22.3.13

Μπίας, ένας αξέχαστος καθηγητής


Στις 31/1/2011 (κλικ) γράφαμε σε αυτό εδώ το blog:

«...Θυμόμαστε τη βαριά βραχνή φωνή του να μπαίνει στην τάξη λέγοντας «Όρθιοι!!! Εις φάλαγγα κατ’ άντρααα…» κι εμείς να προσπαθούμε να φορέσουμε γρήγορα-γρήγορα κάτι απαίσιες μπλε φόρμες γυμναστικής, μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη με τη βαρβατίλα της ηλικίας μας. Αλλάζαμε βέβαια μέσα στην τάξη και οι πιο αργοί μπορεί να έπαιρναν απουσία. Εκτός κι αν έκανε καλό καιρό, οπότε χρησιμοποιήσουμε τα «υπαίθρια αποδυτήρια», τις κερκίδες δηλαδή του προαυλίου. Ο Μπίας προσπάθησε να μας μάθει να ρίχνουμε ακόντιο, σφαίρα, δίσκο, να τρέξουμε σκυταλοδρομίες και γενικά να αγαπήσουμε τον κλασικό αθλητισμό. Το πιο αξέχαστο ήταν ο «ανώμαλος δρόμος» που τρέχαμε με κάτι ελβιέλες της πλάκας, στο λόφο γύρω-γύρω από τις διπλανές φυλακές. Στην επιστροφή καθόταν στην Πυθέου, έξω από την πλαϊνή πόρτα του σχολείου κι έβαζε το αυτί του στο στήθος μας για να ακούσει τους παλμούς της καρδιάς. Έψαχνε συνέχεια για ταλέντα. ... Όταν έβρεχε και το υπόστεγο το είχε κάποιο άλλο τμήμα, ο Μπίας είχε επινοήσει μια παγκόσμια πρωτοτυπία: τα γραπτά διαγωνίσματα γυμναστικής! Βγάζαμε μια κόλα χαρτί και μας ρώταγε κάτι απίθανα πράγματα που έκαναν τους ποδοσφαιρόφιλους και τους μπασκετόφιλους της τάξης να ψάχνονται. Πχ. ποια είναι τα αθλήματα του υγρού στίβου ή να ονομάσουμε τις πόλεις που είχαν διοργανώσει χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες. Είχε φάει κι ένα κώλυμα με το Sapporo που θα διοργάνωνε τους αγώνες του 1972 και με τη Grenoble που είχε διοργανώσει τους προηγούμενους...»

Επίσης στις 9/5/2010 (κλικ), ο Κ.Κορωναίος(1972) έγραφε για μια πάρα πολύ «Επικίνδυνη ευθεία»:

«Χειμώνας, μέρα βροχερή με πολύ κρύο. Είχαμε γυμναστική με τον Μπία. Λόγω της βροχής, μας μαζεύει στο υπόστεγο και μας βάζει να κάνουμε βήμα. Πάνω-κάτω, πάνω-κάτω για πολλή ώρα. Κάθε φορά που φτάναμε στην άκρη, στον τοίχο, έδινε το σχετικό παράγγελμα και στρίβαμε. Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι για ποιo λόγο (ξεχάστηκε;), δεν μας έδωσε παράγγελμα να στρίψουμε. Χαβαλετζήδες του κερατά εμείς, αδράξαμε την ευκαιρία, συνεχίσαμε ευθεία και ... χωθήκαμε στ’ αποδυτήρια. Έρχεται ο Μπίας και με τη χαρακτηριστική φωνή του, λέει: «Οι 3 πρώτες τριάδες να 'ρθουν εδώ» (δυστυχώς, ήμουν κι εγώ μέσα). Και με τη σκυτάλη που κρατούσε (ναι, με τη σκυτάλη), μέσα στο ψoφόκρυο, μας τα ρήμαξε τα χέρια!!!»

Ο Γιώργος Μπίας με φωνή που θα μπορούσε να κάνει καριέρα βαθύφωνου, ήταν ασφαλώς ένας από τους πιο αξέχαστους καθηγητές μας. Μελαχρινός, με μαλλιά σγουρά, σκούρο χρώμα δέρματος και ωραία άσπρη οδοντοστοιχία, έφερνε πιο πολύ για νέγρο τραγουδιστή μπλουζ, παρά για γυμναστή ενός δημόσιου γυμνασίου της Αθήνας. Σίγουρα θα ήταν ο πιο «καλτ» καθηγητής μας, αν δεν είχε εκείνη την ωραία τρέλα που έχουν μόνο όσοι πραγματικά πιστεύουν αυτό που κάνουν. Να διδάξει δηλαδή «αθλητισμό» και «πρωταθλητισμό». Φορούσε μεταλλικό σκελετό γυαλιών και μια βυσσινί φόρμα που τον έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στις δεκάδες δικές μας ξασπρισμένες μπλε. Ένας-δυο από εμάς είχαν μάλιστα ολόμαυρες φόρμες κατά παράβαση βέβαια των κανονισμών και ασφαλώς με την ανοχή των γυμναστών μας, που έκαναν τα στραβά μάτια.

Όλα αυτά τα θυμηθήκαμε πάλι εξ αιτίας των φωτογραφιών που μας έστειλε η κα Ελένη Αυλωνίτου (κλικ), παλιά πρωταθλήτρια κολύμβησης και αθλήτρια του Γιώργου Μπία όταν αυτός ήταν προπονητής του Εθνικού Αθηνών, την οποία κι ευχαριστούμε θερμά. 

