Χρόνια Πολλά

As time goes by

Ευχές

Στους αγαπημένους φίλους και συμμαθητές

Από βάθους καρδιάς, τις θερμότερες ευχές μου και κάθε ευτυχία για το 2014.

 Γιάννης Ρήγας

Νέο βιβλίο του καθηγητού μας κ. Λίνου Μπενάκη

Με πολύ μεγάλη χαρά έχουμε την τιμή να σας παρουσιάσουμε το νέο βιβλίο του κ. Λίνου Μπενάκη «Βυζαντινή Φιλοσοφία Β» (εκδ. Παρουσία, Αθήνα 2013, 544 σελ).

Την εποχή των άκρων και των ακροτήτων, την εποχή της ισοπέδωσης των άξιων και των αξιών, την εποχή της κρίσης και της ακρισίας, έρχεται ξανά ο Δάσκαλός μας να μας θυμίσει ότι η κληρονομιά μας δύσκολα μπορεί να μετρηθεί με όρους φορολογικών νομοσχεδίων, αγορών κι επιτοκίων. Έρχεται ξανά όπως έκανε τότε, τον καιρό της απόλυτης σιωπής, να ανοίξει μια μόνο σελίδα Ιστορίας για μας θυμίσει ποιοι είμαστε και γιατί κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να ισοπεδώσει την ψυχή μας. Με απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση, Δάσκαλε, ευχαριστούμε.

Βιβλία του κ. Μπενάκη μπορείτε να βρείτε σε κεντρικά βιβλιοπωλεία και στα γνωστά ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία του εξωτερικού (Amazon, Barnes & Noble, Indigo κλπ).

Η παρακάτω παρουσίαση είναι από το site Goodreads (κλικ):

Κάρτα

Λάβαμε μια όμορφη κάρτα από εκπαιδευτικό οργανισμό «Ρόμβος» του Γιάννη Τσαρπαλή.

Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης

Μέσα στο χαρούμενο πνεύμα των ημερών θα πρέπει δυστυχώς να αναφέρουμε μια δυσάρεστη είδηση σχετικά με έναν πολύ μεγάλο Έλληνα της διασποράς, για τον οποίον δεν είπαν λέξη τα ελληνικά ηλεκτρονικά μέσα μαζικής αποχαύνωσης, τα οποία προφανώς τον αγνοούσαν. «Έφυγε» λοιπόν σήμερα τα ξημερώματα στη Μόσχα σε ηλικία 84 χρόνων, ο κορυφαίος Έλληνας αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης. Το blog των συμμαθητών σκύβει σιωπηλά το κεφάλι κι αποχαιρετά τον πολύ σπουδαίο αυτό επιστήμονα και άνθρωπο.

Δείτε σχετικό άρθρο στην Καθημερινή (κλικ).

 

«Να σου πω τα Κάλαντα;»

Με αυτό το μήνυμα, στέλνω τις ευχές μου για να χαράξουν μέρες γιορτινές και στη δική σου γειτονιά και στο δικό σου σπίτι. Ας αφεθούμε στη διάθεση για γνώση, στις εκλάμψεις της φαντασίας μας. Aς απομακρυνθούμε από την νοσηρότητα της καθημερινότητας.

 χΡΟνΙ Α  σΑς   πΟ ΛλΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Μανόλης Γιανναδάκης

Ευχές

Μαθήτρια του 12ου και πολύ καλή αδελφική φίλη του Σώτου Ροδόπουλου, του «Άγιου» κατά τα παιδικά μας λευκώματα, εύχομαι σε όλους εσάς καλά Χριστούγεννα, με υγεία και καλή χρονιά. Να είσαστε όλοι καλά. 

Με αγάπη, 

 Άρτεμις Βάλβη - Χορτιάτη

Ευχές

Αγαπητοί φίλοι,

Σας εύχομαι εγκάρδια ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και με υγεία, ευτυχία και κάθε καλό το Νέο Έτος 2014.

Με αγάπη,

Θέμης Παπαϊωάννου

Πρόσκληση

Τα παιδιά (λέμε τώρα) της Τάξης του 1970, προσκαλούν τους συμμαθητές όλων των Τάξεων, στο Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν που διοργανώνουν το Σάββατο 21/12/2013, στις 9μμ., στην "Κυρά Ροδιά" (Ζεύξιδος 12, το γνωστό στέκι απέναντι από το σχολείο). Ευκαιρία να τα πούμε  ξανά μεταξύ μας όλοι μαζί. Καλή διασκέδαση!

Μια ζωή στην απέξω

του Γαβριήλ Γαβριηλίδη

ΣΤ' Γυμνάσιο 1974

Μέρες τώρα κρατά η κατάληψη. Δεν κοτάω να ζυγώσω κι ας είναι δυο βήματα απ’ το φροντιστηρίο. Ρίχνω μια φοβισμένη, φευγαλέα ματιά από μακριά, πριν κρυφτώ πάλι πίσω απ’ το στόχο των εισαγωγικών. Όλη νύχτα ξάγρυπνος με τ’ αφτί κολλημένο στο ράδιο. Μια φωνή επαναλαμβάνει απεγνωσμένα: «Εδώ Πολυτεχνείο…». Πετάγομ’ όρθιος απ’ τον εφιάλτη του τανκ που βιάζει την πύλη. Θύματα. Τ’ άλλο πρωί στην τάξη η ατμόσφαιρα βαριά σαν δακρυγόνο που σκάει σκορπώντας θολούρα και πανικό. Μάτια πρησμένα, βλέμματα τρομαγμένα, μυαλά φευγάτα. Κι όμως υπάρχουν θαρραλέοι. Απ’ τα τελευταία θρανία σιγοτρέμει ένα σύνθημα: «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!» Ολόκληρη «Πλύστρα» κώλωσε στο αυθόρμητο ξέσπασμα του Άγγελου και του Ζώρζ, ψάχνει για λέξεις. Δε βγάζω άχνα. Μια ζωή άχρους και άοσμος... 

Πρωτοετής μπροστά στο θαμπόγυαλο που ξεχειλίζει απ’ το παραλήρημα του κόσμου. Ένας κόμπος με σφίγγει στο λαιμό. Παραμένω θεατής, απόμακρος, ξένος. Στο χρόνο απάνω χαζεύω την πορεία απ’ το πεζοδρόμιο. Κάποιο χέρι με τραβάει απ’ το μανίκι. Ανατριχιάζω καθώς δένομαι στα μπράτσα της Μαργαρίτας και του Μάκη. Την κάνω λίγο πριν φτάσουμε στην πρεσβεία από ένστικτο. Στιγμές φρίκης για όσους πιάνονται στον κλειό. Το βάζω στα πόδια για να γλιτώσω το ξύλο. Μια ζωή χέστης... 

Αργότερα επετειακές εκδηλώσεις, αντάρτικα τραγούδια, γιορτές στο εξωτερικό, επαναστάσεις εκ του ασφαλούς. Μνήμες ένοχες, εικόνες ξεφτισμένες, ελπίδες τσαλαπατημένες, ευκαιρίες χαμένες που καίνε. Ανάγκη για εξιλέωση. 17 Νοέμβρη 1985. Εστιάζω βουρκωμένος πάνω σ’ ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα κρεμασμένα στα κάγκελα. Με πνίγουν τύψεις για κείνους που τόλμησαν. Μια ζωή στην απέξω... 

Σαράντα χρόνια πάν’ από τότε. Ταμπουρωμένος καλά πίσω απ’ το βόλεμα της απόστασης και την εύκολη καραμέλα της καθημερινότητας την προσπερνάω αδιάφορα. Η ημερομηνία που σημάδεψε τη γενιά μου μοιάζει να ’χει σβήσει μέσα μου σα φωτεινή επιγραφή που ’πεσε θύμα της κρίσης. Έπαψα ακόμη και να την σκέφτομαι. Μια ζωή συντήρα... 

Σ’ εκείνους που τόλμησαν, σ’ αυτούς που τολμούν, σ’ όσους θα τολμήσουν.

Γαβριήλ Γαβριηλίδης

Δεκ.2013

Έως 11/1

Μανόλης Γιανναδάκης μαζί με άλλους καλλιτέχνες στην Artis Causa Gallery Θεσ/κης.

Φτωχύναμε κι άλλο

Μαριέτα Ριάλδη 
(1941 - 2013)

Ναι ρε χαμένε εξηντάρη

του Βαγγέλη Σπινθάκη

ΣΤ' Γυμνάσιο 1970

Ναι ρε χαμένε εξηντάρη, σε σένα απευθύνομαι...

Ναι σε σένα, που προχτές σε μια παρέα πέταξες τη γνωστή καραμέλα των τελευταίων χρόνων «η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε την Ελλάδα»!

Δεν μίλησα τότε, δεν μιλάω γενικώς όταν ακούω πανηγυρικούς, ή επικήδειους λόγους ακόμη και ύβρεις για το Πολυτεχνείο του 1973. 

Γράφω αυτές τις γραμμές για να φωνάξω «ΝΑΙ ήμουν και εγώ εκεί», αλλά η προσωπική μου ιστορία δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ρωτάω τώρα εγώ εσένα «Εσύ που ήσουν τότε τον Νοέμβρη του 1973;»

Θα σου πω εγώ που ήσουν.

• Ήσουν σε κάποιο μακρινό χωριό, μάθαινες από την ΥΕΝΕΔ για «τα αναρχικά στοιχεία που διασαλεύουν την τάξη και την ασφάλεια της χώρας».
• Ήσουν ένας τακτοποιημένος της σιωπηλής πλειοψηφίας που μουρμούριζες «οι αλήτες, δεν κοιτάνε τα μαθήματά τους».
• Ήθελες να είσαι εκεί, αλλά οι γονείς σου σ’ το απαγόρεψαν και εσύ δεν τόλμησες, όταν κάποιοι άλλοι τόλμησαν.
• Ήσουν τσιράκι του Δρούτσα και του Ανδρικογιαννόπουλου. Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι τώρα. Ο πρώτος ήταν πράκτορας της ΚΥΠ και ο δεύτερος ο πράκτορας της ασφάλειας στην Πάντειο τότε. Αυτός ο δεύτερος έπαιζε τον ρόλο του καλού μπάτσου στην Ασφάλεια της Μεσογείων, ο κακός ήταν ο Κραββαρίτης! Ξέρεις εσύ…
• Ήσουν στην ομάδα των εθνικοφρόνων τότε και παρήλαυνες με ασφαλίτες και άλλα εθνικόφρονα στοιχεία γύρω από την Πάντειο την ώρα που γινόταν οι φοιτητικές συνελεύσεις τραγουδώντας εμβατήρια «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν» και τα ρέστα.
• Ή μήπως ήσουν στις ταράτσες και έριχνες στο ψαχνό;

Όπου και να ήσουν όμως, εγώ σε λυπάμαι. Σε λυπάμαι γιατί, όπως λέει και το τραγούδι «δεν έβαλες ποτέ σου λουλούδια στα μαλλιά, δεν ταξίδεψες ποτέ σου στο ηλιόλουστο Σαν Φρανσίσκο, δεν γνώρισες ευγενικούς ανθρώπους, μια ολόκληρη γενιά να δονείται». 

Ευάγγελος Σπινθάκης

61 χρόνων και κάτι μηνών

Δεκ.2013

Το σχόλιο της Παρασκευής

" It always seems impossible until it's done. "

Nelson Mandela 

(1918 - 2013)

3 Δεκεμβρίου

" Επιστρέφω σε 5 λεπτά " 

Επικαιρότητα

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

On the train

Η Τεχνολογία απομονώνει τον Άνθρωπο.

Βοήθειααα!

Δημ.Χαντζόπουλος, TA NEA

Διαβάζετε μιας τροπολογίας τ’ άρθρα πλην ενός
Κι αφού ξορκίσετε το πέμπτο στη σειρά με πάθος
Κάνετε μπάχαλο μια ψηφοφορία παντελώς
Κρύβοντας αυτό που όλοι σας λέν’ ότι ήταν λάθος.

Βγαίνετε μετά στις συνεντεύξεις σας περιχαρείς
Κι εκφωνείτε «πρόγραμμα» υγείας από το βάθρο
Για την τροπολογία που στο κόμμα δεν εψήφισε κανείς
Στο μέλλον καταργείτε κι όλες τις ασθένειες μ’ ένα άρθρο.

ektoποίηση

ektoΙστορικά

«…[Το κράτος] είναι για τους βυζαντινούς της εποχής, ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς. Κράτος ντόπιων ή ξένων μισθοφόρων στην υπηρεσία εκείνου που πρόσφερε περισσότερα, στο έλεος των ξένων εμπορικών αποικιών. Κράτος αιχμάλωτο μιας κάστας νεόπλουτων, που μοιράζονται μεταξύ τους ευεργετήματα και προνόμια, παρά τη δυστυχία που βασιλεύει παράλληλα με την ανασφάλεια στις επαρχίες. Λεία τέλος των εσωτερικών αγώνων που συγκλονίζουν το παλάτι χωρίς να συγκλονίζουν καθόλου τις συνειδήσεις των κυβερνητών και των διανοούμενων, το βυζαντινό κράτος στην αυγή του δέκατου τρίτου αιώνα βάδιζε αδυσώπητα προς το χαμό και το διαμελισμό του, ανεξάρτητα από όποια ενέργεια έκανε εναντίον του ο εξωτερικός εχθρός, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι σταυροφόροι της τέταρτης σταυροφορίας και οι σύμμαχοί τους. Με άλλα λόγια, αυτό που μας φαίνεται σημαντικό για να κατανοήσουμε την εξέλιξη της νοοτροπίας στο τέλος του δωδέκατου αιώνα, είναι η παρακμή του βυζαντινού κράτους, η διαφθορά των ηθών της διοίκησης, το μπλοκάρισμα του μηχανισμού της, η αναποτελεσματικότητά του, παρ’ όλο που ήταν έμπειρος και περίπλοκος, η αδιαφορία των πολιτών του και η απληστία, η αρπακτικότητα ακόμα των υπαλλήλων του. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1204, αν την δούμε κάτω από αυτό το πρίσμα, δεν είναι παρά μια συνέπεια σχεδόν αναπόφευκτη της κατάστασης που βασίλευε στο Βυζάντιο πριν απ’ αυτή τη χρονολογία».

Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ

Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Εκδόσεις Ψυχογιός

Φωτ. Βυζαντινό Μουσείο

ektoσόφια

On the train

The morning after JFK was shot.

(Πηγή:  pic.twitter.com/EeVamsKyE4)

Βοήθειαα!

Πηγή: Δημ.Χαντζόπουλος ΤΑ ΝΕΑ

Ανοίξτε μου την πόρτα για τη ζωή μου
της πρωτοετούς φοιτήτριας

Όλα ξεκίνησαν με τη χαρά των αποτελεσμάτων την ημέρα της εισαγωγής στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Οι γονείς μου χαρούμενοι, περήφανοι, έχοντας δώσει κόπους και χρήματα σε όλο αυτό το σύστημα της παραπαιδείας ένιωθαν και τη δική τους προσπάθεια, την παράλληλη στη δική μου να δικαιώνεται. Όσο για εμένα; Στα σύννεφα!

Και μετά το χάος. Αρχίζει η χρονιά και παρουσιάζεται η απεργία των διοικητικών. Από τις 11 Σεπτεμβρίου κάθομαι ως τώρα, 11 Νοεμβρίου, να περιμένω πότε θα ανοίξει αυτή η σχολή, πότε θα πάω κι εγώ στο πολυπόθητο αμφιθέατρο να αρχίσω να περπατάω τον μακρύ δρόμο των έξι χρόνων προς το πτυχίο. Νόμιζα πως το πανεπιστήμιο ήταν πολύ διαφορετικό. Το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι καθαρό, ιερό, που αγκαλιάζει τους φοιτητές του, που μεριμνά γι αυτούς... Ώσπου έγινε η κατάληψη των χώρων των σχολών ή περιφρούρηση της απεργίας – όπως επιμένουν όλοι. Περνάνε μια, δύο εβδομάδες. Τι στο καλό; Από Δευτέρα σε Δευτέρα περιμένουμε να ανοίξει. Κάπως έτσι αρχίζουμε μέσα από το internet να γνωριζόμαστε τα παιδιά, να κανονίζουμε εξόδους, να μοιραζόμαστε προβληματισμούς και όνειρα.

