Ταξίδι σε μια Φωτογραφία

Ψάχναμε να βρούμε θέμα για τη δεύτερη επέτειο όταν έφτασε η φωτογραφία που μας έστειλε ο π.Γιώργος Αναγνωστόπουλος (ΣΤ΄ Γυμνάσιο 1972). Μια φωτογραφία που είχε τραβήξει ο ίδιος, τότε, σε μια από τις ημερήσιες βόλτες στου Φιλοπάππου. Μας άρεσε πολύ αυτή η φωτογραφία. Δεν είναι μόνο ότι δείχνει μερικά παιδιά, κυρίως του Πρακτικού, φυλλαράκια ενός μεγάλου δέντρου που έπεσαν στη γη, πάνω στο λιθόστρωτο του Πικιώνη κι έγιναν άντρες. Είναι ότι έχει κίνηση, έχει ζωντάνια, έχει χαρά. Μια χαρά σκεπτόμενη όμως. Προβληματισμένη. Που ψάχνει να στηριχθεί στο Δάσκαλο Λίνο Μπενάκη. Να αντλήσει δύναμη για αυτό που είναι μπροστά, πίσω από την πλάτη του φωτογράφου. Χαρά θαμπή όταν κάνεις ζουμ επάνω της. Για πόσο; Γιατί; Τι δεν είπε ο Δάσκαλος ακόμη; Και το λιθόστρωτο πάντα εκεί. Σοβαρό, δυνατό, ανθρώπινα καλαίσθητο να μεταδίδει απογειωτική ενέργεια και μια κρυφή σημειολογία. Ο Δάσκαλος δεν είναι στο κέντρο του καρέ της εικόνας, αλλά είναι το κέντρο της εικόνας. Σαν άλλος ήλιος στέλνει από την άκρη τις ακτίνες-μαθητές σε όλες τις κατευθύνσεις.

Τώρα ξέρουμε. Τώρα μάθαμε. Δάσκαλε ευχαριστούμε.

ekto1972

2 χρόνια

Mr. and Mrs. Tucker

Αν νομίζετε ότι αυτό το μήνα στην υψηλή κοινωνία της Βρετανίας είχαμε μόνο τον πριγκιπικό γάμο του «έτσι» με την «τέτοια», κάνετε πολύ μεγάλο λάθος! Υπήρξε άλλο ένα μέγα γεγονός, που τεχνηέντως κρατήθηκε μακριά από τον διεθνή τύπο και τα αδιάκριτα βλέμματα της διεθνούς jet set. Όχι όμως και από το ekto1972 του οποίου ειδικοί ανταποκριτές στη Βρετανία, εξασφάλισαν κατά αποκλειστικότητα τα δικαιώματα προβολής...

Όταν συναντιούνται οι Τέχνες

Λένε ότι ένας αρχιτέκτονας είναι περισσότερο ένας καλλιτέχνης που ντρέπεται να το ομολογήσει, παρά μηχανικός. Τι γίνεται όμως όταν ένας καλλιτέχνης αρχιτέκτονας χρησιμοποιεί την τέχνη της ψηφιακής τεχνολογίας για να φωτογραφίσει την Τέχνη;

To ekto1972 ήταν εκεί και σας παρουσιάζει τη μεγάλη αυτή στιγμή:

Aephoria στην Καπλανών

Με συμμετοχή του Μανώλη Γιανναδάκη
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Το ραντεβού

της Μαρίας Α.
(ΙΒ' Θηλέων 1971)

Το Μιχάλη τον γνώρισα όταν ήμασταν κι οι δυό δεκαοκτώ χρονών. Μόλις τελειώσαμε τα «ευαγή ιδρύματα» του ΣΤ΄ και του ΙΒ΄. Είχε μια έμφυτη ευγένεια και ένα λεπτό χιούμορ υποδόριο. Σε παρηγορούσε μ’ αυτά αν είχες ανάγκη. Στη συνέχεια γίναμε κοντινοί συγγενείς εξ αγχιστείας και βρήκαμε και τις κοινές Αλεξανδρινές μας ρίζες.

