Ταινίες μικρού μήκους - " Απάτσι "

Συντελεστές

Κάμερα - Αφήγηση: Νίκος Πετρόπουλος
Σενάριο - Σκηνοθεσία: η Τάξη του 1972
Διάρκεια: για πάντα
Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο: ό,τι θυμάσαι
Παραγωγή: ekto1972

"Αποσυμπίεση καμπίνας"

Email

Αγαπητέ Κώστα και αγαπητοί της εποχής εκείνης (του Πρωτέα, του Ηλία του μπακάλη, και του Χριστόφορου του προμηθευτή τσιγάρων). Θυμάμαι μια ιστορία με τον “Aπάτσι”, τον Μαλαξιανάκη.

Στο πρακτικό δεν γινόταν μάθημα με τον άνθρωπο αυτό. Εποχή χούντας, τα είχαν ρυθμίσει όλα στην εντέλεια. Ο “Tζάουλ” (Παπαμερκουρίου) στο κλασσικό τμήμα και ο “Aπάτσι” στο πρακτικό (χαβαλές). Σήκωνε με τον κατάλογο καμιά δεκαριά να πούνε παπαγαλία το μάθημα της Φυσικής ή της Χημείας.

Μια μέρα μας είχε πιάσει η διαολιά, είχαμε κλείσει όλα τα παράθυρα, διαδρόμου και εξωτερικά. Στη πόρτα που άνοιγε σπρώχνοντας (είχε σύστημα με μπίλια) είχαμε ανοίξει την υποδοχή της μπίλιας και με τον τζόγο που δημιουργήθηκε “έπαιζε” δημιουργώντας θόρυβο. Κάνοντας παλμικές κινήσεις στο τελευταίο παράθυρο του μπαλκονιού και ενώ τα άλλα παράθυρα ήταν κλειστά, η πίεση επηρέαζε την πόρτα ή οποία έκανε ένα θόρυβο σαν να την χτυπούσε κάποιος απ' έξω. Την ώρα λοιπόν που ο Μ. ξεκινούσε να σηκώσει για μάθημα, κάναμε το κόλπο με το παράθυρο και ακούστηκε η πόρτα, 2 ή 3 φορές.

Ο Μ. ρωτά:

- “Ποιός είναι;”

- “……”

Ρωτά εμάς:

- “Ακούσατε την πόρτα;”

- “Nαι!”, απαντούμε.

Ξαναρωτά:

- “Ποιός είναι;”

- “……”

Συνεχίζει το εκπαιδευτικό “έργο του”:

- “Να σηκωθούν οι.....”, τακ, τακ, τακ, η πόρτα!

- “Ποιός είναι;” ξαναρωτά.

- “……”

- “Ορέ κάποιος κακοήθης θα είναι”, λέει με την χαρακτηριστική φωνή του.

Κατεβαίνει από την έδρα και κατευθύνεται προς την πόρτα. Κάνοντας τον αδιάφορο ανοίγει πάλι τον κατάλογο και αρχίζει να διαβάζει κοντά στην πόρτα.... τακ, τακ, τακ, η πόρτα. Με μία κίνηση ο Μ. σπρώχνει την πόρτα και εκείνη την ώρα περνούσε απέξω ένας πιτσιρικάς, ο γιός της Τζίφα, της φιλόλογου. Τον βουτάει από την φαβορίτα και τραβώντας προς τα πάνω (κλασσική κίνηση του Μ.) οδεύει προς τον Γυμνασιάρχη. Χαμός μέσα στην τάξη από τα γέλια, χαμός μέσα στο γραφείο του γυμνασιάρχη από τις φωνές της Τζίφα για το παιδί της, φωνές από τον Μ. που είχε άχτι τον μικρό που του χάλασε το μάθημα.

Σε λίγο έρχεται στην τάξη ο Παπαμερκουρίου (“Tζάουλ”) να ερευνήσει το θέμα. Όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Αρχίζει από την πόρτα. Παρατηρεί το μπόσικο στην κάσα της πόρτας. Παρών και ο Μ. παρακολουθούσε. Ο Π. ζητά να κλείσουμε τα παράθυρα και κατευθύνεται σε ένα από τα εξωτερικά παράθυρα και λέει, δεν θυμάμαι σε ποιόν, να “παίξει” το παράθυρο παλμικά. Ο μαθητής ανοίγει και κλείνει αργά το παράθυρο και φυσικά δεν γίνεται τίποτε. Αναλαμβάνει ο ίδιος o Π. να κάνει την κίνηση οπότε και ακούγεται το “τακ, τακ, τακ” της πόρτας. Και τότε ακολουθεί το πιο κουφό του πειράματος! Ο Μ. ρωτά :

- “Ποιός είναι;”

Χαμός στην τάξη από τα γέλια, χαμός, χαμός. O Π. φεύγοντας και γελώντας λέει στον Μ.:

- “Δεν μπορώ να ξέρω τι έγινε……”

Να είστε καλά.