Και κάποια στιγμή βαριέσαι. Συνειδητοποιείς πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει και πως δεν είσαι κάποιος επειδή τα κατάφερες, τόσοι τα κατάφεραν, το θέμα είναι και να βγεις και να βγεις σωστός, με τις σωστές γνώσεις, τις σωστές αρχές και έχοντας προσπαθήσει μόνος σου, χωρίς βοήθειες και μέσα ώστε να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα. Όμως η σχολή δεν ανοίγει για να ξεκινήσεις από κάπου. Αρχίζει η απόγνωση μετά και η απογοήτευση. Και μετά αρχίζουν τα νεύρα. Ποιος είναι αυτός που μου κλείνει τη σχολή; Ποιος είναι για να καταπατά τα δικά μου δικαιώματα; Θέλω να ανοίξουμε όπως έγινε και στα άλλα πανεπιστήμια, θέλω να μπω επιτέλους σε αυτό το πολυπόθητο αμφιθέατρο!

Ανοίγεις τηλεοράσεις, εφημερίδες, μπαίνεις κάθε μέρα στο internet αλλά τίποτα. Χρυσή Aυγή και οικονομικά. Και ούτε λέξη για τα κλειστά πανεπιστήμια! Σκέφτεσαι: ας κάνω τουλάχιστον κάτι εποικοδομητικό. Μάθαμε με τους υπόλοιπους για κάτι δωρεάν συνέδρια και πήγαμε. Όσο όμως μαθαίναμε περισσότερα τόσο θέλαμε να μπούμε στην σχολή να τα μάθουμε και κανονικά, να νιώσουμε περισσότερο κομμάτι της σχολής.

Και μετά έγινε η πρώτη συνέλευση φοιτητών και ήρθε η πλήρης απογοήτευση. (Σκέφτεσαι: Τέλεια, θα μπω τουλάχιστον σε αμφιθέατρο!) Μα τι ήταν αυτό; Αμφιθέατρο ή κανένα κακόγουστο κακόφημο μπαρ; Οι χώροι βανδαλισμένοι, σπασμένα τζάμια, χυδαία συνθήματα σε τοίχους που ως επί το πλείστον ήταν καλυμμένοι από φυλλάδια παρατάξεων. Μέσα στο αμφιθέατρο τσιγαρίλα, καφέδες και ένα σωρό κόσμος που μίλαγε, χαχάνιζε και συζήταγε αγνοώντας πλήρως τον εκάστοτε ομιλητή. Μίλησαν φοιτητές από παρατάξεις, οι οποίοι σαν καλοκουρδισμένες μηχανές μετέφεραν τις ιδέες που τους είχαν μπήξει μέσα στον εγκέφαλο οι «γραμμές» των αντίστοιχων κομμάτων. Άτομα που νομίζουν ότι έτσι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν όσα πολύ έντεχνα τους έχουν κάνει να πιστεύουν οι «επάνω». Η συνέλευση κράτησε έξι ώρες… Έξι ώρες το απόλυτο θέατρο του παραλόγου και αυτό για να ψηφιστεί με 20 περίπου ψήφους διαφορά ότι θα κάνουν ΚΑΙ οι φοιτητές κατάληψη. Άλλο αυτό… Από πότε κλείνουν οι φοιτητές το σπίτι τους; Εκείνη την ώρα καταλάβαινα για ποιο λόγο βρίσκονται τόσοι Έλληνες στο εξωτερικό αυτήν τη στιγμή εκείνη την ώρα βούρκωσα γιατί είδα ότι κι εμένα μάλλον αυτό θα ήταν το μέλλον μου.

Ξέρετε τι γίνεται; Εγώ αγαπάω τη χώρα μου και θέλω να μείνω εδώ. Είμαι ιδεαλίστρια, αισιόδοξη, καλοπροαίρετη και όπως το βλέπω είμαι εξαιρετικά αφελής μάλλον. Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω δημόσια πλέον την αφελή μου άποψη:

Η Παιδεία υποβαθμίζεται όταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι κλειστά και όταν πιστεύουμε ότι μια κοινωνία μπορεί να σταθεί με κλειστά πανεπιστήμια για καιρό ακόμα. Όταν πιστεύουμε ότι δεν τρέχει τίποτα και να χαθεί το εξάμηνο, αν τελικά το πανεπιστήμιο ανοίξει και έχει όλους τους διοικητικούς. Όχι, δεν θέλω να χάσει κανείς τη δουλειά του αν την κάνει καλά και την έχει κερδίσει τίμια. Αλλά πρέπει να μπουν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μας νοιάζει η εγγραφή. Ας συνεχιστεί όσο πάρει η απεργία και είμαι σίγουρη πως αν είναι για το καλό όλης της κοινωνίας θα πετύχει. Όμως, με σχολή υπό κατάληψη, γεγονός που μου δείχνει ότι ο άλλος για να πιέσει καταπατά τα δικά μου δικαιώματα, δεν θα στηρίξω κανέναν. Πρέπει να ανοίξει το πανεπιστήμιο γιατί η παιδεία και τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ υποβαθμίζονται. Υποβαθμίζονται από την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία, την κομματικοποίηση και γιατί δεν αναγνωρίζεται ότι είναι ιδρύματα που πρέπει να λειτουργούν στοχεύοντας στη συνολική καλλιέργεια των φοιτητών.

Τίποτα άλλο εκτός από μάθημα και κόμματα δεν υπάρχει σε αυτό το πανεπιστήμιο; Τι σόι ακαδημαϊκοί πολίτες, τι σόι άνθρωποι θέλουμε να βγούνε από αυτό το πανεπιστήμιο;

Αυτά είναι τα προβλήματα που πρόλαβα να γνωρίσω. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα που ακόμη δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Σας παρακαλώ μη μου στερείτε το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα, γιατί εγώ δεν είμαι «βολεμένη». Ανοίξτε μου τις πόρτες για μάθημα, για πρόοδο, να γίνω μια καλή γιατρός, να προσπαθήσω για μια καλύτερη κοινωνία.

Πηγή: protagon.gr

Manhã de Carnaval

ΜητΡΙΟγλου

Φωτ. SupersportFM

ektoΣινεμά

Ευχαριστούμε τη Λενιώ.

Βοήθεια!

Δεν ξέρουμε τι κινδυνεύει πιο πολύ αυτές τις μέρες. Η αισθητική μας ή η νοημοσύνη μας; Από τη μια, ένας καταξιωμένος σκιτσογράφος παρασύρεται σε μια άτυχη στιγμή του και προσβάλει κατά κάποιο τρόπο την αισθητική μας. Για το ατόπημα αυτό, του επιτίθενται άπαντες εντός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι εκτός των άλλων, υπάρχει και φεμινιστικό κίνημα. Από την άλλη, μια λαλίστατη νεαρή βουλευτής καταρρακώνει τη νοημοσύνη μας βροντοφωνάζοντας μέσω μεγαφώνου και χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος «βοήθεια», λες και κινδύνευε πραγματικά η Ζωή της. Μαζί της μια επίσης άξια «εθνομητέρα» η οποία σκαρφαλωμένη στα κάγκελα του νέου Πολυτεχνείου έκδοση 2013, εμπνέουν από κοινού με την ανακράζουσα, τον σκιτσογράφο που λέγαμε για να μεγαλουργήσει. Ταυτόχρονα στη Βουλή εξελίσσεται μια συζήτηση «μομφής δυσπιστίας» το επίπεδο της οποίας έκανε ακόμη και τη Θύρα 3 του Πανιωνίου στο ματς με τον Ατρόμητο, να μοιάζει με moot court του Harvard. Τελικά με τα πολλά, την Κυριακή το βράδυ, ξημερώματα Δευτέρας, άπαντες θεωρούσαν εαυτούς νικητές! Η κυβέρνηση διότι κατάφερε τα τρία εν εξελίξει μπάχαλα που διοργάνωσε η αντιπολίτευση (ΕΡΤ, Σύνταγμα, Βουλή) να τα συμμαζέψει με σχετική επιτυχία. Η δε αντιπολίτευση διότι κατάφερε να «ματώσει» κατά μια ψήφο την ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία (έστω κι αν δεν ήταν μεγάλη έκπληξη ότι ένα συγκεκριμένο ζευγάρι γόβες απειλούσε εδώ και καιρό ότι θα περπάταγε σε διαφορετική μοκέτα, εμπνέοντας για άλλη μια φορά τον σκιτσογράφο μας). Πού θα καταλήξουν τα πράγματα στο μέλλον; Θα δείξει. Προς το παρόν, όλοι εμείς κοιτάζουμε εμβρόντητοι «τα παιδία παίζει» τη στιγμή που η Τρόικα δεν παίζει καθόλου. Παρόλο που το Μνημόνιο υποτίθεται ότι έχει μόλις μερικούς μήνες ζωής ακόμη!

