Τα γυαλάκια του καλοκαιριού

«Να περπατάς πάνω στην άμμο και τα βότσαλα, νωρίς το πρωί...διώχνει το άγχος και κάνει καλό...» μου είπαν ειδικοί και ομοιοπαθείς και άλλοι απελπισμένοι. Το ακολούθησα, και μια μέρα ο ήλιος μου γυάλισε μπροστά μου κάποια μικρά γυαλάκια, άσπρα, πράσινα και σπανιότερα καφετιά ή μπλε...Βρήκα σκοπό για τις πρωινές μου βόλτες. Με οδηγούσε ο ήλιος, που υπό τη γωνία που έριχνε το φως του, λαμπύριζε τα μικρά γυαλάκια, σμιλεμένα από τη θάλασσα και το κύμα, τα λευκά λίγο θαμπά σχεδόν γαλακτερά, τα πράσινα διάφανα, τα μπλε πανέμορφα...Τα μάζευα και τα έδινα στις κόρες που στόλιζαν μ’ αυτά καθρέπτες ή έφτιαχναν μαγικά γιορντάνια...

Ένα πρωινό, μου ήρθε ξαφνικά η ιδέα, σχεδόν η βεβαιότητα, ότι ήδη από την άλλη όχθη, μάζευα τα γυαλάκια – κομματάκια εκείνου του γυάλινου μπουκαλιού που, πριν από πολλά χρόνια στην αρχή της νιότης μας, είχαμε ρίξει στη θάλασσα σαν ναυαγοί, σαν απελπισμένοι ή απλώς ....για πλάκα!! Τι να ’γινε άραγε εκείνο το χαρτί μέσα στο μπουκάλι με το μήνυμά μας; Βράχηκε και καταστράφηκε; Το βρήκε κάποιος και γέλαγε για καιρό; Το έφαγαν τα ψάρια; Ξεβράστηκε κάπου μακρυά που δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα; Εγώ πάντως κάθε πρωί μαζεύω όσα γυαλάκια βρίσκω, τα δίνω στις κόρες κι’ αυτές στολίζουν καθρέπτες και φτιάχνουν μαγικά γιορντάνια...

Παίδες, Καλό Καλοκαίρι

Μαρία (ΙΒ΄ Θηλέων 1971)

Χάραξη στην Κρήτη

Από 20/7 έως 30/8/2012, η Γκαλερί Xotaris υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Πολιτισμού «Παναγιώτης Γιαννάκος», φιλοξενεί 4 καλλιτέχνες από το Βορρά. Τρεις καθηγητές του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τους Μανόλη Γιανναδάκη, Γιώργο Κατσάγγελο, Γιώργο Τσακίρη και τον Νίκο Τερζή από ακόμη πιο μακριά, τη Σουηδία, έρχονται στο Νότο, στην Κρήτη, στις Αρχάνες και παρουσιάζουν έργα τους, στην έκθεση με τον τίτλο «Σχέδιο - χάραξη- φωτοχάραξη».

"...Ο Μανόλης Γιανναδάκης (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), με καταγωγή από το Βραχάσι Λασιθίου, ζει και εργάζεται στη Θεσ/νίκη από το 1985. Τα έργα του, ως εγχάρακτα ιδεογραφήματα, αποδίδουν συμβολικά, τη φύση και το χρόνο. Είναι μια ενότητα από το σύνολο του χαρακτικού του έργου. Η φύση με το φυτικό κόσμο, έχει ως επίκεντρο, το Δέντρο: το δέντρο της ζωής, όπου με το σχέδιο των ριζών, κορμών, κλαδιών και φύλλων, αποτυπώνεται η ουσία της ανάπτυξης, ενός αξονικού κέντρου, που όλοι οι πολιτισμοί λάτρευσαν, χάραξαν και το κατέγραψαν συμβολικά. Ο χρόνος, ως χρόνος ζωής αποδίδεται συμβολικά και προσδιορίζεται οπτικά, υπό την έννοια της μορφής της κλεψύδρας, όπου στη λειτουργία της προσδιορίζεται μια ατέρμονη χρονική αντιστροφή..." 

Ο Κος Θ.

- Έχετε πολλούς φίλους στο facebook; ρώτησε κάποτε η εγγονή ενός παλιού συμμαθητή του, τον Κο Θ.

- Δεν έχω καν λογαριασμό στο facebook, απάντησε εκείνος.

- Και πώς κάνετε φίλους; επέμεινε η μικρούλα.

- Χωρίς password, είπε εκείνος.