Στο τέλος του φετινού Απρίλη συμπλήρωσε την απαραίτητη ηλικία ώστε να μπορεί να συνταξιοδοτηθεί. Είχε υποσχεθεί στη γυναίκα του και την κόρη του ότι αμέσως μετά, θα πηγαίνανε όλοι μαζί ένα ταξίδι στην Αλεξάνδρεια που γεννήθηκε και δεν είχε ξαναπάει από το 1962 που έφυγαν, μαζί με πολλούς άλλους, για να τους δείξει τους τόπους της παιδικής ηλικίας του, το σπίτι, το σχολειό του…

Είχε κανονίσει μάλιστα και με τον ξάδελφό του Κώστα Μ. – τον μόνο από την οικογένεια που δεν είχε φύγει ποτέ από κει – τα σχετικά διαδικαστικά. Η χαρά του και η προσμονή ήταν πολύ μεγάλη. Τον αγαπούσε τον ξάδελφό του. Παιδιά έπαιζαν μαζί…

Τραγική ειρωνεία!!! Στις 9 Μαΐου 2011, ο Μιχάλης αρρώστησε και μπήκε στο Νοσοκομείο, την ίδια ημέρα που και ο ξάδελφός του Κώστας Μ., μετά από σοβαρό τροχαίο ατύχημα, μπήκε στο Νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας. Στις 19 Μαΐου 2011 πέθαναν και οι δύο, με διαφορά λίγων ωρών και κηδεύτηκαν την ίδια ημέρα, στις 20 Μαϊου, ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί…

Το ραντεβού τους ακριβές, σαν να αφορούσε Εγγλέζους λόρδους, ήταν απλώς σε λάθος σημείο και σίγουρα μέσα στο ...ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ!!!

«Χαιρετίσματα»

Μαρία Α.

24/5/2011

Για το Μιχάλη

του Σωτήρη Ροδόπουλου
(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Με το Μιχάλη Παπαφακλή δεν ήμασταν αυτό που λέμε κολλητοί φίλοι. Δεν κάναμε πολλή παρέα και δεν ήξερα πολλά γι αυτόν. Στην τάξη, όλα τα χρόνια, εγώ πάντα καθόμουν στο προτελευταίο θρανίο από τη μεριά των παραθύρων. Ήθελα να βλέπω το προαύλιο και τον ήλιο. Πίσω μου, στο τελευταίο, ο Δανιάς με τον Σακελλίου και δίπλα μου, πότε ο Ντέμος, πότε ο Γιάννης ο Ρήγας, παλαιότερα ο Φλεμετάκης. Ανάλογα με τη χρονιά και τα κέφια της παρέας. Ο Μιχάλης καθόταν στην εντελώς απέναντι σειρά των θρανίων, από τη μεριά του κεντρικού διαδρόμου του σχολείου, πότε στην αρχή, πότε στη μέση, σπάνια στο τέλος. Πιθανότατα λόγω αιγυπτιακής καταγωγής να είχε χορτάσει από ήλιο και να ήθελε να τον αποφύγει. Έμενε και κάπως μακριά, στον Άγιο Σώστη κι έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία να συναντιόμαστε ούτε στον ελεύθερο χρόνο μας.

Δεν κάναμε λοιπόν πολλή παρέα αλλά υπήρχε πάντα μια αλληλοεκτίμηση και μια έμφυτη ευγένεια εκ μέρους του. Όχι μόνο με μένα, αλλά με όλα τα παιδιά. Τώρα που το σκέπτομαι, δεν θυμάμαι ποτέ τον Μιχάλη να μην είναι γελαστός και εύχαρις. Ακόμη κι όταν αισθανόταν κάποια αδικία (τον θυμάμαι να έχει μια διαφωνία - με τη Βενετσάνου ήταν νομίζω), ανέβαζε με σεμνότητα τη φωνή του και διεκδικούσε το δίκιο του.

Γεννημένος το 1953 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ήρθε κι αυτός στην Ελλάδα με την οικογένειά του κάπου το 1962-63, όπως πάρα πολλοί συμπατριώτες μας, μετά τα γεγονότα με τον Νάσερ. Τότε χάθηκαν μεγάλες περιουσίες και για ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού, το σπίτι του και ο τόπος καταγωγής του. Άρχοντες ήταν οι Έλληνες στην Αίγυπτο. Έλεγχαν σχεδόν όλο το εμπόριο, τη βιομηχανία, τα βαμβάκια. Την Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, τη Μανσούρ. Πραγματική αστική τάξη. Μια μέρα όμως έπρεπε να τα μαζέψουν όλα σε μια βαλίτσα και να φύγουν με το πρώτο πλοίο της γραμμής. Ελάχιστοι πρόλαβαν να βγάλουν τα χρήματά τους έξω. Οι πιο πολλοί έχασαν τα πάντα. Εκείνο που δεν έχασαν όμως ήταν τη μόρφωσή τους, τις ξένες γλώσσες τους, την ευγένειά τους και τους τρόπους τους. Γι αυτό κι όταν ήρθαν στην Ελλάδα, αρκετοί απορροφήθηκαν αμέσως σε αεροπορικές εταιρίες ή σε άλλες πολυεθνικές. Δεν τους ήταν βέβαια όλα ρόδινα όταν ήρθαν εδώ. Πολλές φορές αντιμετώπισαν την καχυποψία των ελληναράδων μας, ακόμη και έναν υποθάλποντα ρατσισμό που ξεκίναγε από το «μας πήραν τις καλύτερες δουλειές» και κατέληγε στο χαζό «δεν ξέρουν ούτε να σφουγγαρίζουν». Μα πώς να ξέρουν; Άρχοντες ήταν οι άνθρωποι. Υπηρέτες είχαν στα σπίτια τους. Τα παιδιά τους γνώρισαν πάντως έστω και απρογραμμάτιστα και την καλή και την κακή πλευρά της γης των προγόνων τους. Κι εμείς, όσοι είχαμε συγγενείς «Αιγυπτιώτες», μάθαμε να τρώμε «ταμίες» και «μολοχία» και να ακούμε ιστορίες από τα περασμένα μεγαλεία τους. Στην Αθήνα, η περιοχή του Άγιου Σώστη, η Μπακνανά και οι γύρω δρόμοι, υποδέχτηκαν πάρα πολλούς από τους συμπατριώτες μας αυτούς. Εκεί ολοκλήρωσε κι ο Μιχάλης το δημοτικό σχολείο πριν έρθει στο τρομερό Έκτο.

Τα χρόνια του Γυμνασίου τα πέρασε με τις ίδιες δυσκολίες όπως όλοι μας. Δεν ξέρω πότε και με ποια ευκαιρία τον βαπτίσαμε «Αλ Φατάχ». Λόγω καταγωγής ή λόγω γνώσης αραβικών; Θα σας γελάσω. Το χαιρόταν πάντως γιατί ο Μιχάλης χαιρόταν τη ζωή. Ο Οδυσσέας μού θύμισε ότι είχε περάσει κι αυτός από το φροντιστήριο του Κωνσταντινόπουλου, στην Ιππώνακτος. Δεν το θυμόμουν γιατί δεν πήγα για μεγάλο διάστημα εκεί. Τον θυμάμαι όμως στην εκδρομή της Ρόδου που κάτσαμε αρκετές φορές παρέα στο πούλμαν, όταν μας έδειχναν τα αξιοθέατα του νησιού. Μετά το Γυμνάσιο χαθήκαμε εντελώς όπως και οι περισσότεροι από εμάς. Πέρασαν δεκαετίες για να ξαναβρεθούμε κι όταν αυτό έγινε χάρη στην «τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη», ο Μιχάλης ήταν συχνά εκεί, πάντα γελαστός και πάντα ευγενής. Στο μεταξύ είχε ασχοληθεί με τα ηλεκτρονικά, είχε παντρευτεί κι είχε αποκτήσει μια πανέμορφη κόρη.

Θυμάμαι σε κάποιο reunion πριν μερικά χρόνια, όταν η συζήτηση είχε ανάψει για την εποχή της χούντας και τα πολιτικά, o Μιχάλης δεν μίλαγε. Στο τέλος, όταν βγήκαμε έξω από την «Κυρά», μου ομολόγησε «ρε Σωτήρη, στο Γυμνάσιο δεν είχα πάρει είδηση πόσο κακό έκανε η χούντα. Μόνο όταν σε είδα να γράφεις με κιμωλία εκείνο το σύνθημα στον τοίχο του διαδρόμου, κατάλαβα ότι κάτι έτρεχε».

