Συμπληρώνονται φέτος 42 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το ΣΤ’ Γυμνάσιο της Αθήνας (τάξη του 1972). Σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια, όπου ο καθένας από μας πάλεψε να δώσει ζωή στα παιδικά του όνειρα: να σπουδάσει, να αποκτήσει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που θα τον βοηθούσαν να κερδίσει τον αγώνα της ζωής, να δημιουργήσει οικογένεια, να μεγαλώσει τα παιδιά του σ’ ένα κόσμο καλύτερο. Όλοι μας, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, καταφέραμε διάφορα. Στον κόσμο της επιστήμης, του πνεύματος, της τέχνης, του εμπορίου, των υπηρεσιών. Στην επιχείρηση ή στο μεροκάματο. Στην ιδιωτική και τη δημόσια ζωή.
Σαράντα δύο χρόνια είναι πολλά. Και ζήσαμε πολλά. Εύκολα και δύσκολα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, χαθήκαμε μεταξύ μας. Αλλά δεν ξεχαστήκαμε. Κανείς μας δεν έχει ξεχάσει τους συμμαθητές του. Στο στρατό, λένε, δημιουργούνται οι καλύτερες φιλίες. Λάθος. Στο σχολείο δημιουργούνται οι καλύτερες φιλίες και οι ανθεκτικότερες στο χρόνο σχέσεις. Οι παλιοί συμμαθητές δεν είναι μόνο εκείνοι που πηγαίναμε μαζί σχολείο. Είναι εκείνοι που συναντιόμασταν το βραδάκι στους δρόμους της γειτονιάς, που πηγαίναμε μαζί σινεμά, στο φροντιστήριο, στο καφενείο και στο γήπεδο, στις «αλητείες» της νιότης μας. Είναι όλα εκείνα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Όπως προσφυέστατα περιγράφει κι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στο αφήγημά του «ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ».
«…Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο τα παιδιά που πηγαίναμε μαζί τους στην ίδια τάξη, στο ίδιο σχολείο. Οι παλιοί συμμαθητές μας, για μένα τουλάχιστον, είναι όλα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Τότε που ήμαστε παιδιά, έφηβοι, νέοι. Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο πρόσωπα. Είναι και δρόμοι και πάρκα και αλάνες και πετροπόλεμοι. Είναι και τα πάνινα τόπια που φτιάχναμε από τις κουρελιασμένες κάλτσες μας. Είναι και το «χλωρικό και θειάφι», που το βάζαμε κάτω από ένα σπασμένο πλακάκι, στις ράγες του τραμ, κι «ανατινάζαμε» την Αθήνα, κάθε Ανάσταση. Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και τα παιχνίδια μας. Παιχνίδια που έπαιζαν οι παππούδες και οι προπαππούδες μας. Τότε που η ζωή δεν άλλαζε κάθε δύο, κάθε τρία χρόνια. Οι παλιοί μας συμμαθητές είναι και τα κλειστά συρτάρια μας. Τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων, γεμάτα από σβούρες, σπάγκους και μολυβένια στρατιωτάκια, που ο πόλεμος του χρόνου τα σακάτεψε, κι είναι πια χωρίς χέρια, χωρίς πόδια. Τ' αγαπώ αυτά τα κλεισμένα συρτάρια. Τ΄ανοίγω καμιά φορά, σιγά σιγά, με προσοχή, με τρυφερότητα, μην τυχόν και φτερουγίσει και πετάξει από μέσα και χαθεί εκείνο το χρυσό χελιδόνι της νιότης μου, που η καρδιά του χτυπάει με την καρδιά μου και μου αφηγείται ταξίδια και περιπέτειες...»
Είναι ευκαιρία μεθαύριο, την τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια, να ξαναβρεθούμε, όσοι μπορούμε περισσότεροι, εμείς οι παλιοί συμμαθητές και να ξανανοίξουμε μαζί τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων. Να είστε όλοι εκεί!
Κων/νος Κορωναίος
22.09.2014------
Παρασκευή 26/09/2014, 9μμ.
«Τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη»
Στο παραδοσιακό στέκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου