Εκλογές!

Από ΤΑ ΝΕΑ

Class of 2009!

Το ετήσιο συνέδριο της "Τελευταίας Παρασκευής του Σεπτέμβρη" ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η ατμόσφαιρα φθινοπωρινοκαλοκαιρινή, οι μεζέδες νόστιμοι, οι μπύρες στη σωστή θερμοκρασία, έλειπε και ο Χριστοδουλάκης, ήταν δηλαδή τέλεια! Η μόνη παραφωνία είναι ότι μας ανακάτεψε πάλι o "Big Ear" (καλά, πώς το μαθαίνει κι έρχεται μαζί κάθε φορά; χμμμ...), αλλά με ομαδική συμπαράσταση και ψυχοθεραπεία, ξεπεράστηκαν σύντομα τα τραύματα που του δημιουργεί η τρέχουσα προεκλογική περίοδος. Smooch, Big Ear!

Η κυριότερη απόφαση του συνεδρίου ήταν ότι θα πρέπει επιτέλους να πάμε και καμιά ημερήσια εκδρομούλα. Η τελευταία ήταν στου Φιλοπάππου πριν από 37 χρόνια! Έπεσε επίσης η ιδέα να πραγματοποιηθεί συνέδριο μετά οικογενειών στη Ρόδο(!!!), αλλά επειδή η Ρόδος -με ή χωρίς το πήδημα- είναι μακριά, θα μπει σε ψηφοφορία στο blog. (Τι μακριά ρε σ.Γιώργο; Δεν θα πάμε κολυμπώντας όπως το '72. Για κάποιο παρασκευοσαββατοκύριακο, αεροπορικώς, μιλάμε).

Ωραία (ξανα)ήταν στο συνέδριο. Ήρθε μετά από χρόνια και ο Πάνος που είχε πάρει τα βουνά (άτιμοι φοροφυγάδες, να δω πού θα κρυφτείτε τώρα που κάηκαν τα δάση). Μερικοί, μες στην καλή χαρά, καλά να' ναι οι άνθρωποι, ας χαρούν τώρα γιατί από τις 4/10 και μετά...

Είχαμε και διαγωνισμούς καλύτερης κοιλιάς!

Ιδού και μερικά προφίλ. Ο Μιχαλάκης προηγείται.
(Πάλι φωνάζει αυτός στο βάθος;)

Και λίγη διαφήμιση μαζί με λίγο στρατηγό.

Η καθιερωμένη πια σκηνή στα σκαλιά της εφηβικής ελαφρότητας του δήθεν διδάσκομαι. Ο Δημητράκης νόμιζε ότι έχουμε σχολείο και έφερε την τσάντα του!

Η ίδια πόζα στο πιο χαρούμενο. Ο κύριος αριστερά μοιάζει, αλλά δεν είναι τουρίστας.

"Πώς δουλεύει αυτό το πράγμα;"

"Θα του δώσω μια διαταγή με τη σκέψη".

Ουφ, τελείωσε! Να πηγαίνουμε τώρα...

Άντε γεια μας! Και του χρόνου με Υγεία.

IT'S TODAY!

Απόψε στις 20:30

Αυτή την Παρασκευή!

Πάρτε έγκαιρα άδεια από τη μονάδα σας. Ακυρώστε ραντεβού. Ξεχάστε ό,τι σας βασανίζει. Μη φάτε τίποτα την Πέμπτη. Προετοιμαστείτε από σήμερα. Ειδοποιείστε όσους μπορείτε. To τακτικό συνέδριο είναι αυτή την Παρασκευή 25/9, στην "Κυρά", στις 8:30μμ!

Σαν σήμερα το 1971

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

Συλλογή " Μυθιστόρημα"

Έφυγε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971 και η κηδεία του έγινε αφορμή για μια μεγάλη αντιδικτατορική διαδήλωση. Την άλλη μέρα οι χαφιέδες της γειτονιάς κοιτούσαν με νόημα αλλά δεν μας ένοιαζε πια. Στο μυαλό μας ανάσεναν τα ατέλειωτα χρώματα μιας απαγορευμένης ποίησης και η δήλωση κατά της χούντας που είχε κάνει ο εθνικός ποιητής δυο χρόνια νωρίτερα.

Λίγο ἀκόμα

Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὶς ἀμυγδαλιὲς ν᾿ ἀνθίζουν.

Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὰ μάρμαρα νὰ λάμπουν,
νὰ λάμπουν στὸν ἥλιο
κι ἡ θάλασσα νὰ κυματίζει.

Λίγο ἀκόμα, νὰ σηκωθοῦμε
λίγο ψηλότερα.

Solkatten

Εν μέσω εκλογικής περιόδου και λίγο πριν από την τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη, η αίθουσα συνεχίζει με τις προβολές ποιοτικών ταινιών μικρού μήκους. Αυτή τη φορά μεταφερόμαστε με μια «Αντανάκλαση» στη Σουηδία που παρά τη δυσκολία της γλώσσας, έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες να αναπτύξει έναν καταπληκτικό κινηματογράφο και ένα θαυμάσιο –και τελείως άγνωστο σε εμάς- θέατρο.

Η υπόθεση της ταινίας είναι απλή. Σε κάποιο σταθμό τρένου ένας επαίτης, ίσως αλκολικός, ζητάει ψιλά από μια μικροαστή μεσήλικα για να αγοράσει καφέ. Μη πιστεύοντάς τον ότι όντως θέλει καφέ, εκείνη αρνείται και κάθεται μακριά του περιμένοντας το τρένο για τη Στοκχόλμη που έχει ολιγόλεπτη καθυστέρηση. Και τότε αρχίζουν τα θαύματα. Η αντανάκλαση μιας ηλιαχτίδας πρωταγωνιστεί. Τα βλέμματα συναντιούνται. Οι κοινωνικές τάξεις καταργούνται. Οι επιθυμίες αποκαλύπτονται. Υπάρχει πια ολοκληρωτική επικοινωνία. Πραγματική ή φαντασίωση; Στην απάντηση επεμβαίνει ο από μηχανής θεός. Το μεγάφωνο ανακοινώνει την άφιξη του τρένου για τη Στοκχόλμη. Του τρένου του οποίου η σκιά διακόπτει την ηλιακή και ηλικιακή πανδαισία. Ένα φτιάξιμο στο φόρεμα. Μια τελευταία ματιά στον κλοσάρ. Η πραγματικότητα όπως πάντα σκληρή. Το τρένο αναχωρεί. Ο ήλιος ξαναπλημμυρίζει την αίθουσα. Ολική επαναφορά.

Η ταινία Solkatten (Αντανάκλαση) είναι της Stina Bergman (δεν γνωρίζω αν έχει κάποια σχέση με τον μεγάλο δάσκαλο) και γυρίστηκε το 2003. Ομολογώ ότι όταν την είχα πρωτοδεί, είχα ζηλέψει. Είχα ζηλέψει την αυθεντικότητα μιας πραγματικής σχολής κινηματογράφου και ταυτόχρονα την απλότητά της. Με ελάχιστο budget (φαντάζομαι όλα τα έξοδα θα ήταν τα μεροκάματα των δυο ηθοποιών), καταφέρνει με απλές κινήσεις και σε ελάχιστο χρόνο, να καταπιαστεί, κρυφά ή φανερά, με πολύ δύσκολα θέματα. Η σεξουαλικότητα της τρίτης ηλικίας. Oι κοινωνικοί αποκλεισμοί. Tα αδιέξοδα μιας κοινωνίας που ζει με το χρονόμετρο. Το τέλος αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και θυμίζει έντονα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, το «Swept Away» της Lina Wertmuller, που στην Ελλάδα είχε μεταφραστεί από το πρακτορείο διανομής, χαζά ως συνήθως, «Η κυρία και ο ναύτης».

Η ταινία στηρίζεται τεχνικά στην πολύ καλή φωτογραφία (Par Bengtsson) ενώ και η μουσική (Svante Bergman και Rune Sorgard) ταιριάζει απόλυτα με το ύφος της. H viola πάντα δένει καλά την κινούμενη εικόνα. Τέλος, οι δυο ηθοποιοί (Bjorn Soderback και Marika Lindstrom) είναι γνωστοί πρωταγωνιστές του θεάτρου στη Σουηδία. Καλή διασκέδαση. Η ταινία κρατάει 7 λεπτά και κάτι.

Τι είναι αυτό;

Επικαιρότητα Σεπτεμβρίου

Από ΤΑ ΝΕΑ

Από το ΕΘΝΟΣ

Αφιέρωμα στον Τζάουλ

Με το όνομα τζάουλ (joule) φέρεται μονάδα μέτρησης ενέργειας τόσο στη μηχανική όσο και στον ηλεκτρισμό. Αμφότερες προς τιμή του μεγάλου Άγγλου φυσικού ερευνητή Τζέιμς Τζάουλ.
Διεθνές χαρακτηριστικό σύμβολο της μονάδας αυτής είναι το J.

(Από την wikipedia)

Ο Μερκούριος Παπαμερκουρίου μας ήταν μάλλον συμπαθής. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, κοίταζε τη δουλειά του και το μάθημά του, χωρίς πολλές κουβέντες αλλά και χωρίς να είναι μονόχνοτος. Ήταν μετρίου αναστήματος, μελαχρινός, δασύτριχος, γύρω στα 60, κάπνιζε πάρα πολύ (πρώτα έμπαινε ο καπνός του στην τάξη και μετά ο ίδιος) και ήταν πάντα ντυμένος στην τρίχα. Τον θυμόμαστε φρεσκοξυρισμένο και καθαρό, να φοράει ανοικτό γκρι καρό κουστούμι, άσπρο πουκάμισο, βυσσινί γραβάτα και καλογυαλισμένα μαύρα παπούτσια. Μας έκανε Φυσική, Χημεία, Γεωλογία και ...Ανθρωπολογία. Είχε χαρακτηριστική μπάσα φωνή και μια κάπως ασαφή αίσθηση του χιούμορ. Αξέχαστη η στιγμή όταν σε κάποια λάθος απάντηση του Παπαγεωργίου (Δημήτρη, πού είσαι;) είχε πει γελώντας το περίφημο "βρε, αν είχες 6 κυνόδοντες θα γάβγιζες!". Ποιος του είχε πει ότι οι σκύλοι έχουν τόσους κυνόδοντες;

Το όνομα Τζάουλ δεν θυμόμαστε κάτω από ποιες συνθήκες το κληρονόμησε, αλλά πάντως έκανε μεγάλη καριέρα με αυτό. Προσωπικά, δεν θυμόμαστε να αναφέραμε ποτέ μεταξύ μας το πραγματικό του επώνυμο. Λέγαμε «αύριο έχουμε Τζάουλ», «τι έβαλε ο Τζάουλ;», «σε σήκωσε ο Τζάουλ;» κλπ. Άραγε το ήξερε; To είχε ακούσει ποτέ; Μάλλον ναι και μάλλον θα του άρεσε.

Δεν ξέρω αν κάποιοι έμαθαν Φυσική ή Χημεία με τον Τζάουλ, ή απλά τις υποψιάστηκαν. Εγώ πάντως όχι. Άλλωστε 6 χρόνια στο γυμνάσιο δεν κάναμε ούτε ένα (αριθμός 1, one, un, uno, eins) πείραμα! Τα φανταστήκαμε όλα! Χάρη στον Τζάουλ, τον Απάτσι και τόσες άλλες αξέχαστες μορφές, αναπτύξαμε πολύ καλά τη φαντασία μας! Όχι δηλαδή με τη λογοτεχνία ή την ποίηση, αλλά με τη Φυσική και τη Χημεία! Τα «εργαστήρια» πάντως του σχολείου ήταν στο υπόγειο και χρησίμευαν ως αποθήκες σπασμένων θρανίων (βλ. Σημ. 1).

Δεν υπάρχουν πληροφορίες τι απέγινε ο Τζάουλ μετά τη δική μας αποφοίτηση. Ψάχνοντας στο internet, βρίσκουμε ότι την περίοδο 1972-1975, κάποιος με το ίδιο ονοματεπώνυμο, ήταν Γυμνασιάρχης στο Α' Γυμνάσιο Καλαμάτας. Πρέπει να ήταν αυτός και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω του σπάνιου του ονόματός του (το κανονικό, όχι το Τζάουλ).

Κάτι πάντως που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι ο Τζάουλ ήταν ποδοσφαιρόφιλος! Τον είχαμε δει 2-3 φορές, Κυριακή μεσημέρι, στη θύρα 8 του Πανιωνίου (στην 8 γινόταν πιο γρήγορα σκιά όταν είχε ήλιο) να παρακολουθεί αγώνες καπνίζοντας -όπως πάντα- σαν φουγάρο και ντυμένος -όπως πάντα- με κουστούμι! Αν κάποιος φίλος πάντως θυμάται κάτι άλλο ή έχει κάποια φωτογραφία του Τζάουλ, ας επικοινωνήσει μαζί μας.

Όλα τούτα ήρθαν ξανά στη μνήμη γιατί ψάχνοντας στο παλιό, ξεχασμένο, αραχνιασμένο και άρα μαγικό πατάρι, βρήκαμε δυο σχολικά βιβλία Χημείας . Το πρώτο ήταν όπως γράφει στο εξώφυλο για την Δ' και Ε' Γυμνασίου, με συγγραφέα κάποιον Λεωνίδα Λιώκη. Είναι αρκετά ταλαιπωρημένο, με σημάδια από σελοτέιπ και τρύπες διακορευτή(!), αλλά πάντως σε καλή κατάσταση.

Εσωτερικά υπάρχουν διάφορες χειρόγραφες σημειώσεις αλλά και η υπογραφή του συγγραφέα. Ψάχνοντας να βρούμε ποιος ήταν ο Λιώκης ανακαλύψαμε μια Χημική εταιρία με έδρα τη Θεσ/κη που έχει ως επωνυμία το όνομα αυτό. Μπορεί να σχετίζεται, μπορεί και όχι. Ιδού η εισαγωγή:

Ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου βρέθηκε προσεκτικά διπλωμένο κι ένα βοήθημα φροντιστηρίου τυπωμένο με πολύγραφο οινοπνεύματος (τα φωτοτυπικά τότε ήταν πανάκριβα) . Η "δωρεάν παιδεία" είχε πάντα τα ατού της. Εντύπωση προκαλεί ο αριθμός τηλεφώνου που αρχίζει από 8 και σίγουρα δεν ήταν της περιοχής μας. Ίσως μέχρι να βάλει ο ΟΤΕ τηλέφωνο στο φροντιστήριο, ο ιδιοκτήτης να χρησιμοποιούσε τον αριθμό του σπιτιού του.

Η πολύ μεγάλη έκπληξη του μαγικού παταριού πάντως είναι το άλλο βιβλίο Χημείας που βρήκαμε. Είναι αυτό που είχαμε στη Β' Γυμνασίου. Αν και ξενίζει για σχολικό βιβλίο το μαύρο background, πρόκειται για ένα μικρό αισθητικό αριστούργημα, το οποίο στα 13-14 δεν είχαμε την παιδεία να καταλάβουμε. Δείτε:

Εκδοθέν το 1967 (προ της "εθνοσωτηρίου") είναι μετάφραση γαλλικής έκδοσης με επιμέλεια του εξωφύλλου από τη ζωγράφο Λουίζα Μοντεσάντου!!! (βλ. Σημ. 2)

Ιδού και το πρώτο κεφάλαιο. Η ποιότητα του χαρτιού δεν είναι ό,τι καλύτερο αλλά πάντως έχει "τετραχρωμία" και είναι ευχάριστο στο μάτι.

Δεν θέλω να μπω στον πειρασμό της σύγκρισης με τα βιβλία που μας σέρβιρε η "εθνική κυβέρνηση" αργότερα, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε γιατί στο τέλος κάθε χρονιάς τα βιβλία έπεφταν βροχή στο βαρέλι του κυρ Μήτσου του επιστάτη, που έκαιγε στο προαύλιο.

Κλείνοντας το αφιέρωμα στο Τζάουλ, έρριξα μια τελευταία ματιά στο μαγικό πατάρι μήπως βρω κανένα βιβλίο Φυσικής ή τίποτε άλλο. Μάλλον τον Μάζη τον είχα πάρει μαζί μου φεύγοντας στο εξωτερικό. Τότε που βγαίνοντας από τα σύνορα, το πρώτο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι παρά τα λεφτά του πατέρα μου στα ινστιτούτα, δεν μίλαγα καμία γλώσσα και που κάθε Μάζης ή Λιώκης, μου ήταν τελείως άχρηστοι, μια και τα συστήματα παιδείας των κουτοδυτικών είχαν τον τρόπο να σε υποδέχονται σωστά και να σου δίνουν τη δυνατότητα για σπουδές και πρόοδο. Όλα γινόντουσαν reset. Ευτυχώς.

/σρ

(Σημ. 1) Το Έκτο παλαιότερα στεγαζόταν σε ένα παμπάλαιο οίκημα επί της οδού Φαλήρου, στο Κουκάκι. Το κτίριο που πήγαμε εμείς φτιάχτηκε το 1960 από το κράτος και με οικονομικές βοήθειες από ντόπιους παράγοντες, γονείς και κηδεμόνες, συμβούλια των γύρω εκκλησιών κλπ. Ήταν αρχιτεκτονικά και αισθητικά αρκετά προχωρημένο για την εποχή του. Διέθετε εργαστήρια, αίθουσα εκδηλώσεων, υπόστεγο για γυμναστική κλπ. Η τοποθεσία πάντως του νέου κτιρίου συμβάδιζε απόλυτα με κάθε μεταμοντέρνα παιδαγωγική θεωρία. Γειτόνευε τόσο με τις Φυλακές Ανηλίκων (δεν υπάρχουν πια), όσο και με το Α΄Νεκροταφείο. Έβγαινες διάλειμμα και δεν ήξερες πού να πρωτοακουμπήσεις το βλέμμα σου. Από τη μια το «έγκλημα και η τιμωρία» και από την άλλη το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».

(Σημ 2) Η Λ. Μοντεσάντου σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στην ΑΣΚΤ, με δασκάλους τούς Κ. Παρθένη και Γ. Κεφαλληνό. Η θεματογραφία της περιελάμβανε κυρίως τοπία, νεκρές φύσεις και σκηνές όπου συμμετέχει η ανθρώπινη μορφή. Παρουσίασε έργα της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις κι είχε βραβευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πέθανε στη Αθήνα σε ηλικία 90 ετών, το 2007.

World Builder

Ποιο είναι το τελευταίο δώρο που θα θέλατε να κάνατε σε κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο; Μετά το ευαίσθητο «Τι είναι αυτό;» του Κώστα Πιλάβιου, θα δούμε τώρα μια βραβευμένη ταινία του Bruce Branit, με τίτλο “World Builder”. Μια συναισθηματική ταινία μικρού μήκους του 2007, που δικαιώνει όσους ασχολούνται με τις τεχνολογίες αιχμής και που κατορθώνουν ταυτόχρονα να κουβαλάνε την ποίηση μέσα στο βαλιτσάκι του laptop, τους σκληρούς δίσκους μαζί με τις αναμνήσεις, τα bits και τα bytes χρωματισμένα από ήχους γνωστούς, και που κάποιοι άλλοι τους αποκαλούν απαξιωτικά «τεχνοκράτες».

Ο Branit, ειδικός στα special effects ταινιών με χρήση υπολογιστή, έχει εργαστεί τόσο για το σινεμά όσο και την τηλεόραση (Star Trek). Στους fans των ταινιών μικρού μήκους, έγινε ευρύτερα γνωστός με το φιλμάκι «405» που κυκλοφορεί καιρό στο internet και που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε προσεχώς και σε αυτό εδώ το blog. Στην ταινία “World Builder” παρακολουθούμε την ολογραφική τεχνική να μπλέκει με την απύθμενη αισθητική του έρωτα και την εικονική πραγματικότητα με τα πραγματικά αισθήματα. Εδώ η τεχνολογία είναι απλά το μέσον. Πρωταγωνιστής είναι το συναίσθημα.

Απολαύστε μια όντως αξιόλογη ταινία μικρού μήκους, έχοντας τον ήχο ανοικτό (καταπληκτική η μουσική του άγνωστου Randy Skach) και αν θέλετε, μεγαλώστε την εικόνα στην οθόνη σας κάνοντας ένα κλικ πάνω στα 4 βελάκια κάτω δεξιά στην εικόνα, δίπλα από τη λέξη Vimeo. Καλή διασκέδαση. Η ταινία κρατάει 9 λεπτά.

World Builder from BranitVFX on Vimeo

Σημ. Επειδή στο blog υπάρχουν αρκετές εικόνες, μουσικές, videos κλπ., πολλοί φίλοι παραπονιούνται ότι αργούν να ανοίξουν οι σελίδες. Θα προσπαθήσουμε να μειώσουμε λίγο τον όγκο των media αφαιρώντας κάποια κομμάτια, αλλά μη φοβάστε, δεν θα τα καταργήσουμε τελείως. Απλά θα τα επαναφέρνουμε αργότερα αφαιρώντας ταυτόχρονα κάποια άλλα, ούτως ώστε το σύνολο να διατηρεί μια ισορροπία που να εξυπηρετεί και τους φίλους με αργή σύνδεση στο internet.

4 Οκτωβρίου - Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων

Coyote σε δρόμο κοντά στο Banff του Καναδά (φωτ. ekto1972)

Α ναι, προκηρύχτηκαν κι εκλογές!

Καλό Μήνα

Χωρίς σχόλια

Σεπτέμβριος πια! Γυρίσαμε από διακοπές -αφού πρώτα σβήσαμε και κάτι "τυχαίες" φωτιές εδώ γύρω- και είπαμε να σουλουπωθούμε λιγάκι. Ανέκδοτα, γελοιογραφίες και φωτογραφίες από διακοπές, τέλος. Θα είναι στο blog για μερικές ώρες ακόμα και όποιος πρόλαβε-πρόλαβε. Μαγιό, σαγιονάρες και ξεγνοιασιά, τέλος επίσης. Θα μπουν στην ντουλάπα για του χρόνου γιατί η αίθουσα χρειάζεται ανακαίνιση και ξεσκόνισμα για το συνέδριο της "τελευταίας Παρασκευής", που φέτος πέφτει στις 25 του μηνός. Θα μπει και countdown.

Καλό μήνα, καλό φθινόπωρο, καλά να περνάτε.