Η χρονιά που πέρασε από τους NY Times

New Blog in Town

visit terra Pontus

" The Ghost of Tom Joad "

Του Bruce Springsteen με τον Tom Morello και τους The E Street Band.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του John Steinbeck  «Τα Σταφύλια της Οργής» (1939) και την ομώνυμη ταινία του John Ford (1940).

Στον Γαβ-Γαβ

Σύνδεση με RAI

(κλικ)

Και εις έτη πολλά

Νικηφόρου Λύτρα, "Κάλαντα", 1872

Χριστός 'γεννέθεν, χαράν σον κόσμον

(κλικ)

Goodbye our friend

Μια κάρτα από το Vigo

Αγαπητοί φίλοι,

Σας εύχομαι εγκάρδια ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και με υγεία, ευτυχία και κάθε καλό το Νέο Έτος 2015.

Θερμές ευχές, 

Θέμης Παπαϊωάννου

Διαβάσαμε

Φωτ. Ηλία Πετρόπουλου από το βιβλίο του «Η αυλή στην Ελλάδα»,  Εκδ. Φόρκυς, Αθήνα 1983

Τώρα που κοπάζει ο γνωστός κονιορτός του παραλογισμού, ας δούμε ένα έξοχο κείμενο που διαβάσαμε στο www.metarithmisi.gr 

ekto1972

Ο Ρωμανός δε θέλει αγκιτάτορες. Γονείς θέλει.

Κώστας Κούρκουλος, 09/12/2014

Θα ξεκινήσω με μία ιστορία: Περίοδος δικτατορίας. Οι γονείς στο χωριό και ο κανακάρης τους φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, όπου νόμιζε ότι έκανε αντίσταση. Το κακό είναι ότι δεν το νόμιζε μόνον αυτός, αλλά δυστυχώς το νόμιζε και η ασφάλεια. Έτσι έκανε το λάθος να τον συλλαμβάνει με κάθε ευκαιρία.

Κάθε βράδυ ο πατέρας στο χωριό άκουγε Deutsche Welle. Ένα λοιπόν βράδυ, η  Deutsche Welle μετέδωσε ότι ο γιος έχει συλληφθεί και άφηνε να εννοηθεί ότι ίσως έχει χτυπηθεί. Μόλις το άκουσαν στο σπίτι, η μάνα λιποθύμησε και ο πατέρας την άλλη μέρα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Έμεινε για ένα μήνα περίπου και κάθε μέρα, στην καρδιά του χειμώνα – παρ’ ότι άρρωστος - στεκόταν έξω από την ασφάλεια της Βαλαωρίτου, απαιτώντας να δει το παιδί του. Βεβαίως, ούτε σημασία του έδιναν, ώσπου γύρισε στο χωριό άπραγος.

Όταν ο γιος έμεινε ελεύθερος, ειδοποίησε αμέσως ότι είναι καλά και τις επόμενες μέρες γύρισε και αυτός στο χωριό. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, συνάντησε τον πατέρα του και μαζί πήγαν στο σπίτι. Στο δρόμο ο γιος μίλαγε για τη χούντα. Ο πατέρας – ένας από τους πιο ανιδιοτελείς, αλλά και πιο ανθρώπινους επαναστάτες που γνώρισε ο γιός – ούτε που ήθελε να ακούσει. Το μόνο που τον ενδιέφερε εκείνη την στιγμή, ήταν το παιδί του. Έτσι τον ρώταγε μονότονα αν τον χτύπησαν, αν είναι καλά και όλα τα σχετικά. Τίποτε άλλο δεν τον ενδιέφερε.

Στο σπίτι η μάνα τον υποδέχτηκε κλαίγοντας, με εκείνη τη σιωπηλή τρυφερότητα, που δεν περιγράφεται, αλλά μόνο νοιώθεται. Και αφού τέλειωσε η υποδοχή, ήλθε η απογοήτευση της μάνας. Την έπιασε το παράπονο που ο γιος δεν τους ειδοποίησε ότι  έρχεται και έτσι δεν του είχε έτοιμο εκείνο το φαγητό που του άρεσε και που πάντα της έλεγε, πως κανείς δεν μπορεί να το κάνει σαν κι αυτήν. (Το ίδιο φαγητό επιχειρεί και ο ίδιος σήμερα να κάνει στα παιδιά του, αλλά τον απογοητεύουν. Για άλλο όμως λόγο. Του λένε ότι δεν είναι σαν της γιαγιάς).

Με το που έπεσε η χούντα, δεν υπέβαλε μήνυση για τα βασανιστήρια. Σε ένα πέρασμά του όμως από το βιβλιοπωλείο της Καίτης στην Καμάρα όπου συγκεντρώνονταν οι φίλοι του, τον ρώτησαν αν είχε υποβάλει μήνυση, διότι ήταν η τελευταία ημέρα της προθεσμίας. Ντράπηκε, γιατί αισθάνθηκε ότι δεν είχε κάνει το καθήκον του. Πήγε λοιπόν κατευθείαν στην εισαγγελία και υπέβαλε μήνυση.  Όταν όμως στη συνέχεια το ανακοίνωσε στον πατέρα του, πήρε μία σουρεαλιστική για την εποχή απάντηση, που μόνον ένας αληθινός επαναστάτης μπορούσε να δώσει: «Ντροπή. Μπορεί αυτοί να μας ρήμαξαν, αλλά δεν θα κάνουμε τα ίδια. Δεν είμαστε σαν κι’ αυτούς». Έτσι ο γιός δεν πήγε καν στο δικαστήριο να υποστηρίξει τη μήνυσή του.

Κι αν δεν ήταν φανατικός! Μέχρι το πανεπιστήμιο σκεφτόταν να παρατήσει διότι, παίζοντας τον αντιεξουσιαστή, το θεωρούσε ως «τον βασικό μηχανισμό παραγωγής της κοινωνικής ιεραρχίας». Κι’ όταν μάλιστα κάποτε ένας φίλος του υπενθύμισε πως χρειαζόμαστε τα πανεπιστήμια, διότι έχουμε έστω ανάγκη από γιατρούς, απάντησε πως, στο σοσιαλισμό που είχε υπ’ όψη του, οι άνθρωποι δεν θα αρρώσταιναν!

Ποιο ήταν λοιπόν το εσωτερικευμένο όριο που δεν επέτρεπε στον φανατικό της ιστορίας μας, να τοποθετήσει το ναρκισσισμό του πάνω από την κοινωνία; Που δεν του επέτρεψε δηλαδή να ορίσει την επιθυμία του ή το παραλήρημά του ως ανώτατη αρχή, ώστε να γίνει ήρωας και ηγέτης; Τι ήταν εν τέλει αυτό που τον έφερνε «στα ίσια του»;

Δεν ήταν τίποτε άλλο, από τον εκκοινωνισμό του. Δηλαδή την αποδοχή του γεγονότος ότι δεν υπάρχει μόνο το υπερδιογκωμένο του εγώ, αλλά και ο άλλος. Και στην αποδοχή αυτή τον οδηγούσε η παράσταση των γονιών του. Η οποία επί πλέον, με τον συνδυασμό τρυφερότητας και κανόνων – αυτό δηλαδή που η Ρούλα Γεωργακοπούλου, σε ένα συγκλονιστικό της κείμενο, ονόμασε ως «φάση της γάτας» - του επέτρεψε να ορίσει και θετικά τον εαυτό του. Ενώ, όταν «δεν μπορεί κανείς να ορίσει θετικά τον εαυτό του, τον ορίζει με το μίσος προς τον άλλο»[1] Άσε που και το μίσος προς τον άλλο, δεν είναι άσχετο με το μίσος απέναντι στον εαυτό, δηλαδή «τη πιο σκοτεινή μορφή μίσους» [2]
Θα μου πείτε γιατί όλα αυτά; Η απάντηση είναι προφανής: Με αφορμή την υπόθεση Ρωμανού. Δεν έχει καμία σημασία η αναζήτηση της «ρίζας» του μίσους αυτού του παιδιού. Ούτε αν το γενικό μίσος που εκπέμπει, είναι το αρχικό μίσος απέναντι στον εαυτό του ή απέναντι στους γονείς του, το οποίο σήμερα στρέφεται κατά της κοινωνίας. Ούτε καν αν το καλάσνικωφ προηγουμένως και με όσα αυτό σημαίνει, καθώς και η απεργία πείνας σήμερα, είναι και μία τιμωρία απέναντι στους γονείς του, όπως πολλοί υποστηρίζουν.