Είχε γίνει τότε ανάκριση για κείνο το σύνθημα. Ήταν διάλειμμα και όποιος βρέθηκε στο διάδρομο θεωρήθηκε ύποπτος. Κανείς όμως δεν ήξερε ποιος το έγραψε κι έτσι δεν πέσανε αποβολές. Ο Μήτσος, ο επιστάτης, πήρε ένα βρεγμένο σφουγγάρι και το καθάρισε αμέσως. Εγώ ήμουν σίγουρος ότι κανείς δεν με είχε δει. Να όμως που έκανα λάθος. Κάποιος με είδε και δεν μίλησε.

Με το Μιχάλη δεν ήμασταν αυτό που λέμε κολλητοί φίλοι. Δεν κάναμε πολλή παρέα και δεν ήξερα πολλά γι αυτόν. Toυ είπα μόνο να πει «χαιρετισμούς» στο Θόδωρο και τους άλλους που θα συναντήσει από το Έκτο και ότι δεν τους ξεχνάμε ποτέ.

Σ.Ροδόπουλος

Μάιος 2011

------

Το θλιβερό καθήκον να συνοδεύσουν έναν αγαπημένο συμμαθητή στην τελευταία του κατοικία, ανέλαβαν οι Οδυσσέας Κουτσοποδιώτης, Γιώργος Παπανδρέου, Μιχάλης Τζάνογλος, Σταύρος Νταλαχάνης, Χρυσόστομος Κύργιος και Σωτήρης Ροδόπουλος. Συμπαραστάθηκαν επίσης από την Τάξη του 1969, ο Γιώργος Πισιμίσης και από την Τάξη του 1970, οι Τάκης Οικονομόπουλος και Βασίλης Δημητρόπουλος που ήταν και κοντινός συγγενής με τον εκλιπόντα.

Συλλυπητήρια μηνύματα λάβαμε από τους συμμαθητές μας Γιώργο Γεωργακόπουλο, Κώστα Κορωναίο, Κώστα Δανιά, π.Γεώργιο Αναγνωστόπουλο και από τους Απόστολο Λιάπη, Γιώργο Κουνενή και Θόδωρο Δικόνιμο της Τάξης του 1970. Συλλυπητήριο μήνυμα έστειλε επίσης ο καθηγητής του σημερινού Έκτου, Βασίλης Αλεξανδράκης, αλλά και ο φίλος του blog Χρόνης Κοϊμτσίδης (Γυμνάσιο Καλλιθέας 1969).

Τα παραλειπόμενα μιας έκθεσης

Παραλείψαμε τις προηγούμενες μέρες να αναφερθούμε στα παραλειπόμενα της έκθεσης Art-Athina, στην οποία συναντήσαμε κόσμο και κοσμάκη και στην οποία είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε πολλά και διάφορα έργα, ανάμεσα στα οποία βεβαίως και του συμμαθητή μας Μανώλη (εμείς με ωμέγα θα το γράφουμε) Γιανναδάκη. Η ιστορική αυτή συνάντηση με τον Μανώλη στο stand A3 της έκθεσης, καταγράφηκε από το φωτογραφικό φακό και σας την παρουσιάζουμε σήμερα κατ’ αποκλειστικότητα και με πολύ μεγάλη χαρά.

Ένα χαμόγελο κινδυνεύει

Για να μην κόψουμε τίποτα, χρειαζόμαστε το ευρώ που δεν σας περισσεύει.

Γιατί χωρίς αυτό, τα 275 παιδιά - θύματα κακοποίησης - που φιλοξενούμε, θα βρεθούν χωρίς σπίτι.

Γιατί η Εθνική Γραμμή για Παιδιά και Εφήβους SOS1056 το 2010 δέχτηκε 270.000 κλήσεις για βοήθεια.

Γιατί οι κινητές ιατρικές μας μονάδες που μόνο πέρυσι μετέφεραν 2.360 νεογνά και παιδιά, σώσανε ζωές.

Γιατί 9.344 παιδιά που νοσηλεύονταν το 2010 χρειάστηκαν το στήριγμά μας.