Ν. Πετρόπουλος

Encore

Συντελεστές

Κάμερα - Αφήγηση: Σωτήρης Ροδόπουλος
Σενάριο - Σκηνοθεσία: η Τάξη του 1969
Διάρκεια: για πάντα φυσικά
Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο: χμμμ
Παραγωγή: ekto1972

Φωτ. ekto1970

"Ο κηδεμόνας"

Δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας του παρακάτω επεισοδίου αλλά μου το είχαν αφηγηθεί τότε οι «μεγάλοι» της Τάξης του 1969, που ήταν παρόντες. Εμείς πρέπει να ήμασταν στην Γ’ ή τη Δ’ Γυμνασίου, γιατί το επεισόδιο έγινε σε αίθουσα των επάνω ορόφων και η δική μας ήταν κάπου παραδίπλα. Θυμάμαι ότι είχαμε ακούσει τις φωνές αλλά δεν ξέραμε τι γινόταν.

Ήταν λοιπόν μεσημέρι και είχε χτυπήσει το κουδούνι μετά από διάλειμμα. Αφού άδειασε το προαύλιο, οι σκάλες και οι διάδρομοι, έφταναν οι καθηγητές στις τάξεις τους και είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να κλείνουν όλες οι πόρτες των αιθουσών και να επικρατεί ησυχία. Παντού εκτός από μια αίθουσα στην αρχή του τρίτου ορόφου όπου γινόταν Ο ΧΑΜΟΣ! Φωνές, γέλια, τσάντες να εκσφενδονίζονται, μαθητές να «πλακώνονται», γενικά να επικρατεί η απόλυτη βαρβατίλα, συνέχεια του διαλείμματος που προηγήθηκε και της τεστοστερόνης που λόγω ηλικίας ξεχείλιζε. Ήταν η τάξη του Μαλαξιανάκη! Για κάποιο λόγο είχε αργήσει να πάει ο χριστιανός και γινόταν το «έλα να δεις». Κάποια στιγμή οι άλλοι καθηγητές που δεν μπορούσαν να κάνουν μάθημα λόγω της φασαρίας, έστειλαν κάποιον να τον ειδοποιήσει. Όντως μετά από λίγο εμφανίζεται ο “Απάτσι” με το γνωστό βηματισμό και ύφος, και με το στόμα λίγο ανοικτό στο πλάι, κρατώντας κάτι χαρτιά (διαγωνίσματα που διόρθωνε και γι' αυτό άργησε;) και τα απαραίτητα για το μάθημα. Μπαίνει λοιπόν μέσα και κλείνει την πόρτα πίσω του αλλά ο χαμός συνεχιζόταν. Βήχει, ξεροβήχει, αφήνει τα χαρτιά στην έδρα, χτυπάει με το χέρι του το πρώτο θρανίο, τίποτα. Κάποια στιγμή με τα πολλά κι αφού έβαλε αρκετές φορές τις φωνές, άρχισε να καλμάρει το πράγμα, οπότε κι ο Μαλαξιανάκης μπορούσε πια να εκστομίσει την απόλυτη απειλή:

- “Εσύ, εσύ, εσύ κι εσύ”, είπε δείχνοντας με το δάκτυλο μερικούς μαθητές, “βγείτε αμέσως τώρα έξω από την τάξη και αύριο να έρθετε με τους Κηδεμόνες σας!”

Αμηχανία από κάτω, λίγα γέλια και κυρίως μια τεράστια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο ενός από τα παιδιά που είχε δείξει ο καθηγητής. Ήταν ο γιος του!!!

Την πρώτη έκπληξη διαδέχτηκε ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του νεαρού γόνου του Μαλαξιανάκη, οπότε ατάραχος ο πατέρας του συνέχισε με τη χαρακτηριστική φωνή που έβγαινε από το περίπου μισάνοικτο στόμα:

- “Γελάς γαϊδούρι, ε; Εγώ είμαι ο κηδεμόνας σου!” είπε γελώντας πια και ο ίδιος και κοκκινίζοντας ολόκληρος…

Στη μνήμη

του αγαπητού μας καθηγητή

Αντώνη Μαλαξιανάκη

Ο Α.Μαλαξιανάκης ήταν στο Έκτο από την εποχή της Φαλήρου.
Εκείνα τα χρόνια ήταν γνωστός μεταξύ των μαθητών ως "Φασίολος"
πιθανότατα λόγω του αντιστοίχου κεφαλαίου της πάλαι ποτέ Φυσικής Ιστορίας
το οποίο σύμφωνα με μαρτυρίες, δίδασκε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

The End (again, for now)