Σημασία έχει ότι εγκλωβίστηκε σε ένα αδιέξοδο παραλήρημα. Και αισθάνεται σπουδαίος. Όπου μπορεί ακόμη και ο θάνατός του να τον κάνει να αισθάνεται ακόμη πιο σπουδαίος. Μέσα μάλιστα σε μία φρικτή συνθήκη, όπου όλοι οι «συμπαραστάτες», φαίνεται να τον θέλουν νεκρό, για να τον κάνουν σημαία. (Αλήθεια, πόσοι από αυτούς θα ήταν ευτυχείς, αν το παιδί τους κυκλοφορούσε με καλάσνικωφ; Και πόσοι θα πανηγύριζαν μπροστά στον κίνδυνο να πεθάνει το παιδί τους;). Με δυο γεννήτορες μάλιστα, που συμπεριφέρονται δημόσια όχι ως γονείς, αλλά ως πολιτικοί αγκιτάτορες, παροξύνοντας έτσι το αδιέξοδο. Και με μία υπεράσπιση – δεν αναφέρομαι στο νομικό μέρος, για το οποίο δεν μου πέφτει λόγος – η οποία κινείται πολιτικά με όρους λούμπεν.

Ενώ ο Νίκος Ρωμανός, ένα παιδί στη μετεφηβική ηλικία, δεν έχει ανάγκη ούτε από αγκιτάτορες, ούτε από χειροκροτητές, που τον χρησιμοποιούν μάλιστα ως εργαλείο στην αυτοκτονική του πορεία. Ούτε καν από τιμωρούς. Από γονείς έχει ανάγκη. Και αφού οι γονείς «λείπουν σε ταξίδι», επειδή ανέλαβαν αλλότρια έργα, οφείλουμε εμείς να φερθούμε ως γονείς. Έχουμε το παράδειγμα των γονιών της ιστορίας που προηγήθηκε. Αλλά και την ανάλογη περίπτωση στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, που με τη στάση του, κέρδισε το σεβασμό όλων μας. Και να σταθούμε δίπλα του, όχι για να δικαιώσουμε τον εαυτό μας μέσω του «ήρωα» που αυτοκτονεί, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο: Για να του δηλώσουμε ότι θέλουμε να ζήσει. Για ένα και μόνο λόγο: Για να χαιρόμαστε να τον βλέπουμε.  Και να του δώσουμε επί πλέον να καταλάβει ότι, ναι μεν τρομάζουμε και στην ιδέα ότι ο Νίκος, το παιδί μας, κυκλοφορούσε με καλάσνικωφ, αλλά είμαστε δίπλα του ως γονείς. Και πονάμε, ακόμη και όταν πεινάει το παιδί μας. Έστω και με τη θέλησή του. Και το μόνο παράπονο που έχουμε, είναι πως δεν μπορούμε να του φτειάξουμε το φαγητό που του αρέσει. Σαν τη μάνα της ιστορίας μας. Και τότε πρέπει να είναι όλοι σίγουροι, πως ο Νίκος δεν θα ξαναπιάσει καλάσνικωφ.

[1] Καστοριάδης, «Ακυβέρνητη Κοινωνία», εκδόσεις Ευρασία

[2] Καστοριάδης, «Οι ρίζες του μίσους».

Ο Κώστας Κούρκουλος είναι δικηγόρος.

Κωστελέderlin

Αντίο

Και ξαφνικά μέσα στην ιδεολογικά χρωματική σύγχυση των ημερών ξέβαψε και μια φανέλα. Αυτή με το 9. Ο Μένης Κουμανταρέας ήταν για τη γενιά μας -τηρουμένων των αναλογιών- ένας Καβάφης του γραπτού λόγου. Λόγος σιγανός, λόγος κρυφός, σχεδόν συνωμοτικός. Ίσως ακόμη κι αυτός ο απρόσμενος θάνατος να είναι μέρος του. Πήγε να βρει τον Κώστα Ταχτσή, τον Άρη Φακίνο, τον Αντώνη Σαμαράκη κ.α. Θα μας θυμίζουν τα κείμενά τους τις μέρες που οι ιδεολογίες είχαν μεστή άποψη και σταθερό χρώμα. Σαν τη μυρωδιά της κολόνιας στο κουρείο και τη γεύση του κοκκινιστού στο καρβουνάδικο.

ekto1972

Σας βλέπουμε!

Αναρτήσεις πολλές δεν κάνουμε εμείς, αλλά βλέπουμε συνεχώς τι κάνετε εσείς. Πότε μπαίνετε στο blog, ποιοι είναι δίπλα σας, τι διαβάζετε, τι τρώτε το μεσημέρι, πότε πάτε για... Σας παρακολουθούμε ανελλιπώς, χειμώνα-καλοκαίρι.

Διάλειμμα

Σήμερα, σαν να ‘μαι εσύ, ψυχή μου,
κράτα με όπως δε σ’ έχουν κρατήσει ποτέ.
Άκουσα να λέτε φωνές του ανέμου
τ’ όνομά μου και μια προσευχή τρεις φορές.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
τρέχει στο αυλάκι απ’ το πρώτο φιλί,
μέσα του είδα να τρέχεις και συ.
Μη με θυμάσαι αν δεν είσαι εδώ.

Δώσε μου σαν να ‘σαι εγώ, ψυχή μου,
δώσε μου ό,τι δε σου έχουν χαρίσει ποτέ.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
κι αν το χαμόγελο πέφτει στη γη,
με τη ματιά της το παίρνει αυτή,
το ρίχνει εμπρός κι όλα αρχίζουν αλλιώς.

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Αδέρφι, δύναμη! Μαζί σου.

Σύνδεση με Γεωδυναμικό - LIVE

Χορής Σχόλεια

Πηγή: Η Καθημερινή

Ομιλία του κ. Λίνου Μπενάκη στο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» Δήμου Κηφισιάς

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Στο πλαίσιο του σεμιναρίου «Προσωπικότητες της Κηφισιάς» 

στις  27 Νοεμβρίου,   Πέμπτη και ώρα 6μμ. – 7.30μμ, 

ο  καθηγητής Λίνος Μπενάκης  

θα μας μιλήσει με θέμα:
         «Παναγιώτης Κανελλόπουλος :  Κριτική επισκόπηση της νεοελληνικής πνευματικής ζωής»

Έπαυλη Δροσίνη - Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς ( Αγ. Θεοδώρων και Δ. Κυριακού).

ΜΠΕΝΑΚΗΣ ΛΙΝΟΣ : Ο Λίνος Γ. Μπενάκης είναι Επιστημονικός Συνεργάτης της Ακαδημίας Αθηνών, πρώην Διευθυντής του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας. Είναι Μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Διετέλεσε Αντιπρόεδρος του Ιονίου Πανεπιστημίου (Κέρκυρα) και Επισκέπτης Καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης (Ρέθυμνο). Είναι Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Κολωνίας (Γερμανία) και Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το εκτεταμένο ερευνητικό και συγγραφικό του έργο είναι συγκεντρωμένο τώρα σε τρεις μεγάλους τόμους: Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, Βυζαντινή Φιλοσοφία, Μεταβυζαντινή Φιλοσοφία.

Η παρουσία σας θα είναι χαρά και τιμή για μας.

Παρακαλούμε προωθείστε την πρόσκληση σε φίλους και γνωστούς σας.

Congrats ESA!

Media Briefing 18:30 UTC 19:30 CET

(κλικ)

Έκτο το Έκτο!

Την προηγούμενη Κυριακή 9/11/14, στους αγώνες δρόμου που οργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ, το Έκτο στα 5 χλμ. ανδρών, ηλικιών 60-64, ήρθε ...Έκτο! Tι άλλο; 

Φήμες που έλεγαν ότι ο εκπρόσωπός μας ήταν πρώτος και άφησε τα υπόλοιπα "γατάκια" που ακολουθούσαν να τον προσπεράσουν για να έχει τον τίτλο "Έκτος", διαψεύστηκαν από τον ίδιο στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε. 

Τέλος, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν ότι κατόπιν αιτήματος των πολυπληθών οπαδών του κ. Πολίτη, ο ΣΕΓΑΣ σκέπτεται να καταργήσει τους δρόμους των 5 χλμ. και να τους κάνει -για ευνόητους λόγους- ...των 6 χλμ!

Νίκο, και του χρόνου!

 ekto1972

" Komm rüber! "

(επανάληψη)

- Πήδα!

Ήταν η τρίτη μέρα που το έβλεπε να ορθώνεται. Ήξερε ότι σε λίγο δεν θα είχε καμία άλλη ευκαιρία. Ούτε καν οπτική επαφή. Στα 19 του έβλεπε το τείχος να κόβει τη ζωή στη μέση. Να κόβει το δρόμο, την πλατεία, το ποτάμι, τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Να κόβει το πάρκο που περνούσε κάθε μέρα πιασμένος χέρι-χέρι με το κορίτσι του. Σε λίγο θα έκοβε τη γειτονιά του, το σπίτι του, το μυαλό του. Το αγαπημένο του Βερολίνο δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιο. Πρωινό δεκαπενταύγουστου. Οι απέναντι, λίγο πιο μέσα από τη γωνία, φώναζαν "Komm rüber!" (έλα απεδώ). Οι φωνές ακούγονταν δυνατά και στους δυο δρόμους. Έμπαιναν στην πλατεία, στο ποτάμι, στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Έμπαιναν στο μυαλό του.

- Μην το σκέπτεσαι, πήδα τώρα!

Το αγκαθωτό συρματόπλεγμα ήταν πρόχειρα τοποθετημένο στη συμβολή των οδών Ruppiner Straße και Bernauer Straße. Θα μπορούσε εύκολα να το πηδήξει ακόμα και με το βάρος της στολής του και τον οπλισμό του. Αισθανόταν τα μάτια που τον έβλεπαν από μακριά με τα κυάλια. Έβλεπε το δάκτυλο του συναδέλφου του να πλησιάζει τη σκανδάλη. Πώς να είναι άραγε μια σφαίρα στην πλάτη; Πεθαίνεις εύκολα; Πεθαίνεις αμέσως; Θα σε βρει στον αέρα πάνω από το συρματόπλεγμα ή θα έχεις προλάβει να πατήσεις το απέναντι πεζοδρόμιο; Τι κάνει τώρα αυτός εκεί με την κάμερα; Ποιος τους είπε να μαζευτούν όλοι αυτοί; Και τι θα γίνει μετά;

- Komm rüber!

Τώρα! Ότι είναι να γίνει, ας γίνει. Άλμα χωρίς επιστροφή. Είναι ένα-δυο-τρία μέτρα ή μια αιωνιότητα; "Πέτα το γαμ..... όπλο πάνω στο συρματόπλεγμα!"

Peter Leibing

Το άλμα προς τη Δύση του ανατολικογερμανού φρουρού Hans Conrad Schumann, στις 15/8/1961, αποθανάτησε ο φακός του Peter Leibing και έγινε μια από τις φωτογραφίες "σύμβολο" του Ψυχρού Πολέμου. Ήταν λίγο πριν ολοκληρωθεί το τείχος του Βερολίνου και χαθεί κάθε δυνατότητα επαφής μεταξύ των δυο τομέων της πόλης.

Μόλις ο Schumann διέσχισε το δρόμο, μπήκε γρήγορα σε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας τους Δ.Βερολίνου που τον περίμενε και το οποίο ανέπτυξε αμέσως ιλιγγιώδη ταχύτητα προς άγνωστη κατεύθυνση. Αργότερα του επέτρεψαν να εγκατασταθεί στη Δ.Γερμανία, στην περιοχή της Βαυαρίας όπου και παντρεύτηκε. Ο Schumann που ήταν από τη Σαξωνία, έλεγε συχνά ότι απελευθερώθηκε πραγματικά μόνο όταν έπεσε το τείχος στις 9/11/1989. Ακόμα και μετά την ενοποίηση των δυο Γερμανιών, αισθανόταν τη Βαυαρία πιο οικεία και απέφευγε να επισκεφθεί τους γονείς του και τα αδέλφια του στη Σαξωνία. Δεν ήθελε να θυμάται τίποτα από το παρελθόν. Μετά από μια περίοδο κατάθλιψης, ο Hans Conrad Schumann αυτοκτόνησε στον κήπο του σπιτιού του στη Βαυαρία, στις 20/6/1998.

-------

Επανάληψη παλαιότερης ανάρτησης με αφορμή τα 25 χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Kείμενο: ekto1972

Εκεί ψηλά

H ορειβασία είναι ανοικτή δραστηριότητα για όλες τις ηλικίες, τρόπος ζωής και ήπιας άθλησης. Στα βουνά μπορεί κάποιος να περπατήσει, να σκαρφαλώσει, να κάνει σκι η snowboard, να κατεβεί με kayak ή ράφτινγκ ένα ποτάμι, να κολυμπήσει. Η ορειβασία  είναι ένα από τα αγαπημένα σπορ που προάγουν την υγεία μας.  Όσο απολαμβάνουμε τις ομορφιές της φύσης, οι μύες των πνευμόνων γυμνάζονται, η καρδιαγγειακή λειτουργία τονώνεται, ενώ η πεζοπορία σε μεγάλο υψόμετρο μας βοηθά να αδυνατίσουμε!

Νίκος Πολίτης

ekto1972

Διαβάσαμε

Πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ιστορικά βιβλία της ζωής στην Αθήνα την περίοδο της Κατοχής, από την ιστορικό κα Ελένη Νικολαΐδου. Βασίζεται σε δημοσιεύματα Αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής, αλλά στο βιβλίο υπάρχουν και αρκετές παράλληλες εικόνες. Το τι συνέβαινε δηλαδή την εποχή εκείνη στον Ελλαδικό χώρο γενικότερα με τους κατακτητές, τους συμμάχους και τους αντάρτες. 

Διαβάστε πλήρες σχετικό άρθρο εδώ (κλικ).

To ekto1972 στην κορυφή!

Νίκος Πολίτης

  Ορειβασία Τζένα - Πίνοβο (κλικ)

24-28/10/2014

Milesi Guido da Bergamo

Στις αρχές του Οκτώβρη 2014, ο φίλος μας Χρόνης (Γυμνάσιο Καλλιθέας 1969) βρέθηκε σε μέρη που περιηγείται συχνά και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Δοτσικό, στα βόρεια του νομού Γρεβενών. Στο τοπικό μπακαλο-φαρμακο-τοπικά είδη-… μαγαζί, έπιασε κουβέντα με τον κ. Δημήτρη. Μεγάλος σε ηλικία και γνώστης της Iστορίας της περιοχής του ο κ. Δημήτρης, όταν διαπίστωσε ότι ο Χρόνης ενδιαφέρεται πολύ για ιστορικά γεγονότα του Β' Παγκοσμίου, του έδειξε την παρακάτω πλάκα που βρήκε σ’ ένα χωράφι του. Εκεί λέει ήταν παλιά το Ιταλικό νεκροταφείο. 

[Στρατιώτης Milesi Guido από το Bergamo

γ.10.7.1913 - θ.22.10.1944]

Αν και δεν έχει άμεση σχέση με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ‘40, είναι πάντως η συνέχεια εκείνου με την τριπλή κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανο-Ιταλο-Βούλγαρους (για την ακρίβεια η Βουλγαρία προσάρτησε την Αν. Μακεδονία και Θράκη). Ο συγκεκριμένος στρατιώτης δεν παραδόθηκε στους συμμάχους όταν η χώρα του έφυγε από τον Άξονα το Σεπτέμβριο του ‘43, αλλά μαζί σίγουρα με τη μονάδα του, ενσωματώθηκε στις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Ο θάνατός του τον Οκτώβριο του ‘44 δείχνει ότι σκοτώθηκε ή πέθανε ως αιχμάλωτος, κατά την περίοδο που αποχωρούσαν τα στρατεύματα κατοχής των Ναζί προς τα βόρεια.

Ο κ. Δημήτρης επιθυμεί να βρεθεί κάποιος συγγενής του στρατιώτη για να του παραδώσει την πλάκα. Ο Χρόνης του υποσχέθηκε ότι θα ψάξει μέσω internet και θα επικοινωνήσει με τις τοπικές αρχές του Bergamo. Όμως και όποιος άλλος φίλος μπορεί να βοηθήσει, ας επικοινωνήσει με το ekto1972.

ΟΧΙ σε όλα

Όλοι οι λαοί της Ευρώπης γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου. Την ειρήνη, την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Εμείς γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου...

ekto1972

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο (έφεδρο;) ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

A´

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός
Kαθώς εχιόνιζε απ’ το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
Kι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες

Eκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου
Kαι μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό
Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε
Mα όλος ο κόπος τ’ ουρανού
Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα
Πρωί, στα πόδια του βουνού

Tώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.

Tώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα
Πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της·
Mες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν
Aπό λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια·
Bράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά
Kόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ώς το μυαλό. Κάτι κακό
Θ’ ανάψει. Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου

Tα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού.

Ἀμφίπολις

«...Κι ὁ ποιητὴς ἀργοπορεῖ κοιτάζοντας τὶς πέτρες κι ἀνάρωτιέται

ὑπάρχουν ἄραγε

ἀνάμεσα στὶς χαλασμένες τοῦτες γραμμὲς

τὶς ἀκμὲς τὶς αἰχμὲς τὰ κοῖλα καὶ τὶς καμπύλες

ὑπάρχουν ἄραγε

ἐδῶ ποὺ συναντιέται τὸ πέρασμα τῆς βροχῆς τοῦ ἀγέρα καὶ τῆς φθορᾶς

ὑπάρχουν, ἡ κίνηση τοῦ προσώπου τὸ σχῆμα τῆς στοργῆς

ἐκείνων ποὺ λιγόστεψαν τόσο παράξενα μὲς στὴ ζωή μας

αὐτῶν ποὺ ἀπόμειναν σκιὲς κυμάτων καὶ στοχασμοὶ μὲ τὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ πελάγου

ἢ μήπως ὄχι δὲν ἀπομένει τίποτε παρὰ μόνο τὸ βάρος

ἡ νοσταλγία τοῦ βάρους μιᾶς ὕπαρξης ζωντανῆς

ἐκεῖ ποὺ μένουμε τώρα ἀνυπόστατοι λυγίζοντας

σὰν τὰ κλωνάρια τῆς φριχτῆς ἰτιᾶς σωριασμένα μέσα στὴ διάρκεια τῆς ἀπελπισίας

ἐνῶ τὸ ρέμα κίτρινο κατεβάζει ἀργὰ βοῦρλα ξεριζωμένα μὲς στὸ βοῦρκο

εἰκόνα μορφῆς ποὺ μαρμάρωσε μὲ τὴν ἀπόφαση μιᾶς πίκρας παντοτινῆς.

