«Τρώες»

Εἶν’ ἡ προσπάθειές μας, τῶν συφοριασμένων˙
εἶν’ ἡ προσπάθειές μας σάν τῶν Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε˙ κομμάτι
παίρνουμ’ ἐπάνω μας˙ κι ἀρχίζουμε
νἄχουμε θάρρος καί καλές ἐλπίδες.

Μά πάντα κάτι βγαίνει καί μᾶς σταματᾶ.
Ὁ Ἀχιλλεύς στήν τάφρον ἐμπροστά μας
βγαίνει καί μέ φωνές μεγάλες μᾶς τρομάζει.–

Εἶν’ ἡ προσπάθειές μας σάν τῶν Τρώων.
Θαρροῦμε πώς μέ ἀπόφασι καί τόλμη
θ' ἀλλάξουμε τῆς τύχης τήν καταφορά,
κ’ ἔξω στεκόμεθα ν’ ἀγωνισθοῦμε.

Ἀλλ’ ὅταν ἡ μεγάλη κρίσις ἔλθει,
ἡ τόλμη κ’ ἡ ἀπόφασίς μας χάνονται˙
ταράττεται ἡ ψυχή μας, παραλύει˙
κι ὁλόγυρα ἀπ’ τά τείχη τρέχουμε
ζητῶντας νά γλυτώσουμε μέ τή φυγή.

Ὅμως ἡ πτῶσις μας εἶναι βεβαία. Ἐπάνω,
στά τείχη, ἄρχισεν ἤδη ὁ θρῆνος.
Τῶν ἡμερῶν μας ἀναμνήσεις κλαῖν κ’ αἰσθήματα.
Πικρά γιά μᾶς ὁ Πρίαμος κ’ ἡ Ἑκάβη κλαῖνε.


K.Π. Kαβάφης (1905)