«Να πέσουν οι μάσκες»

του Γιάννη Βασιλείου

(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Καλά μου φιλαράκια,

σας ασπάζομαι και πάλι!

Αυτή τη φορά δεν θα κάνω κατάθεση ψυχής όπως έκανα την προηγούμενη φορά, αλλά κατάθεση καρδιάς! Και εξηγούμαι: Όλοι εμείς τα αρσενικά θυμόμαστε ότι όταν ήμασταν πρωινοί, ψιλοκαθυστερούσαμε μετά το σχόλασμα, για να κλέψουμε καμιά κρυφή ματιά -στην καλύτερη περίπτωση μαζί με ένα χαμόγελο-, από τα κορίτσια μας του 12ου. Ή περνάγαμε - τελείως τυχαία- έξω από το σχολείο το βραδάκι, στο σχόλασμά τους. Μάλιστα το τελευταίο το προτιμούσαμε, γιατί μετά από λίγο, έμπαιναν και τα παιδιά του Νυκτερινού, όπου κάτι μπορεί να μας ξημέρωνε και από εκεί!

Τα κορίτσια μας λοιπόν του 12ου, ένα λαμπρό απόγευμα, μας τη στήσανε και μας δώσανε ένα λεύκωμα, όπου και μας παρακαλέσανε να γράψουμε σ΄ αυτό τα σχετικά της εποχής σχόλια, περί αγάπης, φιλίας, έρωτα[sic], χόμπι, ποιάν αγαπούσαμε, ποιά μισούσαμε κλπ. Η τελευταία σελίδα, έλεγε με στόμφο : «Να πέσουν οι μάσκες!» δηλ. να πούμε το πραγματικό μας όνομα κι όχι το ψευδώνυμο, που γράφαμε μέχρι τότε. Κι εδώ έρχομαι σήμερα, τώρα, να παρακαλέσω τις ομορφιές μας του 12ου, να «ρίξουν τις μάσκες»! Και εξηγούμαι ξανά: Το λεύκωμα αυτό, αν δε με απατά η μνήμη μου, το είχε η ψηλή η κοκκινομάλλα που έμενε κάπου στην Ιλιάδος, στη Γούβα, κοντά στο σπίτι του καταπληκτικού ραδιοερασιτέχνη Β52! Μήπως μπορεί να βρεθεί άραγε;

Στο θεατρικό μας τώρα. Ας λυθούν μετά από τόσα χρόνια κάποιες απορίες μας. Παρακαλούμε πολύ, ποιά ήταν η «Φωτεινή, η αδελφή» μου; Bοηθήστε κορίτσια! Ο Σωτηράκης ο Ροδόπουλος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι ήταν από το Νυκτερινό. Eγώ ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό, ότι ήταν από το 12ο. Να μη μας βάλετε να τσακωθούμε!

Έρχομαι τώρα στα Αγγλικά του Στρατηγάκη (Βουλιαγμένης 50, αν θυμάμαι καλά), με τον κο Κούζο «αγγλικά» και την κα Παυλάκη «γαλλικά». Η τελευταία γκρίνιαζε όταν φοράγαμε στενό τζιν. Σκανδάλιζε έλεγε τα κορίτσια! Σχολώντας λοιπόν από τα Αγγλικά, είχα την τιμή (και τη χαρά) να συνοδεύω μέχρι το σπίτι της -εντολή βλέπετε των δικών της-, μαζί με τον Σούλη τον Τρέζο (ήμασταν μαζί στο Α΄ Αρρένων της Πλάκας), τη Βίκυ τη Ζησιμοπούλου, αυτό το κορίτσι με το ανυπέρβλητο χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα! Άλλη συμμαθήτρια που μπορώ να θυμηθώ, ήταν η Ρένα η Δεναξά, ένα κορίτσι τόσης ομορφιάς, που φοβόμαστε σχεδόν να της μιλήσουμε! Πού να βρίσκονται άραγε;

(κλικ)

Αφήνω για το τέλος μια γλυκιά-γλυκιά αφιέρωση, που με χαρά μου τη μοιράζομαι πια μαζί σας (τη φυλάω βλέπετε μόνο 42 χρόνια), πραγματική κατάθεση καρδιάς! Από την άλλη μεριά της φωτογραφίας, είναι ένα πανέμορφο ολόξανθο γαλανομάτικο πλάσμα, με το οποίο μοιραζόμασταν σε διαφορετικές ώρες το ίδιο θρανίο, στη μέσα κάτω εσοχή του ξύλου του οποίου, ανταλλάσαμε σημειωματάκια με τα ψευδώνυμα Silvie - Johnny!

«Να πέσουν λοιπόν οι μάσκες» κορίτσια μας! Θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλη χαρά, αν πηγαίναμε λιγάκι πίσω -όχι πολύ- στην ηλικία της αθωότητας και γράφαμε πάλι σήμερα στο λεύκωμα αυτό. Να δίναμε λίγο από το «σώψυχο» μας, να χαμογελάγαμε λιγάκι παραπάνω και -γιατί όχι- ας γελάγαμε και πολύ ρε αδερφέ! Στο φινάλε-φινάλε, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει. Είναι ακροθίνιο ψυχής!

Με Αγάπη,

Γιάννης Βασιλείου

Δεκέμβρης 2011