"Γέφυρες" ή πώς τo Έκτο διδάσκει Τέχνη στη Ρουμανία

Η έκθεση "Γέφυρες" οργανώνεται από τους Mixed Greeks.  Οι Mixed Greeks είναι μια ομάδα που αποτελείται από τους καλλιτέχνες Γιώργο Τσακίρη, Μανόλη Γιανναδάκη, Γιώργο Κατσάγγελο και Νίκο Τερζή.

.

Είναι πάντα πιο εύκολο να ευδοκιμήσει η τέχνη των ομάδων και των συλλογικών πρωτοβουλιών. Μια διαδικασία η οποία αφήνει ξωπίσω της τον εγωισμό και την ματαιοδοξία και ιστορικά έχει αποδείξει πως λειτουργεί αφήνοντας σημαντικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα. Τέσσερεις καλλιτέχνες, τρείς από την Θεσσαλονίκη και ένας από την Στοκχόλμη έχουν ενώσει εδώ και κάποιο καιρό τις δυνάμεις τους σε ένα καλλιτεχνικό ταξίδι. Και όχι μόνοι τους αλλά και φίλοι καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό οργανώνουν και συμμετέχουν σε εκθέσεις και γεγονότα με σκοπό την δημιουργική επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα.

Η έκθεση "Γέφυρες"  οργανώνεται από τις 21 έως τις 30 Σεπτεμβρίου του 2014 στο Ιάσιο της Ρουμανίας στην Γκαλερί Τέχνης της Εθνικής Ένωσης Μουσείων "Moldova" και συμμετέχουν οι φοιτητές του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ.  Αυτοί είναι οι Χαρούλα Θεοδώρου, Θεοδώρα Λεφκιμμιάτη, Βαγγέλης Τσιβάς, Αλέξανδρος Μουδιώτης, Μιχαήλ Βαφόπουλος, Αλεξάνδρα Δαλάκα, Σταυρούλα Δημοπούλου, Εύη Ζαμπέλη, Ζωή Δάφνη Μυλωνά, Κυριάκος Θεοχάρους, Παναγιώτης Κάτσιος, Άννα Λόκα, Ελένη Παπακώστα, Δημοσθένης Βογιατζής, Φωτεινή Πολίτη, Ελευθερία Τόλιου και Άρτεμις Τσακίρη.

Η έκθεση αυτή αποτελεί την παρουσίαση του καλλιτεχνικού έργου των φοιτητών των καθηγητών Γιανναδάκη, Τσακίρη και Κατσάγγελου. Οι φοιτητές είναι πάντα πρόθυμοι να δημιουργήσουν και να συμμετέχουν σε γεγονότα μέσα από τα όποια θα παρουσιάσουν την δουλειά τους στην χώρα μας και στο εξωτερικό. Αντιμετωπίζουν με θάρρος την τέχνη και τη ζωή. Τα μέσα τους είναι η ζωγραφική η χαρακτική, η φωτογραφία αλλά αυτό για το οποίο αγωνιούν είναι να εκφράσουν νέες ιδέες ως απάντηση στην καθημερινότητα αλλά και στα πανανθρώπινα υπαρξιακά ερωτήματα.

Οι παλιοί συμμαθητές

Συμπληρώνονται φέτος 42 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το ΣΤ’ Γυμνάσιο της Αθήνας (τάξη του 1972). Σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια, όπου ο καθένας από μας πάλεψε να δώσει ζωή στα παιδικά του όνειρα: να σπουδάσει, να αποκτήσει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που θα τον βοηθούσαν να κερδίσει τον αγώνα της ζωής, να δημιουργήσει οικογένεια, να μεγαλώσει τα παιδιά του σ’ ένα κόσμο καλύτερο. Όλοι μας, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, καταφέραμε διάφορα. Στον κόσμο της επιστήμης, του πνεύματος, της τέχνης, του εμπορίου, των υπηρεσιών. Στην επιχείρηση ή στο μεροκάματο. Στην ιδιωτική και τη δημόσια ζωή.