Κλείνοντας αυτές τις γραμμές δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε με έναν δικό μας άνθρωπο, τον συνθέτη Νότη Μαυρουδή (παιδί του Έκτου της Φαλήρου για μικρό διάστημα κι αυτός), που έγραψε στην Μεταρρύθμιση (κλικ) ότι η πρόταση μομφής «ήταν ένα εθνικό ναυάγιο που μας προσφέρει ένα μάθημα χρήσιμο για να κατανοήσουμε, για τα καλά, πως στη χώρα υπάρχει σκοτάδι! Πολύ σκοτάδι…».

ekto1972

Ας φωτίσουμε όμως τις γελοιογραφίες που ενόχλησαν, μαζί με κάποιες άλλες με τις οποίες οι φίλοι μας πολιτικοί, ένθεν κακείθεν, για δικούς τους λόγους, δεν ασχολήθηκαν ποτέ:

Αντίο

Αντιγόνη Βαλάκου (1930 - 2013)

Μας έκανες αρχικά να ακούσουμε το «Θέατρο στο Ραδιόφωνο» και μας έκανες μετά να αγαπήσουμε το ίδιο το Θέατρο. 

Καλό Ταξίδι.

Και το Έκτο ήταν εκεί !

 Αποτελέσματα διαδρομής 5 χιλιομέτρων ανδρών, ηλικιών 55-59

Νίκο, συγχαρητήρια!

Το σχόλιο της Παρασκευής

Ὀδυσσέα Ἐλύτη

Τὸ παράπονο

Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;

Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.

Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.

Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.

Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.

Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει.

Σχολίασε ο Κ.Κορ.

ektoΣινεμά

Διαβάσαμε

Περί πανεπιστημίων και …ασύλων

του Νίκου Χριστοδουλάκη

ΣΤ' Γυμνάσιο 1972

Είναι οκτώ πλέον οι εβδομάδες που το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι παράλυτο, ακρωτηριασμένο και απολύτως ανύπαρκτο εξαιτίας μιας απεργίας –δικαίας κατά ένα μέρος– μιας ομάδας εργαζομένων σε αυτό.

Μιας απεργίας που λειτούργησε ως ντόμινο και ξεσήκωσε τους φοιτητές σε καταλήψεις, τους πανεπιστημιακούς δασκάλους σε απεργίες, τις πρυτανικές αρχές σε προσφυγές στη δικαιοσύνη και τον Υπουργό Παιδείας σε …επίδειξη ικανοτήτων φάλτσου μονωδού επαρχιακής όπερας.

Θα αναρωτιέται όμως η κοινωνία πώς είναι δυνατόν να ξεσηκώνονται μαζικά τα πανεπιστήμια, με ψύλλου –έστω και χοντρού– πήδημα και να καταργούνται τα πάντα. Πώς είναι δυνατόν να ανέχονται οι πανεπιστημιακοί πόρτες κλειστές με αλυσίδες και βαριά λουκέτα. Πώς είναι δυνατόν οι πάλαι ποτέ ένθερμοι υποστηρικτές του ασύλου και της ελευθερίας της γνώσης να αποδέχονται μια κατάσταση που τους οδηγεί στα γραφεία τους κρυφά, μέσα από τα ρέματα, τοίχο-τοίχο, σαν εγκληματίες, πολύ πρωί, την ώρα που καταληψίες κοιμούνται και να μην αντιδρούν;

Πώς είναι δυνατόν να ψηφίζουν απεργίες και συμπαράσταση και –μεταξύ τους– να συζητούν ότι το κακό έχει παραγίνει;

Τι πάει στραβά;

Γράφω τις γραμμές που ακολουθούν για να εξηγήσω πώς ακριβώς η μεγάλη πλειοψηφία –σιωπηρή θα παραδεχτώ– καταδυναστεύεται από τους άριστα εκπαιδευμένους κομματικούς λεγεωνάριους που καταφέρνουν πάντα αυτό που επιτάσσει το κόμμα για να γίνουν, στο τέλος, βουλευτές ή σπουδαίοι κρατικοί αξιωματούχοι (θυμηθείτε τι ήταν αυτός που έκανε το δωράκι των 500 εκατομμυρίων στον εαυτό του και προξένησε την απορία ακόμα και του Ανδρέα Παπανδρέου).

Σας περιγράφω, λοιπόν, πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις των… συλλογικών οργάνων.

Η Γενική Συνέλευση προγραμματίζεται για τις 13:00 επειδή πριν, κατά τη διάρκεια του πρωινού, όλοι οι συνδικαλιστές είναι απασχολημένοι. Πρέπει να πάνε στη λαϊκή, να δούνε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τους, να πάνε για καφέ και να προετοιμάσουν τις προτάσεις τους και μετά να ασχοληθούν με τα ήσσονος σημασίας θέματα, όπως η Γενική Συνέλευση της οποίας άλλωστε, το αποτέλεσμα, το ελέγχουν εύκολα.

Κατά τις 13:30 εμφανίζονται οι πρώτοι από το προεδρείο. Πάει 15:00 και η Γενική Συνέλευση δεν έχει αρχίσει. Γίνονται συζητήσεις. Ζυμώσεις.

Πριν φτάσουμε στο απομεσήμερο, αρχίζει η Γενική Συνέλευση. Εγγράφονται ομιλητές. Καμιά εικοσαριά. Μπορεί και παραπάνω. Όλο οι ίδιοι. Απελπισία πιάνει τους υπολοίπους. Οι εγγεγραμμένοι αρχίζουν να μιλούν, αφού πρώτα καταναλώσουμε αρκετό χρόνο για να αποφασίσουμε αν κάθε ομιλητής θα μιλάει για πέντε, για δέκα, για δεκαπέντε λεπτά ή όση ώρα θέλει. Είναι θέμα αντίληψης της Δημοκρατίας…

Με χίλιους κόπους ξεκινάμε. Λένε διάφορα. Τα ίδια πάντα. Οι εντεταλμένοι προς τούτο κάνουν βόλτες μέσα ή έξω και μετρούν κεφάλια. Πόσα είναι τα δικά μας και πόσα τα αλλότρια.

Η Γενική Συνέλευση, όπως είναι φυσικό, φυλλορροεί. Ο κόσμος, καταπονημένος και ίσως αγανακτισμένος και αηδιασμένος, αποχωρεί. Σιγά-σιγά.

Οι μετρητές κεφαλών (head counters) είναι σε επιφυλακή. Μόλις μετρήσουν τον σωστό αριθμό των δικών τους, κάνουν σήμα. Οι εγγεγραμμένοι ομιλητές παραιτούνται ομαδικά γιατί τους κάλυψαν οι… προλαλήσαντες!!!! Τώρα είναι η ώρα της ψηφοφορίας. Οι άριστοι γνώστες των συνδικαλιστικών πρακτικών φέρνουν την πρότασή τους για ψηφοφορία και –ω του θαύματος!!!– ψηφίζεται από την πλειοψηφία.

Έτσι, λοιπόν, επί τετρακοσίων περίπου μελών ΔΕΠ της Σχολής Θετικών Επιστημών, ψηφίζουν μερικοί και δημοσιεύεται η «απόφασή» τους με την εξής διαπίστωση (αντιγράφω): «Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Διδασκόντων της Σχολής Θετικών Επιστημών στις 29-10-2013 (λ.χ.) έλαβε την απόφαση που επισυνάπτεται, με ψήφους 25 υπέρ, 17 κατά, 9 λευκά και 1 αποχή».

Ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα 17 κατά, τα λευκά και τα άκυρα και αποκτά κύρος η απόφαση των 25 πλειοψηφισάντων. Δηλαδή λίγο πάνω από το 5%, χάριν της δημοκρατίας που διαμορφώσαμε, αποφασίζουν και …διατάσσουν.

Ε Λ Ε Ο Σ !!!!