Απολαύστε τις φωτογραφίες αυτές στις οποίες δεν απεικονίζεται μόνο ο γυμναστής μας και κάποιοι αθλητές, αλλά και ένα μέρος μιας ολόκληρης εποχής. Της δικής μας.








5 σχόλια:

Κ.Κor. είπε...

Θυμήθηκα και μια ακόμα ιστορία με τον Μπία. Για κάποιο φεγγάρι είχε αναλάβει να μας κάνει και το μάθημα Υγιεινής, στην Πέμπτη νομίζω ήτανε. Συνήθιζε λοιπόν, όταν έμπαινε στην τάξη, να ανοίγει τον κατάλογο και να σηκώνει στον πίνακα για εξέταση, αρκετούς μαθητές. Κάποια φορά λοιπόν, απόγευμα ήτανε, μπαίνει στην τάξη, κι ανοίγει τον κατάλογο. «Κωστελέτος» φωνάζει (ο Τάκης ανήκε στην κάστα των πολύ καλών μαθητών – υπόδειγμα για μας τους υπόλοιπους). Σηκώνεται ο Κωστελέτος μουδιασμένος, μάλλον δεν είχε διαβάσει. «Πες μας παιδί μου Κωστελέτο, τι μάθημα έχουμε σήμερα;» ρωτάει ο Μπίας με την βροντερή φωνή του. «Το και το κε καθηγητά» λέει την επικεφαλίδα ο Τάκης. «Μπράβο παιδί μου Κωστελέτο, άριστα 10» βροντοφωνάζει ενθουσιασμένος ο Μπίας. Χαμός στην τάξη. Ορθιοι όλοι, διαμαρτύρονται για την επιλογή του Μπία να βάλει 10 στον Κωστελέτο, χωρίς στην ουσία να τον εξετάσει. Ενα μακρόσυρτο και δυνατό «ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ....» ακούγεται για λίγα δευτερόλεπτα. Τινάζεταο ο Μπίας από την έδρα και ξεσπάει «Σκασμός γαϊδούρια. Ο μαθητής φαίνεται οτι έχει διαβάσει. Κάτσε κάτω Κωστελέτο. Ο επόμενος ...». Κι άνοιξε πάλι τον κατάλογο.

Sot Rods είπε...

Κι έτσι ξεκίνησε η διαπλοκή στη χώρα...

Unknown είπε...

Ήταν πράγματι ένας λαμπρός καθηγητής που σεβόταν το λειτούργμά του, για αυτό ερχόταν πάντα με φόρμα και μας έκανε προπόνηση, όχι όμως οι άλλοι ανεκδιήγητοι που μας έκαναν τάχα σουδική γυμναστική... (με αποκορύφωμα τον γυμναστή - χωροφύλακα, του οποίου έχω απωθήσει το όνομα που το μεγάλο του κατόρθωμα ήταν ότι ήταν στο απόσπασμα που έπιασε τον Μπελογιάννη!) Τέλοσσπάντων... Ο Μπίας είχε βέβαια και αυτός κάποια κολλήματα. Δεν μπορούσε να βλέπει μαθητές με δερμάτινα, το θεωρούσε τεντυμποισμό. Τι είχε τραβήξει ο Χριστόπουλος που είχε ο έρμος ένα δερμάτινο μόνο... Εγώ μια φορά είχα συμμετάσχει σε προκτιματικό αγώνισμα που οργάνωσε στον Εθνικό. Για να περάσω έπρεπε να πιάσω 20 μ. Ήμουν παρέα με τον Φτενό. Μπόρεσα να ρίξω μόνο 19,20 και αποκλείστικα. Έτσι έχασε η Ελλάδα έναν ακοντιστή... Ευ. Σπινθάκης 1970

npolitis είπε...

Πολλά θα μπορούσα να γράψω γιά τον Μπία ενθυμούμενος τα γυμνασιακά μου χρόνια . Θα πώ όμως λίγα λόγια σαν επίλογο από την τελευταία μας συνάντηση . Ήμουν στο τρίτο έτος της Γυμναστικής Ακαδημίας το 1976. Κάποια μέρα ο Μπίας είχε έρθει στη σχολή γιά κάποια δουλειά και συναντηθήκαμε τυχαία . Με χαιρέτησε πολύ φιλικά και εγκάρδια . Είχα χρόνια να τον δώ από το γυμνάσιο και θυμάμαι που με ρώτησε με ενδιαφέρον αν συνεχίζω την ενόργανη και αν σκέπτομαι να φύγω γιά μετεκπαίδευση στο εξωτερικό μόλις πάρω το πτυχίο . Δε θυμάμαι τι άλλο είπαμε σ΄εκείνη τη συνάντηση , ξέρω μόνον ότι από τότε δεν τον ξαναείδα . Συχνά σκέπτομαι ότι σ΄ αυτόν χρωστάω την απόφασή μου να γίνω γυμναστής , απόφαση που πήρα την εποχή που ήμουν κ΄εγώ μαθητής του , στο ΣΤ ' γυμνάσιο αρρένων .

Unknown είπε...

Εγω ημουν στο Ενατο (Θ') το 1970-73 και ηταν και σε μας Γυμναστης