Γιατί κάθε μήνα στηρίζουμε περισσότερα από 3.000 παιδιά και τις οικογένειές τους που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.

Γιατί έχουμε ανάγκη τους εξειδικευμένους ανθρώπους που μέρα - νύχτα δουλεύουν για να εξασφαλίσουν καλύτερη ζωή για όλα τα παιδιά.

Γι' αυτό σήμερα, σας έχουμε ανάγκη.

Χωρίς εσάς έχουμε μόνο ενάμιση μήνα "ζωής".

Με την δική σας συνδρομή, όμως, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Γιατί δεν εξαρτόμαστε από καμία κρατική χρηματοδότηση ή μεγάλους ευεργέτες.

Οι ευεργέτες μας είστε εσείς.

Βοηθήστε να κρατήσουμε το χαμόγελο ζωντανό. Τηλεφωνήστε ή στείλτε μήνυμα. Τώρα.

Καλέστε στο 14545 απο σταθερό (χρέωση 2,27 € ανα κλήση) ή κινητό (χρέωση 2,46 € ανα κλήση)

Στείλτε SMS στο 54020 τη λέξη ΧΑΜΟΓΕΛΟ ή XAMOGELO (χρέωση 2,46 € ανα SMS)

------

Να βοηθήσουμε! Από προσωπικές εμπειρίες γνωρίζουμε ότι με ελάχιστα μέσα, το ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ προσφέρει ένα τεράστιο έργο στην ελληνική κοινωνία. Ας πιούμε ένα καφέ λιγότερο σήμερα στο γραφείο κι ας καλέσουμε τουλάχιστον μια φορά το 14545.

ekto1972

Tελειώνει την Κυριακή 15/5 η Art-Athina 2011

Μανόλη Γιανναδάκη, «Ολισθηρός Δρόμος», Μονότυπο 69x43εκ, 2009

Τελειώνει αυτή την Κυριακή 15 Μαΐου (12:00 - 21:00) η έκθεση Art-Athina 2011 στο κλειστό TaeKwonDo Π.Φαλήρου, η οποία είναι μια καλή ευκαιρία να δείτε από κοντά έργα ενός κορυφαίου στην Ελλάδα δημιουργού-χαράκτη, του συμμαθητή μας  Μανώλη Γιανναδάκη (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), καθηγητή στην ΑΣΚΤ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα έργα του Μανώλη θα τα βρείτε στο stand A3.

Φωτ. ekto1972

Εποχιακοί «ιοί»

Έχουν έξαρση όταν αλλάζουν οι εποχές. Σωστά;

Κυκλοφορεί αρκετό διάστημα τώρα ένας «ιός» ο οποίος δουλεύει ως εξής: σας έρχεται ένα Email από φιλικό σας πρόσωπο (πχ. από μένα) ή και από άγνωστο πρόσωπο (όχι δηλαδή από τις επαφές σας) χωρίς αυτό να το ξέρει ότι το έστειλε, συνήθως χωρίς θέμα στο subject ή με θέμα που έχει κάτι γαργαλιστικό για την περιέργειά σας. Στο περιεχόμενο υπάρχει συνήθως ένα μόνο απλό URL link της μορφής http://xxxxxxxx.xx/xxx.xxx και τίποτε άλλο (δηλ. χωρίς κάποιο σχόλιο από το φιλικό σας πρόσωπο).

Εσείς, επειδή ο αποστολέας είναι γνωστός, πατάτε το link και …την πατάτε! Ο ιός εγκαθίσταται κάπου στον υπολογιστή σας, ανάμεσα στα cookies ή στα ιστορικά αρχεία που κατεβαίνουν αυτόματα από το internet ή στις περιοχές temporary ή οπουδήποτε.

Δεν έχω εξακριβώσει τι ακριβώς κάνει μετά ο ιός αλλά έχω την εντύπωση ότι παρακολουθεί τη δραστηριότητα του προγράμματος πλοήγησης που χρησιμοποιείτε στο internet. Ίσως ο στόχος του είναι να αποσπάσει κωδικούς πρόσβασης που πιθανότατα να έχετε όταν μπαίνετε σε κάποιο χρήσιμο για εσάς site (πχ. να δείτε το υπόλοιπό σας στην τράπεζα).

