[...] Για τον πρώτο καιρό της Επανάστασης, η Φιλική Εταιρεία είχε φροντίσει να έχει εξασφαλισμένα τα αναγκαία υλικά μέσα· ακόμη και για τη μισθοδοσία των αγωνιστών. Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι αγωνιστές που έπαιρναν μέρος στις επιχειρήσεις αμείβονταν, χωρίς να είναι μισθοφόροι. Φυσικά, αγωνίζονταν για την ελευθερία της πατρίδας· συγχρόνως όμως, ο αγωνιστής εγκατέλειπε τις αγροτικές, κατά κανόνα, δουλειές του και την οικογένειά του, συχνά πολυμελή. Έπαιρνε λοιπόν την αμοιβή του, «σιτηρέσιο» την έλεγαν, για όσο καιρό ήταν απασχολημένος στις πολεμικές επιχειρήσεις· σιτηρέσιο έπαιρναν και για το άλογό τους που έθεταν στην υπηρεσία της πατρίδας.
Ανάλογα ήταν τα πράγματα και με τις θαλάσσιες επιχειρήσεις: ο εφοπλιστής εξόπλιζε το καράβι του που, όπως είπαμε, είχε μείνει ακίνητο λόγω της κρίσης, και το επάνδρωνε με τους, για τον ίδιο λόγο, άνεργους ναυτικούς· όλα τα έξοδα είχε να τα πληρώσει ο εφοπλιστής και μετά έπρεπε να τον αποζημιώσει η «πατρίδα», δηλαδή η επαναστατική κυβέρνηση.
Οι τέτοιες υποχρεώσεις όμως της «πατρίδας» πολλαπλασιάζονταν, καθώς τα έσοδα έπρεπε να περιοριστούν στη φορολογία, τις προσόδους γενικότερα, αφού οι λείες από τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης γίνονταν, οι περισσότερες, αντικείμενο λεηλασίας από τους πολεμιστές.
Προέκυψε έτσι το ζήτημα των αποζημιώσεων, ένα ζήτημα που χρόνισε και λύθηκε, εν μέρει μόνον, με τα δάνεια από την Αγγλία και με τη διαχείριση του «εθνικού πλούτου», ενώ μεγάλο μέρος τους, κυρίως αυτό των θαλάσσιων αποζημιώσεων, έφτασε μέχρι τον Καποδίστρια που ούτε εκείνος μπόρεσε να το λύσει οριστικά [...]
Βασίλης Κρεμμυδάς
«Σύντομη Ιστορία του Ελληνικού Κράτους»
Εκδ.Καλλιγράφος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου