοιτητικούς συλλόγους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αποφασίζουν. Εκεί βέβαια οι πλειοψηφίες είναι ακόμα ισχνότερες. Περίπου 30 φοιτητές, σε σύνολο δύο χιλιάδων ή και παραπάνω, κλείνουν το Τμήμα τους, κουβαλάνε τα sleeping-bags τους, τρώνε, κοιμούνται, κάνουν πάρτι, ακούνε μουσική, γυρνοβολούν στους ορόφους του κτηρίου που πληρώνει ο Ελληνικός λαός για να λειτουργεί, αλυσοδένουν τις πόρτες και απαγορεύουν, όχι με περισσή ευγένεια, σε όσους επιθυμούν να εργαστούν, να προσέλθουν στο γραφείο τους.

Το αστείο είναι ότι, όσοι επιθυμούμε να δουλέψουμε και παρεμποδιζόμαστε, έχουμε κάθε δικαίωμα να ζητάμε την αμοιβή μας αφού η ευθύνη για τη διάλυση δεν ανήκει σε εμάς. Έτσι, δεν δουλεύουμε, αλλά το έργο που πρέπει να παραχθεί ενδέχεται να συμπιεστεί με εκπληκτικό τρόπο και να παραδοθεί ως κονσέρβα γνώσης στο μισό ή το ένα τρίτο από τον χρόνο που είναι απαραίτητος για να διδαχθεί, και όλοι τότε είμαστε ευτυχισμένοι. Και το υπουργείο μαζί.

Όχι, δεν μπορώ άλλο να ανεχτώ αυτή την αθλιότητα.

Ξέρω, κάποιοι νουνεχείς συνάδελφοί μου θα με επιτιμήσουν γι’ αυτά που γράφω. Θα μου υπενθυμίζουν ότι μπορεί να πέσω θύμα τραμπουκισμών. Να βρω το αυτοκίνητό μου γδαρμένο ή χωρίς λάστιχα. Να βρω το γραφείο μου συλημένο ή να με χτίσουν μέσα σ’ αυτό και να αναγκαστώ να πηδήξω στο αίθριο για να γλιτώσω.

Όμως, δεν πάει άλλο. Αρκετά. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Ζήσαμε και την εποχή των «πρασινοφρουρών» αλλά και τις επελάσεις γαλάζιων αναμορφωτών (κάθε υπουργός Παιδείας θέλει να κάνει τη δική του εκπαιδευτική επανάσταση). Και τόσα χρόνια που τα ανεχτήκαμε αυτά, τι έγινε; Από το κακό στο χειρότερο πάμε! Πρέπει να αντιδράσουμε για να έχουμε τουλάχιστον τα μούτρα να λέμε ότι οι πανεπιστημιακοί δεν βάζουν φιτιλιές στους φοιτητές για να ξεχαρβαλώνουν τα πάντα, όπως τεχνηέντως τα άθλια κανάλια αφήνουν να εννοηθεί. Τα μεγάλα από τα πανεπιστήμιά μας είναι πανεπιστήμια αριστείας κι αυτό κρίνεται με ειδικούς αλγορίθμους που εφαρμόζονται διεθνώς από ξένους οίκους και αποδεικνύεται εύκολα με μια επίσκεψη στο διαδίκτυο. Κανένα υπουργείο, κανένας υπουργός, κανένας συνδικαλιστής και κανένα κόμμα δεν μπορεί αυτό να το ακυρώσει.

Μήπως όμως έχετε προσέξει ότι, συστηματικά, κανένας πανεπιστημιακός –και είναι πάρα πολλοί, οι περισσότεροι– από αυτούς που αντιτίθενται στο γενικό χαβαλέ και στον ξεπεσμό δεν έχει προβληθεί από την τηλεόραση. Όλοι αφήνουν την κοινωνία να πιστεύει ότι πρόκειται για συμπαιγνία συνενόχων και ομαδική παράκρουση με στόχο τη διάλυση του Πανεπιστημίου που με τόση φροντίδα, ο άλλος άθλιος πόλος, το Υπουργείο Παιδείας και Εκδίκησης, φροντίζει να εκσυγχρονίζει και να προστατεύει.

Τελικά φαίνεται ότι όχι απλά θα θυμηθώ τον Οδυσσέα Ελύτη, αλλά θα μετατρέψω σε μότο τους στοίχους του από τον «Κήπο με τις αυταπάτες», όσο κι αν αυτό σχολιαστεί ως …ελιτίστικο:

«Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατο να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας».

Ειδικά, όπως εκβιαστικά τις διαμορφώνουν τις πλειοψηφίες…

Νίκος Χριστοδουλάκης

Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας 

του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Αναδημοσίευση από athensvoice.gr

4/11/2013

ektoΣινεμά

Ένα από τα μικρά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Το περίφημο "Γείτονες" του Norman McLaren (παραγωγή National Film Board of Canada) του 1952, βραβευμένο με το Oscar ταινίας μικρού μήκους της ίδιας χρονιάς. O McLaren, τον οποίο το ekto1972 είχε την τύχη να συναντήσει και να συνομιλήσει μαζί του λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του, ήταν ένας σπουδαίος ανθρωπιστής και από τους μεγαλύτερους δημιουργούς ταινιών μικρού μήκους και κινούμενων σχεδίων. Θεωρείται δε πρωτοπόρος στις τεχνικές του είδους αυτού. Το "Γείτονες" είναι μια κλασική πια ταινία και πολλές φορές προβάλλεται στα πλαίσια σεμιναρίων όχι μόνο σχολών κινηματογράφου, αλλά και σχολών πολιτικών και κοινωνικών επιστημών. Βλέποντάς το, θα καταλάβετε γιατί.

Το σχόλιο της Παρασκευής

Τοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ' οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἤ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.

Ισοκράτους Πανηγυρικός 

εδάφιο 50