Ὁ ποιητὴς ἕνα κενό.

Ἀσπιδοφόρος ὁ ἥλιος ἀνέβαινε πολεμώντας

κι ἀπὸ τὸ βάθος τῆς σπηλιᾶς μία νυχτερίδα τρομαγμένη

χτύπησε πάνω στὸ φῶς σὰν τὴ σαΐτα πάνω στὸ σκουτάρι:

«Ἀσίνην τε Ἀσίνην τε...». Νἄ ῾ταν αὐτὴ ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης

ποὺ τὸν γυρεύουμε τόσο προσεχτικὰ σὲ τούτη τὴν ἀκρόπολη

ἀγγίζοντας κάποτε μὲ τὰ δάχτυλά μας τὴν ὑφή του πάνω στὶς πέτρες».

Γιώργου Σεφέρη
Ὁ Βασιλιᾶς τῆς Ἀσίνης
1938

The mid-autumn moon in classical Chinese poetry

Τέσσερις κλασικοί Κινέζοι ποιητές (του 8ου έως τις αρχές του 12ου αιώνα), γράφουν για το φθινοπωρινό φεγγάρι.   Απολαύστε τους.

ekto1972

ektoΣινεμά

Class of 2014!

Για μια ακόμα χρονιά, την Παρασκευή 26/09/2014, την «Τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη» όπως έχει καθιερωθεί, οι παλιοί συμμαθητές της Tάξης του 1972 ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και συγκεντρώθηκαν στο γνωστό στέκι, απέναντι από την είσοδο του σχολείου. 

Παραβρέθηκαν οι Χρυσόστομος Κύργιος, Οδυσσέας Κουτσοποδιώτης, Κώστας Κορωναίος, Δημήτρης Κωστελέτος, Γιάννης Τσαρπαλής, Πάνος Ματινόπουλος, Θανάσης Δήμος, Κώστας Δανιάς, Αντώνης Λιόγας, Μανώλης Πρατικάκης και Μιχάλης Τζανόγλου, ενώ χαιρετισμό έστειλαν οι Νίκος Χριστοδουλάκης, Νίκος Πετρόπουλος, Γιάννης Αλούπης, Ανάργυρος Κιούσης και Σώτος Ροδόπουλος.

Κέφι και συγκίνηση επικράτησαν στη συνάντηση. Και το φαγοπότι πλούσιο και το κρασί άφθονο. Οι κοινές αναμνήσεις αλλά και οι διηγήσεις από την επαγγελματική και προσωπική ζωή του καθενός, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των συνδαιτημόνων μέχρι αργά το βράδυ.

Μια ακόμα συνάντηση ανήκει πιά στην ιστορία. Να είμαστε όλοι καλά να ξαναβρεθούμε του χρόνου. Όλο και πιο πολλοί, όλο και πιο κεφάτοι.

Κ.Κορωναίος

Καλό μήνα!

Ο τρομερός μήνας Οκτώβριος είναι εδώ! Με το νέο του πρόσωπο το blog θα πορευτεί τον επόμενο καιρό, μέχρι να το βαρεθεί κι αυτό και να το ξαναλλάξει. Ο Οκτώβρης είναι ιστορικά ο μήνας των μεγάλων αλλαγών. Ποιος να ξέρει τι μας επιφυλάσσει ο φετινός. Προς το παρόν, ας δούμε πώς σχολίασε ο Δημήτρης Χαντζόπουλος στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", έναν από κάθε άποψη ενδιαφέροντα Σεπτέμβρη 2014. 

Καλό Μήνα!

ekto1972

"Γέφυρες" ή πώς τo Έκτο διδάσκει Τέχνη στη Ρουμανία

Η έκθεση "Γέφυρες" οργανώνεται από τους Mixed Greeks.  Οι Mixed Greeks είναι μια ομάδα που αποτελείται από τους καλλιτέχνες Γιώργο Τσακίρη, Μανόλη Γιανναδάκη, Γιώργο Κατσάγγελο και Νίκο Τερζή.

.

Είναι πάντα πιο εύκολο να ευδοκιμήσει η τέχνη των ομάδων και των συλλογικών πρωτοβουλιών. Μια διαδικασία η οποία αφήνει ξωπίσω της τον εγωισμό και την ματαιοδοξία και ιστορικά έχει αποδείξει πως λειτουργεί αφήνοντας σημαντικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα. Τέσσερεις καλλιτέχνες, τρείς από την Θεσσαλονίκη και ένας από την Στοκχόλμη έχουν ενώσει εδώ και κάποιο καιρό τις δυνάμεις τους σε ένα καλλιτεχνικό ταξίδι. Και όχι μόνοι τους αλλά και φίλοι καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό οργανώνουν και συμμετέχουν σε εκθέσεις και γεγονότα με σκοπό την δημιουργική επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα.

Η έκθεση "Γέφυρες"  οργανώνεται από τις 21 έως τις 30 Σεπτεμβρίου του 2014 στο Ιάσιο της Ρουμανίας στην Γκαλερί Τέχνης της Εθνικής Ένωσης Μουσείων "Moldova" και συμμετέχουν οι φοιτητές του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.  Αυτοί είναι οι Χαρούλα Θεοδώρου, Θεοδώρα Λεφκιμμιάτη, Βαγγέλης Τσιβάς, Αλέξανδρος Μουδιώτης, Μιχαήλ Βαφόπουλος, Αλεξάνδρα Δαλάκα, Σταυρούλα Δημοπούλου, Εύη Ζαμπέλη, Ζωή Δάφνη Μυλωνά, Κυριάκος Θεοχάρους, Παναγιώτης Κάτσιος, Άννα Λόκα, Ελένη Παπακώστα, Δημοσθένης Βογιατζής, Φωτεινή Πολίτη, Ελευθερία Τόλιου και Άρτεμις Τσακίρη.

Η έκθεση αυτή αποτελεί την παρουσίαση του καλλιτεχνικού έργου των φοιτητών των καθηγητών Γιανναδάκη, Τσακίρη και Κατσάγγελου. Οι φοιτητές είναι πάντα πρόθυμοι να δημιουργήσουν και να συμμετέχουν σε γεγονότα μέσα από τα όποια θα παρουσιάσουν την δουλειά τους στην χώρα μας και στο εξωτερικό. Αντιμετωπίζουν με θάρρος την τέχνη και τη ζωή. Τα μέσα τους είναι η ζωγραφική η χαρακτική, η φωτογραφία αλλά αυτό για το οποίο αγωνιούν είναι να εκφράσουν νέες ιδέες ως απάντηση στην καθημερινότητα αλλά και στα πανανθρώπινα υπαρξιακά ερωτήματα.

Οι παλιοί συμμαθητές

Συμπληρώνονται φέτος 42 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το ΣΤ’ Γυμνάσιο της Αθήνας (τάξη του 1972). Σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια, όπου ο καθένας από μας πάλεψε να δώσει ζωή στα παιδικά του όνειρα: να σπουδάσει, να αποκτήσει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που θα τον βοηθούσαν να κερδίσει τον αγώνα της ζωής, να δημιουργήσει οικογένεια, να μεγαλώσει τα παιδιά του σ’ ένα κόσμο καλύτερο. Όλοι μας, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, καταφέραμε διάφορα. Στον κόσμο της επιστήμης, του πνεύματος, της τέχνης, του εμπορίου, των υπηρεσιών. Στην επιχείρηση ή στο μεροκάματο. Στην ιδιωτική και τη δημόσια ζωή.

Σαράντα δύο χρόνια είναι πολλά. Και ζήσαμε πολλά. Εύκολα και δύσκολα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, χαθήκαμε μεταξύ μας. Αλλά δεν ξεχαστήκαμε. Κανείς μας δεν έχει ξεχάσει τους συμμαθητές του. Στο στρατό, λένε, δημιουργούνται οι καλύτερες φιλίες. Λάθος. Στο σχολείο δημιουργούνται οι καλύτερες φιλίες και οι ανθεκτικότερες στο χρόνο σχέσεις. Οι παλιοί συμμαθητές δεν είναι μόνο εκείνοι που πηγαίναμε μαζί σχολείο. Είναι εκείνοι που συναντιόμασταν το βραδάκι στους δρόμους της γειτονιάς, που πηγαίναμε μαζί σινεμά, στο φροντιστήριο, στο καφενείο και στο γήπεδο, στις «αλητείες» της νιότης μας. Είναι όλα εκείνα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Όπως προσφυέστατα περιγράφει κι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στο αφήγημά του «ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ».