Σαράντα δύο χρόνια είναι πολλά. Και ζήσαμε πολλά. Εύκολα και δύσκολα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, χαθήκαμε μεταξύ μας. Αλλά δεν ξεχαστήκαμε. Κανείς μας δεν έχει ξεχάσει τους συμμαθητές του. Στο στρατό, λένε, δημιουργούνται οι καλύτερες φιλίες. Λάθος. Στο σχολείο δημιουργούνται οι καλύτερες φιλίες και οι ανθεκτικότερες στο χρόνο σχέσεις. Οι παλιοί συμμαθητές δεν είναι μόνο εκείνοι που πηγαίναμε μαζί σχολείο. Είναι εκείνοι που συναντιόμασταν το βραδάκι στους δρόμους της γειτονιάς, που πηγαίναμε μαζί σινεμά, στο φροντιστήριο, στο καφενείο και στο γήπεδο, στις «αλητείες» της νιότης μας. Είναι όλα εκείνα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Όπως προσφυέστατα περιγράφει κι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στο αφήγημά του «ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ».

«…Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο τα παιδιά που πηγαίναμε μαζί τους στην ίδια τάξη, στο ίδιο σχολείο. Οι παλιοί συμμαθητές μας, για μένα τουλάχιστον, είναι όλα τα πρόσωπα που αγαπήσαμε. Τότε που ήμαστε παιδιά, έφηβοι, νέοι. Οι παλιοί συμμαθητές μας δεν είναι μόνο πρόσωπα. Είναι και δρόμοι και πάρκα και αλάνες και πετροπόλεμοι. Είναι και τα πάνινα τόπια που φτιάχναμε από τις κουρελιασμένες κάλτσες μας. Είναι και το «χλωρικό και θειάφι», που το βάζαμε κάτω από ένα σπασμένο πλακάκι, στις ράγες του τραμ, κι «ανατινάζαμε» την Αθήνα, κάθε Ανάσταση. Οι παλιοί συμμαθητές μας είναι και τα παιχνίδια μας. Παιχνίδια που έπαιζαν οι παππούδες και οι προπαππούδες μας. Τότε που η ζωή δεν άλλαζε κάθε δύο, κάθε τρία χρόνια. Οι παλιοί μας συμμαθητές είναι και τα κλειστά συρτάρια μας. Τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων, γεμάτα από σβούρες, σπάγκους και μολυβένια στρατιωτάκια, που ο πόλεμος του χρόνου τα σακάτεψε, κι είναι πια χωρίς χέρια, χωρίς πόδια. Τ' αγαπώ αυτά τα κλεισμένα συρτάρια. Τ΄ανοίγω καμιά φορά, σιγά σιγά, με προσοχή, με τρυφερότητα, μην τυχόν και φτερουγίσει και πετάξει από μέσα και χαθεί εκείνο το χρυσό χελιδόνι της νιότης μου, που η καρδιά του χτυπάει με την καρδιά μου και μου αφηγείται ταξίδια και περιπέτειες...»

Είναι ευκαιρία μεθαύριο, την τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια, να ξαναβρεθούμε, όσοι μπορούμε περισσότεροι, εμείς οι παλιοί συμμαθητές και να ξανανοίξουμε μαζί τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων. Να είστε όλοι εκεί!

Κων/νος Κορωναίος

22.09.2014

Dream Rangers

Αφιερωμένο στους αιώνιους έφηβους του ekto και του kallithea.

Τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη 2014

Ψηφίζουμε την Παρασκευή 26/9/2014, στις 9μμ. 

Ο χώρος της ψηφοφορίας (εκλογικό κέντρο) θα ανακοινωθεί μέσω Email.

Παρακαλούνται οι ψηφοφόροι να εγγραφούν εγκαίρως στους εκλογικούς καταλόγους.

Η εφορευτική επιτροπή

Habemus Praeses!