Αν την πατήσετε, ψυχραιμία. Δεν είστε οι μόνοι. Θύμα υπήρξα κι εγώ. Τι κάνουμε λοιπόν τότε, αλλά και προληπτικά γενικότερα.

Καθαρίζουμε όσο πιο συχνά γίνεται (πχ μια φορά την ημέρα) τα cookies και λοιπά ιστορικά αρχεία από τον υπολογιστή μας, μέσω του προγράμματος πλοήγησης (αν δεν ξέρετε πως, επικοινωνήστε μαζί μου). Τα αρχεία αυτά παίζουν ένα βασικό ρόλο. Παρακολουθούν τις επισκέψεις σας στα διάφορα sites και επιταχύνουν την πρόσβαση όταν μπαίνετε σε κάποια σελίδα. Δεν πειράζει. Ας αργούν λίγο να κατεβαίνουν οι σελίδες. Ο υπολογιστής σας θα είναι καθαρός. Άσε που τις πιο πολλές φορές μέσω των cookies παρακολουθούνται οι προτιμήσεις σας έτσι ώστε να ξέρει πχ. η Google τι διαφήμιση να σας ρίξει. (Γιατί νομίζετε ότι όλα αυτά τα gmails, hotmails κλπ είναι δωρεάν;).

Ανανεώνουμε με νέες εκδόσεις το antivirus που έχουμε και το τρέχουμε κάθε 3-4 μέρες. Ξέρω παίρνει χρόνο. Δεν πειράζει. Βάλτε να τρέξει βράδυ που δεν είστε στον υπολογιστή (αφού πρώτα κλείσετε το modem του internet). Τρέχετε επίσης συχνά, πχ. 2 φορές το μήνα, κάποιο από τα προγράμματα (όπως πχ. το CCleaner) που καθαρίζουν τη registry του υπολογιστή σας. Αν δεν ξέρετε τι είναι registry, μην το κάνετε. Αλλά αν επιμένετε (αυτή η περιέργεια θα σας φάει) θέλει κάπως λεπτούς χειρισμούς και συνεπώς τις πρώτες φορές, ας έχετε δίπλα σας κάποιον επαΐοντα (είναι απίστευτο πόσα περισσότερα από εμάς γνωρίζουν τα παιδιά μας). Επαναλαμβάνω, αν δεν είστε σίγουροι τι κάνετε, μην το δοκιμάσετε, γιατί μπορεί να χάσετε τα windows εντελώς, μαζί με όλα σας τα αρχεία.

Για ό,τι άλλες πληροφορίες στείλτε Email στο blog. To ekto1972 είναι πάντα εδώ και πάντα πρωτοπόρο.

Σωτήρης

για το ekto1972

Airport 1980

Οι δαιμόνιοι ρεπόρτερς του ekto1972 εν δράσει. Η ανωτερότητά τους και ιστορία τους τεράστια. H φωτογραφία από το μακρινό 1980 είναι αδιάψευστος μάρτυρας: Αεροδρόμιο Ελληνικού με όλο τον εξοπλισμό ανά χείρας και ζωντανή μετάδοση συνέντευξης!!!

Περιμένουμε τη συμμετοχή σας στο παιχνίδι της αναγνώρισης (που τόσο αρέσει και στους διπλανούς ektoblogγείτονες). Προσοχή όμως γιατί οι παγίδες είναι πολλές!

ekto1972

Έργα Μανόλη Γιανναδάκη στην Art-Athina 2011

Μανόλης Γιανναδάκης, Εγκαταλείπω τον χώρο ΙΙ, 2008, χαρακτικό, 48 x 63 εκ.

Πηγή: Athens Voice

Σε λίγες μέρες θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε από κοντά, μερικά από τα έργα ενός σπουδαίου ανθρώπου κι αναγνωρισμένου καλλιτέχνη, που ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Ο συμμαθητής μας Μανόλης Γιανναδάκης (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), καθηγητής στην ΑΣΚΤ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, συμμετέχει στη Διεθνή Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης ART-ATHINA, που αποτελεί το μεγαλύτερο ετήσιο εικαστικό γεγονός στην Ελλάδα.

