Ταινίες μικρού μήκους - " Τετραλογία "

Συντελεστές

Κάμερα - Αφήγηση: Κώστας Κορωναίος
Σενάριο - Σκηνοθεσία: η Τάξη του 1972
Διάρκεια: για πάντα
Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο: όπως ονειρεύεσαι
Παραγωγή: ekto1972

"Ο καράτε"

Μάθημα θρησκευτικών με τον Μαρκάτο. Ο Μαρκάτος, ως γνωστόν, ισχυριζόταν οτι είχε μαύρη ζώνη στο καράτε. Παραδίδει μάθημα ή εξετάζει, δεν θυμάμαι ακριβώς. Θρησκευτικά ήτανε, ε λίγο χαβαλέ τον είχε η τάξη. Ο Μαρκάτος κάθεται στην έδρα. Η ένταση του χαβαλέ ανεβαίνει. Ξαφνικά, πετάγεται πάνω, χτυπάει με δύναμη το χέρι στην έδρα φωνάζοντας «σκασμός, θα σπάσω την έδρα με καράτε». Και συμπληρώνει, χαμογελώντας σατανικά «και θα την πληρώσετε εσείς...!!!» (ξανακάθεται κάτω μέσα σε γενική θυμηδία).

"Η βροχή"

Απογευματινό μάθημα, μέρα βροχερή (μάλλον στην Ε' τάξη). Μουτζούρης, μάθημα αρχαιοελληνικών. Στριφογυρίζει μεσ’ την τάξη, ως συνήθως και κλίνει το αγαπημένο του ρήμα «Λοιπόν, τιμάω-τιμώ ...». Σάλια πετάγονται από το στόμα του (το 'χε αυτό το κακό) ενώ οι άκρες των χειλιών του έχουν ασπρίσει. Ξαφνικά, ο Θανάσης ο Καλογήρου (αν θυμάμαι καλά) καθώς καθόταν στο θρανίο μπροστά από τον Μουτζούρη, ανοίγει ... μια ομπρέλα μεσ’ τη μούρη του. Χαμός ...!!!

"Επικίνδυνη ευθεία"

Χειμώνας, μέρα βροχερή με πολύ κρύο. Είχαμε γυμναστική με τον Μπία. Λόγω της βροχής, μας μαζεύει στο υπόστεγο και μας βάζει να κάνουμε βήμα. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω για πολλή ώρα. Κάθε φορά που φτάναμε στην άκρη, στον τοίχο, έδινε το σχετικό παράγγελμα και στρίβαμε. Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι για ποιό λόγο (ξεχάστηκε;), δεν μας έδωσε παράγγελμα να στρίψουμε. Χαβαλετζήδες του κερατά εμείς, αδράξαμε την ευκαιρία, συνεχίσαμε ευθεία και ... χωθήκαμε στ’ αποδυτήρια. Ερχεται ο Μπίας και με τη χαρακτηριστική φωνή του, λέει: «Οι 3 πρώτες τριάδες να ρθουν εδώ» (δυστυχώς, ήμουν κι εγώ μέσα). Και με τη σκυτάλη που κρατούσε (ναι, με τη σκυτάλη), μέσα στο ψωφόκρυο, μας τα ρήμαξε τα χέρια!!!

"Τσιγάρα Γερμανίας"

Στ' Γυμνασίου, διάλειμμα. Κατ’ ευθείαν στις τουαλέτες για τσιγάρο. Ὀσοι ξέμεναν, έκαναν τράκα δεξιά-αριστερά. Ο Μάκης ο Ντέμος, ευκατάστατος ων, είχε πάντα τσιγάρα. Όποτε τύχαινε να του ζητήσω, συνήθως έδινε. Οχι όμως πάντα. Κάποιες φορές, αρνιόταν λέγοντας «δεν μπορώ, έχω γερμανικά». Δεν το καταλάβαινα αυτό, αλλά το σεβόμουν. Μια, δυο, τρεις, δεν άντεξα: «και τι έγινε ρε Μάκη» του λέω μια μέρα, «καπνίζω και γερμανικά». «Οχι, ρε μαλάκα» μου λέει γελώντας, «δεν είναι γερμανικά τα τσιγάρα, απλώς έχω γερμανικά (φροντιστήριο δηλαδή) το βράδυ και δεν θα με φτάσουνε». Χα, λύθηκε το μυστήριο!

The End (for now)