Διαβάσαμε

[Ανορθόδοξα] Η κρυφή γοητεία της αγραμματοσύνης

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 14/7/2012

Κάποτε, όχι και τόσο παλιά, η Αριστερά διεκδικούσε την ηγεμονία του πνευματικού κόσμου. Για τον χωροφύλακα της χούντας η λέξη «διανοούμενος» ήταν ταυτισμένος με τη λέξη «αριστερός». Και όχι μόνον. Οσοι διατελέσαμε έφηβοι στην «ηρωική» εκείνη εποχή δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι ο Σεφέρης ή ο Ελύτης, που μας έμαθαν το λεξιλόγιο του έρωτα, ήταν κάτι άλλο. Στο κάτω κάτω, τους είχε μελοποιήσει ο Θεοδωράκης. Τον Χατζιδάκι που μας άρεσε τον αντιμετωπίζαμε ως εκκεντρικό, οπότε και τον εξαιρούσαμε από τον κανόνα. Στα λιγότερο ηρωικά χρόνια της πρώτης μεταπολίτευσης, που τα περάσαμε τραγουδώντας τον ηρωισμό της αντίστασης, ο Ρίτσος είχε πάρει θέση στα προεκλογικά μπαλκόνια του ΚΚΕ κι εμείς διαβάζαμε τους αιρετικούς, τον Τσίρκα και τον Αλεξάνδρου. Πιστεύαμε τότε πως ο άθλιος τρόπος με τον οποίον τους είχε συμπεριφερθεί η πολιτική ηγεσία της Αριστεράς ήταν μια απλή παρεκτροπή, ένα σπυράκι. Ο,τι και να 'ναι, ακόμη κι ο καλόγερος που σε πονάει, κάποια στιγμή περνάει. Κι ύστερα ήρθαν τα ωραία χρόνια της ευμάρειας. Τη βλέπαμε να περιφέρεται γύρω μας, με άνεση νεόπλουτου Ζορμπά, με το ακομπλεξάριστο χαμόγελο του επιτυχημένου και λουφάζαμε. Ο διανοούμενος μετονομάστηκε σε κουλτουριάρη, ένα γκρινιάρικο, κατά προτίμηση κακοντυμένο πλάσμα που δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει - «πανάθεμά με αν κατάλαβε κι ο ίδιος». Δεν ήταν καιροί για σκέψη. Ο λαός, ο αγνός και βασανισμένος λαός, αυτός που έδωσε τόσους αγώνες για τη δημοκρατία, μπορούσε τώρα να χαίρεται τους καρπούς των κόπων του. Είχε το τεκμήριο της λαϊκής ετυμηγορίας που είχε κατακτήσει το δικαίωμα να οδηγεί 4Χ4 και να χτίζει μεζονέτες. Οι «άλλοι», αυτοί που βρίσκονταν από την άλλη πλευρά του ρήγματος, οι της «επαράτου Δεξιάς», συνέχιζαν να κάνουν αυτό που ήξεραν, να βγάζουν χρήμα. Τώρα έπρεπε να δείξουμε κι εμείς οι υπόλοιποι πως ξέρουμε τη δουλειά καλύτερα από αυτούς, γιατί εμείς έχουμε την ιστορία με το μέρος μας.

Επιστροφή

Ο Κος Θ.

-Τι είναι αριστερός; ρώτησε κάποτε τον Κο Θ. κάποιος νεαρός φοιτητής.

Κι αυτός απάντησε: 

«Αριστερός είναι αυτός που δίνει υποσχέσεις στους πολίτες μόνο όταν έχει εξασφαλίσει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις υποσχέσεις του».

-Και ο λαϊκιστής τι είναι; επέμεινε ο νεαρός φοιτητής.

-Σας έχω ήδη απαντήσει νεαρέ μου φίλε, ήρθε η απάντηση του Κου Θ.

Θ.Ζ.

40 χρόνια πριν

Το τέλειωμα του φετινού Ιούνη σηματοδότησε 40 χρόνια από τότε που κατεβήκαμε για τελευταία φορά, όλοι μαζί, τη μεγάλη σκάλα του Έκτου από τη μεριά της οδού Ζεύξιδος και βγήκαμε στη ζωή. Ήταν τότε που πάρθηκαν οι μεγάλες αποφάσεις και χώρισαν οριστικά οι δρόμοι μας. Μερικοί είχαν σχεδιάσει καιρό, ίσως και χρόνια πριν, τι θα γινόταν. Έτσι οι τελευταίοι μήνες στο Έκτο είχαν για αυτούς καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα: «Να πάρουμε το χαρτί και να την κάνουμε τρέχοντας». Άλλοι προετοιμαζόντουσαν εντατικά, έως και με τάσεις λιποθυμίας, για τις ανώτατες σχολές. Μερικοί απλά περίμεναν να περάσει ο καιρός και «ό,τι ήθελε προκύψει», με την κλήση στο στρατό να καιροφυλακτεί στη γωνία. Λίγοι άτυχοι έπρεπε να κάτσουν λίγο παραπάνω και να δώσουν τα μαθήματα που έχασαν, τον επόμενο Σεπτέμβριο ή και να επαναλάβουν τη χρονιά. Catastrophe!