Μην απορείτε! Τα ίδια συμβαίνουν και με τους φοιτητικούς συλλόγους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αποφασίζουν. Εκεί βέβαια οι πλειοψηφίες είναι ακόμα ισχνότερες. Περίπου 30 φοιτητές, σε σύνολο δύο χιλιάδων ή και παραπάνω, κλείνουν το Τμήμα τους, κουβαλάνε τα sleeping-bags τους, τρώνε, κοιμούνται, κάνουν πάρτι, ακούνε μουσική, γυρνοβολούν στους ορόφους του κτηρίου που πληρώνει ο Ελληνικός λαός για να λειτουργεί, αλυσοδένουν τις πόρτες και απαγορεύουν, όχι με περισσή ευγένεια, σε όσους επιθυμούν να εργαστούν, να προσέλθουν στο γραφείο τους.

Το αστείο είναι ότι, όσοι επιθυμούμε να δουλέψουμε και παρεμποδιζόμαστε, έχουμε κάθε δικαίωμα να ζητάμε την αμοιβή μας αφού η ευθύνη για τη διάλυση δεν ανήκει σε εμάς. Έτσι, δεν δουλεύουμε, αλλά το έργο που πρέπει να παραχθεί ενδέχεται να συμπιεστεί με εκπληκτικό τρόπο και να παραδοθεί ως κονσέρβα γνώσης στο μισό ή το ένα τρίτο από τον χρόνο που είναι απαραίτητος για να διδαχθεί, και όλοι τότε είμαστε ευτυχισμένοι. Και το υπουργείο μαζί.

Όχι, δεν μπορώ άλλο να ανεχτώ αυτή την αθλιότητα.

Ξέρω, κάποιοι νουνεχείς συνάδελφοί μου θα με επιτιμήσουν γι’ αυτά που γράφω. Θα μου υπενθυμίζουν ότι μπορεί να πέσω θύμα τραμπουκισμών. Να βρω το αυτοκίνητό μου γδαρμένο ή χωρίς λάστιχα. Να βρω το γραφείο μου συλημένο ή να με χτίσουν μέσα σ’ αυτό και να αναγκαστώ να πηδήξω στο αίθριο για να γλιτώσω.

Όμως, δεν πάει άλλο. Αρκετά. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Ζήσαμε και την εποχή των «πρασινοφρουρών» αλλά και τις επελάσεις γαλάζιων αναμορφωτών (κάθε υπουργός Παιδείας θέλει να κάνει τη δική του εκπαιδευτική επανάσταση). Και τόσα χρόνια που τα ανεχτήκαμε αυτά, τι έγινε; Από το κακό στο χειρότερο πάμε! Πρέπει να αντιδράσουμε για να έχουμε τουλάχιστον τα μούτρα να λέμε ότι οι πανεπιστημιακοί δεν βάζουν φιτιλιές στους φοιτητές για να ξεχαρβαλώνουν τα πάντα, όπως τεχνηέντως τα άθλια κανάλια αφήνουν να εννοηθεί. Τα μεγάλα από τα πανεπιστήμιά μας είναι πανεπιστήμια αριστείας κι αυτό κρίνεται με ειδικούς αλγορίθμους που εφαρμόζονται διεθνώς από ξένους οίκους και αποδεικνύεται εύκολα με μια επίσκεψη στο διαδίκτυο. Κανένα υπουργείο, κανένας υπουργός, κανένας συνδικαλιστής και κανένα κόμμα δεν μπορεί αυτό να το ακυρώσει.

Μήπως όμως έχετε προσέξει ότι, συστηματικά, κανένας πανεπιστημιακός –και είναι πάρα πολλοί, οι περισσότεροι– από αυτούς που αντιτίθενται στο γενικό χαβαλέ και στον ξεπεσμό δεν έχει προβληθεί από την τηλεόραση. Όλοι αφήνουν την κοινωνία να πιστεύει ότι πρόκειται για συμπαιγνία συνενόχων και ομαδική παράκρουση με στόχο τη διάλυση του Πανεπιστημίου που με τόση φροντίδα, ο άλλος άθλιος πόλος, το Υπουργείο Παιδείας και Εκδίκησης, φροντίζει να εκσυγχρονίζει και να προστατεύει.

Τελικά φαίνεται ότι όχι απλά θα θυμηθώ τον Οδυσσέα Ελύτη, αλλά θα μετατρέψω σε μότο τους στοίχους του από τον «Κήπο με τις αυταπάτες», όσο κι αν αυτό σχολιαστεί ως …ελιτίστικο:

«Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατο να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας».

Ειδικά, όπως εκβιαστικά τις διαμορφώνουν τις πλειοψηφίες…

Νίκος Χριστοδουλάκης

Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας 

του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Αναδημοσίευση από athensvoice.gr

4/11/2013

ektoΣινεμά

Ένα από τα μικρά αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Το περίφημο "Γείτονες" του Norman McLaren (παραγωγή National Film Board of Canada) του 1952, βραβευμένο με το Oscar ταινίας μικρού μήκους της ίδιας χρονιάς. O McLaren, τον οποίο το ekto1972 είχε την τύχη να συναντήσει και να συνομιλήσει μαζί του λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του, ήταν ένας σπουδαίος ανθρωπιστής και από τους μεγαλύτερους δημιουργούς ταινιών μικρού μήκους και κινούμενων σχεδίων. Θεωρείται δε πρωτοπόρος στις τεχνικές του είδους αυτού. Το "Γείτονες" είναι μια κλασική πια ταινία και πολλές φορές προβάλλεται στα πλαίσια σεμιναρίων όχι μόνο σχολών κινηματογράφου, αλλά και σχολών πολιτικών και κοινωνικών επιστημών. Βλέποντάς το, θα καταλάβετε γιατί.

Το σχόλιο της Παρασκευής

Τοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ' οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἤ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.

Ισοκράτους Πανηγυρικός 

εδάφιο 50

Η άλλη πλευρά

Το μεγάλο “ΌΧΙ” στους Ιταλούς που έγινε το μεγάλο “ΝΑΙ” μου στους Έλληνες

της Cosmina Furchi Gliatas

Όπως είναι γνωστό την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Έτσι έγινε και με αυτή τη λαμπρή σελίδα της Ελλάδας, την 28η Οκτωβρίου του 1940: η ημέρα του μεγάλου “ΌΧΙ” στην Ιταλία. Δε θυμάμαι να είχα διαβάσει πολλά γι αυτόν τον πόλεμο όταν βρισκόμουν στα θρανία, στην Ιταλία… Παρ’ ότι ήμουν άριστη μαθήτρια, δε μου είχε μείνει «κάτι» στη μνήμη. Θυμάμαι περισσότερο τα λόγια και τις ιστορίες που μου έλεγε ένας θείος μου, ότι οι Ιταλοί πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας και στην Ελλάδα. Μου διηγούταν όλη εκείνη τη φρίκη του πολέμου, που αντίκρισε με τα μάτια του, όταν τον έστειλαν, ως φαντάρο, να πολεμήσει σε ξένο έδαφος.

Όλα ακούγονταν τόσο μακρινά, τα έβλεπα σαν ασπρόμαυρη ταινία. Όταν όμως γνώρισα τον σύζυγό μου, που είχε έρθει για σπουδές στην Ιταλία, τότε έμαθα ότι ο παππούς του είχε πεθάνει σε εκείνον το φρικτό πόλεμο, αφήνοντας πίσω δύο μικρά παιδιά και τη γυναίκα του έγκυο. Γνώρισα την γιαγιά του και έμαθα όλα τα δυσάρεστα γεγονότα, τις τεράστιες δυσκολίες, τον πόνο, τον αγώνα για επιβίωση, τις συνέπειες εκείνου του πολέμου… Όλα από «πρώτο χέρι».

