Σχετικά με το Χρήστο

του Κώστα Κορωναίου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Με το Χρήστο Ευθυμίου γνωριζόμασταν από πιτσιρικάδες. Πηγαίναμε μαζί στου Ξυνού. Έμενε στην Αγκύλης, σ’ ένα διώροφο, δίπλα στο βιβλιοπωλείο του Λαρόζα. Τον θυμάμαι σαν ένα ήσυχο, συνεσταλμένο παιδί, που κάποιες φορές έδειχνε λίγο φοβισμένος. Δεν του το ΄χα ότι θα γινόταν ηθοποιός.

Στο Γυμνάσιο χαθήκαμε, άλλο τμήμα αυτός, άλλο εγώ. Βλεπόμασταν όμως και μιλούσαμε, στα διαλείμματα, στο δρόμο. Ύστερα, χαθήκαμε τελείως. Πέρασαν χρόνια πολλά, πάρα πολλά. Μέχρι που τον ξαναείδα στην τηλεόραση. Δεν το πίστευα. Ο Χρήστος ηθοποιός, έλεγα και ξανάλεγα!!! Ε, ναι, δεν του το ‘χα.

Συναντηθήκαμε ξανά. Τυχαία. Ψώνιζε στου Μαρινόπουλου, στην Αμφιθέας. Μόνος. Τον πλησίασα διστακτικά. Θα με θυμόταν άραγε; «Χρήστο, τι γίνεσαι; Με θυμάσαι»; Γύρισε και με κοίταξε. Γέλασε εγκάρδια. «Φυσικά και σε θυμάμαι» μου λέει, «μπορεί να χόντρυνα, αλλά δεν ξεκούτιανα». Του σύστησα τη γυναίκα μου, μιλήσαμε για λίγο κι ύστερα συνεχίσαμε τα ψώνια μας.

Από τότε συναντιόμασταν συχνά. Πάντα στου Μαρινόπουλου. Και μια φορά στο μετρό, καθώς πήγαινε σ’ έναν διαιτολόγο στο Κολωνάκι, όπως μου είπε. Κάθε φορά, στεκόμασταν για λίγο και τα λέγαμε. Σε μια τέτοια συνάντηση ήταν που μου ανήγγειλε χαμογελαστά «έχω καρκίνο». Έμεινα να τον κοιτάζω, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι μου είχε μόλις πει. «Τι;» ψέλισα, σαν να μην είχα ακούσει. «Έχω καρκίνο» μου ξαναλέει το ίδιο χαμογελαστά, «στον πνεύμονα». Δεν ήξερα τι να πω. Είχα σοκαριστεί. «Και τι κάνεις τώρα;» μπόρεσα να ρωτήσω στο τέλος. «Θα κάνω χημειοθεραπεία και θα δούμε...» Δεν είπαμε πολλά. Τι να λέγαμε; Λόγια παρηγοριάς; Ντράπηκα. Του ευχήθηκα ό,τι καλύτερο κι αποχαιρετιστήκαμε.

Μου πήρε μέρες να το βγάλω απ’ το μυαλό μου. Είχα πραγματικά σοκαριστεί. Μου ήταν τόσο αγαπητός ο Χρήστος. Από τότε δεν ξανασυναντηθήκαμε. Πέρασε καιρός, δεν θυμάμαι πόσος. Και μια μέρα, τα Χριστούγεννα του 2008, είδα τον Χρήστο να «παίζει» και πάλι στα κανάλια, για τελευταία φορά. Ήταν η αγγελία του πρόωρου χαμού του, σε ηλικία 54 ετών. Στην ηλικία μας...