Να τι γράφει το Athens Voice, για το Μανόλη:

«Ο Μανόλης Γιανναδάκης είναι ένας σημαντικός εικαστικός καλλιτέχνης, αλλά και δάσκαλος της χαρακτικής από το 1997 στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, όπου το 2010 εκλέχθηκε καθηγητής πρώτης βαθμίδας. Μέσα από ένα πολυσχιδές έργο, με σύμβολα αρχετυπικά ή μη, περισσότερο ή λιγότερο εικονικά, απλά ή σύνθετα, κυρίως με επίκεντρο τον άνθρωπο, τη δράση του μέσα στον χώρο ή και έξω από αυτόν σε ρόλο θεατή που παρακολουθεί την αναμόρφωση του έργου τέχνης, δημιουργεί συνθετικούς και καθηλωτικούς διαλόγους. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954, σπούδασε στη σχολή Δοξιάδη και στη συνέχεια στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και εκπροσωπείται από την γκαλερί Artis Causa».

Μανώλη (το γράφουμε καμιά φορά με ωμέγα για να θυμηθούμε τα παλιά), μας κάνεις για άλλη μια φορά υπερήφανους.

Σ’ ευχαριστούμε!

ekto1972

Πληροφορίες για την Έκθεση:

Art-Athina 2011
INTERNATIONAL CONTEMPORARY ART FAIR OF ATHENS
Stand A3 (το σημείο με τα έργα του Μανόλη)

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Πέμπτη 12 Μαΐου 19:00 - 22:30 – Εγκαίνια (είσοδος μόνο με πρόσκληση)
Παρασκευή 13 Μαΐου 14:00 - 21:00
Σάββατο 14 και Κυριακή 15 Μαΐου 12:00 - 21:00
Τις ίδιες ώρες λειτουργούν το εστιατόριο και το καφέ.

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Ολόκληρο: €10
Μειωμένο: €5 (παιδιά κάτω των 12 ετών, μαθητές, φοιτητές, μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, άτομα άνω των 65 ετών - δηλ. Κουν κλπ.)

ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Κλειστό Π. Φαλήρου (TaeKwonDo), Μωραϊτίνη 2, Π. Φάληρο (απέναντι από τα Village Cinemas Π. Φαλήρου). Χώρος προσβάσιμος σε άτομα με κινητικά προβλήματα.

Πάρτε καλύτερα το tram, στάση "Δέλτα Φαλήρου".

http://www.art-athina.gr/wp/?lang=el

Mother's Day

Στα κορίτσια του ΙΒ'.

Γιορταστική εκδήλωση στις 20 Ιουνίου ...1976

Με την ευκαιρία της ανάρτησης της πρόσκλησης για τη θεατρική βραδιά του 4ου Γυμνασίου Ν.Σμύρνης, ο «μικρός» συμμαθητής μας Νίκος Ανδρουλάκης (ΣΤ΄ Γυμνάσιο 1976) μας έστειλε μια καταπληκτική αφίσα για μια γιορταστική εκδήλωση που έλαβε χώρα στις 20 Ιουνίου 1976 (για να μη το ψάχνετε, η ημέρα ήταν Κυριακή). Η αφίσα δεν αναφέρει ούτε το χώρο, ούτε την ώρα, ούτε το είδος της εκδήλωσης. Ήταν όμως «για το τελειωμα της χρονιας» και «για τον αποχαιρετισμo της εχτης(sic)».

Ο Νίκος γράφει ότι η εκδήλωση είχε γίνει σε κάποιο κινηματογράφο (δεν θυμάται σε ποιο) και ότι στο τέλος προβλήθηκε η ταινία «Όμορφη Πόλη». Το σχεδιασμό της αφίσας, στο πνεύμα της μεταπολίτευσης (χέρια σφιγμένα μεταξύ τους, κόκκινα γράμματα, λέξεις χωρίς τόνους) είχε κάνει ο δικός μας συμμαθητής, ο Μάνος Γιαννάδακης (ΣΤ΄ Γυμνάσιο 1972), καθηγητής σήμερα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης.

«Νέος θα πει να αλλάξεις τον κόσμο»

Νίκος Καζαντζάκης

Και μια τελευταία παρατήρηση: την αφίσα υπογράφουν και τα δυο συστεγαζόμενα τότε, αλλά με διαφορετικό ωράριο Γυμνάσια, το ΣΤ΄ Αρρένων και το ΙΒ΄ Θηλέων. Ήταν δηλαδή κοινή εκδήλωση αγοριών και κοριτσιών. Μπράβο ρε 76άρηδες, μας βάλατε τα γυαλιά! Εμείς ούτε κατά διάνοια δεν είχαμε μπορέσει να κάνουμε κάτι ανάλογο με το Θηλέων. Απωθημένο το είχαμε. Η αφίσα μάς άφησε άφωνους!

ekto1972

Φωτογραφίζοντας τους «λύκους»

O καθήμενος ελαφρομυστακοφόρος συμμαθητής μας που υπομειδιά κοιτάζοντας το φακό, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο «προϊστάμενός» του, μεγαλύτερος συμμαθητής μας, που τον παρακολουθεί όρθιος ανάμεσα στα «λυκόπουλα» (έτσι δεν  έλεγαν τα μικρά προσκοπάκια;), θα έδινε κάποτε συνέντευξη στα παιδιά του Έκτου του επόμενου αιώνα(!), στο ηλεκτρονικό Κυνόσαργες.

Ευχαριστούμε το Νίκο Ανδρουλάκη (ΣΤ' Γυμνάσιο 1976), για την πολύ εκφραστική φωτογραφία που σίγουρα θα συγκινήσει αρκετούς ektoπροσκόπους του blog.

θβ

«…αχ Θανάση, ένα δάκρυ φύλαγες στο χέρι και μας το ΄δωσες σήμερα…»

Σχόλιο σε Ραδιοφωνικό Σταθμό

Δυο λέξεις

Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας θὰ δεῖτε ν᾿ ἀναβρύζουν
ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε ἀπελπισιᾶς σημάδια.
Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση.

Δυο λέξεις για δυο ήρωες. Το Λάκη Σάντα που «έφυγε» προχθές 30/4, αλλά και για τα 35 χρόνια από το ατύχημα(;) του Αλέκου Παναγούλη. Σε δυο ήρωες δυο διαφορετικών γενιών, δυο μόνο λέξεις από καρδιάς: Σας ευχαριστούμε.

Επίσης, σαν χθες 2 Μαϊου, η Σμύρνη γινόταν ξανά για λίγους μήνες ελληνική. Εδώ δεν ξέρουμε αν υπάρχουν λέξεις.

(Από τη σειρά του blog: «H ιστορία που δεν διδαχτήκαμε»).

Πού είχαμε μείνει στη Ρόδο;

Πληροφορηθήκαμε ότι σύμφωνα με το έγκυρο αρχείο περίφημης βιβλιοθήκης της Ville d’ Argent, από τη μεγάλη πολύτομη σειρά «Έκτο Ιστορικά», το ξενοδοχείο που μείναμε στο 1972 στη Ρόδο ήταν το Ambassadeur, επί της οδού Όθωνος και Αμαλίας (όχι στο Σύνταγμα, στη Ρόδο είπαμε).

Πρέπει να είναι το σημερινό Ambassador, το οποίο μάλλον εγκατέλειψε τη γαλλική version της ονομασίας του προς χάρη της αγγλικής (και προς θλίψην πολλών εξ ημών, κα Ξένου) και το οποίο βρίσκεται επί της οδού Νικηφόρου Μανδηλαρά, η οποία οδός προφανώς άλλαξε κι αυτή στο μεταξύ το όνομά της (ευτυχώς).

Ευχαριστούμε θερμά για την κοπιαστική έρευνα και την άμεση πληροφόρηση, το συμμαθητή μας Γιάννη Τσαρπαλή, π.πρώτο πολίτη της Ville.

Τέλος, προαναγγέλλουμε νέα τηλεοπτική σειρά πολύ σύντομα, με γαργαλιστικά επεισόδια από την εκδρομή στη Ρόδο το 1972. Υποψήφιοι σεναριογράφοι, επικοινωνήστε έγκαιρα με το blog για να συμπεριληφθεί στη σειρά και το δικό σας κείμενο.

ekto1972

Φωτ. από το site του ξενοχείου.