Nuper fuit ad inaugurationem novi consilio municipio Argyroypolis et (si sic, sunt quoque) Ellinikon! Ioannis Tsarpalis (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972) ubi electus Praeses adprobabit!!!

Praeses Tsarpalis signat librum in municipio.

Novum concilium municipali.

Pro certo, Tsarpalis signat iterum !

Το μπλε καρτελάκι

- Συγχαρητήρια για την εκλογή σου!

- Ορίστε;

- Είπα, συγχαρητήρια για την εκλογή σου!

- Εμένα λέτε; ρώτησε με έκπληξη ο συμμαθητής μας Αναγνωστόπουλος εκείνο το κρύο πρωί του Νοεμβρίου του 1968.

Το ίδιο χαμένα τα είχε και η υπόλοιπη ολιγομελής τάξη του φροντιστηρίου της οδού Αγκύλης 60, γωνία Ροϊκου. Ήταν σε ένα υπέροχο παλιό νεοκοσμίτικο νεοκλασικό σπίτι εκείνο το φροντιστήριο, με κήπο και εξωτερική σκάλα που ανέβαινε από την αυλή στον επάνω όροφο, όπου γινόταν το μάθημα. Η είσοδος της αυλής που ήταν περιφραγμένη με μια καλαίσθητη χαμηλή μάντρα με γκρίζα κάγκελα γεμάτα γιασεμιά, γινόταν από την οδό Ροϊκου μέσω μιας παλιάς πλαϊνής μεταλλικής πόρτας με σχέδια, όμοια με αυτά που βλέπαμε στα περισσότερα παλιά αρχοντικά της Αθήνας. Ήταν ευτύχημα που πολλά από τα αρχοντικά του Νέου Κόσμου διατηρήθηκαν μερικά χρόνια ως επαγγελματικές στέγες φροντιστηρίων και προλάβαμε έτσι να τα δούμε από μέσα κι εμείς, πριν πέσουν οριστικά θύματα της μοναδικής παγκοσμίως «μεγαλειώδους» ελληνικής πατέντας, της αντιπαροχής. Ιδιαίτερα στα Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών (ως Ινστιτούτα τα γνωρίσαμε αρχικά) δημιουργείτο ένα κάπως ατμοσφαιρικό περιβάλλον καθώς άκουγες τη γλώσσα του Σαίξπηρ ή του Μολιέρου κάτω από όμορφα γύψινα για τους πολυελαίους στα ταβάνια και ταπετσαρίες δυτικοευρωπαϊκού τύπου στους τοίχους, ενώ ταυτόχρονα στα ρουθούνια σου μπερδεύονταν οι μυρωδιές της κιμωλίας στον πίνακα, με αυτή του καφέ που ψηνόταν στην κουζίνα. Είχε μάλιστα άλλο ένα τεράστιο προσόν το συγκεκριμένο φροντιστήριο. Η οδός Αγκύλης ήταν το μεγάλο πέρασμα του ΙΒ’ Θηλέων...

- Συγχαρητήρια για την εκλογή σου, επέμεινε ο κύριος Λιανός.

- Δεν σας καταλαβαίνω, ψέλλισε με έκδηλη την απορία στο πρόσωπό του, ο συμπαθής Αναγνωστόπουλος.

