5.9.14

Το μπλε καρτελάκι



- Συγχαρητήρια για την εκλογή σου!
- Ορίστε;
- Είπα, συγχαρητήρια για την εκλογή σου!
- Εμένα λέτε; ρώτησε με έκπληξη ο συμμαθητής μας Αναγνωστόπουλος εκείνο το κρύο πρωί του Νοεμβρίου του 1968.

Το ίδιο χαμένα τα είχε και η υπόλοιπη ολιγομελής τάξη του φροντιστηρίου της οδού Αγκύλης 60, γωνία Ροϊκου. Ήταν σε ένα υπέροχο παλιό νεοκοσμίτικο νεοκλασικό σπίτι εκείνο το φροντιστήριο, με κήπο και εξωτερική σκάλα που ανέβαινε από την αυλή στον επάνω όροφο, όπου γινόταν το μάθημα. Η είσοδος της αυλής που ήταν περιφραγμένη με μια καλαίσθητη χαμηλή μάντρα με γκρίζα κάγκελα γεμάτα γιασεμιά, γινόταν από την οδό Ροϊκου μέσω μιας παλιάς πλαϊνής μεταλλικής πόρτας με σχέδια, όμοια με αυτά που βλέπαμε στα περισσότερα παλιά αρχοντικά της Αθήνας. Ήταν ευτύχημα που πολλά από τα αρχοντικά του Νέου Κόσμου διατηρήθηκαν μερικά χρόνια ως επαγγελματικές στέγες φροντιστηρίων και προλάβαμε έτσι να τα δούμε από μέσα κι εμείς, πριν πέσουν οριστικά θύματα της μοναδικής παγκοσμίως «μεγαλειώδους» ελληνικής πατέντας, της αντιπαροχής. Ιδιαίτερα στα Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών (ως Ινστιτούτα τα γνωρίσαμε αρχικά) δημιουργείτο ένα κάπως ατμοσφαιρικό περιβάλλον καθώς άκουγες τη γλώσσα του Σαίξπηρ ή του Μολιέρου κάτω από όμορφα γύψινα για τους πολυελαίους στα ταβάνια και ταπετσαρίες δυτικοευρωπαϊκού τύπου στους τοίχους, ενώ ταυτόχρονα στα ρουθούνια σου μπερδεύονταν οι μυρωδιές της κιμωλίας στον πίνακα, με αυτή του καφέ που ψηνόταν στην κουζίνα. Είχε μάλιστα άλλο ένα τεράστιο προσόν το συγκεκριμένο φροντιστήριο. Η οδός Αγκύλης ήταν το μεγάλο πέρασμα του ΙΒ’ Θηλέων...


- Συγχαρητήρια για την εκλογή σου, επέμεινε ο κύριος Λιανός.
- Δεν σας καταλαβαίνω, ψέλλισε με έκδηλη την απορία στο πρόσωπό του, ο συμπαθής Αναγνωστόπουλος.

Το ίδια απορία είχαμε κι εμείς! «Μα τι έπαθε ο Λιανός;» σκεπτόμασταν. «Ποια συγχαρητήρια και ποιες εκλογές μέσα στην καραχούντα;». Με το πρωτόγνωρο κρύο εκείνο τον Νοέμβρη, κανείς μας δεν στάθηκε να διαβάσει στο απέναντι ψιλικατζίδικο της οδού Αγκύλης ή σε κάποιο περίπτερο της Φραντζή, τους τίτλους των πρωινών εφημερίδων που έγραφαν για τη μεγάλη εκλογική νίκη των Nixon-Agnew (Anagnostopoulos). Ένα δίδυμο που έμελλε αργότερα να αποδειχτεί μοιραίο για τις πολιτικές εξελίξεις στην ίδια την Αμερική, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Τότε όμως δεν ξέραμε τι θα γινόταν και ο κος Λιανός για άλλη μια φορά επεδείκνυε το γνωστό του χιούμορ πειράζοντας χαμογελαστός το συμμαθητή μας. Αφού μας εξήγησε λοιπόν τι έγινε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αρχίσαμε απρόσκοπτα το μάθημά μας μέσα σε γενική θυμηδία και με τον Αναγνωστόπουλο που φόραγε όλες τις ώρες κάτι μπεζ παπούτσια του μπάσκετ, να καμαρώνει που έγινε «αντιπρόεδρος».

Ο Κύριος Ευάγγελος Λιανός, γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία και στην Αμερική και υπήρξε ιδιοκτήτης δυο φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, στον Νέο Κόσμο και στον Κολωνό. Για 17 χρόνια ήταν επίσης καθηγητής στη Σχολή Ικάρων. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν και είναι ο Προσκοπισμός. Ήταν μέλος της Γενικής Εφορίας Προσκόπων κι έχει τιμηθεί με τον Αργυρό Φοίνικα για τις υπηρεσίες στον Προσκοπισμό. Σήμερα είναι 86 ετών, παντρεμένος κι έχει ένα γιο. Του ευχόμαστε κάποια προβλήματα υγείας να τα ξεπεράσει γρήγορα, να είναι πάντα καλά και να ξέρει ότι τον σκεπτόμαστε συχνά. Είναι ένα από τα πρόσωπα που επηρέασαν τις ζωές μας πολλών από εμάς σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο γιατί συνέβαλε με τρόπο ουσιαστικό, πρακτικό και αποτελεσματικό στην εκπαίδευσή μας και στις καριέρες μας, αλλά γιατί τον Βαγγέλη Λιανό τον αισθανόσουν από την πρώτη στιγμή ως δικό σου άνθρωπο. Ήξερε να κρατάει τις σωστές ισορροπίες του παιδαγωγού, του συμβούλου και του φίλου και ταυτόχρονα να μεταδίδει τη γνώση της ξένης γλώσσας σωστά και ορθολογικά. Αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει από πάρα πολλούς συναδέλφους του στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση. Κι αυτό είναι που θυμόμαστε. Τον φίλο μας που μας έδωσε πολλά και χρήσιμα εργαλεία για τη ζωή...