«…Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο τα παιδιά που πηγαίναμε μαζί τους στην ίδια τάξη, στο ίδιο σχολείο. Οι παλιοί συμμαθητές μας, για μένα τουλάχιστον, είναι όλα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Τότε που ήμαστε παιδιά, έφηβοι, νέοι. Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο πρόσωπα. Είναι και δρόμοι και πάρκα και αλάνες και πετροπόλεμοι. Είναι και τα πάνινα τόπια που φτιάχναμε από τις κουρελιασμένες κάλτσες μας. Είναι και το «χλωρικό και θειάφι», που το βάζαμε κάτω από ένα σπασμένο πλακάκι, στις ράγες του τραμ, κι «ανατινάζαμε» την Αθήνα, κάθε Ανάσταση. Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και τα παιχνίδια μας. Παιχνίδια που έπαιζαν οι παππούδες και οι προπαππούδες μας. Τότε που η ζωή δεν άλλαζε κάθε δύο, κάθε τρία χρόνια. Οι παλιοί μας συμμαθητές είναι και τα κλειστά συρτάρια μας. Τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων, γεμάτα από σβούρες, σπάγκους και μολυβένια στρατιωτάκια, που ο πόλεμος του χρόνου τα σακάτεψε, κι είναι πια χωρίς χέρια, χωρίς πόδια. Τ' αγαπώ αυτά τα κλεισμένα συρτάρια. Τ΄ανοίγω καμιά φορά, σιγά σιγά, με προσοχή, με τρυφερότητα, μην τυχόν και φτερουγίσει και πετάξει από μέσα και χαθεί εκείνο το χρυσό χελιδόνι της νιότης μου, που η καρδιά του χτυπάει με την καρδιά μου και μου αφηγείται ταξίδια και περιπέτειες...»

Είναι ευκαιρία μεθαύριο, την τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια, να ξαναβρεθούμε, όσοι μπορούμε περισσότεροι, εμείς οι παλιοί συμμαθητές και να ξανανοίξουμε μαζί τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων. Να είστε όλοι εκεί!

Κων/νος Κορωναίος

22.09.2014

Dream Rangers

Αφιερωμένο στους αιώνιους έφηβους του ekto και του kallithea.

Τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη 2014

Ψηφίζουμε την Παρασκευή 26/9/2014, στις 9μμ. 

Ο χώρος της ψηφοφορίας (εκλογικό κέντρο) θα ανακοινωθεί μέσω Email.

Παρακαλούνται οι ψηφοφόροι να εγγραφούν εγκαίρως στους εκλογικούς καταλόγους.

Η εφορευτική επιτροπή

Habemus Praeses!

Nuper fuit ad inaugurationem novi consilio municipio Argyroypolis et (si sic, sunt quoque) Ellinikon! Ioannis Tsarpalis (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972) ubi electus Praeses adprobabit!!!

Praeses Tsarpalis signat librum in municipio.

Novum concilium municipali.

Pro certo, Tsarpalis signat iterum !

Το μπλε καρτελάκι

- Συγχαρητήρια για την εκλογή σου!

- Ορίστε;

- Είπα, συγχαρητήρια για την εκλογή σου!

- Εμένα λέτε; ρώτησε με έκπληξη ο συμμαθητής μας Αναγνωστόπουλος εκείνο το κρύο πρωί του Νοεμβρίου του 1968.

Το ίδιο χαμένα τα είχε και η υπόλοιπη ολιγομελής τάξη του φροντιστηρίου της οδού Αγκύλης 60, γωνία Ροϊκου. Ήταν σε ένα υπέροχο παλιό νεοκοσμίτικο νεοκλασικό σπίτι εκείνο το φροντιστήριο, με κήπο και εξωτερική σκάλα που ανέβαινε από την αυλή στον επάνω όροφο, όπου γινόταν το μάθημα. Η είσοδος της αυλής που ήταν περιφραγμένη με μια καλαίσθητη χαμηλή μάντρα με γκρίζα κάγκελα γεμάτα γιασεμιά, γινόταν από την οδό Ροϊκου μέσω μιας παλιάς πλαϊνής μεταλλικής πόρτας με σχέδια, όμοια με αυτά που βλέπαμε στα περισσότερα παλιά αρχοντικά της Αθήνας. Ήταν ευτύχημα που πολλά από τα αρχοντικά του Νέου Κόσμου διατηρήθηκαν μερικά χρόνια ως επαγγελματικές στέγες φροντιστηρίων και προλάβαμε έτσι να τα δούμε από μέσα κι εμείς, πριν πέσουν οριστικά θύματα της μοναδικής παγκοσμίως «μεγαλειώδους» ελληνικής πατέντας, της αντιπαροχής. Ιδιαίτερα στα Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών (ως Ινστιτούτα τα γνωρίσαμε αρχικά) δημιουργείτο ένα κάπως ατμοσφαιρικό περιβάλλον καθώς άκουγες τη γλώσσα του Σαίξπηρ ή του Μολιέρου κάτω από όμορφα γύψινα για τους πολυελαίους στα ταβάνια και ταπετσαρίες δυτικοευρωπαϊκού τύπου στους τοίχους, ενώ ταυτόχρονα στα ρουθούνια σου μπερδεύονταν οι μυρωδιές της κιμωλίας στον πίνακα, με αυτή του καφέ που ψηνόταν στην κουζίνα. Είχε μάλιστα άλλο ένα τεράστιο προσόν το συγκεκριμένο φροντιστήριο. Η οδός Αγκύλης ήταν το μεγάλο πέρασμα του ΙΒ’ Θηλέων...

- Συγχαρητήρια για την εκλογή σου, επέμεινε ο κύριος Λιανός.

- Δεν σας καταλαβαίνω, ψέλλισε με έκδηλη την απορία στο πρόσωπό του, ο συμπαθής Αναγνωστόπουλος.

Το ίδια απορία είχαμε κι εμείς! «Μα τι έπαθε ο Λιανός;» σκεπτόμασταν. «Ποια συγχαρητήρια και ποιες εκλογές μέσα στην καραχούντα;». Με το πρωτόγνωρο κρύο εκείνο τον Νοέμβρη, κανείς μας δεν στάθηκε να διαβάσει στο απέναντι ψιλικατζίδικο της οδού Αγκύλης ή σε κάποιο περίπτερο της Φραντζή, τους τίτλους των πρωινών εφημερίδων που έγραφαν για τη μεγάλη εκλογική νίκη των Nixon-Agnew (Anagnostopoulos). Ένα δίδυμο που έμελλε αργότερα να αποδειχτεί μοιραίο για τις πολιτικές εξελίξεις στην ίδια την Αμερική, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Τότε όμως δεν ξέραμε τι θα γινόταν και ο κος Λιανός για άλλη μια φορά επεδείκνυε το γνωστό του χιούμορ πειράζοντας χαμογελαστός το συμμαθητή μας. Αφού μας εξήγησε λοιπόν τι έγινε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αρχίσαμε απρόσκοπτα το μάθημά μας μέσα σε γενική θυμηδία και με τον Αναγνωστόπουλο που φόραγε όλες τις ώρες κάτι μπεζ παπούτσια του μπάσκετ, να καμαρώνει που έγινε «αντιπρόεδρος».

Ο Κύριος Ευάγγελος Λιανός, γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία και στην Αμερική και υπήρξε ιδιοκτήτης δυο φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, στον Νέο Κόσμο και στον Κολωνό. Για 17 χρόνια ήταν επίσης καθηγητής στη Σχολή Ικάρων. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν και είναι ο Προσκοπισμός. Ήταν μέλος της Γενικής Εφορίας Προσκόπων κι έχει τιμηθεί με τον Αργυρό Φοίνικα για τις υπηρεσίες στον Προσκοπισμό. Σήμερα είναι 86 ετών, παντρεμένος κι έχει ένα γιο. Του ευχόμαστε κάποια προβλήματα υγείας να τα ξεπεράσει γρήγορα, να είναι πάντα καλά και να ξέρει ότι τον σκεπτόμαστε συχνά. Είναι ένα από τα πρόσωπα που επηρέασαν τις ζωές μας πολλών από εμάς σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο γιατί συνέβαλε με τρόπο ουσιαστικό, πρακτικό και αποτελεσματικό στην εκπαίδευσή μας και στις καριέρες μας, αλλά γιατί τον Βαγγέλη Λιανό τον αισθανόσουν από την πρώτη στιγμή ως δικό σου άνθρωπο. Ήξερε να κρατάει τις σωστές ισορροπίες του παιδαγωγού, του συμβούλου και του φίλου και ταυτόχρονα να μεταδίδει τη γνώση της ξένης γλώσσας σωστά και ορθολογικά. Αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει από πάρα πολλούς συναδέλφους του στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση. Κι αυτό είναι που θυμόμαστε. Τον φίλο μας που μας έδωσε πολλά και χρήσιμα εργαλεία για τη ζωή...

