Καπετάν Βάρδα και Ιππώνακτος

Μια σπάνια φωτογραφία στην ταράτσα του φροντιστηρίου που ήταν στη γωνία Καπετάν Βάρδα και Ιππώνακτος και που μας έστειλε ο Οδυσσέας Κουτσοποδιώτης (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972). Από αριστερά, Τιμόθεος-Θεόδωρος Τσακνάκης («Λούλης»), Οδυσσέας Κουτσοποδιώτης («Σούλης»), Νίκος Κωνσταντινόπουλος που είχε το φροντιστήριο, Μανώλης Πρατικάκης («ξύλινος»), Φάνης Αντωνόπουλος («τράγος»), Αντώνης Ζαράνης («κομπιούτερ»), Μιχάλης Παπαφακλής («Αλ Φατάχ») και καθιστός ο Μιχάλης Τζανόγλου (ή Τζάνογλος όπως θέλει να τον λέμε σήμερα και που τότε ήταν επίσης γνωστός ως «Μπόρμαν»). Δυστυχώς δυο από τα αδέρφια μας της φωτογραφίας δεν είναι πια κοντά μας αλλά τουλάχιστον βρίσκονται για πάντα στις καρδιές μας. Αν ο Θόδωρος κι ο Μιχάλης Π. διαβάζουν το blog από κει ψηλά, θα γελάνε ασφαλώς με τα καμώματά μας στην Ελλάδα του 2011.

Στη φωτογραφία βλέπουμε ακόμη τις πολυκατοικίες της Ιππώνακτος κοντά στη Φραντζή, αλλά και το καμπαναριό της Παναγίτσας που μόλις διακρίνεται στο βάθος, στην ευθεία πάνω από το κεφάλι του Πρατικάκη. Αριστερά, φαίνεται λίγο το μπαλκονάκι ενός διώροφου σπιτιού που έμενε ένα όμορφο κορίτσι του Δωδέκατου, με στρογγυλό πρόσωπο που το έλεγαν «Όλγα». Πήγαινε 1-2 τάξεις πιο κάτω από εμάς. Δεν θυμόμαστε το επώνυμό της και πιθανότατα να μην το ξέραμε ούτε και τότε, γιατί είχε θεωρηθεί μεγάλη προσωπική επιτυχία που είχαμε μάθει έστω το μικρό της.

Η απορία είναι βέβαια ποιος μπορεί να τράβηξε τη φωτογραφία. Ας το κάνουμε κουίζ, σαν κι αυτά που τρελαίνονται οι «70άρηδες»...

Καπετάν Βάρδα και Ιππώνακτος λοιπόν ήταν μια όμορφη γωνιακή μονοκατοικία που την είχε νοικιάσει και μετατρέψει σε φροντιστήριο Μαθηματικών, Φυσικής και Χημείας, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, ο καθηγητής Νίκος Κωνσταντινόπουλος. Η είσοδος με τα μαρμάρινα σκαλάκια ήταν από Ιππώνακτος και φυσικά ως παλιά μονοκατοικία εκτός από τις αίθουσες-δωμάτια, διέθετε κουζίνα με τεράστιο νεροχύτη, μια αυλή με 1-2 δέντρα (μάλλον συκιές), ελικοειδή μεταλλική σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα, πλυσταριό κλπ. Υπήρχε επίσης και μια μικρή σκουριασμένη πόρτα, κάτι σαν πόρτα υπηρεσίας, από τη μεριά της Καπετάν Βάρδα που οδηγούσε στην αυλή και που ο κος Νίκος δεν άνοιγε ποτέ. Το μικρό αυτό φροντιστήριο άνοιγε μόνο απογεύματα ή βράδια και πολύ σπάνια το πρωί, γιατί την ημέρα ο κος Νίκος δίδασκε στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων(;). Σπουδασμένος στις ΗΠΑ, προσπαθούσε να εισάγει διαφορετικές για την εποχή μεθόδους προσέγγισης της διδασκαλίας των θετικών μαθημάτων. Π.χ. μια από τις καινοτομίες (για εμάς) ήταν ότι μας έδινε δωρεάν αντίγραφα ασκήσεων, λύσεων κ.α. από έναν πολύγραφο οινοπνεύματος που είχε. Έτσι δεν χάναμε χρόνο να αντιγράφουμε από τον πίνακα.