Αφορμή για όλα αυτά ήταν ένα μπλε καρτελάκι του Φροντιστηρίου του κυρίου Λιανού που βρέθηκε σε παλιό σκονισμένο λεξικό Divry’s. Ένα πολύ περιεκτικό και χρήσιμο τότε λεξικό τσέπης (μέχρι και οδηγίες εμπορικής αλληλογραφίας συμπεριελάμβανε) που μας είχε συμβουλέψει να αγοράσουμε ο δάσκαλος. Πολλοί το κουβαλούσαμε για χρόνια στις βαλίτσες μας. Όπως για χρόνια κουβαλούσαμε τις αναμνήσεις μας, τα νυχτερινά σκασιαρχεία, τις κουβέντες με τον κύριο Σαρδιανό στο πεζοδρόμιο του παραρτήματος της Φραντζή, τα καλοκαίρια με το People-to-People που  «λύθηκε» η γλώσσα μας κλπ. Ένα μικρό καρτελάκι που δεν λέει πολλά αλλά κρύβει μια ολόκληρη εποχή...



Δάσκαλε, να’σαι πάντα καλά! 

Μονάχα δυο λέξεις ακόμα: από όλο το Έκτο και το Δωδέκατο, από όλα τα παιδιά του Νέου Κόσμου, ένα πολύ μεγάλο

THANK YOU!

ekto1972
------
Ευχαριστούμε την κα Σοφία Λιανού για τις φωτογραφίες.



2 σχόλια:

Class of 72 είπε...

Λάβαμε το παρακάτω Email:
------

ΕΝΑΣ ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Με δημιουργική σκέψη, καλλιέργεια νου, ένας δάσκαλος με χιούμορ
για μικρά διανοητικά διαλείμματα για να αρχίσουμε το μάθημα με με-
γαλύτερη πνευματική όρεξη!
Μα πάνω από όλα μας αγκάλιαζε με πατρική αγάπη, αγκάλιαζε τα παιδιά
μ΄ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα.

Αχ! τι θυμήθηκα τώρα......σε ένα διάλειμμα μας ήλθε η φαεινή ιδέα
να κάνουμε σκασιαρχείο, να πάμε λίγο πιο κάτω από το σχολείο στο σπίτι
ενός συμμαθητή μας, Δημήτρης Παπαγεωργίου το όνομα του παιδιού, εάν δεν
με απατάει η μνήμη μου, ο οποίος είχε ερασιτεχνικό σταθμό να ακούσουμε μουσική...

ΝΙΆΤΑ ΑΧ ΝΙΆΤΑ, ΑΤΊΘΑΣΑ ΚΑΙ ΑΛΗΣΜΌΝΗΤΑ

Εκείνο το βράδυ τον είχαμε στενοχωρήσει πάρα πολύ, διότι τι θα έλεγε στους
γονείς μας οι οποίοι έρχονταν να μας πάρουν στο σχόλασμα????
Εμείς ως παιδιά γελούσαμε , αλλά ο δάσκαλός μας είχε στεναχωρηθεί.
Όταν επιστρέψαμε είδαμε το πρόσωπό του κατακόκκινο, είχαμε καταλάβει
το λάθος μας και δεν μιλούσαμε καθόλου...ΚΙΧ... μέσα στην τάξη.
Με σοβαρό ύφος μας είπε , ανοίξτε το βιβλίο της Γραμματικής ( STEP 3 )
και για το επόμενο μάθημα η εργασία είναι 6 σελίδες, πήγαμε να πούμε κάτι
αλλά δεν μας έπαιρνε...

Στο επόμενο μάθημα του ζητήσαμε συγγνώμη και εκείνος , ο γλυκός δάσκαλος,
γύρισε μας κοίταξε έναν έναν και μας είπε σας αγαπώ βρε παλιόπαιδα, σας αγαπώ.

Δάσκαλος με ήθος ο οποίος γνώριζε την σοφή ρήση ΄με όποιον δάσκαλο καθίσεις
τέτοια γράμματα θα μάθεις ΄

Σ' ευχαριστούμε Δάσκαλε, όσα χρόνια και αν περάσουν θα είσαι στο μυαλό
και στην καρδιά μας , γιατί μας δίδαξες το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μας,

ΝΑ ΑΓΑΠΆΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΎΜΕ !!!!

with unconditional love one of your student, artemis valvi 6/9/2014

akrivaki είπε...

Πόσο περήφανη αισθάνομαι για την τριπλή σχέση μου με αυτόν τον ΄Ανθρωπο!!! Συνάδελφός μου, κουμπάρος μου και μέντοράς μου στα πρώτα βήματά μου στο μεταπτυχιακό μου.
Με όλη μου την αγάπη Βαγγέλη
Ακριβή Αναγνωστάκη 18-9-2014