Αφορμή για όλα αυτά ήταν ένα μπλε καρτελάκι του Φροντιστηρίου του κυρίου Λιανού που βρέθηκε σε παλιό σκονισμένο λεξικό Divry’s. Ένα πολύ περιεκτικό και χρήσιμο τότε λεξικό τσέπης (μέχρι και οδηγίες εμπορικής αλληλογραφίας συμπεριελάμβανε) που μας είχε συμβουλέψει να αγοράσουμε ο δάσκαλος. Πολλοί το κουβαλούσαμε για χρόνια στις βαλίτσες μας. Όπως για χρόνια κουβαλούσαμε τις αναμνήσεις μας, τα νυχτερινά σκασιαρχεία, τις κουβέντες με τον κύριο Σαρδιανό στο πεζοδρόμιο του παραρτήματος της Φραντζή, τα καλοκαίρια με το People-to-People που  «λύθηκε» η γλώσσα μας κλπ. Ένα μικρό καρτελάκι που δεν λέει πολλά αλλά κρύβει μια ολόκληρη εποχή...

Δάσκαλε, να’σαι πάντα καλά! 

Μονάχα δυο λέξεις ακόμα: από όλο το Έκτο και το Δωδέκατο, από όλα τα παιδιά του Νέου Κόσμου, ένα πολύ μεγάλο

THANK YOU!

ekto1972

------

Ευχαριστούμε την κα Σοφία Λιανού για τις φωτογραφίες.

Monsieur Poisson! Monsieur Poisson!

Le nouveau maire de Montpellier, France, avec quelques petits enfants de la ville, au bord de la mer du Monténégro, Laconia.

"Oh captain, my captain..."

"We don't read and write poetry because it's cute. We read and write poetry because we are members of the human race..."

In memory of  Robin Williams

Αθήνα 1961

"Χούντα είναι, θα περάσει"

Πέρασαν κιόλας 40 χρόνια! Θυμηθείτε πού ήσασταν και τι κάνατε στις 24 Ιουλίου του 1974, ημέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας και αφήστε ένα σχόλιο.

Κ.Κορ.

Διαβάσαμε...

«Μπορεί να ξεχάσω τα σκορ ή ακόμα και ποιες ομάδες παίζανε, είναι όμως αδύνατον να ξεχάσω πού βρισκόμουνα όταν είδα τον τελικό ενός Μουντιάλ».

του Αντώνη Πανούτσου

sportday.gr

Αρχίζοντας με τον πρώτο τελικό που θυμάμαι. Τον τελικό της Στοκχόλμης το 1958, που είδα φάσεις στα επίκαιρα στη Διάνα, ένα καλοκαιρινό σινεμά στην Καλλίπολη του Πειραιά όταν ήμουν 10 χρονών. Το μόνο που θυμάμαι είναι τον Πελέ να βάζει το γκολ στον τελικό και σκηνές από τους δρόμους της Στοκχόλμης με ξανθές γκόμενες που ήμουν πολύ μικρός για να με ενδιαφέρουν. Στη Διάνα είδα και τον τελικό του 1962 στη Χιλή αλλά όχι σε επίκαιρα αλλά σε δίωρη ταινία ντοκιμαντέρ. Κέντρο του σινεμά στην υπερυψωμένη θέση που έπρεπε να πας από τις εξίμισι για να την πιάσεις, με χαϊλάιτ τα γκολ που μάζεψε ο Γιασίν, για να καταλάβω ότι όλοι είναι θνητοί και το όνομα του Τσέχου Μάζοπουστ που άνευ προφανούς λόγου αποφάσισα να θυμάμαι.

Τον τελικό του 1966 τον είδα στο common room μιας πανσιόν του Bayswater. Κομμάτι σουρεαλιστικό αφού ο τελικός γινόταν στο Λονδίνο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να βρω εισιτήριο. Από τους Αγγλους θυμάμαι τον Μπόμπι Μουρ, από τους Γερμανούς τον Σνέλινγκερ αλλά περισσότερο από όλα θυμάμαι τη μασκότ του '66 το λιονταράκι Willy, που είχα πάρει ένα και δεν κρατιόμουνα να τον δείξω στους φίλους μου όταν γυρίσω στην Ελλάδα. Το 1970 όπως για όλους τους ανθρώπους της γενιάς μου είναι ΤΟ Μουντιάλ. Είναι και το πρώτο Μουντιάλ που μεταδόθηκε τηλεοπτικά στην Ελλάδα. Τελικός στο σπίτι του φίλου μου του Γιαννάκη στη Μετσόβου. Μπροστά σε μια τηλεόραση που εξόριζε το διπλανό της πιάνο με την παρουσία της γιαγιάς που προχώραγε στο σπίτι σαν να είχε καρούλια αντί πόδια και της υπηρεσίας που είχε μάθει για οικονομία να βγάζει τέσσερα ποτήρια από τα τρία μπουκάλια κόκα κόλα.

Το 1974 είναι το πιο μουντό Μουντιάλ που θυμάμαι. Αγωνιστικά αφού για πρώτη φορά η καλύτερη γραμμή της Βραζιλίας ήταν η άμυνα και πολιτικά αφού ήταν η εποχή του Κυπριακού. Από ένα ημιυπόγειο στην Αλωπεκής που δεν κρατιόμουνα να το αφήσω για να πάω στο Βερολίνο. Το 1978 ήταν το άλλο πολιτικοποιημένο Μουντιάλ. Ανεξέλεγκτη υστερία. Τώρα στο Βερολίνο στο σπίτι ενός γουναρά που ξεχνάω το όνομά του, με όλους να είναι με την Ολλανδία για να μην κερδίσει η δικτατορία του Βιντέλα.

Το 1982 και πάλι στο σπίτι του Γιαννάκη. Τώρα όμως φιλοξενούμενος στο δωμάτιο της υπηρεσίας που είχε τελειώσει μαζί με τις εποχές που είχα οικογένεια. Μετά το τέλος του τελικού βουρ για καρέ της βότκας στη Ράντγκα. Το 1986 είναι το Μουντιάλ που έχω δει στις πιο αντίξοες συνθήκες. Σε δεύτερο όροφο διώροφου στον Βύρωνα που την πλάκα της ταράτσας δεν είχε μαγαρίσει μονωτικό. Το είδαμε μαζί με τον Χρίστο λουσμένοι στον ιδρώτα και αμέσως μετά γκαζώσαμε στον Κρομμύδα στην Κηφισιά να πέσουμε μέσα σε ουίσκι με παγάκια. Το 1990 το έχω δει μισό στο σπίτι και το άλλο μισό καθισμένος στη μηχανή στην πλατεία Κολιάτσου που είχαν βγάλει τηλεόραση από την καφετέρια. Με το που άρχισαν οι πανηγυρισμοί γκάζωσα για να προλάβω τη δεξίωση του γάμου στα Αρβανιτοχώρια.

Το 1994 το είδα καθισμένος στην καρέκλα του Μαμουζέλου στο γραφείο του στο «Sportime». Ο Ζέλος ήταν αρχισυντάκτης, αλλά είχε πάει να μεταδώσει το Μουντιάλ, ο Ανδρουλιδάκης μου είχε δώσει δουλειά στην εφημερίδα, γραφείο δεν υπήρχε εύκαιρο και εκεί είχα βολευτεί. Θυμάμαι να το βλέπω μπροστά στα περισσότερα σουβλάκια καλαμάκι που έχω δει ποτέ σε τελικό Μουντιάλ και στη ζωή μου. Το 1998 το είδαμε με τον Πάνο Παπαδόπουλο στον «Κόσμο των Σπορ» του Κωστόπουλου. Θυμάμαι να τον βλέπουμε στην τηλεόραση του γραφείου του Στέλιου Σοφιανού με τον Πάνο σε μια προγαλατική και αντιβραζιλιανική υστερία.

Το 2002 το είδαμε με τον Κάρπετ σε μόνιτορ της ΕΡΤ, που κάναμε το Tora, tora, tora. Περισσότερο από το ματς που ήταν και μονόπαντο θυμάμαι τον Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο να δίνει το ρεπορτάζ στο τέλος και να ανακοινώνει ότι είναι ο τελευταίος του τελικός. Το 2006 τον τελικό τον είδα σε οθόνη που είχε στήσει ο Κώστας του Toy Bar στον τοίχο απέναντι από το μαγαζί. Είχα την ευκαιρία να εκτιμήσω το φιλογαλλικό πάθος του Πάνου Π., που μετά την αποβολή του Ζιντάν για την κουτουλιά στον Ματεράτσι αναφερόταν στην Ιταλία σαν χώρα ποδοσφαιρικών απατεώνων. Το 2010 το είδα στην Εθνική στα στούντιο που έχει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και κάναμε την εκπομπή για το site του Κώστα στο ίντερνετ. Πρέπει να είναι και ο πιο σουρεαλιστικός τελικός μπροστά μια καμεραγούμαν ντυμένη στην τρίχα επειδή θα έβγαινε έξω βλέποντας ένα ματς που οι θεατές λιγότερο ασχολιόντουσαν με αυτό που παιζόταν και περισσότερο με το να φυσάνε τις βουβουζέλες.

Και εφέτος; Δεν έχω ιδέα. Τους τελικούς των Μουντιάλ ποτέ δεν ξέρεις πού θα τους δεις και ακόμα λιγότερο τι θα σου μείνει στο μυαλό.

Πανιώνιος...

του Γαβριήλ Γαβριηλίδη

ΣΤ' Γυμνάσιο 1974

Μέρες που 'ναι κι ενώ το τόπι κυλάει αδιάφορα στα «ματωμένα» γήπεδα της FIFA, σ’ ένα υπερθέαμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μιας χλιδάτης ελίτ, μποϋκοτάροντας ενεργά τ’ όλο «τσίρκο», σας διηγούμαι  την ιστορία του πώς έγινα... ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ.

Την σχολική χρονιά 1973/74 -κατά σύμπτωση οι σχολικές χρονιές είναι σαν τις ποδοσφαιρικές σαιζόν- μας ήρθε καινούργιος Γυμνασιάρχης, Κορομπέλης τω ονόματι απ’ το ΙΔ’ της Πλάκας, μ’ αυστηρό ύφος και ροζ μαγουλάκια που γίνονταν ροδοκόκκινα όταν θύμωνε. Μάλιστα για κάποιο ανεξήγητο λόγο μας πήρε στα Νέα Ελληνικά αν κι ήμασταν πρακτικό τμήμα. Έρχεται λοιπόν μια μέρα ο Μίμης ο «Ουίτ», που ήτανε ανεψιός του, και μας λέει: «Μάγκες όσοι από σας γουστάρετε, φέρτε μια φωτογραφία και θα σας βγάλει ο μπάρμπας μου αθλητική ταυτότητα για να μπαίνετε τζάμπα στα ματς του Πανιωνίου.» Προς την ομάδα της Ν.Σμύρνης δεν έτρεφα μέχρι τότε ιδιαίτερη συμπάθεια, αφού ήταν αφορμή για οδυνηρές ήττες των εκάστοτε ομάδων μου μ’ όλες τις σχετικές συνέπειες, από κλάμμα και καζούρα μέχρι κατλάθλιψη. Το 1-4 δε στο Καραϊσκάκη υπήρξε κι ένας απ΄ τους λόγους που στην ηλικία των 10 άλλαξα ομάδα κι από φανατικός Ολυμπιακός βρέθηκα στο στρατόπεδο των Πρασίνων. 8 χρόνια άντεξα τα σκαμπανεβάσματα του Τριφυλλιού και βρισκόμουν τότε στην διαδικασία της αποπαναθηναϊκοποίησης μετά τα ρεζιλίκια με το κυνηγητό Κωνσταντίνου-Συνετόπουλου στο Ν.Φάληρο. Σκέφτηκα λοιπόν πως κείνη η απρόσμενη ευκαιρία ήταν ό,τι έπρεπε για να βελτιώσω τις καθόλου καλές σχέσεις μου με το γειτονικό, προσφυγικό σωματείο. Στην αρχή δεν το πολυπίστεψα αλλά τι είχα να χάσω; Bρήκα μια παμπάλαια φωτογραφία, την έδωσα στον συμμαθητή μου μαζί με άλλους 5-6 και το ξέχασα. Ώσπου μιαν ωραίαν πρωίαν μπουκάρει ο Μητσάρας μ’ ένα πάκο καρτελάκια κι αρχίζει να τα μοιράζει στους δικαιούχους τους. Πήρα στα χέρια μου το δελτίο Ταυτότητος Αθλητού του Πανιωνίου με τη φάτσα μου σταμπαρισμένη με την επίσημη σφραγίδα του παλαιότερου Ελληνικού αθλητικού συλλόγου, την περιεργάστηκα σχολαστικά και την έχωσα ευλαβικά στην πλαστική θήκη μαζί με τη μαθητική ταυτότητα. Στο διάλειμμα μάλιστα αποφασίσαμε με τον Αποστόλη -«απάνω είσαι»- που είχε κι εκείνος ενεργήσει ανάλογα, να επαληθεύσουμε τις μαγικές ικανότητες του πολύτιμου εγγράφου, στο επόμενο εντός ματς των κυανερύθρων εναντίον της ΑΕΚ. Η ομάδα της Ν.Φιλαδέλφειας ήταν κάπως πεσμένη την σεζόν εκείνη αλλά με παίχτες όπως οι Παπαϊωάννου, Τάσος, Νικολάου, Τσάμης, Ραβούσης, Σταθόπουλος κ.α. δεν έπαυε ν’ αποτελεί έναν ελκιστικό αντίπαλο σ’ ένα ενδιαφέρον προσφυγικό νέρμπυ. Αν σκεφτεί κανείς μάλιστα ότι ως οπαδοί –έστω και μ’ έναν τέως- του Τριφυλλιού η αντιπάθειά μας προς τους κιτρινόμαυρους αετούς ήταν δεδομένη, ο Πανιώνιος είχε κερδίσει δυο επιλέον υποστηρικτές, ευκαιριακούς μεν, σίγουρους δε! 

Δώσαμε λοιπόν ραντεβού στο Περιβολάκι μια ώρα πριν την έναρξη και το κόψαμε ποδαράτο για το γήπεδο. Διασχίσαμε το Άλσος, περάσαμε την Πλατεία κι είκοσι λεπτά πριν την έναρξη βρεθήκαμε στην Θύρα απ’ τη μεριά του Αγ. Ανδρέα. Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε ότι τα πάσα μας έκαναν το θαύμα τους και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε βρεθήκαμε στο βουναλάκι πίσω απ’ το τέρμα που κατέληγε σε κάμποσες σειρές από τσιμεντένιες κερκίδες σε σχήμα πετάλου. Το χόρτο ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση αν λάβουμε υπόψη μας ότι στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου τα περισσότερα γήπεδα μετατρεπόντουσαν σε ξερά, λόγω της συνεχούς χρήσεώς τους εκτός απ’ τα ματς, και για την προπόνηση όλων των ομάδων, απ’ τα τσικό μέχρι την πρώτη... Βέβαια αυτό που μας έκανε φοβερή εντύπωση ήταν μια παρέα οπαδών της ΑΕΚ που είχαν στρώσει τραπεζομάντιλα πάνω στην κορυφή του λοφίσκου κι έκαναν πικ-νικ εφαρμώζοντας κατά γράμμα το: «άρτος και θεάματα», δίχως να τους καίγεται καρφάκι για το γεγονός ότι ήταν περικυκλωμένοι από θεατές του γηπεδούχου! Βλέποντας τις απελπιστικά άδειες εξέδρες αντιληφθήκαμε ότι ο κύριος λόγος που εμείς είχαμε μεταμορφωθεί ως δια μαγείας σ’ αθλητές του Πανιωνίου, δεν ήταν τίποτ’ άλλο απ΄την έλλειψη θεατών, πράγμα που βόλευε κι εμάς αλλά και τον σύλλογο.

Το παιχνίδι άρχισε κι οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν στο πρώτο ημίχρονο για να ισοφαρίσουμε -πιστεύω να προσέξατε το πρώτο πληθυντικό- στην επανάληψη με το ανατέλον τότε αστέρι Θωμά Μαύρο. Παρά τις συγκινητικές προσπάθειες των Χάιτα, Δέδε, αδελφών Ιτζόγλου, Σκρέκη, Μωραϊτέλη, Εμβολιάδη κ.α. δεν μπήκαν άλλα γκολ κι οι αντίπαλοι φίλαθλοι μοιράστηκαν ειρηνικά εκτός του ενός βαθμού κι ένα όμορφο κυριακάτικο απόγευμα. Άλλες εποχές τότε, πολιτισμένες... Εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής φορτωμένοι μ’ ένα σωρό εικόνες κι εντυπώσεις για το παραδοσιακό, υποχρεωτικό ρεπόρτο της Δευτέρας ως αυτόπτες μάρτυρες, κι υποσχεθήκαμε να το ξανακάνουμε. Μα πάν’ απόλα ήμασταν κατενθουσιασμένοι που ο νέος Γυμνασιάρχης με το ιδιοφυές του τεχνασμα, μας είχ’ ανοίξει νέους ορίζοντες και κυρίως πόρτες σε (φιλ)αθλητικούς χώρους. Η μικρή γηπεδική περιπέτεια μάλλον μου καλάρεσε και την επανέλαβα, μόνος αυτή τη φορά κι απ’ την κερκίδα απέναντι στους επισήμους, στο 2-0 με τον Άρη. Χαρακτηριστηκά θυμάμαι τον Μαύρο να στέλνει πέναλτυ απευθείας στην αγκαλιά του Παπαφλωράτου -που μέτρησε ως απόκρουση-, πριν μεταπηδήσει και κάνει την θρυλική καριέρα του στην ΑΕΚ. Κάτι η οικογενειακή ατμόσφαιρα, λίγο η μικρή απόσταση απ’ το σπίτι μου -ένας περίπατος κι όχι 2 συνκοινωνίες-, θες η δωρεάν είσοδος -χαρτζιλίκι δεν έπερνα-, την ψιλοβρήκα με τον Πανιώνιο κι η σχέση μας από επιπόλαιο φλερτ, βοηθούντος και του τότε οπαδικού μου κενού, εξελίχθηκε σε δεσμό διαρκείας. 

Αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια παρασυρμένος από κάποια παιδιά της σχολής μου παρακολούθησα αρκετούς αγώνες της νέας μου ομάδας. Έτσι το 1979 πανηγύρισα δεόντως, έστω και τηλεοπτικά, το 3-1 επί της ΑΕΚ που μας χάρησε την πρώτη μεγάλη επιτυχία μας, το Κύπελλο Ελλάδος, με συμβολή μάλιστα του γειτονόπουλου Αναστόπουλου. Με τον Νικολάρα, ο οποίος διέθετε μονίμως τόπι, προτού γίνει φίρμα παίζαμε δύο-δύο μαζί με τον Τάκη και τον Βαγγέλη μετά το σχόλασμα, έχοντας για δοκάρια τα δεντράκια της πλατείας του Άι-Γιάννη. Αν δεν απατώμαι πέρασε για καναδυό χρόνια κι απ’ τα θρανία, ή καλύτερα το προαύλιο, του ΣΤ’, πριν τ’ ανταλλάξει με τα τερέν των ποδοσφαιρικών γηπέδων όπου και διέπρεψε. Όμως πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα, η τύχη μου επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Την περίοδο 1985/86 επιστρέφοντας μετά από διαμονή μου στην αλλοδαπή για να εκτίσω την στρατιωτική μου θητεία, έπαιξα βόλεϊ, ως κανονικός πλέον κι όχι αθλητής-μαϊμού, στη ομάδα των κυανερύθρων. Ήταν η εποχή Νασιμπιάν-Τουρνάκη που οδήγησαν τον Πανιώνιο στην νεοσυσταθείσα Γ’ Εθνική κατηγορία! Εκπλήρωσα έτσι παράλληλα με το χρέος μου προς την «μαμά πατρίδα», κι εκείνο προς τον «γαλουχήσαντα σύλλογο» που μ’ είχε αγκαλιάσει στην πιο στείρα αθλητική εποχή της νιότης μου, επαληθεύοντας περίτρανα την διορατικότητα του πρώην Γυμνασιάρχη μου. Φεύγοντας δε, κράτησα την τιμημένη φανέλλα με το 13 ως ενθύμιο. Βλέπετε όλα εδώ πληρώνονται...

Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ! Τον Οκτώβρη του 2003, μετά από σχεδόν 30 χρόνια, εγκατεστημένος πλέον μόνιμα στο Αμβούργο, πετάχτηκα αυθημερόν οδικώς μ’ ένα φιλαράκι μέχρι το Farum-Park της Κοπενχάγης, για να ενισχύσουμε τον ΙΣΤΟΡΙΚΟ στο ματς ενατίον της FC Nordsjælland στα πλαίσια του Κυπέλλου UEFA. Το πρώτο παιχνίδι είχε λήξει 2-1 κι η ρεβάνς εξελίχθηκε σε ματς γραν-γκινιόλ που τέλειωσε νικηφόρα μ’ 1-0 για μας, με γκολ-πρόκριση του Γάλλου Alain Raguel στην εκπνοή του αγώνα! Βέβαια όντας πλέον για τα καλά στην εποχή του μοντέρνου προϊόντος-υπερθεάματος ποδοσφαίρου μ΄ όλες τις συνέπειες του πορίσματος Bossmann, διαπίστωσα μετά λύπης μου, ότι στην αρχική ενδεκάδα της Ελληνικής ομάδας έπαιζαν μόλις δύο παίχτες γέννημα-θρέμμα της χώρας μου. Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ: εννοώ μισθοφόροι κι όχι περιπτώσεις του τύπου Noni Lima! For The Times They Are a Changing…

Γαβριήλ Γαβριηλίδης

Φανατικός  ποδοσφαιρόφιλος

Τηλεοπαδός του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ

ΥΓ. Τη μεταμόρφωση του Γηπέδου Ν.Σμύρνης (κλικ) βίωσα το 2012 στον αγώνα με την Κέρκυρα. Αποτέλεσμα, κλασικά 0-1...

Πηγαί: φωτο. 1: ggabs (χωρίς λόγια), 2: amotos (15.10.2003, FCN-Pan 0-1, Farum-Park).

Jay Beatty

Ο μικρός Jay Beatty, ντυμένος με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος, πανηγυρίζει που σκοράρει ο φίλος του Γιώργος Σαμαράς! (κάντε κλικ εδώ για να δείτε ρεπορτάζ και βίντεο)

Κι ένα παλαιότερο βίντεο με τους ίδιους πρωταγωνιστές:

ΣΤ' Χαντζόπουλοι σχολιάζουν την επικαιρότητα

«Ορφέας»

«Μια ζωή στο σινεμά»

«Λευτέρης Σκλάβος»

The Globe and Mail report

As Greece emerges from recession, focus shifts to reducing massive debt (κλικ)

Πέντε χρόνια ekto1972!

     Στα τρομερά παιδιά του Έκτου

Oh, give me the beat boys and free my soul

I wanna get lost in your rock and roll and drift away

Πέντε χρόνια ektoΑναρτήσεις

Η ektoΤαινιοθήκη στις αρχές

Μικρές Χαρές

Καφέ στην Μπενάκη

Τι είναι αυτό;

Snow

Solkatten

World Builder

ektoΓνωμικά

Ο καλός καθηγητής είναι αυτός που κατέχει εκατό, για να μπορεί να διδάξει ένα.

Λίνος Μπενάκης, Ιστορικός-Φιλόλογος, π.καθηγητής του ΣΤ’ Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών

Δεν θεωρώ ότι έχω γεράσει γιατί εξακολουθώ να κάνω από ευχαρίστηση και όχι μόνο από καθήκον, αυτά που πάντα έκανα.

Ελένη Γλύκατζη-Ahrweiler, Ιστορικός-Βυζαντινολόγος

Δεν είσαι γέρος μέχρι τη στιγμή που μετανιώνεις αντί να ονειρεύεσαι.

John Barrymore, Ηθοποιός

Το Ραδιόφωνο του Έκτου

"Whole Lotta Love " - Led Zeppelin

"Black magic woman" - Santana

"Freedom" - Richie Havens

"White Rabbit" - Jefferson Airplane

"Somebody to love" - Jefferson Airplane

"Eσένα που σε ξέρω τόσο λίγο" - Στ.Ζώρας

"Tρελοκόριτσο" - The Charms

"Στη μαμά μου θα το πω" - Alba

"Το κορίτσι του Μάη" - Olympians

"Το κορίτσι του φίλου μου" - Λάκης Τζορντανέλλι

"Τρικυμία στην καρδιά μου" - The Idols

"O τρόπος" - Olympians

"Σχολείο" - Olympians

"O γέρος" - Poll

"Άνθρωπε αγάπα" - Poll

"Έλα ήλιε μου" - Poll

"Honeymoon" - The Beatles/M.Θεοδωράκης

"War is over" - The Beatles

"Let it be" - The Beatles

"All the lonely people" - The Beatles

"Love me do" - The Beatles

"Girl" - The Beatles

"Michelle" - The Beatles

"Inch allah" - Salvatore Adamo

"Hier encore" - Charles Aznavour

"Padam" - Edith Piaf

"Ne me quitte pas" - Jacques Brel

"Comment te dire Adieu " - Francoise Hardy

"Nathalie" - Gilbert Becaud

"Non, Je ne regrette rien" - Edith Piaf

"La Boheme" - Charles Aznavour

"Je reviens te chercher " - Gilbert Becaud

"Nights in white satin" - The Moody Blues

"A whiter shade of pale" - Procol Harum

"Delilah" - Tom Jones

"Summertime" - E.Fitzgerald-L.Armstrong

"Summer Wine" - N.Sinatra-L.Hazlewood

"In The Summertime" - Mungo Jerry

"Marina" - Rocco Granata

"In the year 2525" - Zager and Evans

"I'm a Believer" - The Monkees

"Runaway" - Del Shannon

"Downtown" - Petula Clark

"Summer in the City" - The Lovin' Spoonful

"Monday, Monday" - The Mamas and Papas

"Wild Thing" - The Troggs

"Listen to the falling rain" - Jose Feliciano

"Aquarius" - The Fifth Dimension