Μας άρεσε πολύ ο κος Νίκος γιατί ήταν φοβερά υπομονετικός μαζί μας και πολύ ευγενικός. Ποτέ δεν μας πρόσβαλε για κάποια αστεία απορία που μπορεί να είχαμε (και ως Κλασικοί, είχαμε πολλές) και πάντα έδειχνε κατανόηση σε ό,τι λέγαμε ή κάναμε. Είχε καταφέρει να έρθει στο επίπεδό μας και να γίνει φίλος μαζί μας καθώς και ηλικιακά δεν ήταν τόσο μεγάλος, όσο οι καθηγητές μας στο Έκτο. Δεν ξέρουμε τι απέγινε τελικά το φροντιστήριο αυτό ή ο κος Νίκος, γιατί λίγο αργότερα οι ανάγκες άλλαξαν γρήγορα κι εμείς, «μεγάλοι» πια, αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε εντατικά για τις εισαγωγικές στα πανεπιστήμια, πηγαίνοντας στα γνωστά κεντρικά αθηναϊκά φροντιστήρια, κυρίως πέριξ της Κάνιγγος. Από τον Κωνσταντινόπουλο πάντως είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε ότι υπήρχε δανειστική βιβλιοθήκη στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, την οποία μερικοί από εμάς τιμήσαμε αρκετές φορές, αλλά και να επισκεφτούμε μαζί του ένα …αεροπλανοφόρο!!!

Ήταν τότε που εν μέσω καραχούντας, ο 6ος στόλος έκανε συχνά-πυκνά την εμφάνισή του στο Φάληρο και σε μια από τις επισκέψεις αυτές, ο κος Νίκος εξασφάλισε –πιθανότητα μέσω γνωριμιών στη σχολή που δίδασκε- άδειες εισόδου στο «Enterprise», για τα παιδιά του φροντιστηρίου του. Δεν ήμασταν δα και τόσοι πολλοί. Δυστυχώς όμως δεν θυμόμαστε καθόλου ποιοι πήγαμε εκείνο το απόγευμα στο Δέλτα του Φαλήρου για τη συνάντηση του Έκτου με τον Έκτο. Εκεί πάντως μας περίμενε ο Κωνσταντινόπουλος και οι ναύτες του αεροπλανοφόρου που θα μας συνόδευαν. Επιβιβαστήκαμε σε κάτι μεγάλες λάντζες και διασχίζοντας το Φαληρικό όρμο ανεβήκαμε μετά από λίγη ώρα στο απίστευτα τεράστιο αυτό πλοίο που βρισκόταν αρόδο. Αμέσως μας υποδέχτηκε κάποιος αξιωματούχος ο οποίος αφού συνεννοήθηκε με τον κ. Νίκο, άρχισε να μας ξεναγεί στους χώρους που επιτρεπόταν να πάμε. Η εμπειρία για μας ήταν πρωτόγνωρη από πολλές πλευρές αλλά κυρίως από επιστημονική άποψη. Η χωροταξική εκμετάλλευση κάθε τετραγωνικής ίντσας, τα συστήματα επικοινωνιών και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές που βλέπαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας από κοντά, ήταν πράγματα που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Μέχρι τότε τα είχαμε δει μόνο στο σινεμά, στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Αξέχαστη επίσης η στιγμή όταν μας άφησαν να πλησιάσουμε ένα από τα μαχητικά αεροσκάφη που κουβαλούσε το αεροπλανοφόρο στη συνεχώς μετακινούμενη(!) πίστα του. Δεν κάτσαμε στο κοκ-πιτ αλλά ανεβασμένοι σε μια μικρή σκαλίτσα, παρά τον αέρα του Σαρωνικού, μπορούσαμε να βάλουμε το κεφάλι κάτω από την καλύπτρα και να το επεξεργαστούμε από το πλάι. Ήταν πραγματικά ένα τεχνολογικά «χάρμα ιδέστε» η επίσκεψη αυτή. Σε ορισμένους από εμάς άνοιξε τα μάτια σε αυτό που λέμε εφαρμοσμένες επιστήμες. Όσο κι αν είχαν προσπαθήσει πριν οι αξέχαστοι «Τζάουλ» και «Απάτσι» να μας πείσουν για κάποια πράγματα, έφτασε μια και μόνο επίσκεψη με τον Κωνσταντινόπουλο σε εκείνη την πλωτή πολιτεία, για να καταλάβουμε ότι πραγματικά κάτι άλλο υπάρχει «εκεί έξω».

Είναι πολλές ακόμη οι μικρές ιστορίες που μπορεί να αφηγηθεί κάποιος για το φροντιστήριο «Καπετάν Βάρδα και Ιππώνακτος». Ο Οδυσσέας ασφαλώς θα θυμάται την απίστευτη σκηνή ένα βράδυ που βγήκαμε τάχα μου για διάλειμμα στην ταράτσα και εξαφανιστήκαμε από το μάθημα. Ήταν μια σκοτεινή νύχτα με καταρρακτώδη βροχή όταν 5-6 νοματαίοι κάτω από μια ομπρέλα (πώς χωρέσαμε όλοι και δεν πάθαμε καμιά πνευμονία;) περιμέναμε καρτερικά να ανάψει το φως της κρεβατοκάμαρας μια αρτίστας που έμενε στη διπλανή πολυκατοικία και την ίδια ώρα ο Κωνσταντινόπουλος που μας περίμενε κάτω για τη συνέχεια του μαθήματος, φώναζε βγάζοντας το κεφάλι του από την πόρτα της κουζίνας προς την εξωτερική κυκλική σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα λέγοντας: Σουουούλη, Λουουούλη…

Ή όταν πάλι επισκέφτηκε εν ώρα μαθήματος το φροντιστήριο μια πολύ εμφανίσιμη ξανθή κυρία και ο Κώστας ο Λάγιος που τον έστειλε στο μεταξύ ο Κωνσταντινόπουλος για να δει ποιος είναι, γύρισε στην τάξη λέγοντας «Κύριε Νίκο, σας ζητάει μια γυναικάρα» (δεν είναι ακριβώς αυτή η λέξη σε «-άρα» που χρησιμοποίησε). Οπότε, βγαίνοντας γεμάτος απορία από την αίθουσα ο Κωνσταντινόπουλος και λέγοντας «εμένα;», δεν περίμενε ότι ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός θα ήταν για ένα πολύ γνωστό του πρόσωπο. Όταν γύρισε μετά από λίγο στην τάξη, μας είπε χαμογελώντας κάπως συνεσταλμένα «Ξέρετε, ήταν …η γυναίκα μου». Κόκαλο εμείς!

Αν κάποιος φίλος θυμάται κάτι άλλο, τι απέγινε το φροντιστήριο αυτό (σήμερα η μονοκατοικία είναι βέβαια μια ακόμη πολυκατοικία), ας αφήσει κάποιο σχόλιο. Το ίδιο για τον ίδιο τον κ. Νίκο. Ίσως να βοηθούσε αν προσθέταμε ότι έμενε κάπου στην Κυψέλη και ότι για τηλέφωνο στα διάφορα έντυπα του φροντιστηρίου, μέχρι να του φέρει ο ΟΤΕ τηλέφωνο, έβαζε τον αριθμό του σπιτιού του: Γενικά Φροντιστήρια «Νέος Κόσμος», Ιππώνακτος 17, Τηλ. 8823605 (*).

ekto1972

(*) Mην το πάρετε, το όνομα που βγαίνει στο whitepages.gr είναι άσχετο.