Άρχισα και να διαβάζω πολλά βιβλία, από άλλη σκοπιά πλέον, να μαθαίνω και ν’ ανακαλύπτω ακόμα περισσότερα. Ένοιωσα ένα περίεργο βάρος, λες και επειδή είμαι Ιταλίδα ευθυνόμουν εγώ για το δυσάρεστο γεγονός, χωρίς, όμως, να υπάρξει ποτέ πρόβλημα με την οικογένεια του συζύγου μου. Ίσα – ίσα, με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Ήταν κάτι «δικό μου», σκεφτόμουν. Κι αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω για να διορθώσω αυτό το άσχημο συναίσθημα, γιατί το κακό, το γεγονός, δυστυχώς δε διορθώνεται από κανέναν. Ως λύση, βρήκα να ζωγραφίσω και να χρωματίσω μαζί με τον γιο μου μία ελληνική σημαία για να τη χαρίσουμε στον παππού του, που δε γνώρισε ποτέ τον πατέρα του, αφού έμεινε ορφανός. Φρόντισα πάντα να μιλήσω με τα παιδιά μου γι’ αυτό, να γνωρίσουν την Ιστορία, τα γεγονότα εκείνα, να ξέρουν ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» και φώναζαν περήφανοι «Ελευθερία ή θάνατος». Συμμετείχα στις σχολικές γιορτές μαζί με τα παιδιά μου και τον σύζυγό μου, κρατώντας ελληνική σημαία, για να τιμήσουμε όσους χάθηκαν στον πόλεμο και για να στείλω μήνυμα ενότητας, αδελφοσύνης, ειρήνης. Ένοιωσα μεγάλη συγκίνηση όταν πρωτάκουσα τραγούδια του 1940 και ειδικά αυτό, της Μαρινέλλας: «Μελαχρινέ Ναπολιτάνε», μέχρι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου…

“Μελαχρινέ Ναπολιτάνε, ο πόλεμος είναι φριχτός, εσύ μαχαίρωσες τον Πάνο μετά σε σκότωσε κι αυτός. Τώρα, κοιμάστε αγκαλιασμένοι όπως το θέλησε ο Θεός, νά ‘ναι οι λαοί αδελφωμένοι, μαύροι, λευκοί, ένας λαός, εσύ στη Νάπολη μπαρμπέρης κι αυτός ψαράς στο Αιτωλικό, να μάθεις δεν θα καταφέρεις πώς φτάσατε στο φονικό”.

Πιστεύω ότι μέσα σ’ αυτόν τον στίχο κρύβεται όλο το συναίσθημα των Ιταλών και των Ελλήνων. Ένας ολόκληρος λαός σύρθηκε σ’ έναν φρικτό πόλεμο. Γι’ αυτό, πάντα θα καταδικάζω το φασισμό, από οποιαδήποτε σάπια μυαλά κι αν προέρχεται. Κάποιοι από εμάς είμαστε τυχεροί που βλέπουμε τον πόλεμο ως «άγνωστη λέξη», αλλά δυστυχώς για πάρα πολλά άτομα, σε όλον τον πλανήτη, ακόμα και σήμερα, αυτή η τρομερή λέξη είναι πολύ οικεία και πολύ «κόκκινη», βαμμένη από το αίμα αθώων ζωών και οφείλουμε όλοι να συμβάλουμε να έχουμε πάντα ειρήνη, να διώξουμε τους πολέμους από την καρδιά μας πάνω από όλα. Μόνο έτσι δε θα βρίσκει αλλού γόνιμο έδαφος να σπέρνει το θάνατο.

Μία μεγάλη επιθυμία μου υπήρξε – και παραμένει - να παρελάσω. Και αφού δεν γίνεται ως μαθήτρια, ή άλλο, σκεπτόμουν να γραφτώ σ’ έναν σύλλογο Ποντίων, που βλέπω ότι παρελαύνουν πάντα με μεγάλη υπερηφάνεια μέσα στις όμορφες παραδοσιακές στολές, ώστε να εκπληρώσω αυτή την επιθυμία μου, που για μένα θα ήταν φόρος τιμής προς την Ελλάδα. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρω, γιατί πιστεύω βαθύτατα ότι ποτέ δεν είναι αργά.

Μοιράζομαι μαζί σας αυτά τα πολύ προσωπικά, για έναν μονάχα λόγο: να σας μεταφέρω αυτό που έχω βιώσει και έχω αισθανθεί… Ότι η αγάπη δηλαδή είναι η μεγαλύτερη δύναμη, που όλα τα μπορεί. «Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, τότε ο κόσμος θα γνωρίσει τελικά την ειρήνη» (Jimmie Hendrix). Τίποτα δεν αντιστέκεται στο πέρασμά της. Όλα τα εμπόδια, οι τοίχοι, οι έχθρες, το μίσος, ο πόλεμος, όλα τα κακά, γκρεμίζονται όταν υπάρχει αγάπη. Ούτε σύνορα, ούτε φυλές γιατί όπως έλεγε ο δολοφονηθείς Ιταλός ακτιβιστής, Βιττόριο Αριγκόνι, πρέπει «να παραμένουμε άνθρωποι» (Restiamo umani). Αυτή είναι η απάντηση στους πολέμους, στο φασισμό, στο ρατσισμό. Και να θυμόμαστε πάντα τα λόγια του Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Η μόνη φυλή που γνωρίζω είναι η ανθρώπινη φυλή. (L’unica razza che conosco è quella umana)».

Εύχομαι να επικρατήσει πάντα η αγάπη και η λογική ώστε να καταδικάσουμε το φασισμό από οιαδήποτε σάπια μυαλά κι αν προέρχεται. Να πούμε πάντα «ΟΧΙ» στον πόλεμο, στο θάνατο, «ΝΑΙ» στην ειρήνη, στη ζωή. Ένα απόσπασμα από ένα ποίημά μου, προκειμένου να τιμήσω την 28η Οκτωβρίου του 1940, το μεγάλο «Όχι» στους Ιταλούς, που έγινε το μεγάλο «Ναι» μου στους Έλληνες. «Θα γράψω για την ελπίδα, που δεν πρέπει ποτέ να λείπει, ακόμα κι αν η ειρήνη αργήσει να φτάσει. Αυτό που επιθυμώ στον κόσμο πιο πολύ είναι να τελειώνει ο πόλεμος. Πες μου ότι το θες κι εσύ!»

(*Αφιερωμένο σε όλους του αδικοχαμένους, Έλληνες και Ιταλούς, στον Πόλεμο του ’40, μα και σε κάθε θύμα πολέμου).

Η Cosmina Furchi γεννήθηκε στην Ιταλία (Vibo Valentia) και ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Messina. Στα πλαίσια του Προγράμματος Εrasmus φοίτησε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια της Ιταλικής Γλώσσας σε Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών και στο Ε.Κ.Ε.Μ. (Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών). Επίσης εργάστηκε ως μεταφράστρια, διερμηνέας και συνεργάτρια του Εκδοτικού οίκου Grivas, αντιπροσωπεύοντας τον Ιταλικό Εκδοτικό οίκο Bonacci Editore γράφοντας Βοηθήματα για Έλληνες. Το καλοκαίρι του 2007 κυκλοφόρησε στην Ιταλία το πρώτο της βιβλίο, "Avvincenti avventure ... da prendere al volo", Εκδόσεις MEF L' Autore Libri Firenze. Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν από τις "Εκδόσεις Παρρησία" το βιβλίο "Μια καθαρή φιλία" και η σειρά "Μια φορά και έναν καιρό άκου τι έχω να σου πω..." που αποτελείται από εικονογραφημένα βιβλιαράκια με διδακτικά ποιήματα για μικρούς και μεγάλους. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Πηγή: aixmi.gr

ektoΣινεμά

26 Οκτωβρίου 1912

Με την ευκαιρία της σημερινής (26/10) εορτής για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, o Κώστας Κορωναίος με ιδιαίτερη χαρά μάς παραχώρησε μερικές σελίδες από το προσωπικό ημερολόγιο του θείου του Παναγιώτη Κορωναίου, ο οποίος έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, υπηρετώντας στο ανιχνευτικό «Λέων». Το ημερολόγιο αυτό έφτασε κατά τύχη στα χέρια του Κώστα, ανάμεσα σε διάφορα άλλα οικογενειακά κειμήλια, μέσω συγγενών που ζουν στην Αμερική. 

Ο Παναγιώτης Ιωάννου Κορωναίος, πρώτος εξάδελφος του πατέρα του Κώστα, γεννήθηκε στα Κύθηρα το 1890 και σε μικρή ηλικία, το 1905, πηγαίνει στην Αλεξάνδρεια. Επιστρέφει κάποια στιγμή στην Ελλάδα και επιστρατεύεται στις 17/9/1912. Πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις των Βαλκανικών Πολέμων (όπου ως γνωστόν ο ελληνικός στόλος με αρχηγό τον υποναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη κυριάρχησε σε ολόκληρο το Β.Αιγαίο, αναγκάζοντας τον Τουρκικό να βρει καταφύγιο στα Στενά) και τελικά απολύθηκε από το βασιλικό τότε Ναυτικό στις 19/5/1916, λόγω συμμετοχής του σε «κίνηση βελτίωσης της θέσης των Υπαξιωματικών». Αποτυγχάνοντας στο να βρει αμέσως εργασία στον Πειραιά, έφυγε μετά από λίγες εβδομάδες για την Αμερική, όπου αυτός, ένας βετεράνος του πολέμου, άρχισε να εργάζεται σε διάφορες ταπεινές χαμηλόμισθες εργασίες. Δεν έκανε ποτέ δική του οικογένεια και είναι άγνωστη η ακριβής ημερομηνία θανάτου του. 

To ekto1972 θα επεξεργαστεί τις σελίδες του ημερολογίου και θα τις συμπεριλάβει μελλοντικά σε κάποια από τις αναρτήσεις της σειράς ektoΙστορικά που έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών συμμαθητών. Σήμερα δημοσιεύουμε τη σελίδα εκείνη που με ημερομηνία 26/10/1912, ο Παναγιώτης Κορωναίος καταχωρεί στο ημερολόγιό του την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη. Στην ίδια σελίδα βλέπουμε διάφορες αναφορές επιχειρήσεων κλπ. στα νησιά Θάσος, Λήμνος (Μούδρος), Τένεδος καθώς και για τη Χαλκιδική.

Κώστα, ευχαριστούμε!

Το Έκτο στην Αλεξάνδρεια

Φίλες και Φίλοι μου 

Σας στέλνω τη σχετική ενημέρωση για την αναμενόμενη από καιρό έκθεση στην Αλεξάνδρεια (καθυστέρησε λόγω των εξελίξεων εκεί), στην οποία συμμετέχω με τρία μονότυπα έργα. 

Με πολλούς χαιρετισμούς 

Μανόλης Γιανναδάκης 

Ακολουθούν τα τρία έργα του Μανόλη και το δελτίο ενημέρωσης:

«Βαδίζοντας με τον Καβάφη» είναι ο τίτλος της έκθεσης, που διοργανώνει το Παράρτημα Αλεξανδρείας του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, τη Σχολή Καλών Τεχνών του τοπικού Πανεπιστημίου, το Εικαστικό Επιμελητήριο Τεχνών της Κύπρου και την αίθουσα τέχνης «Τεχνοχώρος» των Αθηνών. Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια.

Ακολουθώντας τα χνάρια του Κωνσταντίνου Καβάφη κι αναζητώντας τη μορφή του σε μονοπάτια τέχνης εμπνευσμένης από το έργο του - 150 χρόνια από τη γέννηση και 80 από τον θάνατό του - η Bibliotheca Alexandrina φιλοξενεί, από τις 20 Οκτωβρίου, στην αίθουσα τέχνης της, μια μεγάλη εικαστική έκθεση για τον Αλεξανδρινό ποιητή.

Συμμετέχουν, με περισσότερα από 100 έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, μεικτής τεχνικής, χαρακτικής και φωτογραφίας συνολικά 45 καλλιτέχνες, από τους οποίους 10 είναι από την Αλεξάνδρεια, 21 από την Κύπρο και 14 από την Ελλάδα με την επιμέλεια της Safaa Abdel Salam καθηγήτριας της Σχολής Καλών Τεχνών της Αλεξανδρείας.

Πολλά από τα έργα δημιουργήθηκαν κατά το τρέχον έτος, μέσα από μια πολύμηνη διαδικασία εργαστηρίων, που λειτούργησαν στον χώρο του Παραρτήματος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού. Καθ' όλη τη διάρκειά τους, καλλιτέχνες από τις τρεις χώρες συναντήθηκαν, συνεργάστηκαν, περιηγήθηκαν στην Οικία - Μουσείο Καβάφη, παρακολούθησαν ντοκιμαντέρ αφιερωμένα στον ποιητή, λογοτεχνικές βραδιές σε ποίηση του Καβάφη, που διαβάστηκε σε διαφορετικές γλώσσες και παρήγαγαν, σε ένα περιβάλλον ισότιμου διαπολιτισμικού διαλόγου, καινούριο καλλιτεχνικό έργο, εμπνευσμένο από τη μορφή και το έργο του τιμώμενου ποιητή.

Στην πόλη, όπου πέρασε τη ζωή του ο Καβάφης, δεν τιμάται απλά η οικουμενική διάσταση του έργου του με μια επετειακού τύπου εκδήλωση, αλλά με την (πρώτο)παρουσίαση στο κοινό ενός αξιόλογου αισθητικά και ποσοτικά πρωτότυπου πολιτισμικού προϊόντος στον τομέα της εικαστικής αναπαράστασης που προσθέτει μια σύγχρονη πολυπολιτισμική ερμηνευτική προσέγγιση στην ήδη πλούσια κληρονομιά.

Ταυτόχρονα, η ευγενική χειρονομία των καλλιτεχνών να προσφέρουν τμήμα των έργων τους στην Οικία -Μουσείο Καβάφη εμπλουτίζει ακόμη περισσότερο τη συλλογή της και την κάνει ελκυστικότερη για τον επισκέπτη, προσελκύοντας παράλληλα τους καλλιτεχνικούς κύκλους ανά την οικουμένη.

Από την Ελλάδα συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Δημοσθένης Αγραφιώτης, Ζαχαρίας Αρβανίτης, Δημοσθένης Γαλλής, Μανόλης Γιανναδάκης, Μαρία Γιαννακάκη, Σαράντης Γκάγκας, Τζίνα Δελλασούδα, Πέτρος Ζουμπουλάκης, Βασίλης Καρακατσάνης, Χάρης Κοντοσφύρης, Απόστολος Κωτούλας, Θωμάς Μακινατζής, Αντιγόνη Μανωλίδου, Δήμητρα Σιατερλή, Νίκος Τερζής και Χρήστος Τσώτσος.

Lest we forget

Να μη ξεχάσουμε ότι απόψε Πέμπτη 17/10, στις 7μμ., ο Δημήτρης Κωστελέτος "αποδομεί την αντίθεση" στον πολυχώρο Διεύλευσις (Λέσβου 15, Κυψέλη) και ότι το Σάββατο 19/10 στις 4.30μμ. στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), μιλάει ο π.Γιώργος Αναγνωστόπουλος στα πλαίσια εκδήλωσης που διοργανώνει η εφημερίδα Χριστιανική. Να πάμε και στις δυο εκδηλώσεις, να ακούσουμε τους αγαπημένους μας συμμαθητές και φίλους.

ektoΙστορικά 2

Συνεχίζουμε το ξεφύλλισμα της ελληνικής ιστορίας επικεντρώνοντας σε γεγονότα και κείμενα τα οποία θα μπορούσαν να αντιστοιχηθούν ευθέως με τη σημερινή εποχή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε είναι να βρούμε γεγονότα που ΔΕΝ μπορούν να συσχετιστούν με το σήμερα. Είναι τέτοια η μακρά και πολύπλοκη Ιστορία του τόπου που η ρήση «οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους» βρίσκει την τέλεια εφαρμογή της στην Ελλάδα.

Γυρνώντας περίπου 16 χρόνια πιο πριν από το «Γουδί» το οποίο είχε ως θέμα η προηγούμενη ανάρτηση των ektoΙστορικών, φτάνουμε στο 1893 και στην κορύφωση ενός ανεπανάληπτου μέχρι εκείνη τη στιγμή πολιτικο-οικονομικού δράματος. Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ενώπιον της Βουλής ως φράση, πολλοί ιστορικοί αμφισβητούν ότι το είπε πράγματι ο Τρικούπης, αλλά σίγουρα δεν αμφισβητούν την πραγματικότητα της οδυνηρής εσωτερικής πτώχευσης της χώρας που οδήγησε μοιραία και στην εξωτερική. «Σημειώνεται ότι παρόμοια επίσης φράση, ελαφρά παραλλαγμένη, χρησιμοποίησε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν με την φράση του «τελικώς επτωχεύσαμεν» τον Μάιο του 1932, η κυβέρνησή του θα κηρύξει για άλλη μια φορά πτώχευση της Ελλάδας, κάτω από το υψηλό χρέος του εξωτερικού δανεισμού, επικαλούμενος ακόμη και τη Μικρασιατική Καταστροφή, που είχε σημειωθεί δέκα χρόνια πριν, αλλά και τη διεθνή οικονομική ύφεση από το Κραχ του 1929, ενώ στην πραγματικότητα ήταν συσσώρευση πολλών χρεών μαζί από την αρχή του αιώνα» (πηγή: Wikipedia).

