Το ταγκό του Φεβρουαρίου

του Σωτήρη Ροδόπουλου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Στην εποχή μας, η ξενόφερτη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου δεν ήταν ακόμη ευρέως γνωστή. Όσοι αλληλογραφούσαμε με κορίτσια του εξωτερικού - ιδίως με αυτά από την Καλιφόρνια που είχαμε γνωρίσει το καλοκαίρι του '69 μέσω των αγγλικών του Λιανού - λαμβάναμε με έκπληξη κάθε Φεβρουάριο κάτι κατακόκκινες κάρτες, με καρδούλες κλπ. Νομίζαμε ότι μας είχαν ερωτευτεί στα αλήθεια και έτσι επιδεικνύαμε τις κάρτες αυτές με καμάρι το βράδυ στα αγγλικά, κάνοντας τις πραγματικά ερωτευμένες μαζί μας συμμαθήτριές μας, να ζηλεύουν. Ζώντας τον μύθο μας, τρέχαμε λοιπόν κι εμείς να βρούμε αντίστοιχες κάρτες στου Πάλλη, στο Σύνταγμα και να τις στείλουμε στην Εσπερία, έστω και ετεροχρονισμένα.

Αργότερα κατάλαβα ότι η γιορτή αυτή είναι τόσο διαδεδομένη στη Β.Αμερική που όλος ο κόσμος, ακόμα και μικρά παιδιά, ανταλλάσσουν μεταξύ τους κάρτες και σοκολατάκια όπως επιβάλλει το έθιμο, χωρίς απαραίτητα να είναι όλοι αυτοί ερωτευμένοι μεταξύ τους. Είναι κάτι σαν γιορτή της εκτίμησης της αγάπης, με την ευρύτερη έννοια του όρου, χωρίς όμως να αναιρείται εντελώς ο Έρωτας. Ίσως αυτό να το επιδίωξε και το marketing των εταιριών, αυξάνοντας έτσι την πίτα των πωλήσεων των προϊόντων εκείνης της ημέρας. Μέσα στα πλαίσια αυτά, ήταν κάποτε μεγάλη η χαρά μου όταν η 3χρονη κόρη μιας φίλης μου, με ρώτησε με γλυκιά αθωότητα «Do you want to be my Valentine?» και μου χάρισε μια καρτούλα που είχε φτιάξει η ίδια. Ακόμη την έχω. Περιμένω τώρα που μεγάλωσε και παντρεύτηκε, να κάνει κι αυτή παιδιά και να τα ρωτήσω μόλις μεγαλώσουν λίγο, αν θέλουν να γίνουν «my Valentine», για να τους τη δώσω.

Σημασία έχει ότι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μάς κάνει πάντα να σκεπτόμαστε το άλλο μας μισό. Αυτό που έχουμε βρει, αυτό που είχαμε κάποτε βρει, αυτό που πάντα ψάχνουμε στο υποσυνείδητο, αυτό που τις περισσότερες φορές είναι εκεί δίπλα μας, ακόμα κι όταν το έχουμε πια μετά από τόσα χρόνια, τόσο πολύ συνηθίσει. Δυο εισιτήρια για το θέατρο, δυο φλυτζάνια καφέ στο νεροχύτη, οι οδοντόβουρτσες στο ποτηράκι του μπάνιου, οι παντόφλες στην άκρη του κρεβατιού, τα απλωμένα ρούχα στο πίσω μπαλκόνι που «πλύθηκαν μαζί κι έχουν γίνει ροζ». Η γλυκιά παρουσία του άλλου μας μισού γιορτάζει κάθε μέρα. Η ζεστή παρουσία του εμείς. Ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή, κάτω από κρίσιμες και δύσκολες συγκυρίες, το ταγκό του Φεβρουαρίου επιβάλλεται.

Χρόνια μας Πολλά!

Σ.Ροδόπουλος

Φλεβάρης 2010

Για τη γιορτή του άλλου μας μισού, διαλέξαμε την καλύτερη ίσως μελωδία που γράφτηκε τα τελευταία 20 χρόνια, στον μακρινό και αγιοβαλεντινιασμένο Καναδά, το γνωστό «Tango to Evora» της σπουδαίας κελτοκαναδέζας, Loreena McKennitt. Μια μελωδία που έγινε πανέμορφο τραγούδι στην Ελλάδα από την -και- νεοκοσμίτισσα, Χαρούλα Αλεξίου. Εδώ ακούμε την αρχική ορχηστρική εκτέλεση που γράφτηκε στην πραγματικότητα για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ του National Film Board of Canada, το 1990.