Βιολογικό Σημείωμα

του Δρ. Νίκου Σ. Χριστοδουλάκη

(ΣΤ' Γυμνάσιο 1972)

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Φαίνεται ότι η ιδέα του Σωτήρη "εμβολίασε" αρχικά ικανό αριθμό συμμαθητών αλλά, στη συνέχεια, ξεπερνώντας τη φυσιολογική της δράση, μάζεψε πολλούς γύρω από το blog και τώρα έχει απλωθεί σαν επιδημία σε παλαιότερους και νεότερους άρρενες του ΣΤ΄ Γυμνασίου ενώ "προσέβαλε" και τις ομόσταυλες μαθήτριες του ΙΒ΄ Γυμνασίου Θηλέων. Να ΄σαι πάντα καλά φίλε μας Σωτήρη (ευχαριστώ για τις ευχές σου).

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολλά να θυμόμαστε. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ, εκτός από τον Τζαμαλούκα (τον καημό μου έχω!!!), ατέλειωτες χαρές και πλάκες έχω να θυμάμαι. Βιβλίο θα μπορούσα να γράψω με τα γέλια γύρω από τον Μουτζούρη, την αποθέωση του Χατζόπουλου με τις ιπτάμενες πίτες από τα σουβλάκια, τα "ηχούντα θρανία" στον Μπακάλη (Λυμπερόπουλο), το μαγικό μπαλάκι και τον βάτραχο στον Καράτε (Μαρκάτο), η ξεχαρβαλωμένη έδρα και ο ξετσίπωτος συνωστισμός στη μεσαία σειρά στην Θεοδωράκη, το «φύτα την τσίχλα» της ανεκδιήγητης Ρισβά που η οκτάχρονη κόρη της ήταν τόσο ικανή ώστε διόρθωνε τις εκθέσεις μας (!!!), το «σ’ έχω ζωγραφίσει…» του Απάτσι, η επιδρομή με τα αεροβόλα στα κοτόπουλα του Παππού (Παπαβασιλείου) που η βαθμολογία του εξέπληξε ακόμα και τον Τζανόγλου και τόσα άλλα τα οποία αν στήνονταν σε ένα βιβλίο θα αποτελούσαν ανάγνωσμα, μάλλον φανταστικό ή απίθανο για πολλούς, σίγουρα αληθινό για ‘μας και πάντως εύθυμο αν όχι ξεκαρδιστικό.

Κι αν θέλετε το ρίχνω ως ιδέα: ένα διήγημα ο καθένας, μια πλάκα, ένα περιστατικό, έξυπνο, τρελό, γουστόζικο. Μαζεύουμε καμιά δεκαπενταριά τέτοια και κάνουμε ένα βιβλίο. Διαχειριζόμαστε τα ονόματα με τρόπο ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα, δίνουμε κι έναν «πιασάρικο» τίτλο, ένα καλό εξώφυλλο, άντε και φωτογραφίες (όσες έχουμε) και αφήνουμε το αποτύπωμά μας και στον χώρο των εκδόσεων.

Όσο για τις παράπλευρες δραστηριότητες (γηπεδάκι, αγγλικά κ.ά. – καφετέριες δεν είχαμε τότε), εκεί ανοίγουν άλλες σελίδες. Ψιλοκρυφές, χαμογελάκια, σκιρτήματα, πάρτι, στήσιμο στις γωνιές, ανταλλαγές δίσκων (45άρια) και λευκώματα. Αχ ρε Βασιλείου (κολλητός μου τότε), τι μας θύμησες…!!!!!

Μια και συζητάμε λοιπόν τα "παρελκόμενα", δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ο μεγαλύτερος «γαμπρός», από τη χρονιά μας, ήταν ο … Θέμης Παπαϊωάννου (by far – Σωτήρη, συγγνώμη). Όποιος το αμφισβητήσει είναι … ζηλιάρης. Ο Θέμης κι αν στηνότανε με τις ώρες έξω από το ΙΒ΄ για να κάνει τις επιλογές της αρεσκείας του. Το τι γινόταν μετά, είναι αντικείμενο για τον ιστορικό του μέλλοντος αλλά, τότε, ήταν και αντικείμενο τρελής πλάκας για όλους εμάς. Σίγουρα, τις πιο πολλές φορές, ο Θέμης καμάρωνε ως … επιτυχών.

Η αλήθεια είναι ότι πολύ θα ήθελα να δω ξανά, μετά από 40 και πλέον χρόνια, την Καίτη Διαμαντάρα και τον Μητσάρα, τον αδερφό της, την Λία Φακίνου που μας τρέλαινε όλους με τα μίνι της, τον Αχιλλέα Ανδρεάδη, πάντα καλοφαγά, που πήγαινε μέχρι το Κουκάκι για να πάρει σουβλάκι από έναν Αρμένη που ήταν διακεκριμένος μύστης της σουβλακοποίησης, την Όλγα (Αμοργιανού), τη Μάρλεν (Τότσικα), τον Χάρη (Λαλάκο) και τόσους άλλους από τον Κούζο (Στρατηγάκης ήτανε αλλά εμείς τον Κούζο γνωρίζαμε και την Παυλάκη). Απίθανη μορφή του παράπλευρου αυτού χώρου ήταν και ο Στέφανος Σώτος, δεινός καπνιστής τότε (τον εφοδίαζα με αμερικάνικα τσιγάρα που έκλεβα από τον πατέρα μου και, κάποια στιγμή, όχι μόνο βρήκα τον μπελά μου αλλά εισέπραξα και μερικά γερά χαστούκια από τον Κούζο) και μέγας καλαμπουρτζής. Αργότερα ιπτάμενος φροντιστής στην Ολυμπιακή. Τώρα….;

Σας κούρασα .. ε;; Καλά, σταματώ.

Στην επόμενη ολομέλεια, που δεν είναι υποχρεωτικό να γίνει τον επόμενο Σεπτέμβριο (Σωτήρη, κάνε κάτι) θα πρέπει να βάλουμε σοβαρά θέματα επί τάπητος. Το σημαντικότερο είναι πως θα μαζέψουμε όλα τα κορίτσια του ΙΒ (ή τουλάχιστον όσο γύριζαν και έριχναν μια ματιά προς τους … αρρενωπούς νέους). Θα έχει μεγάλη πλάκα και, στο κάτω - κάτω, θα είναι η ιστορία της ζωής μας.

Να είμαστε καλά όλοι.

Δρ. Ν.Σ. Χριστοδουλάκης

Δεκέμβρης 2011