Βραδιά στοχασμού

Η ομιλία του Δημήτρη Κωστελέτου (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972) στον πολυχώρο πολιτισμού «Διέλευσις»  θα αναφερθεί σε μία ευφυΐα, που αντιλαμβάνεται τα «πράγματα» όχι αναγκαστικά ως αντίπαλα, στέκεται κυρίως στο μεταξύ τους χώρο, πάρα στα πιθανώς εμφαινόμενα αντιθετικά τους πρόσημα.  Μας φέρνει σε επαφή με έναν πιο ζωντανό κόσμο καθώς είμαστε εκεί, μαζί με το «όλο πράγμα», στο μέσο ενός στοχαστικού βιώματος, μιας στάσης που εμπεριέχει ένα είδος παρατηρητικότητας – αντίληψης χωρίς «συνθήκες», δηλαδή χωρίς σκοπιμότητα εξαγωγής ίδιων ωφελειών και συμπερασμάτων. 

Ομιλία π.Γεωργίου Αναγνωστόπουλου

Ενδιαφέρουσα εκδήλωση με συμμετοχή και ομιλία του συμμαθητή μας π. Γιώργου Αναγνωστόπουλου, καθηγητή Τηλεπικοινωνιών και Διαστημικής του Πανεπιστημίου Θράκης.

ektoΙστορικά

Συντ/ρχης Ν. Ζορμπάς

«Tα προκαλέσαντα την επανάστασιν αίτια ήσαν, ως είναι γνωστόν, κυρίως τα εξής:

H Bουλευτοκρατία και η συναλλαγή.

H οικονομική δυσπραγία ένεκα της πλημμελούς φορολογίας, επιβαρυνούσης ιδίως τας λαϊκάς τάξεις.

H κακή απονομή της δικαιοσύνης και η έλλειψις δημοσίας ασφαλείας.

O ατυχής πόλεμος του 1897.

Tο Kρητικόν ζήτημα και το απαράσκευον του Kράτους προς οιανδήποτε πολεμικήν δράσιν.

O Λαός, πληρώνων φόρους βαρυτάτους και στερούμενος δικαιοσύνης, διοικήσεως, ασφαλείας, εκπαιδεύσεως κλπ., είχεν επανειλημμένως εκδηλώσει την δυσφορίαν του δι’ αναφορών και ψηφισμάτων(1) άνευ πρακτικού τινός αποτελέσματος, μη δυνάμενος δε να προβή εις δραστικώτερα μέτρα, εφαίνετο εφησυχάζων, αι δε αγροτικαί τάξεις ετράπησαν προς την μετανάστευσιν, ήτις κατά τα τελευταία ιδίως έτη, κατέστη επικίνδυνος και δι’ αυτήν την υπόστασιν του Kράτους...».

(1) Ψήφισμα των Συντεχνιών Αθηνών της 3 Δεκεμβρίου 1908, προς την Βουλήν και την κυβέρνησιν δι' ου εδηλούτο ότι αδυνατούσι να δεχθώσι νέους φόρους. - Υπόμνημα των Συντεχνιών προς τον Βασιλέα, της 18 Φεβρουαρίου 1909, κατά της συναλλαγής και της φορομανίας και αίτησις αλλαγής συστήματος διοικήσεως.

Νικόλαος Ζορμπάς (1844-1920)

Αρχηγός του Στρατιωτικού Συνδέσμου και του κινήματος στο Γουδί (1909)

Απομνημονεύματα 

Φωτ. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο

------
Εγκαινιάζουμε μια νέα σειρά, τα ektoΙστορικά. Το ekto1972 (ξανα)διαβάζοντας Ελληνική Ιστορία, υπενθυμίζει γεγονότα και κείμενα τα οποία θα μπορούσαν να αντιστοιχηθούν ευθέως με τη σημερινή εποχή. Λυπούμαστε μόνο που για τεχνικούς λόγους, δεν μπορεί να διατηρηθεί το πολυτονικό σύστημα γραφής στα παραθέματα που είναι γραμμένα στην καθαρεύουσα.

Η σημασία των reunions στη νεώτερη ελληνική ιστορία

υπό του κ. Κώστα Κορωναίου

Προϊσταμένου Εκδηλώσεων ΣΤ' Γυμνασίου

Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια, η μόδα των reunions αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς. Στη διάδοση αυτή, πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι σύγχρονες τεχνολογίες και δη το διαδίκτυο και τα social media (blogs, facebook, tweeter κλπ). 

Όλα όμως ξεκινούν από την εσωτερική παρόρμηση του ανθρώπου να επιστρέφει στις ρίζες του. Και το σχολείο που φοιτήσαμε είναι «ρίζες» και μάλιστα από τις πιο δυνατές. Επιστροφή στις ρίζες σημαίνει για τον καθένα μας, πως είναι και πάλι μαζί με όλους εκείνους που απαρτίζανε τη ρίζα του δέντρου μας, του δέντρου της δικής μας γενιάς, του δικού μας μικρόκοσμου. 

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι κοινωνικοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι τα reunions εφευρέθηκαν για να ξεφεύγουν οι άντρες από τις γυναίκες τους. Ανοησίες! Προσωπικά πιστεύω πως και ήπειρο ν’ αλλάξεις, απ’ τη γυναίκα σου δεν ξεφεύγεις. Πάρτε παράδειγμα γνωστό συμμαθητή μας. Σε απόσταση 8.500 χιλιομέτρων έφυγε, αλλά απ’ τη γυναίκα του δεν γλύτωσε. Πως να γλυτώσεις με 3 ώρες σε μια ταβέρνα; 

Στα δικά μας reunions το ευτύχημα είναι ότι είμαστε μόνο άντρες. Έτυχε βλέπετε να πηγαίνουμε σχολείο την εποχή που τα γυμνάσια ήταν χωριστά, αρρένων και θηλέων. Κι ευτυχώς! Για σκεφτείτε, πόσοι θα 'ρχονταν αν η συγκέντρωση ήταν «μικτή», άντρες και γυναίκες; Κανένας γεροντοκόρος ή κανένας ζωντοχήρος μόνο. Οι υπόλοιποι στη στρούγκα. Άλλος σε επαγγελματικό ταξίδι δήθεν κι άλλος τέζα στο κρεβάτι τάχα μου. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν θα πάταγε. Σιγά μη βγαίναμε ραντεβού με εξηντάρες!!! 

Τελικά, έχουν καμιά αξία τα reunions των συμμαθητών στις μέρες μας; Φυσικά και έχουν. Και μεγάλη μάλιστα. Βλέπεις τους άλλους και σκέφτεσαι: «κάνε το σταυρό σου μαλάκα μου, μια χαρά κρατιέσαι εσύ...!!!» 

Δείτε τώρα μερικά χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από το τελευταίο μας reunion...

Λιθογραφώντας στη Σαλονίκη

 ΔΗΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΒΑΦΟΠΟΥΛΕΙΟΥ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ

ΒΑΦΟΠΟΥΛΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

(Γ. Βαφοπούλου 3-Τηλ.: 2310.424-132/133)

   

                            ΕΚΘΕΣΗ ΛΙΘΟΓΡΑΦΙΑΣ

Εγκαίνια έκθεσης με περιεχόμενο την παρουσίαση του Μουσείου Λιθογραφίας του Δήμου Ούντιγκε της Σουηδίας, θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 4/10 και ώρα 20:00, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο.

Θα εκτεθούν παλιές λιθογραφίες από το αρχείο του Μουσείου, λιθογραφίες της Σεσίλια Φρίσενταλ, αφίσες πολιτικοκοινωνικού περιεχομένου του Έλληνα καλλιτέχνη της Διασποράς Νίκου Τερζή και λιθογραφιών των καθηγητών της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης, Μανόλη Γιανναδάκη (ΣΤ' Γυμνάσιο 1972), Γιώργου Τσακίρη και Ξενή Σαχίνη και των σπουδαστών τους ως μια συνεργασία με τη Σ.Κ.Τ Θεσσαλονίκης του Α.Π.Θ. και το Μουσείο.

   Διάρκεια Έκθεσης: από 4 έως 31 Οκτωβρίου 2013                               

   Αίθουσες Εικαστικών Εκδηλώσεων 5^ου ορόφου