Το ίδια απορία είχαμε κι εμείς! «Μα τι έπαθε ο Λιανός;» σκεπτόμασταν. «Ποια συγχαρητήρια και ποιες εκλογές μέσα στην καραχούντα;». Με το πρωτόγνωρο κρύο εκείνο τον Νοέμβρη, κανείς μας δεν στάθηκε να διαβάσει στο απέναντι ψιλικατζίδικο της οδού Αγκύλης ή σε κάποιο περίπτερο της Φραντζή, τους τίτλους των πρωινών εφημερίδων που έγραφαν για τη μεγάλη εκλογική νίκη των Nixon-Agnew (Anagnostopoulos). Ένα δίδυμο που έμελλε αργότερα να αποδειχτεί μοιραίο για τις πολιτικές εξελίξεις στην ίδια την Αμερική, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Τότε όμως δεν ξέραμε τι θα γινόταν και ο κος Λιανός για άλλη μια φορά επεδείκνυε το γνωστό του χιούμορ πειράζοντας χαμογελαστός το συμμαθητή μας. Αφού μας εξήγησε λοιπόν τι έγινε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αρχίσαμε απρόσκοπτα το μάθημά μας μέσα σε γενική θυμηδία και με τον Αναγνωστόπουλο που φόραγε όλες τις ώρες κάτι μπεζ παπούτσια του μπάσκετ, να καμαρώνει που έγινε «αντιπρόεδρος».

Ο Κύριος Ευάγγελος Λιανός, γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία και στην Αμερική και υπήρξε ιδιοκτήτης δυο φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, στον Νέο Κόσμο και στον Κολωνό. Για 17 χρόνια ήταν επίσης καθηγητής στη Σχολή Ικάρων. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν και είναι ο Προσκοπισμός. Ήταν μέλος της Γενικής Εφορίας Προσκόπων κι έχει τιμηθεί με τον Αργυρό Φοίνικα για τις υπηρεσίες στον Προσκοπισμό. Σήμερα είναι 86 ετών, παντρεμένος κι έχει ένα γιο. Του ευχόμαστε κάποια προβλήματα υγείας να τα ξεπεράσει γρήγορα, να είναι πάντα καλά και να ξέρει ότι τον σκεπτόμαστε συχνά. Είναι ένα από τα πρόσωπα που επηρέασαν τις ζωές μας πολλών από εμάς σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο γιατί συνέβαλε με τρόπο ουσιαστικό, πρακτικό και αποτελεσματικό στην εκπαίδευσή μας και στις καριέρες μας, αλλά γιατί τον Βαγγέλη Λιανό τον αισθανόσουν από την πρώτη στιγμή ως δικό σου άνθρωπο. Ήξερε να κρατάει τις σωστές ισορροπίες του παιδαγωγού, του συμβούλου και του φίλου και ταυτόχρονα να μεταδίδει τη γνώση της ξένης γλώσσας σωστά και ορθολογικά. Αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει από πάρα πολλούς συναδέλφους του στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση. Κι αυτό είναι που θυμόμαστε. Τον φίλο μας που μας έδωσε πολλά και χρήσιμα εργαλεία για τη ζωή...

Αφορμή για όλα αυτά ήταν ένα μπλε καρτελάκι του Φροντιστηρίου του κυρίου Λιανού που βρέθηκε σε παλιό σκονισμένο λεξικό Divry’s. Ένα πολύ περιεκτικό και χρήσιμο τότε λεξικό τσέπης (μέχρι και οδηγίες εμπορικής αλληλογραφίας συμπεριελάμβανε) που μας είχε συμβουλέψει να αγοράσουμε ο δάσκαλος. Πολλοί το κουβαλούσαμε για χρόνια στις βαλίτσες μας. Όπως για χρόνια κουβαλούσαμε τις αναμνήσεις μας, τα νυχτερινά σκασιαρχεία, τις κουβέντες με τον κύριο Σαρδιανό στο πεζοδρόμιο του παραρτήματος της Φραντζή, τα καλοκαίρια με το People-to-People που  «λύθηκε» η γλώσσα μας κλπ. Ένα μικρό καρτελάκι που δεν λέει πολλά αλλά κρύβει μια ολόκληρη εποχή...

Δάσκαλε, να’σαι πάντα καλά! 

Μονάχα δυο λέξεις ακόμα: από όλο το Έκτο και το Δωδέκατο, από όλα τα παιδιά του Νέου Κόσμου, ένα πολύ μεγάλο

THANK YOU!

ekto1972

------

Ευχαριστούμε την κα Σοφία Λιανού για τις φωτογραφίες.