(ΙΒ΄ Θηλέων 1971)
Στις 16-12-2010, είχα την τύχη να βρω εισιτήρια και να παρακολουθήσω στο Μέγαρο Μουσικής το Canto General του Θεοδωράκη, 35 χρόνια μετά την πρώτη του εκτέλεση το 1975, στο στάδιο Καραϊσκάκη. Τότε νεαροί φοιτητές, με όλη την άψη της νιότης μας, τον αέρα της μεταπολίτευσης... Τώρα με plus 35 χρόνια συν όλα τα υπόλοιπα!!! Ξανά όμως με Φαραντούρη και Πανδή. Βρισκόμουν, χτες, σε ένα ψηλό θεωρείο του Μεγάρου και είχα την ευκαιρία, εκτός άλλων, να παρακολουθώ και όλο το κόσμο στην πλατεία: ασπρομάλληδες περίπου εξηντάρηδες (ή χωρίς μαλλιά), σιτεμένες κοπέλες(;) καλοντυμένες με casual, προσεγμένα (ακριβά;), όμως με βλέμματα υγρά και συγκίνηση, σφιγμένα χείλη από επικαιροποιημένη αμηχανία για τους καιρούς και τα μελλούμενα, απορία για το τι πρέπει και μπορεί ο καθένας να κάνει(;).
ΖΗΛΕΥΩ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. Θα ήθελα να ήμουν σκηνοθέτης ή φωτογράφος ώστε να μπορούσα να φυλακίσω σε μια σκηνή, σε λίγων δευτερολέπτων ταινία ή σε φωτογραφία, τις κινήσεις των χεριών, των δακτύλων ακριβέστερα, όλων αυτών των ανθρώπων που κινούνταν ρυθμικά - ο καθένας με τη δική του δύναμη- στο ρυθμό των "γνωστών" μας τραγουδιών, δειλά, αβέβαια ή μάλλον με μια επίγνωση! Άλλοι ακολουθούσαν τους ρυθμούς με νεύμα του κεφαλιού τους. Ακόμα και οι γραβατωμένοι!!! Είδα πολλούς ανθρώπους, που είχα να τους δω χρόνια. Τους αναγνώρισα με προσπάθεια, όπως φαντάζομαι κι αυτοί εμένα. Δίπλα μου καθόταν μια άγνωστή μου κυρία, με σγουρά μαλλιά και γυαλιά. Έκλαιγε με μια αληθινή συγκίνηση. Ίσως για τα χρόνια μας, τη νιότη, κάτι που διαψεύσθηκε, την ανάγκη για ξανά-μανά τα ίδια... Ποιος ξέρει; Θα κρατήσω για μένα την απάντησή της, όταν, στο τέλος της παράστασης, της ευχήθηκα "στο επανιδείν".....
Χαιρετισμούς
Μαρία Α.
Δεκέμβρης 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου